Κωδικος Σιμωνοπετρα

Χρειαστηκε μια ζωη ολοκληρη για να συναντησω σημερα ενα παιδικο μου "ινδαλμα". Δεν τον ειχα δει ποτε, δεν ηξερα ουτε πως τον λενε, ουτε που βρισκεται, μονο ακουγα γι αυτον και τον θαυμαζα κρυφα γιατι ηθελα κι εγω να ακολουθησω τον δρομο του. "Εσυ αριστουχο παιδι; Τι θα γινεις, σαν εκεινον τον καλογερο; που ηταν αριστουχος, σπουδασε κι εφυγε στο μοναστηρι; Γι αυτο σε μεγαλωσαμε;" Εκεινος το εκανε, εγω οχι τελικα. Συνταξιδευσαμε απο "συμπτωση" και τελικα βρεθηκαμε στην ιδια εκκλησια οπου συμψαλλαμε. Ποιο τρελο μου ονειρο να χωρεσει τετοια ευλογια; Δεν υπαρχουν λογια να εκφρασω αυτο που νιωθω. Ειναι μια συγκινηση τοσο συγκλονιστικη κ τοσο βαθια. Δεν θα ξεχασω οσο ζω το φως που τον περιεβαλλε οταν τον πρωτοειδα να στεκεται, την πραοτητα του, τον λακωνικο κ περιεκτικο του λογο, το σπινθηροβολο βλεμμα του. Δεν ξερω αν ειναι αγιος αλλα σιγουρα ειναι στο σωστο μερος, και ολοφανερα βρηκε αυτο που αναζητουσε. "40χρονια..." μοναχος στη Σιμονωπετρα, που ειναι και το πιο αγαπημενο μου μοναστηρι απο μικρο παιδι, χωρις να ξερω το γιατι.

φωτο AA: Σιμωνοπετρα, Αγιο Ορος.

Εφαγα ολη μου τη ζωη ψαχνοντας νοηματα, σκαβοντας τον εαυτο μου, τα εγκατα της υπαρξης μου, μεσα απο ανατολικες φιλοσοφιες, σουφισμο, παγανισμο, πυθαγορας, ντουνοφ, νιτσε, πανευρυθμια, τεχνοσαμανισμος, μαθηματικα, κι ενα σωρο αλλα στο ταξιδι της συνειδητοτητας, της αγωνιας μου απο παιδι να καταλαβω απο τι υλικο εχω φτιαχτει κ αν θα γινω αστροσκονη νετρινο ή κοπρια σκετη, ενας κυκλος που ευτυχως εκλεισε ανεπιστρεπτι γιατι αποδεδειγμενα ολα αυτα εχουν ταβανι, τιποτα κ κανεις δεν μπορει να σε φτασει σε τουτη την απτη γαληνη που γνωρισα στο προσωπο αυτου του μοναχου, και που ολοενα και πιο συχνα συναντω, και "κατοικει" σε κατι ξεχασμενα μοναστηρια, αετοφωλιες, μακρια απο την ιλουστρασιον ψευτια του κοσμου τουτου... Οι ανθρωποι αυτοι ειναι αληθινοι αγγελοι, εμεις απλα βλεπουμε κατι μαυρα ρασα που πανε κι ερχονται... αυτο ειναι το απολυτο ζεν, το αμετακινητο, το ακλονητο, το αληθινο, της καρδιας, του νου κι οχι του μυαλου. Ολο αυτο ειναι τοσο ελκυστικο για καποιον που εφτασε σε πολλες πηγες κ νερο δεν ηπιε. "Εμεις οι λαικοι οταν ερχομαστε σε επαφη με εσας ειμαστε σαν τις νυχτοπεταλουδες που τρεχουν στο φως" του ειπα κι ενιωθα διπλα του σαν να βρηκα μολις μια ζεστη φωλιτσα και κουρνιασα κ δεν ηθελα να φυγω. "Ειμαστε συνηθισμενοι ανθρωποι σαν κι εσας, απλα ζουμε στο μοναστηρι", ειπε. Μακαρι να ηταν ετσι οι συνηθισμενοι ανθρωποι. Αλλα εχω αρχισει να αμφιβαλλω για το ποσοι εχουν απομεινει γυρω μου που πληρουν πλεον τις προδιαγραφες ανθρωπου. Δεν ξερω τι εχει παθει ο κοσμος... εκαψαν τις μητρικες; μεταλλαχτηκαν; παντως ανθρωποι δεν ειναι. Ολοι παραδωμενοι στο χρημα και στην παση θυσια αποκτηση του. Ο ενας ξεζουμιζει τον αλλο. Ο ενας πουλαει τον αλλον κι ολοι μαζι πουλανε την ψυχη τους για να γινουν "καποιοι" την ιδια στιγμη που καποιοι αλλοι δινουν την ψυχη τους για τον Χριστο.

Αυτη η συναντηση σηματοδοτησε εναν γιγαντιο κυκλο που εκλεισε, τον περιβληματικο εαυτο μου που αφησα πισω και την μονη σταθερη αληθεια μεσα μου την αγαπη μου για τον Χριστο και τον θαυμασμο μου σε ολους τους καλογερους του κοσμου.

Πλεον ειναι ξεκαθαρο μεσα μου οτι δεν εχω καμια σχεση με αυτον τον κοσμο, δεν χωραω. 

Εσκυψα του φιλησα το χερι και καθως εβαζα μετανοια μου ειπε "οχι, οχι αυτα δεν χρειαζονται". Αυτη η αισθηση της μηδανινοτητας με τοσο ειλικρινη τροπο με φερνει παντα σε μια αμηχανια πρωτογνωρη που με κανει να νιωθω τελειως βλακας. Μα τι ειρωνεια, αυτοι που νομιζουν οτι ειναι καποιοι ειναι κουφιοι κι εκεινοι που πραγματικα ειναι καποιοι νιωθουν οτι ειναι ενα τιποτα...

Κρατουσε ενα φακελο με τη σφραγιδα της Σιμωνοπετρας, που προοριζοταν για αλλον. "Να παρε αυτο" ειπε και μου τον εδωσε ως ευχαριστω που εψαλλα για το μνημοσυνο του πατερα του. Ενας μεγαλος κυκλος εκλεισε και για εκεινον. Πηγα να του ζητησω να με βαλει στις προσευχες τους, κατι που σπανια ζητω, και ηξερε ηδη το ονομα μου. "Να μιλας οταν πρεπει, οπως πρεπει, κ οσο πρεπει" ειχε πει ο Αγιος Παισιος. Σημερα εμαθα πως ειναι να δρας χωρις να δρας και να λες τα παντα χωρις να μιλας. 

Χριστος Ανεστη χαρα μου

Με αξιωσε ο Θεος φετος να ψαλλω το Πασχα κ την επομενη στον Εσπερινο της Αγαπης/Συγχωρησεως να διαβασω μαζι με τον ιερεα το Ιερο Ευαγγελιο. Ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα τετοια ευλογια! Ειχα πολλες γλωσσες τυπωσει για να διαλεξει ο πρωτοψαλτης, το αφησε σε μενα, και μεταξυ ομηρικης διαλεκτου λατινικων ιταλικων κ ποντιακων διαλεξα τα ποντιακα, παροτι καππαδοκισσα, για να ακουσουν οι γιαγιαδες το Ευαγγελιο στην προγονικη τους γλωσσα... οχι πως δεν το καταλαβαινουν, ισα ισα αυτες το γνωριζουν καλυτερα απο τους ιερεις! αλλα εις αναμνηση των προγονικων εστιων κ προς τιμη των παππουδων κ γιαγιαδων μας που αφησαν τις περιουσιες τους στην Μικρασια αλλα κουβαλησαν τα εικονισματα και μας μετεδωσαν τον Χριστο. Οι προσευχες τους αξιζουν χρυσαφι, και το διαπιστωνω σε ολες τις δυσκολες φασεις της ζωης μου οτι πιανουν τοπο, ασχετα αν σωματικως δεν ειναι εδω, ειναι στην καρδια μου, εκει οπου κατοικει ο Χριστος.

Η ωραιοτερη Μεγαλη Πεμπτη της ζωης μου

Ειναι μερες που σκεφτομαι τη γιαγια μου... για χρονια ηταν η πρωταγωνιστρια του Πασχα, τη θυμαμαι που μας καλωσοριζε με ανοιχτη αγκαλια και κατι χορτα στο ενα χερι, φοβερη νηστευτρια, ειχε προσωπικα κονε με τον Χριστο, του μιλουσε οπως μιλαγε στους γιους της, τον θεωρουσε μελος της οικογενειας της, κι εννοειται ελληνα... Ειχε μια ιδιαιτερη μυρωδια το Πασχα, ή μαλλον πολλες, κι ολες συνδεδεμενες με τη γιαγια μου. Δεν ημουν κ πολυ φαν της εκκλησιας τοτε, ημουν ομως φαν της γιαγιας μου, κ θαυμαζα πως αντεχε 40 μερες με χορτα σπαστο κρεμμυδι ψωμι κ ελιες... Αυτες τις μερες αναποφευκτα αναπολω τις λιγες στιγμες που μοιραστηκα μαζι της αλλα οπως φαινεται καθορισαν αυτο που ειμαι σημερα. Μονο να ξερατε τι δουλεια εχουν κανει αυτες οι γιαγιαδες με την προσευχη τους... Η μερια των γυναικων γεματη, αναγκαστικα βρισκω στασιδι στη μερια των αντρων. Ενας νεαρος που εχω την αισθηση οτι τον γνωριζω στεκεται ορθιος αλυγιστος 3 ωρες. Μπροστα μου κι ο γιατρος μολις τελειωσε απο το ιατρειο ηρθε κατακοπος, αλλα ορθιος κι αυτος.

Εγω παραπαιω απο την κουραση, κλεινουν τα ματια μου, διαβαζω, σιγοψελνω... μοσχοβολαει ενα θυμιαμα που δεν εχω ξαναμυρισει, δεν ξερω αν νιωθω πουθενα αλλου τοση γαληνη... 12 ευαγγελια, ουτε ενα ουτε δυο, στεκομαι στο ενα ποδι γιατι το αλλο ποναει. Κι εκει που ακουω τον ιερεα να διαβαζει με τη βροντερη του φωνη, ξαφνικα σταματα, κ με λυγμους προσπαθει να συνεχισει την αναγνωση. Εχω δει μοναχους να δακρυζουν, να κλαινε, αλλα ποτε ιερεα. Κλαιει ο ιερεας και δεν μπορω να συγκρατησω κι εγω τα δακρυα μου, και μεσα στα αναφιλητα ακουω το υποκωφο κλαμα των διπλανων μου. Ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα μελος μιας οικογενειας που αποχαιρετουμε τον αγαπημενο μας πατερα κι αδερφο... αυτη ειναι η αληθινη Κοινωνια. Πως να πεις για τα βασανιστηρια που υπεστη ο Χριστος; "Αν δεν νιωσεις τα καρφια στο σωμα του, αν δεν πονεσεις κι εσυ, τοτε δεν εχεις ζησει το Πασχα" μου λεει ο ιερεας κ με κοιταει με τα μεγαλα γαλαζια ματια του σαν μικρο παιδακι ολο χαρα. Καποιοι θα το ελεγαν ενσυναισθηση. Για εναν χριστιανο ειναι το μεγαλυτερο στοιχημα. Μπορει μια ολοκληρη ζωη να αγωνιζεσαι κ να μην πετυχεις τιποτα, κι ο ληστης με μια στιγμη κ μια αποφαση κερδισε την αιωνιοτητα. Μνησθητι μου Κυριε οταν ελθεις εν τη Βασιλεια σου. Εζησα χρονια πολλα κ πολλες Μεγαλες Πεμπτες ηρθαν κ εφυγαν μα η ωραιοτερη ΜΠεμπτη της ζωης μου ηταν αυτη. Επιστρεφω στο σκοταδι σε μια αδεια πολη με την καρδια γεματη Χριστο. Παρακαλαω να κρατησει αυτη η αισθηση ωσπου να φτασω σπιτι. Μονο κοντα Του νιωθω ανθρωπος. Ολοενα κ περισσοτερο απομακρυνομαι απο την αγελη. Κανενα ονειρο δεν εχει σημασια πια, στοχος ειναι η αγιοτητα.