Mέσα στη νυχτερινή μικρή χιονοθύελλα
άκουσα τα βήματα του Χειμώνα…
29.11.16
26.11.16
Τέλος εποχής
Ξέρω ξέρω είστε όλοι συγκινημένοι με το θάνατο του Φιντέλ. Σας καταλαβαίνω, τόσα χρόνια στις ζούγκλες της Κούβας, στις πορείες, στα εδώ-Πολυτεχνεία, να μαλλιοτραβιέστε στα μολ της Γαλλίας για ένα μπλουζάκι με τον Τσε... ε δεν είναι και λίγο να χάνεις το ίνδαλμά σου (κι εγώ έκλαψα όταν πέθανε ο Joe Strummer, ένα κλάμα σαν του Νίτσε, ακόμα το θυμάμαι)...
Ο Φιντέλ είπε κάποτε ότι θα πεθάνει όταν καταστραφεί η Αμερική. Οι κακές γλώσσες δείχνουν σήμερα τον Τραμπ, άρα το 'πε και το κανε ο άτιμος. Εγώ ωστόσο πάντα αναρωτιόμουν αν αυτός ο παππούλης-ρόμποκοπ ήταν όντως ο Φιντέλ ή κάποιο δίδυμο αδερφάκι του, που το μοστράρουν μέχρι να μην τους είναι πια χρήσιμο, ο 4-5ος κλώνος του όπως λένε οι ρώσοι ότι συμβαίνει με τον σύντροφο Πούτιν (α δεν το ξέρατε;), διότι ο έρμος ήταν βαριά άρρωστος καιρό πριν, λογικά θα πρεπε να του πηγαίνουν λουλούδια οι απανταχού αριστεροί χρόνους πριν, αλλά τέλος πάντων ας πούμε ότι όντως αυτό που φαίνεται αυτό και είναι...
Το τραγικότερο όλων δεν είναι ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο (ηγέτης ή δικτάτορας δεν έχει καμία σημασία πια, έχει ήδη περάσει στην ιστορία και μπράβο του) αλλά ο τρόπος που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το θάνατό του οι δήθεν "επαναστάτες" ανά την υφήλιο. Προβλέπεται η κηδεία του να γίνει κάτι σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ούτε να πεθάνει δεν μπορεί κανείς.
Κι όλοι μιλάνε για την επανάσταση θαρρείς και είναι μια βόλτα στο πάρκο για να ταϊσουν πάπιες. Είναι αφροδιακή λέξη, δεν εξηγείται αλλιώς που την πιπιλάνε όλοι. Κι ό,τι περνάει στη μάζα γίνεται mainstream και χάνει τη δυναμική του, κάτι που γνωρίζουν καλά τα think tanks αυτού του μικρού πλανήτη, παλιά μου τέχνη κόσκινο, και ξαφνικά ο κάθε βουτυρομπεμπές που τον ξελάσπωνε ο μπαμπάκας ή ο θείος του στο σχολείο, μιλάει για επανάσταση. Αξέχαστες δε οι στιγμές που ο γιος της κυρα-Γιάννας έκανε κατάληψη στο Χάρβαρντ, και λίγα χρόνια αργότερα η μανούλα του στήριξε τον βουτυρομπεμπέ, μάλλον για να βγάλει το σκασμό και να μην μάθουμε ποτέ τι έγινε το 2004 και ποιοι τα φάγανε μαζί με ποιους τελικά που έλεγε και το παιδοβούβαλο. Έτσι είναι οι "επαναστάσεις" θέλουν και τις κατάλληλες στάσεις, και οι περισσότεροι πάντα (μα πάντα) αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, μόνο παίζουν την ίδια κασέτα που τους χάρισε κάποτε ο Λένιν (ή μήπως ο Στάλιν;) για να ευλογάνε τα γένια τους στη θλιβερή αριστερά που κατάντησε σκια του εαυτού της.
Ο θάνατος του Φιντέλ σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής, δεν ξέρω αν είναι για την Κούβα ή για τον πλανήτη, πιστεύω τίποτα από τα δύο, για εμένα προσωπικά η Κούβα θα παραμείνει Κούβα και χωρίς αυτόν, είναι πολύ δυνατό brand για να χαθεί έτσι απλά, ο δε πλανήτης από χρόνια είναι σε άλλη τροχιά κι όποιος πιστεύει οτι ο Φιντέλ ήταν σε θέση να αλλάξει αυτήν την τροχιά όντας εν ζωή (τρόπος του λέγειν) απλά γελιέται. Το τέλος εποχής είναι μάλλον για τις ψευδαισθήσεις της επανάστασης που όλοι περίμεναν.
Όχι δεν θα γίνει καμιά επανάσταση, άδικα περιμένετε. Όχι τουλάχιστον έτσι όπως την περιμένετε, έτσι όπως σας την σέρβιραν τόσα χρόνια. Και όχι δεν είναι επαναστάτες όσοι μιλούν για επανάσταση. Η επανάσταση είναι δράση όχι μπλα μπλα στο twitter για τα μάτια του κόσμου. Γέμισε ο τόπος μικρούς Τσε που χαϊδεύουν τα μούσια τους αυτάρεσκα, αλλά στην πραγματικότητα χαϊδεύουν τη βλακεία τους (όταν δεν χαϊδεύουν το πουλί τους). "Τόσο μούσι κι ούτε μια επανάσταση" που είπε και μια φίλη μου... Ο μόνος αληθινός επαναστάτης και με διαφορά είναι αυτό το υπέροχο μούτρο με την κουκούλα, τελεία και παύλα.
Όσο λοιπόν είναι ζωντανός αυτός ο απίθανος τύπος, μπορούμε να έχουμε έστω μια ελπίδα για κάποια αλλαγή στον πλανήτη. Όταν μπήκε στη ζούγκλα μαζί με τους "φτωχούς και δίχως ελπίδα" ιθαγενείς ζαπατίστας, όλοι πίστευαν ότι θα γυρίσει την επόμενη σαν χεσμένος. Αλλά όχι, ο τύπος έμεινε κι έμεινε για τα καλά, έπινε το κάτουρό του κι έτρωγε χόρτα, ακρίδες κι ό,τι διάολο έβρισκε για να επιβιώσει όπως και οι σύντροφοί του ενώ θα μπορούσε να 'ναι κάπου σε κάποιο Πανεπιστήμιο και να πουλάει πνεύμα σε πιτσιρικάδες. Η ταυτότητά του είναι σχεδόν βέβαιη. Η κουκούλα όμως είναι εκεί για να δηλώνει ότι είναι ένας σαν όλους τους κατατρεγμένους ινδιάνους, ένας από εμάς, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος.
Αν η αληθινή Επανάσταση έχει όνομα αυτό είναι δίχως αμφιβολία Sub Comandante Marcos.
[So RIP Fidel ~ Adios Amigo...]
Ο Φιντέλ είπε κάποτε ότι θα πεθάνει όταν καταστραφεί η Αμερική. Οι κακές γλώσσες δείχνουν σήμερα τον Τραμπ, άρα το 'πε και το κανε ο άτιμος. Εγώ ωστόσο πάντα αναρωτιόμουν αν αυτός ο παππούλης-ρόμποκοπ ήταν όντως ο Φιντέλ ή κάποιο δίδυμο αδερφάκι του, που το μοστράρουν μέχρι να μην τους είναι πια χρήσιμο, ο 4-5ος κλώνος του όπως λένε οι ρώσοι ότι συμβαίνει με τον σύντροφο Πούτιν (α δεν το ξέρατε;), διότι ο έρμος ήταν βαριά άρρωστος καιρό πριν, λογικά θα πρεπε να του πηγαίνουν λουλούδια οι απανταχού αριστεροί χρόνους πριν, αλλά τέλος πάντων ας πούμε ότι όντως αυτό που φαίνεται αυτό και είναι...
Το τραγικότερο όλων δεν είναι ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο (ηγέτης ή δικτάτορας δεν έχει καμία σημασία πια, έχει ήδη περάσει στην ιστορία και μπράβο του) αλλά ο τρόπος που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το θάνατό του οι δήθεν "επαναστάτες" ανά την υφήλιο. Προβλέπεται η κηδεία του να γίνει κάτι σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ούτε να πεθάνει δεν μπορεί κανείς.
Κι όλοι μιλάνε για την επανάσταση θαρρείς και είναι μια βόλτα στο πάρκο για να ταϊσουν πάπιες. Είναι αφροδιακή λέξη, δεν εξηγείται αλλιώς που την πιπιλάνε όλοι. Κι ό,τι περνάει στη μάζα γίνεται mainstream και χάνει τη δυναμική του, κάτι που γνωρίζουν καλά τα think tanks αυτού του μικρού πλανήτη, παλιά μου τέχνη κόσκινο, και ξαφνικά ο κάθε βουτυρομπεμπές που τον ξελάσπωνε ο μπαμπάκας ή ο θείος του στο σχολείο, μιλάει για επανάσταση. Αξέχαστες δε οι στιγμές που ο γιος της κυρα-Γιάννας έκανε κατάληψη στο Χάρβαρντ, και λίγα χρόνια αργότερα η μανούλα του στήριξε τον βουτυρομπεμπέ, μάλλον για να βγάλει το σκασμό και να μην μάθουμε ποτέ τι έγινε το 2004 και ποιοι τα φάγανε μαζί με ποιους τελικά που έλεγε και το παιδοβούβαλο. Έτσι είναι οι "επαναστάσεις" θέλουν και τις κατάλληλες στάσεις, και οι περισσότεροι πάντα (μα πάντα) αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, μόνο παίζουν την ίδια κασέτα που τους χάρισε κάποτε ο Λένιν (ή μήπως ο Στάλιν;) για να ευλογάνε τα γένια τους στη θλιβερή αριστερά που κατάντησε σκια του εαυτού της.
Ο θάνατος του Φιντέλ σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής, δεν ξέρω αν είναι για την Κούβα ή για τον πλανήτη, πιστεύω τίποτα από τα δύο, για εμένα προσωπικά η Κούβα θα παραμείνει Κούβα και χωρίς αυτόν, είναι πολύ δυνατό brand για να χαθεί έτσι απλά, ο δε πλανήτης από χρόνια είναι σε άλλη τροχιά κι όποιος πιστεύει οτι ο Φιντέλ ήταν σε θέση να αλλάξει αυτήν την τροχιά όντας εν ζωή (τρόπος του λέγειν) απλά γελιέται. Το τέλος εποχής είναι μάλλον για τις ψευδαισθήσεις της επανάστασης που όλοι περίμεναν.
Όχι δεν θα γίνει καμιά επανάσταση, άδικα περιμένετε. Όχι τουλάχιστον έτσι όπως την περιμένετε, έτσι όπως σας την σέρβιραν τόσα χρόνια. Και όχι δεν είναι επαναστάτες όσοι μιλούν για επανάσταση. Η επανάσταση είναι δράση όχι μπλα μπλα στο twitter για τα μάτια του κόσμου. Γέμισε ο τόπος μικρούς Τσε που χαϊδεύουν τα μούσια τους αυτάρεσκα, αλλά στην πραγματικότητα χαϊδεύουν τη βλακεία τους (όταν δεν χαϊδεύουν το πουλί τους). "Τόσο μούσι κι ούτε μια επανάσταση" που είπε και μια φίλη μου... Ο μόνος αληθινός επαναστάτης και με διαφορά είναι αυτό το υπέροχο μούτρο με την κουκούλα, τελεία και παύλα.
Όσο λοιπόν είναι ζωντανός αυτός ο απίθανος τύπος, μπορούμε να έχουμε έστω μια ελπίδα για κάποια αλλαγή στον πλανήτη. Όταν μπήκε στη ζούγκλα μαζί με τους "φτωχούς και δίχως ελπίδα" ιθαγενείς ζαπατίστας, όλοι πίστευαν ότι θα γυρίσει την επόμενη σαν χεσμένος. Αλλά όχι, ο τύπος έμεινε κι έμεινε για τα καλά, έπινε το κάτουρό του κι έτρωγε χόρτα, ακρίδες κι ό,τι διάολο έβρισκε για να επιβιώσει όπως και οι σύντροφοί του ενώ θα μπορούσε να 'ναι κάπου σε κάποιο Πανεπιστήμιο και να πουλάει πνεύμα σε πιτσιρικάδες. Η ταυτότητά του είναι σχεδόν βέβαιη. Η κουκούλα όμως είναι εκεί για να δηλώνει ότι είναι ένας σαν όλους τους κατατρεγμένους ινδιάνους, ένας από εμάς, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος.
Αν η αληθινή Επανάσταση έχει όνομα αυτό είναι δίχως αμφιβολία Sub Comandante Marcos.
[So RIP Fidel ~ Adios Amigo...]
19.11.16
Όλα κάποτε τελειώνουν... και ξαναρχίζουν
Κάποτε ο έρωτας ήταν μόνο σκοτάδι
και πόνος
με μικρά διαλείμματα φωτός.
Στροβολιζόμασταν μέσα σε μεθυσμένες σκέψεις του απρόσιτου,
του αφόρητα δυσβάσταχτου φορτίου
της επιθυμίας
που δεν είχε περιγραφή και διαστάσεις.
Αίμα δάκρυα και κρασί
και τσιγάρα
και μουσικές
μεθυσμένοι χορεύαμε
κάναμε έρωτα αγχωτικά και βιαστικά
γιατί όλα μοιάζαν να τελειώνουν
Κανείς δεν μας είπε
ότι όλο αυτό δεν τελειώνει ποτέ
Μόνο οι λέξεις τελειώνουν...
ειδικά εκείνη η γαμημένη λέξη
που όταν σε άκουγα να τη λες
νόμιζα ότι σε χάνω για πάντα
ότι θα φύγεις
οτι έρχεται το τέλος...
fuck!
fuck!
fuck...
Μην τελειώσεις ποτέ
όχι έτσι...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
