fall down 7 times, stand up 8

Με ένα αγαπημένο μου ρητό από την ιαπωνική παράδοση, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ συμβουλεύει τους άνδρες του: "fall down 7 times, stand up 8". Αιέν Αριστεύειν. Ευγνωμοσύνη.

ο κυπρίνος που έγινε δράκοντας

Το να γίνει κανείς μανδαρίνος απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να έχει πολυεπίπεδες γνώσεις και δεξιότητες κάτι που για να αποκτηθεί χρειαζόταν χρήματα. Αυτό σήμαινε ότι κανένας φτωχός δεν είχε θέση ανάμεσα στην ελίτ. Παρόλα αυτά ένα ολόκληρο χωριό αποφασίζει να στηρίξει οικονομικά ένα φτωχό αλλά πανέξυπνο αγόρι ώστε να μπορέσει να δώσει εξετάσεις, με την σκέψη ότι αν τα καταφέρει να γίνει μανδαρίνος, θα βοηθήσει και το χωριό του. Οι εξετάσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες, και ελάχιστοι, ως επί τω πλείστω γιοι αριστοκρατών, καταφέρνουν να τις περάσουν. Το αγόρι ωστόσο τα καταφέρνει. Οι γονείς του για να θυμάται αυτήν τη μέρα του κάνουν δώρο αυτό το πιάτο, στο οποίο απεικονίζεται ένας κυπρίνος που σπάει το φράγμα που χωρίζει τη γη από τον ουρανό και διαβαίνει την πύλη για να μεταμορφωθεί σε δράκοντα, κάτι που σηματοδοτεί την είσοδο του αγοριού σε ανώτερη κάστα. Βεβαίως θα ακολουθήσει μια διαδρομή όπου θα πρέπει να συνεχίσει να αποδεικνύει την αξία του για να ανεβαίνει στην ιεραρχία (όπως αντίστοιχα συμβαίνει στην ιεροσύνη), αλλά η πρώτη αυτή επιτυχία του είναι το κομβικότερο σημείο της ζωής του. Ίσως η πιο συγκλονιστική ιστορία που κρύβεται σε μια ζωγραφιά, ανάμεσα σε σύμβολα και μύθους... 

 

 

Από την εξαιρετική έκθεση "Αυτοκρατορική Κίνα" στο Σαντιρβάν Τζαμί στη Δράμα

Nelly's: δεος και ενος λεπτου σιγη...

Αν υπαρχουν 4 εργα τεχνης μπροστα στα οποια εχω δακρυσει, το ενα ειναι της Νελλυς. H Nελλυ ήταν και παραμένει για πολλούς λόγους το ινδαλμα μου στη Φωτογραφια, την τεχνη των τεχνων που αγαπω απο μικρη, οταν άρχισα να διαβάζω για τους μεγαλους μαστερ οπως ο Μπουασονα, ο Μπρεσον, κι αργοτερα οι Χερμπ Ριτς, Μαριο Τεστινο, Ριτσαρντ Αβεντον, Νικ Ναιτ, Πητερ Λιντμπεργκ, Χελμουτ Νιουτον, Αννι Λαιμποβιτς, κι ηθελα να τους μοιασω... Σταθερα αριστουχα ηταν αδιανοητο για τους γονεις μου να ασχοληθω με οποιαδηποτε τεχνη και να βιοπορισθω απο αυτην, και το να θελω να γινω φωτογραφος ισοδυναμουσε με "γαμους κ πανηγυρια" αρα "στην ψαθα". Χρειαστηκε πολυ γκρινια και πολλα εικοσαρια στη σειρα για να λαβω την πρωτη μου φωτογραφικη μηχανη δωρο απο τον μπαμπα μου. Ηταν η πρωτη και καθοριστικη στιγμη που ενιωσα βαθια μεσα μου οτι ανηκω στην τεχνη και οτι γεννηθηκα για να ειμαι φωτογραφος. Ακομα και τωρα, 30 χρονια ντιζαινερ, ταγμενη στην τυπογραφια, "αρρωστη" με το ντιζαιν, ξερω οτι εχω κλειδωμενο στην ντουλαπα τον φωτογραφο εαυτο μου, αλλα ο,τι κι αν κανω ειναι εκει δεν γλιτωνω, εξακολουθω να βλεπω και να ζυγιζω την πραγματικοτητα με τα ιδια ματια... Η πρωτη μηχανη εφερε την επομενη, πολλοι μισθοι "επενδυθηκαν" στο κολλημα μου, αλλος θα αγοραζε σπιτι, συντομα πηρα μια διοπτικη, αρχισα να τριγυρναω στα παλιατζιδικα ταχα να χαζεψω αντικες, ενα διαστημα πειραματιζομουν με τις pinhole, καποια στιγμη πηρα το πρωτο μου εμφανιστηριο κι εστησα τον σκοτεινο μου θαλαμο... πριν λιγες μερες ανοιξα εκεινο το μαγικο ξυλινο βαλιτσακι και θυμηθηκα τις απειρες ωρες που κλεινομουν στο πηχτο σκοταδι ή στο κοκκινο φως, τυπωνοντας, θυμηθηκα τη μυρωδια της στερεωσης, τους τονιστες, τα μανταλακια, κι ολα εκεινα τα γοητευτικα πραγματα που εβλεπα στις ταινιες ωσπου τα ζουσα κι εγω... ειλικρινα δεν ξερω ποσα χιλιομετρα φιλμ εχω ξοδεψει, ειδικα ασπρομαυρο... η φωτογραφια ηταν και παραμενει η λατρεια μου, παροτι τα τελευταια χρονια δεν ασχολουμαι καθολου, πλεον δεν κουβαλαω ποτε κ πουθενα πια μηχανη, το πολυ να βγαλω κατι βιαστικα με το κινητο, δεν το πιστευω πως ζω χωρις φωτογραφικη μηχανη γιατι ηταν παντα προεκταση του χεριου μου, ακομα και οταν ετρωγα ηταν κοντα μου, ειχα τετοια ψυχωση που ολοι ξεραν οτι καθε που ανοιγοκλεινα τα ματια μου ακουγα τον ηχο του κλειστρου, φωτογραφιζα τα παντα, καθε ταξιδι μας ηταν ενα μαρτυριο για τον αλλον μονο για να κουβαλαω τα φωτογραφικα μου συμπράγκαλα, καθε εξοδος ή εκδρομη ή βολτα ηταν ξεκαθαρο οτι εγω ειμαι στον κοσμο μου, οι αλλοι τρωγοπιναν εγω το βιολι μου. Ηταν κι εποχες που στην Ελλαδα οι γυναικες φωτογραφοι ηταν δραματικα λιγες ακομα και ως χομπιστριες κι αυτο με εκανε να μοιαζω εξωγηινη. Οχι πως δεν ημουν, αφου τελικα ειμαστε σαν τα ινδαλματα μας. Η Νελλυ ηταν εξωγηινη ακομα για τα σημερινα δεδομενα, για μενα ενας θρυλος, την λατρευα, την λατρευω κι αυτο δεν αλλαξε ουτε θα αλλαξει ποτε. Ηταν αριστη, απιστευτα ζυγισμενη η ματια της, η τεχνοτροπια της ακομα ανεξερευνητη, θα μας εκπλησσει για πολλα χρονια καθως χρησιμοποιουσε τεχνικες που παραμενουν ολοδικες της και δυσκολο να τις αντιγραψει ή μιμηθει κανεις, κατειχε τον σκοτεινο θαλαμο και τα μυστικα του οσο κανεις. Ολες οι φωτογραφιες της ειναι αψογες. Μερικες ειναι τοσο αψογες που δεν μοιαζουν καν αληθινες... παρατηρουσα απο πολυ κοντα τον επιχρωματισμο της που πρωτη εισηγαγε στην Ελλαδα, μα ειναι καλυτερος απο ψηφιακο, διαβαζεις "βρομιοελαιοτυπια" και βγαζει τιλτ ο επεξεργαστης, λες τι εχει κανει η γυναικα εδω, τουτο δω δεν μοιαζει καν φωτογραφια αλλα ειναι πολυ τελειο και για ζωγραφικη...Μα και μονο τις φωτο της Νικολσκα στην Ακροπολη να ειχε βγαλει θα ηταν κορυφαια για μενα, γιατι τελικα αυτες οι φωτο, και ειδικα μια συγκεκριμενη της σειρας αυτης, οσα χρονια την παρατηρω, δημιουργει μεσα μου την ιδια σταθερη εντυπωση, οπως η αντικειμενικη μουσικη, τολμω να πω οτι ειναι σαν ενσαρκωμενη αιωνιοτητα, οτι κουβαλα κατι απο τον Θεο... μετα απο τοσα χρονια αναμονης, στεκομαι μπροστα της και την κοιτω με δεος... κι οπως τρεχουν τα δακρυα μου που επιτελους την βλεπω απο κοντα αυθεντικη, ασυναισθητα σκυβω και την φιλω κανοντας τον σταυρο μου, εκστασιασμενη μπροστα στο μεγαλειο της... ενα συναισθημα που πλεον θα ενιωθα μονο αν συναντουσα τον προστατη αγιο μου, διχως υπερβολη, αφου τιποτα εγκοσμιο πια δεν ειναι αρκετο για να με συγκινησει, παρα μονο η παρουσια Του σε "ανυποπτα" πραγματα που φανερωνεται μεσα απο την αρμονια και την ωραιοτητα. Δεν ξερω αν καταλαβαινετε τι εννοω... ειναι στιγμες που πραγματικα ισοδυναμουν με την αιωνιοτητα κι αυτο δεν ειναι απλα μια ομορφη φραση, ειναι ενα αναμφισβητητο γεγονος, οπως οταν κλεινεις ενα γραμμα και το σφραγιζεις με βουλοκερι. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω κάποια πράγματα... να ανοιγεις τα ματια σου και να αντικρυζεις την Λιλα Νικολσκα να χορευει στην Ακροπολη... δεος και ενος λεπτου σιγη... 

 

 

 

#eternity #DreamsComeTrue

 

** Τα αλλα 3 εργα στα οποια αναφερθηκα ειναι ο προσευχομενος Ιησους, του "παππου" Δομηνικου, η γιορτη της γιρλαντας με τα ροδα, του Ντυρερ κι ο Ηνιοχος των Δελφων...

 

 

Για την Μπίμπι

Απο χτες η μια απο τις δυο μασκωτ του Μουσειου Ιατρικης, η γλυκουλα μου η Μπίμπι, εφυγε για τον Παραδεισο των σκυλων. 

Την γνωρισα πριν γνωρισω τον ιδιοκτητη της, οταν με υποδεχτηκε στο μουσειο με το ιδιαιτερο βαδισμα της. Με πλησιασε ολο περιεργεια και με κοιταξε με τον ιδιο τροπο που θα με κοιταζε λιγα λεπτα αργοτερα κι ο ιδιοκτητης της. Δεν ειχα πριν ιδιαιτερη σχεση με σκυλους, απο μικρη ενιωθα αμηχανα διπλα τους, γιατι τα φοβομουν. Η μικρη αυτη κυρια μου εδειξε πως δεν υπαρχει λογος να φοβαμαι και ηταν το πρωτο σκυλακι που πηρα αγκαλια, το πρωτο που βγηκαμε βολτα, το πρωτο που μοιραστηκα το φαγητο μου (με εξαιρεση αυτα που ταιζω στις εξορμησεις)... την θυμαμαι να κοιμαται ξεγνοιαστη διπλα μου ενω δουλευω, αφηνοντας που και που ενα ροχαλητο που με εκανε να γελω, να πηγαινοερχεται βαρεμενη, να με κοιτα με κεινα τα υπεροχα ολοστρογγυλα υγρα ματακια της περιμενοντας να της μιλησω, να την χαιδεψω, να της δωσω λιχουδιες κρυφα απο το "αφεντικο", να κοβει βολτες γυρω απο τον Μοτζο που κοιμοταν "ετοιμοθανατος", και να απομακρυνεται οταν ο Μαριος του αλλαζε τη γαζα στο ποδαρακι, σαν να ενιωθε οτι κατι οχι και τοσο ομορφο συμβαινει στον "συνεταιρο" της... την θυμαμαι να αγκομαχει καθως προσπαθει να ανεβει ενα σκαλοπατι, τον Μαριο να την παιρνει στα χερια σαν νεογεννητο και να την ανεβοκατεβαζει απο τις σκαλες... ποσες φορες το εκανε αυτο, ουτε ο ιδιος ξερει, χρονια ολοκληρα πανω κατω... αλλα και ποσες φορες δεν τον τραβηξε εκεινη περα δωθε μαζι με τον Μοτζο... ηταν αχτυπητο διδυμο οι δυο αυτοι μικροι "δεσμοφυλακες", σε μια μυστικη συμφωνια να του κανουν τη ζωη ενα μαρτυριο,  οπως ελεγε ταχα αγανακτισμενος, αλλα στο βαθος ανακουφισμενος που ειχε κατι να τον κρατα σε σφιχτο προγραμμα απο το οποιο δεν τολμουσε να ξεφυγει ουτε μισαωρο ~ποτε θα φανε, ποτε θα βγουν βολτα, ποτε θα κανουν πι~  μαθημενος να ζει σαν "δεσμιος τους" οπως μου ελεγε ενα βραδυ με κεινο το θεατρικο μελοδραματικο του υφος, σαν πιστος υπηρετης τους, που ειναι τελικα κι η απολυτη δεσμευση, παροτι ο ιδιος εχει μια φυσικη αλλεργια σε  ο,τιδηποτε δεσμευτικο. Το καλοκαιρι τον βρηκε να αγωνια για τον "γερο Μοτζο", με ξενυχτια και πηγαινελα στον γιατρο, στεναχωριομουν στη σκεψη οτι  παριστανει τον γενναιο αλλα μεσα του υποφερει... δεν θελω καν να φανταστω τι ανακατωσουρα επικρατει μεσα στο μυαλο και στην καρδια του αυτην τη στιγμη, που μπορει να μην δακρυζει οπως λεει, αυτο το απεχθες κουσουρι που εχουν ολοι οι γιατροι, αλλα μεσα του να ζει μια κολαση, γιατι το ξερω πια οτι αυτος ο "παλαβος" που παριστανει τον αναισθητο για να μη χαλασει τη σουπα του επαγγελματος, κρυβει μεσα του ενα παιδι που κλαιει σπαραξικαρδια και βιωνει τραγικα καθετι που χανει.

Δυστυχως τα ζωακια συντροφιας εχουν μικρο κυκλο ζωης, κι επειδη ειναι δυνατο το δεσιμο μαζι τους και τα συναισθηματα που μοιραζομαστε, η απωλεια τους δημιουργει ενα κενο, που για καποιους ειναι μεγαλυτερο κι απο την απωλεια ανθρωπων... γιατι τελικα αυτα τα πλασματα δεν ζητουν παρα μονο τα απαραιτητα για να ζουν ενω αυτο που προσφερουν δεν κοστολογειται, δεν ανταλλασσεται. Καποιος κυνικος ισως θα ελεγε οτι δεν ειναι αγαπη, οτι ειναι απλως εξαρτημενα και προσπαθουν με μαλαγανιες να κερδισουν το φαγητο τους, ειναι δλδ καθαρα θεμα επιβιωσης, ασχετα αν εμεις προβαλουμε πανω τους οσα δεν τολμαμε να μοιραστουμε με τους ανθρωπους. Κι ετσι να ειναι, ενα ειναι σιγουρο, οτι δεν ξερω καμια ιστορια για σκυλο που να προδωσε ανθρωπο, και παροτι ειμαι απο αυτους που λενε οτι ζουμε σε μια χωρα που τα γαυγισματα των σκυλων ειναι περισσοτερα απο τα κλαματα των μωρων, ωστοσο τους αναγνωριζω την θεραπευτικη τους επιρροη σε οποιον τα εχει, και ευτυχως υπαρχουν, γιατι η μοναξια ειναι πολυ σκληρο πραγμα, ειδικα για ανθρωπους που δεν ειναι μαθημενοι σε αυτην.

Ειναι παντως μερικα ζωακια που εχουν τοσο εντονη προσωπικοτητα, συχνα απολυτα ταυτισμενη με τους ιδιοκτητες τους. Φερνω στο νου μου την Γκολντυ, την κυρια Σταθουλη, οπως την αποκαλουσε ο Νικος, που ηταν η απολυτη συντροφια του, η προεκταση του, η λατρεια του, η οδηγος του, η νοσοκομα του και το φαρμακο του στην μακροχρονη μαχη του με τον καρκινο. Μαζι στη γκαλερι, μαζι στα καφε, μαζι στη θαλασσα, μαζι στα ηλιοβασιλεματα... Φερνω στο νου μου τον Μαριο να τραβαει τα δυο λουρια και να προχωρα σκυφτος σαν τον τρελο μες στο λιοπυρι, και παντα με την ιδια κινηση να αφηνει τα λουρια στις σκαλες στο ιδιο σημειο και με τον ιδιο τελετουργικο τροπο να ανεβαζει τα σκυλακια ενα ενα στο σπιτι. Τωρα το λουρακι θα ειναι ενα, κι ολα θα γινονται μια φορα. Ομως ουτε το προγραμμα θα αλλαξει ουτε τιποτα οσο ο "γερο Μοτζο" στεκεται στα ποδαρακια του. Ολα ιδια κι απαραλλαχτα. Φαινομενικα. Γιατι ολοι το ξερουμε οτι το Μουσειο δεν θα ειναι πια το ιδιο χωρις την Μπιμπι. Ουτε ομως κι ο Μοτζο θα ειναι ιδιος, ουτε κι ο Μαριος. 

Αντιο Μπιμπι γλυκουλα μου, σ ευχαριστω που γεμισες γελιο τα κουρασμενα μου απογευματα, και πηρες πανω σου ολη την ενταση της δουλειας, με ενα σου κοιταγμα κι εκεινο το αστειο τσικ τσικ που καναν τα πατουσακια σου καθως ερχοσουν κοντα μου. Σου αξιζει αιωνια γαληνη στον Παραδεισο των σκυλων μονο για τη χαρα που μοιρασες σε ολους μας...

💛🐾🐾💛

Στα Ελτα

Περιμενοντας τη σειρα μου στο ταχυδρομειο, ακουω εναν ηλικιωμενο να ζητα απο τον διπλανο του κατατι νεωτερο να παρει και τα δικα του, ειναι απλως για επιστροφη, ειπε, για να μην περιμενει τοσα ατομα. Ο κος διστακτικα του ειπε οχι με μια εκφραση απογνωσης θαρρεις κι ο ηλικιωμενος του ζητησε δανεικα. Ηρθε η σειρα του κυριου και φτανοντας στον γκισε του λεει η υπαλληλος οτι η δοση που θελει να πληρωσει ειναι ηδη πληρωμενη, κι οτι το ποσο ηταν ενα οχι δυο, το δειχνει και το χαρτι που κραταει. Εκεινος επιμενει οτι οφειλει δευτερη δοση και της λεει να την κρατησει. Η κοπελα του εξηγει οτι απαξ κ πληρωσει μπορει να το ακυρωσει μονο αυθημερον και καλυτερα να μιλησει πρωτα με τον λογιστη του γιατι ολοφανερα εγινε καποιο λαθος για να μην ταλαιπωρειται αδικα. Ο κος επιμενει και η κοπελα διστακτικα προχωρα τη διαδικασια. Ο κος βαζει την καρτα του στο pos και του ζητα pin, βαζει 6 αριθμους, η κοπελα του εξηγει οτι οι αριθμοι πρεπει να ειναι 4, προσπαθει ξανα και ξανα, δεν θυμαται το pin, τη ρωταει μηπως μπορει να το δει στο εγγραφο καπου, η κοπελα του εξηγει οτι δεν το γραφει πουθενα κι οτι αυτο ειναι μυστικο που πρεπει να το ξερει μονο ο ιδιος. Τον παρατηρω, εχει μια εκφραση απελπισιας, κι ενω οι υπολοιποι εχουν εκνευριστει που καθυστερει και καθυστερει κι εκεινους, εγω εχω συγκινηθει... με συγκινει να βλεπω τους ανθρωπους να παλευουν στην καθημερινοτητα που γινεται ολοενα και πιο πολυπλοκη και πιο απαιτητικη, καθε μερα ειναι πιο δυσκολη απο την προηγουμενη, κι αυτος ο ερμος ηταν τοσο κουρασμενος, τοσο απηυδισμενος, που εγραφε στο προσωπο του "δεν αντεχω αλλο" κι ωστοσο ηταν εκει να πληρωσει τα οφειλομενα. Καπου εχει χαθει η μπαλα, ο κοσμος μονο πληρωνει, ζουμε για να πληρωνουμε οφειλες, οψειλες παντου, συντομα και στον αερα που εισπνεουμε. Μια ολοκληρη χωρα  κινειται απο το ψιλοτιμο κουρασμενων ελληνων, απο το υστερημα τους, για να ζει καλα ο καθε αλητης τσογλαναρας με τον ιδρωτα και τις θυσιες ανθρωπων που ισως ποτε δεν πηγαν διακοπες, ποτε δεν ηπιαν "καφεδακι" με φιλους στην παραλιακη, δεν τους εκαναν ποτε δωρα στα γεννεθλια τους, δεν ποσταρησαν ποτε στατους στα σοσιαλ ταξιδια-ψωνια-βραβεια-το νεο τους αμαξι, παρολα αυτα δεν αρνηθηκαν ποτε να πληρωσουν στο κρατος ως ελληνες φορολογουμενοι. Θυμαμαι ο πατερας μου παρακαλουσε την λογιστρια του να τα κανει ετσι ωστε να πληρωνει φορους γιατι το θεωρουσε ντροπιαστικο να πληρωνει "την λυπητερη" η καθε γριουλα κι ο καθε ταλαιπωρος. Το πρωι εξω απο το σπιτι μου ηταν παρκαρισμενο ενα χαμερ, οχι δικο μου φυσικα, φαρδυ πλατυ, με ολη τη σημασια της λεξεως, παρκαρισμενο πανω στο πεζοδρομιο. Λιγες μερες πριν ενας ανθρωπος που μολις εχασε τη δουλεια του βρηκε δυο κλησεις στο παρμπριζ του παλιου του αυτοκινητου για παρανομο παρκαρισμα πανω στο πεζοδρομιο. Ελλαδα, η χωρα της αλητειας και της ρουφιανιας εναντι του φιλοτιμου, μια ανιση μαχη, σχεδον απαλευτη.

Αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται μερικοί τα βράδια...

 Nα έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή στην ανέχεια, να κάνεις δουλειές του ποδαριού που κανένας δεν κάνει πια, για ένα μεροκάματο, να κουβαλάς στους ώμους σακιά με πατάτες, τσιμέντα, κι ο,τι χρειαστεί για ένα κομμάτι ψωμί, και στα γεράματα να σε κλείνουν στη φυλακή για έναν βιασμό που δεν διέπραξες, επειδή απλά είσαι το εύκολο θύμα, ένας ταλαίπωρος ξερακιανός που κάθεται στις σκάλες σιωπηλός και μόνος, με μόνη παρηγοριά καναδυό γάτες κι ένα μπουκάλι μπύρα, κι αυτήν κερασμένη...

Μια τσακαλοπαρέα πιτσιρικάδες προσπαθούν να ανοίξουν την πόρτα από το παλιό πατρικό του, πιστεύοντας πως μέσα κατοικούν φαντάσματα. Τους λέω ότι άδικα ψάχνουν, το σπίτι είναι απλώς εγκαταλειμμένο και βρώμικο. Ανήκει στον κο Π. και σε μερικούς ακόμη αλλά είναι τόσο μπλεγμένα τα κληρονομικά που δεν βγάζεις άκρη. Με κοιτούν με απορία, προφανώς γιατί ποτέ κανείς δεν τον αποκάλεσε ως τώρα κύριο. Θαρρείς και η φτώχεια στερεί το δικαίωμα από κάποιον να είναι κύριος και να έχει αξιοπρέπεια.

Η είδηση με συντάραξε. Είναι συγκλονιστικό να βιώνεις μια κατάφορη αδικία και να μην υπάρχει μια ψυχή να σε υπερασπιστεί, να τραβιούνται όλοι πίσω, επειδή τα 'φερε έτσι η ζωή κι έμεινες απόκληρος. Όλοι να είναι ψυχοπονιάρηδες με τους ξένους ταλαίπωρους, αλλά κανείς με αυτόν, έζησε όλη του τη ζωή χωρίς κανέναν να τον νοιαστεί. Να βλέπεις την πόρτα να κλείνει πίσω σου και να μην υπάρχει ένας να κλάψει για σένα, για την αδικία που βιώνεις, να σου πει εγώ πιστεύω ότι είσαι αθώος, να σου πει μια κουβέντα, καλή δύναμη, κάτι, να σε αγκαλιάσει με την υπόσχεση ότι θα έρχεται να σε βλέπει, να σου φέρνει τσιγάρα, να νιώσεις ότι υπάρχεις, ότι είσαι άνθρωπος.

Αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται μερικοί τα βράδια... 

Δεν ξέρω τι είναι αυτοί που βγάζουν τις αποφάσεις, ξέρω όμως πως η πρόνοια του Θεού μπορεί να μετατρέψει την ασχήμια του κόσμου τούτου σε ευλογία. Βάζω έναν καλό λογισμό και λέω μέσα μου, ο κος Π. θα έχει πια ένα πιάτο φαγητό και κάποια βασικά πράγματα που στερήθηκε τόσα χρόνια, και καναδυό ανθρώπους να πει μια κουβέντα. Ακόμα και σε καταστάσεις εγκλεισμού συντελούνται θαύματα... 

Φωνή αύρας λεπτής

Αυτό που συντελείται στην αγρυπνία ενός μοναστηρίου είναι τόσο μεγαλειώδες που δεν φτάνουν ούτε 6 ώρες για να χορτάσει κανείς το Θεό που είναι παρόν με κάθε τρόπο. Η ματιά της γερόντισσας είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά που με τυλίγει με καλοσύνη κι απαλότητα. Είναι εκπληκτικό πόσο αναπαύει οποίον στέκεται κοντά της εκείνο το λίγο χρόνο που χρειάζεται για να της φιλήσει το χέρι. Πάντα κλέβω χρόνο κοιτώντας την και ακουμπώντας το μέτωπο μου, και πάντα νιώθω να σβήνει μονομιάς από μέσα μου και το πιο μικρό σκοτάδι. Είμαι πτώμα στην κούραση από τη δουλειά, αλλά δεν νιώθω να νυστάζω κι ας έχει πάει περασμένες 2. Το πιο συγκλονιστικό είναι να βλέπω ίσως την πιο κινηματογραφική στιγμή που έχω δει εν ώρα Θείας Λειτουργίας, οπού οι μονάχες μαζεύονται γύρω από τον ιερέα σε έναν κυκλικό "χορό" μέσα στο ημίφως, με μόνο το φως των κεριών του πολυελαίου που ανάβει σταδιακά συμφωνά με την τάξη η μια από όλες τις μονάχες φορώντας τον μανδύα που την κάνει αμυδρά να ξεχωρίζει από τις άλλες. Η φωνή της Ακυλίνας με αγγίζει ως το κέντρο της ύπαρξης μου. Θεέ μου πόσο τυχερή είμαι που μου παραχωρείς το δικαίωμα να βρίσκομαι εδώ και να είμαι μέρος αυτού του τελετουργικού, να μυρίζω αυτά τα υπέροχα αρώματα από τα λιβάνια του μοναστηριού, να αγγίζω τις πέτρες που πάνω τους περπάτησε ένας μεγάλος άγιος,.. ένας άνθρωπος που βασανίστηκε με πάμπολλους τρόπους από τα παιδικά του χρόνια, και ως εκ τούτου στεφανώθηκε από μικρός τα δώρα της Θείας Χάριτος λαμβάνοντας σε νεαρή ηλικία το Μεγάλο Σχήμα... ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης, παρότι με διαλυμένο το σώμα, ήταν ένας ακούραστος εργάτης για τον κόσμο που ζούσε γύρω του, των οποίων έβλεπε τα πιο κρυφά σημεία της καρδιάς τους... μόνος κατάμονος μέχρι την κοίμηση του κυριολεκτικά και πνευματικά, με μοναδική παρηγοριά τα βουνά που κοιτούσε από το κελί του κι ήταν τα μόνα που αποχαιρέτησε φεύγοντας αγωνιώντας και για την δική τους μοναξιά. Διαβάζοντας τον συγκλονιστικό βίο του και την περιπέτειά του μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα και εντέλει στα βουνά της Οροσειράς του Φαλακρού, θα νιώσει πως κανένα πρόβλημα δεν είναι σημαντικό μπροστά στα μαρτύρια αυτού του ανθρώπου, και ότι η ανδρειοσύνη είναι κάτι επιβεβαιώνεται στα πεδία των μαχών. Ξημερώνει του Τιμίου Σταυρού... στο βουνό είναι πιο όμορφος ο έναστρος ουρανός, αν όμως κάτι τον κάνει ομορφότερο είναι η λεπτή αύρα που καλύπτει τα πάντα καθώς βγαίνω για λίγο από το μοναστήρι για να δω σαν παρατηρητής που βρίσκομαι. Κάπου μέσα μου νιώθω να μου μιλά... Φωνή αύρας λεπτής... Μερικά πράγματα δεν τα χωρούν οι λέξεις. Ούτε οι καλύτερες φωτογραφίες του κόσμου.

Το σαπούνι

Σου χει τύχει ποτέ  να πάρεις ένα βιβλίο με 1,27ευρώ από τις προσφορές, να το πιάνεις στα χέρια σου για να το διαβάσεις και με το που ξεκινάς να το αφήνεις γιατί είναι τόσο απίστευτα συναρπαστικό που δεν θέλεις να τελειώσει;

Μιλώ για "το σαπούνι" του Φράνσις Πονζ 

σε μτφ Δ. Δημητριάδη... αυτού του καταπληκτικού τύπου 

που μας χάρισε το αριστουργηματικό "πεθαίνω σαν χώρα".

 

Είναι απίστευτο το κριτήριο που τα βιβλιοπωλεία-σούπερ μάρκετ ξεχωρίζουν τη "σκαρταδούρα". Η αληθινή σκαρταδούρα είναι τα λεγάμενα "ευπώλητα"...

επιστροφή στα ενδότερα

επιστροφή στα ενδότερα

μετά από αιώνες θαρρείς 

μέσα στη νύχτα των άλλων

προχώρησα ως τα βάθη της μήτρας 

μες σε σκοτάδι ψηλαφητό 

κι ήταν ολόφωτο 

μπρος στο σκοτάδι των ανθρώπων

τα αστέρια είναι πάντα πιο λαμπερά 

μετά από μια τέτοια περιπλάνηση

λίγοι γνωρίζουν πόσο

υπάρχει ένα σημείο

υπάρχει μια γραμμή διαχωριστική μεταξύ των πάντων / είναι στην πτωτική φύση του ανθρώπου να βρίσκει διαφορές ακόμα και στην πλήρη ένωση / ποτέ δεν θα αγγίξουμε τις ουτοπίες όσο μας οδηγούν τυφλοί / υπάρχει ένα σημείο εντός μου όπου κανείς και τίποτα δεν έχει σημασία / εκείνο το σημείο όπου ο καθένας είναι μόνος του / αυθύπαρκτος κι ανύπαρκτος / το σημείο όπου κλωτσάς τον κουβά με τα λασπόνερα / όχι δεν είμαστε ίδιοι / ούτε ίσοι / ούτε διαφορετικοί / αυτό το χρυσωμένο χάπι των μετρίων / υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο μπορούν να προχωρήσουν λίγοι / εκεί όπου η ξενάγηση σταματά* κι ο τουρίστας επιστρέφει στην ασφάλεια της συνήθειας / δεν ήμουν ποτέ τουρίστας σε τίποτε / ο τουρισμός ανέκαθεν μου δημιουργούσε θλίψη / να προσπαθείς να χωρέσεις σε μερικές μέρες τόσες εποχές και να λυτρωθείς από τόσες σκέψεις / υπάρχει ένα σημείο όπου αφήνεις πίσω σου τους δήθεν και τρέχεις να συναντήσεις τον εαυτό σου / εκείνον που όλοι θαρρούν ως ξένο / αφού πια δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα /  η πιο μεγάλη λύτρωση είναι να σε απογοητεύουν / για να μη χρειαστεί να τους αγαπήσεις περισσότερο από όσο υπολόγιζες / κλείνω τα μάτια να αφουγκραστώ τις σταγόνες που πέφτουν στο νερό / ο προαιώνιος ήχος ενός σπηλαίου που ζει κι αναπνέει / ομόκεντροι κύκλοι που απλώνονται και σβήνουν πάνω στο νερό που τρέχει δίχως τελειωμό για να μας υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να το διαβούμε δυο φορές καθώς τα πάντα ρει και ουδέν μένει  / ακούω τις σταγόνες να στάζουν στο σπήλαιο κι εντός μου / αργά και άρυθμα / όπως όλη η ζωή / όπου ποτέ δεν ξέρεις πότε θα συμβεί το επόμενο καθετί /  το πιο μεγάλο στοίχημα είναι να κρατήσεις ζεστή την αγκαλιά σου για τον μοναδικό άνθρωπο που σε αγάπησε χωρίς να του δώσεις απολύτως τίποτα / όλοι ζητούν, όλοι θέλουν ένα κομμάτι από τη σάρκα σου / η πιο ανακουφιστική στιγμή είναι όταν συναντάς τα παιδικά σου χρόνια στο βλέμμα ενός έφηβου που τον λένε Ορφέα / κι ενός Άγγελου που μεγάλωσαν τα φτερά του / μια αγκαλιά που διαρκεί όσο μια αιωνιότητα / ... υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών που κουβαλώ παντοτινά ως φυλαχτό κι εκείνων που έρχονται και παρέρχονται / μέσα στην βαρετή τους υποκρισία και την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους / εσείς λοιπόν από κεί κι εγώ από δω...

 

~~~~~~

* Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν με αφορμή το σημείο εκείνο μέσα στο αγαπημένο μου σπήλαιο από όπου ξεκινούν όλα. Το σπήλαιο του Μααρά υπολογίζεται ότι εκτείνεται σε μια απόσταση περί των 22χιλιομέτρων, από τα οποία έχουν εξερευνηθεί μόλις τα 12χλμ, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και δυο διακλαδώσεις όπου γίνεται μόνο σπηλαιοκατάδυση. Τα υπόλοιπα είναι άγνωστο πώς εξελίσσονται, πώς είναι, (ξέρουμε μόνο ότι ξεκινούν από τις καταβόθρες του λεκανοπεδίου Κ.Νευροκοπίου και καταλήγουν στον Αγγίτη), καθώς το τελευταίο σιφόνι στα 7,8χλμ δεν είναι ακόμη προσβάσιμο κι εκεί σταματά προς το παρόν η εξερεύνηση για σπηλαιολόγους και σπηλαιοδύτες. Οι τουρίστες έχουν τη δυνατότητα να επισκεφτούν μόλις 500μ από την εξερευνημένη διαδρομή, η οποία σταματά σε ένα σημείο, η γέφυρα κόβεται και επιστρέφουν πίσω για να βγουν από την αίθουσα του τροχού. Στην άκρη της γέφυρας υπάρχει ένα σκαλοπάτι το οποίο πατούν μόνο όσοι συνεχίζουν, δλδ σπηλαιολόγοι, σπηλαιοδύτες, ερευνητές. Μετά τα 500μ βαδίζεις μέσα στο ποτάμι, αφού ο Μααράς είναι ένα τεράστιο ποτάμιο σύστημα, ένας ογκώδης αγωγός στον οποίο διοχετεύονται όλα τα νερά που στραγγίζουν από τα γύρω βουνά, το Φαλακρό, το Μενοίκιο και τον Όρβηλο. Στην άκρη της γέφυρας υπάρχει μια δίοδος που ανοίχτηκε για να μπορεί να γίνει επισκέψιμο ένα επιπλέον κομμάτι, αλλά δεν έγινε τελικά, είναι στην ουσία το 2ο σιφόνι, πίσω από το οποίο εκτείνεται μια από τις εντυπωσιακότερες αίθουσες σπηλαίου στον κόσμο, η αίθουσα της Ακρόπολης, που λίγοι έχουν την δυνατότητα να θαυμάσουν.

κάπου ανάμεσα στις γραμμές των οριζόντων

 

η μουσική

η ποίηση

η τέχνη

Μόνο αυτά δεν με έχουν απογοητεύσει μέχρι σήμερα...

τα τρία πρόσωπα της αιωνιότητας ...

ζούμε ανάμεσά τους

 Ολοένα και περισσότερο αναρωτιέμαι τι σιχαμερά+άθλια υποκείμενα κυκλοφορούν εκεί έξω... Είναι η πολλοστή φορά που μου τηλεφωνεί έντρομη μια γιαγιά για να την προστατέψω από τους συγγενείς της που χρόνια τώρα την αφαιμάζουν οικονομικά, εκμεταλλευόμενοι την μοναξιά της, και πλέον απροκάλυπτα προσπαθούν να την ρίξουν ψυχολογικά, να την εκμηδενίσουν, να την βγάλουν άχρηστη όπως λέει, με σκοπό να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα ώστε να καρπωθούν την περιουσία της που ούτως ή άλλως σε κείνους θα την αφήσει αφού δεν μπόρεσε να κάνει παιδιά. Την γνώρισα λεβέντισσα, ψηλή κι αγέρωχη, καθόταν στην μπαλκονάρα της κι έπινε τον καφέ της, πήγαινε τις εκδρομές της, έβγαινε βόλτα με τις φίλες της, πήγαινε για ψώνια, και σε ένα χρόνο έγινε αγνώριστη, γεμάτη φοβίες, εμμονές, ανασφάλειες, σαν να ζει σε ίδρυμα και φανερά πολύ γερασμένη.Τα αγαπημένα της ανίψια έχουν γεμίσει τον τόπο κάμερες με το πρόσχημα να την προσέχουν μην πάθει κάτι, ελέγχουν τις επαφές της, τα τηλέφωνά της, την αλληλογραφία της, τους λογαριασμούς της, ακόμα και η "υπηρέτρια" που την "προσέχει" είναι μιλημένη όπως λέει για να την αποκαρδιώνει, να την κάνει να νιώθει ανίκανη. Μολις διαμαρτυρηθει λιγο ή υποψιαστουν οτι μπορει να αλλαξει τη διαθηκη της, την πηγαινουν καμια βολτα να νιωσει λιγο ανθρωπος, ερχεται κ μου λεει οτι ειναι καλοι ανθρωποι κ την νοιαζονται κ δεν εχει παραπονο και συνεχιζεται το ιδιο βιολι, η μεν παιρνει μια ανασα οι δε ροκανιζουν το χρονο της δινοντας ψιχουλα σε σχεση με αυτα που θα τους δωσει. Όλα ένα κόλπο καλοστημμένο κι ένα σκηνικό στο οποίο είναι εγκλωβισμένη από φόβο μην πεθάνει και δεν τη βρει κανείς. Δεν είναι η μόνη. Παντού γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι μόνοι κι αβοήθητοι και ανίψια που εκμεταλλεύονται άτεκνες θείες, χωρίς ίχνος σεβασμού στα γηρατειά, μια από τις πρωταρχικές αξίες που μας διδάσκει η οικογένεια.

 Ποιες αξίες, ποια γηρατειά και ποια οικογένεια, θα μου πεις, όλα αυτά είναι πλέον τόσο ρετρό κι εμείς που εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αυτές τις αξίες τόσο "οπισθοδρομικοί". Δεν υπάρχουν πια συναισθήματα, οι άνθρωποι είναι κομμάτια κρέας και με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν και τον διπλανό τους, no feelings, no mercy. Όλα για την καλοπέραση, σαν να μην υπάρχει αύριο, παρατηρώ τους ανθρώπους και νιώθω λύπηση, η μια απογοήτευση διαδέχεται την άλλη, καμία μπέσα, καμία αξιοπρέπεια, ποτέ πριν δεν ήταν χειρότερα. Δεν μπορείς πλέον να είσαι σίγουρος για κανέναν, σου απλώνουν το χέρι μόνο για να ζητήσουν, κι όταν το απλώνεις εσύ για να βοηθήσεις, μετά μετράς τα δάχτυλά σου μη λείπει κανένα, όλα συμβαίνουν με άλλη πρόθεση από αυτήν που δηλώνουν, όλα είναι απλά ποσταρίσματα στο φβ ή στο ίνστα, μηνύματα copy paste με πολλούς παραλήπτες, κάποιος θα τσιμπήσει, κανείς και τίποτα δεν έχει ιδιαίτερη αξία γιατί κανείς δεν είναι ξεχωριστός για κανέναν, ξεχωρίζουν μόνο για λίγο και μόνο όσο εξυπηρετούν ένα στόρυ, για τη μόστρα, για το εφελίκι, όλα ψεύτικα και ιδίως η ευαισθησία. Η "ευαισθησία" πουλάει. Μια υποκριτική και κενή νοήματος ευαισθησία, που οι πράξεις την προδίδουν. Μεγαλόστομες παπαριές. Λόγια που εξανεμίζονται μόλις πεις στον άλλον ότι νιώθεις κάτι, ότι έχεις κάποιο πρόβλημα, ότι πονάς, ότι φοβάσαι. Κανείς δεν θέλει να χάσει ούτε δευτερόλεπτο για κανέναν, αν δεν έχει κάτι να κερδίσει. Κανείς δεν θα ασχοληθεί παρά μόνο αυτοί που αληθινά αγαπούν, κι είναι τραγικά λίγοι, οι υπόλοιποι κάνουν ότι δεν άκουσαν. Μοιράζεσαι μαζί τους χρόνο, τους δίνεις κομμάτι από την καρδιά σου και θαρρείς τους τα χρώσταγες, σε ξεχνούν όπως ξεχνούν τι έφαγαν χτες. Εγώ θυμάμαι τι έφαγα όλο τον προηγούμενο μήνα. Γαμιούνται με τον άλλον και δεν μένει τίποτα, καμιά ανάμνηση. Σχέσεις καταναλωτικές, μόλις φύγει ο ένας από τους δυο ο άλλος περνάει στον επόμενο, και στο μεθεπόμενο, όπως τα προϊόντα που πέφτουν στο καρότσι μηχανικά, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς τύψεις, όλοι αναλώσιμοι και δυνάμει φαγώσιμοι ως χορτοειδές φαστ φουντ, που το τρως και δεν θυμάσαι τίποτα απλά γέμισες την κοιλιά σου, πρόχειρα γρήγορα άκοπα ανούσια και χαζοχαρούμενα. "Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή". Οπότε καλύτερα να γίνουμε όλοι θλιβεροί, ένας κιμάς χωρίς συναισθήματα, σαν τα ζώα, να ζούμε μια ζωή ό,τι να ναι, αφού είμαστε ό,τι να'ναι, να φάμε ό,τι προλάβουμε, να πατήσουμε όσους μπορούμε, να γαμήσουμε και να γαμηθούμε με όσους κινούνται γύρω μας, αφού όλοι είναι το ίδιο, όλοι κρέας, η δουλειά να γίνεται, "να περνάμε καλά", κι αυτοί που χτες κοροιδεύαμε να γίνουν σήμερα το καλύτερό μας, να γλείψουμε αυτούς που φτύσαμε, να πληγώσουμε όσους μας γιάτρεψαν τις πληγές και να δώσουμε τα εύσημα σε όσους μας γάμησαν τη ζωή, να αδικήσουμε, να ποδοπατήσουμε ψυχές αθώων, να διαψεύσουμε κάθε προσδοκία, να εκμεταλλευτούμε την ανάγκη του άλλου για επικοινωνία, για κοινωνία, για σχέση, την ανάγκη να υπάρχει σαν άνθρωπος, να τους αδειάσουμε, να τους προδώσουμε, να τους ξεχάσουμε, να τους ξεφτιλίσουμε και να ξεφτιλιστούμε νομίζοντας ότι γινόμαστε ολοένα και πιο μάγκες και πιο πρεστιζάτοι όσο πιο πολλούς χρησιμοποιήσουμε, αφού είμαστε "ελεύθεροι" να κάνουμε ό,τι θέλουμε, χωρίς αληθινά να ξέρουμε τι θέλουμε, θέλουμε να "ζούμε", να ζούμε μόνο για τα λάικ του κάθε τυχάρπαστου που κωλοβαράει μπροστά σε μια οθόνη, να νομίζουμε ότι ζούμε, ότι "ζούμε όπως γουστάρουμε" αλλά να μην έχουμε ζήσει τίποτα, όλα να είναι μια θλιβερή επανάληψη του χτες, του προχτές και του αρχικού εαυτού μας, ο τρόπος που μιλάμε, που γαμάμε, αυτά που λέμε που κάνουμε που τρώμε ακόμα και τα ονειρά μας ίδια, ένα ατέλειωτο αποτυχημένο πάτερν που ξέρουμε ότι είναι μαλακία αλλά εξακολουθούμε να το εφαρμόζουμε γιατί είμαστε οκνηροί, μέσα μας, νεκροζώντανοι, δεν κινείται τίποτα, όλα λιμνάζουν, ένας βάλτος, φαντασία μηδέν, κι όση έχουμε να την ξοδεύουμε για να κατακτήσουμε τον αλλον σαν να είναι τρόπαιο, το οποίο θα πετάξουμε στα σκουπίδια και στη λήθη όπως και όλα τα προηγούμενα, άλλο ένα σώμα που προσθέσαμε στη λίστα μας, σαρκολατρεία, το μόνο που μετράει να είναι το σώμα του άλλου, να μην δίνουμε δεκάρα για την καρδιά του, το μυαλό του, τους τρόπους του τα χαρίσματά του, να διαλέγουμε τις επαφές μας βάσει δημοφιλίας κι όχι ουσίας, να στήνουμε κώλο για να μπούμε στα μεγάλα σαλόνια, να ξεχάσουμε από που ερχόμαστε και που πάμε, να εξαργυρώνουμε τα πάντα προς όφελός μας αδιαφορώντας τι χρωστάμε στον άλλον, να ξεχάσουμε ότι κάποιοι θυσίασαν ζωές ολόκληρες ή και μισές για να μην γίνουμε ΠΟΤΕ ΤΕΛΙΚΑ άνθρωποι. Να μην βρίσκουμε πουθενά καταφύγιο να μην υπάρχει οικογένεια, φίλοι, ζευγάρια, να μην υπάρχει εμπιστοσύνη, θαλπωρή, αισθήματα, να μην μπορείς να ακουμπήσεις στον ώμο του άλλου, να μην μπορείς να του χαμογελάσεις το πρωί, να μην έχεις κανέναν αληθινά να μοιραστείς ένα πιάτο φαί κι ας είσαι κάθε μέρα με κόσμο σε ταβέρνες εστιατόρια και μαζώξεις "φίλων", να μην αντέχεις να μοιραστείς με τον άλλον ούτε ένα δευτερόλεπτο αληθινής ύπαρξης για να μην θυμηθείς ότι δεν υπάρχεις, να μην μπορείς να κλάψεις στην αγκαλιά του άλλου γιατί τον έδιωξες, να μην εχεις μια ψυχη να μοιραστεις ενα ηλιοβασιλεμα, ενα τσιγαρο ξαπλωμενος στην αμμο κατω απ τα αστερια,  να είσαι τραγικά μόνος με ένα κινητό στο χέρι, με χιλιάδες ψεύτικους φίλους και κανέναν δίπλα σου, να παριστάνεις ότι δεν τους έχεις ανάγκη, δεν έχεις ανάγκη κανέναν, να διψάς να σχετιστείς αλλά να μην αντέχεις τον εαυτό σου δίπλα σε κανέναν, να ακροβατείς σε μια σχιζοφρένεια αυτού που ονειρεύτηκες κι αυτού που σου πάσαραν και το πίστεψες, να τους βγάζεις όλους ανεπαρκείς για να μη δεις την δική σου κενότητα, να είσαι πάντα απών και να παριστάνεις το απόλυτο παρόν, να εχει χαθει καθε ικμαδα, κάθε φλογα για ζωη για ερωτα για δημιουργια, για ψυχικό αλισβερίσι, ολα να ειναι μια καυλα ξερη μια συνηθεια μια διεκπεραιωση, να αναζητάς μια ζωή την ουσία, κι όταν σου δίνεται δώρο, να την κοιτάς στα δόντια όπως τα άλογα, για να μη φανεί πως είσαι εσύ που πάτωσες, να έχεις δίπλα σου κάποιον που άλλοι θα σκότωναν να τον έχουν οι ίδιοι και να φέρεσαι σαν να του κάνεις χάρη, να εκθειάζεις την μετριότητα για να ανεβάσεις την αξία σου επειδή απλά δεν μπορείς να έχεις τίποτα καλύτερο, να είσαι μονίμως "μπίζι"  να μην προλαβαίνεις, ενώ δεν έχεις τίποτα να κάνεις κι η ζωή σου είναι τραγικά άδεια, να θέλεις να φύγεις από εδώ αλλά κι από εκεί κι από τον εαυτό σου κι από τον άλλον, κι όταν ο άλλος κλαίει κι υποφέρει, να κοιτάς αλλού, να κάνεις πως δεν βλέπεις, γιατί είναι ευθύνη να είσαι μάρτυρας μιας ανθρώπινης στιγμής, είναι ευθύνη να εμπλακείς συναισθηματικά, είναι ευθύνη να είσαι άνθρωπος, καλύτερα μακριά κι απρόσωπα, να είσαι απλά ένα προφίλ ένα άβαταρ μια IP που μόλις κλείσει η οθόνη να σβήνεις κι εσύ και να μην αναρωτιέται κανείς αν αναπνέεις αν υπάρχεις αν υπήρξες ποτέ κι αν θα ξαναυπάρξεις. Ένα τίποτα ανάμεσα σε άλλα τίποτα που νομίζουν ότι είναι το παν, και που βαφτίζουν ως "παν" το τίποτα και ως "τίποτα" το παν. That's the plan. Ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Από παιδί ένιωθα ότι δεν ανήκω εδώ, ότι ήρθα από άλλο πλανήτη, τελευταία αυτή η αίσθηση είναι εντονότερη. Έχω ξενερώσει αφάνταστα... και με το έργο και με τους ηθοποιούς και με όλο το σκηνικό. Μου έλεγε προχτές ένας φίλος πόσο έχει ξενερώσει κι εκείνος. Αν κάτι με εξοργίζει σε αυτό το ξενέρωμα είναι να το έχω δει σαν ολόγραμμα, να ξέρω εξαρχής ότι θα έρθει και ωστόσο να ποντάρω σε μια πιθανότητα χαοτική ότι μπορεί και να μην ξενερώσω στο τέλος. Αναρωτιέμαι πόσοι από εσάς που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές νιώθετε το ίδιο. Έχω αυτήν την αίσθηση ότι εκείνο το "ζουν ανάμεσά μας" που λέγαμε κάποτε και γελούσαμε έχει αντιστραφεί και είμαστε μια ισχνή μειονότητα ανάμεσα σε κάτι που πια δεν είναι ανθρώπινο, που δεν ξέρω από τι υλικό είναι φτιαγμένο αλλά είναι πολύ πολύ σιχαμερό. Νιώθω αηδία για τα άτομα που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το χρήμα, που κινούνται με βάση αυτό, που βλέπουν τον διπλανό τους ως μέσο για να κάνουν τη δουλειά τους, ως αντικείμενο, πουλώντας ψεύτικα συναισθήματα ή ότι τάχα νοιάζονται ενώ νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους. Νιώθω αηδία για όσους εκμεταλλεύονται τους αδυναμους (ειδικα εκεινους που βγηκαν απο μια επωδυνη φαση της ζωης τους κ αντεξαν) και πιο πολύ όταν πρόκειται για ηλικιωμένους, που εντέλει το μόνο που χρειάζονται στη δύση της ζωής τους είναι μια ζεστή αγκαλιά, έναν καλό λόγο κι ένα ειλικρινές χαμόγελο.

Karma is a bitch. Κανείς δεν χάρηκε ό,τι απόκτησε τσαλαπατώντας την αξιοπρέπεια του άλλου και προσβάλλοντας την ψυχή του. Στο επέκεινα, όλοι φτάνουμε στο ταμείο κι ο καθένας λαμβάνει τον λογαριασμό που του αναλογεί. Ενίοτε έρχεται νωρίτερα η σφαλιάρα. Στη ζωή έχουμε πάντα αυτόν και αυτό που αξίζουμε, αλλά και ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ αυτόν και αυτό που ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΜΕ...

Κωδικος Σιμωνοπετρα

Χρειαστηκε μια ζωη ολοκληρη για να συναντησω σημερα ενα παιδικο μου "ινδαλμα". Δεν τον ειχα δει ποτε, δεν ηξερα ουτε πως τον λενε, ουτε που βρισκεται, μονο ακουγα γι αυτον και τον θαυμαζα κρυφα γιατι ηθελα κι εγω να ακολουθησω τον δρομο του. "Εσυ αριστουχο παιδι; Τι θα γινεις, σαν εκεινον τον καλογερο; που ηταν αριστουχος, σπουδασε κι εφυγε στο μοναστηρι; Γι αυτο σε μεγαλωσαμε;" Εκεινος το εκανε, εγω οχι τελικα. Συνταξιδευσαμε απο "συμπτωση" και τελικα βρεθηκαμε στην ιδια εκκλησια οπου συμψαλλαμε. Ποιο τρελο μου ονειρο να χωρεσει τετοια ευλογια; Δεν υπαρχουν λογια να εκφρασω αυτο που νιωθω. Ειναι μια συγκινηση τοσο συγκλονιστικη κ τοσο βαθια. Δεν θα ξεχασω οσο ζω το φως που τον περιεβαλλε οταν τον πρωτοειδα να στεκεται, την πραοτητα του, τον λακωνικο κ περιεκτικο του λογο, το σπινθηροβολο βλεμμα του. Δεν ξερω αν ειναι αγιος αλλα σιγουρα ειναι στο σωστο μερος, και ολοφανερα βρηκε αυτο που αναζητουσε. "40χρονια..." μοναχος στη Σιμονωπετρα, που ειναι και το πιο αγαπημενο μου μοναστηρι απο μικρο παιδι, χωρις να ξερω το γιατι.

φωτο AA: Σιμωνοπετρα, Αγιο Ορος.

Εφαγα ολη μου τη ζωη ψαχνοντας νοηματα, σκαβοντας τον εαυτο μου, τα εγκατα της υπαρξης μου, μεσα απο ανατολικες φιλοσοφιες, σουφισμο, παγανισμο, πυθαγορας, ντουνοφ, νιτσε, πανευρυθμια, τεχνοσαμανισμος, μαθηματικα, κι ενα σωρο αλλα στο ταξιδι της συνειδητοτητας, της αγωνιας μου απο παιδι να καταλαβω απο τι υλικο εχω φτιαχτει κ αν θα γινω αστροσκονη νετρινο ή κοπρια σκετη, ενας κυκλος που ευτυχως εκλεισε ανεπιστρεπτι γιατι αποδεδειγμενα ολα αυτα εχουν ταβανι, τιποτα κ κανεις δεν μπορει να σε φτασει σε τουτη την απτη γαληνη που γνωρισα στο προσωπο αυτου του μοναχου, και που ολοενα και πιο συχνα συναντω, και "κατοικει" σε κατι ξεχασμενα μοναστηρια, αετοφωλιες, μακρια απο την ιλουστρασιον ψευτια του κοσμου τουτου... Οι ανθρωποι αυτοι ειναι αληθινοι αγγελοι, εμεις απλα βλεπουμε κατι μαυρα ρασα που πανε κι ερχονται... αυτο ειναι το απολυτο ζεν, το αμετακινητο, το ακλονητο, το αληθινο, της καρδιας, του νου κι οχι του μυαλου. Ολο αυτο ειναι τοσο ελκυστικο για καποιον που εφτασε σε πολλες πηγες κ νερο δεν ηπιε. "Εμεις οι λαικοι οταν ερχομαστε σε επαφη με εσας ειμαστε σαν τις νυχτοπεταλουδες που τρεχουν στο φως" του ειπα κι ενιωθα διπλα του σαν να βρηκα μολις μια ζεστη φωλιτσα και κουρνιασα κ δεν ηθελα να φυγω. "Ειμαστε συνηθισμενοι ανθρωποι σαν κι εσας, απλα ζουμε στο μοναστηρι", ειπε. Μακαρι να ηταν ετσι οι συνηθισμενοι ανθρωποι. Αλλα εχω αρχισει να αμφιβαλλω για το ποσοι εχουν απομεινει γυρω μου που πληρουν πλεον τις προδιαγραφες ανθρωπου. Δεν ξερω τι εχει παθει ο κοσμος... εκαψαν τις μητρικες; μεταλλαχτηκαν; παντως ανθρωποι δεν ειναι. Ολοι παραδωμενοι στο χρημα και στην παση θυσια αποκτηση του. Ο ενας ξεζουμιζει τον αλλο. Ο ενας πουλαει τον αλλον κι ολοι μαζι πουλανε την ψυχη τους για να γινουν "καποιοι" την ιδια στιγμη που καποιοι αλλοι δινουν την ψυχη τους για τον Χριστο.

Αυτη η συναντηση σηματοδοτησε εναν γιγαντιο κυκλο που εκλεισε, τον περιβληματικο εαυτο μου που αφησα πισω και την μονη σταθερη αληθεια μεσα μου την αγαπη μου για τον Χριστο και τον θαυμασμο μου σε ολους τους καλογερους του κοσμου.

Πλεον ειναι ξεκαθαρο μεσα μου οτι δεν εχω καμια σχεση με αυτον τον κοσμο, δεν χωραω. 

Εσκυψα του φιλησα το χερι και καθως εβαζα μετανοια μου ειπε "οχι, οχι αυτα δεν χρειαζονται". Αυτη η αισθηση της μηδανινοτητας με τοσο ειλικρινη τροπο με φερνει παντα σε μια αμηχανια πρωτογνωρη που με κανει να νιωθω τελειως βλακας. Μα τι ειρωνεια, αυτοι που νομιζουν οτι ειναι καποιοι ειναι κουφιοι κι εκεινοι που πραγματικα ειναι καποιοι νιωθουν οτι ειναι ενα τιποτα...

Κρατουσε ενα φακελο με τη σφραγιδα της Σιμωνοπετρας, που προοριζοταν για αλλον. "Να παρε αυτο" ειπε και μου τον εδωσε ως ευχαριστω που εψαλλα για το μνημοσυνο του πατερα του. Ενας μεγαλος κυκλος εκλεισε και για εκεινον. Πηγα να του ζητησω να με βαλει στις προσευχες τους, κατι που σπανια ζητω, και ηξερε ηδη το ονομα μου. "Να μιλας οταν πρεπει, οπως πρεπει, κ οσο πρεπει" ειχε πει ο Αγιος Παισιος. Σημερα εμαθα πως ειναι να δρας χωρις να δρας και να λες τα παντα χωρις να μιλας. 

Χριστος Ανεστη χαρα μου

Με αξιωσε ο Θεος φετος να ψαλλω το Πασχα κ την επομενη στον Εσπερινο της Αγαπης/Συγχωρησεως να διαβασω μαζι με τον ιερεα το Ιερο Ευαγγελιο. Ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα τετοια ευλογια! Ειχα πολλες γλωσσες τυπωσει για να διαλεξει ο πρωτοψαλτης, το αφησε σε μενα, και μεταξυ ομηρικης διαλεκτου λατινικων ιταλικων κ ποντιακων διαλεξα τα ποντιακα, παροτι καππαδοκισσα, για να ακουσουν οι γιαγιαδες το Ευαγγελιο στην προγονικη τους γλωσσα... οχι πως δεν το καταλαβαινουν, ισα ισα αυτες το γνωριζουν καλυτερα απο τους ιερεις! αλλα εις αναμνηση των προγονικων εστιων κ προς τιμη των παππουδων κ γιαγιαδων μας που αφησαν τις περιουσιες τους στην Μικρασια αλλα κουβαλησαν τα εικονισματα και μας μετεδωσαν τον Χριστο. Οι προσευχες τους αξιζουν χρυσαφι, και το διαπιστωνω σε ολες τις δυσκολες φασεις της ζωης μου οτι πιανουν τοπο, ασχετα αν σωματικως δεν ειναι εδω, ειναι στην καρδια μου, εκει οπου κατοικει ο Χριστος.

Η ωραιοτερη Μεγαλη Πεμπτη της ζωης μου

Ειναι μερες που σκεφτομαι τη γιαγια μου... για χρονια ηταν η πρωταγωνιστρια του Πασχα, τη θυμαμαι που μας καλωσοριζε με ανοιχτη αγκαλια και κατι χορτα στο ενα χερι, φοβερη νηστευτρια, ειχε προσωπικα κονε με τον Χριστο, του μιλουσε οπως μιλαγε στους γιους της, τον θεωρουσε μελος της οικογενειας της, κι εννοειται ελληνα... Ειχε μια ιδιαιτερη μυρωδια το Πασχα, ή μαλλον πολλες, κι ολες συνδεδεμενες με τη γιαγια μου. Δεν ημουν κ πολυ φαν της εκκλησιας τοτε, ημουν ομως φαν της γιαγιας μου, κ θαυμαζα πως αντεχε 40 μερες με χορτα σπαστο κρεμμυδι ψωμι κ ελιες... Αυτες τις μερες αναποφευκτα αναπολω τις λιγες στιγμες που μοιραστηκα μαζι της αλλα οπως φαινεται καθορισαν αυτο που ειμαι σημερα. Μονο να ξερατε τι δουλεια εχουν κανει αυτες οι γιαγιαδες με την προσευχη τους... Η μερια των γυναικων γεματη, αναγκαστικα βρισκω στασιδι στη μερια των αντρων. Ενας νεαρος που εχω την αισθηση οτι τον γνωριζω στεκεται ορθιος αλυγιστος 3 ωρες. Μπροστα μου κι ο γιατρος μολις τελειωσε απο το ιατρειο ηρθε κατακοπος, αλλα ορθιος κι αυτος.

Εγω παραπαιω απο την κουραση, κλεινουν τα ματια μου, διαβαζω, σιγοψελνω... μοσχοβολαει ενα θυμιαμα που δεν εχω ξαναμυρισει, δεν ξερω αν νιωθω πουθενα αλλου τοση γαληνη... 12 ευαγγελια, ουτε ενα ουτε δυο, στεκομαι στο ενα ποδι γιατι το αλλο ποναει. Κι εκει που ακουω τον ιερεα να διαβαζει με τη βροντερη του φωνη, ξαφνικα σταματα, κ με λυγμους προσπαθει να συνεχισει την αναγνωση. Εχω δει μοναχους να δακρυζουν, να κλαινε, αλλα ποτε ιερεα. Κλαιει ο ιερεας και δεν μπορω να συγκρατησω κι εγω τα δακρυα μου, και μεσα στα αναφιλητα ακουω το υποκωφο κλαμα των διπλανων μου. Ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα μελος μιας οικογενειας που αποχαιρετουμε τον αγαπημενο μας πατερα κι αδερφο... αυτη ειναι η αληθινη Κοινωνια. Πως να πεις για τα βασανιστηρια που υπεστη ο Χριστος; "Αν δεν νιωσεις τα καρφια στο σωμα του, αν δεν πονεσεις κι εσυ, τοτε δεν εχεις ζησει το Πασχα" μου λεει ο ιερεας κ με κοιταει με τα μεγαλα γαλαζια ματια του σαν μικρο παιδακι ολο χαρα. Καποιοι θα το ελεγαν ενσυναισθηση. Για εναν χριστιανο ειναι το μεγαλυτερο στοιχημα. Μπορει μια ολοκληρη ζωη να αγωνιζεσαι κ να μην πετυχεις τιποτα, κι ο ληστης με μια στιγμη κ μια αποφαση κερδισε την αιωνιοτητα. Μνησθητι μου Κυριε οταν ελθεις εν τη Βασιλεια σου. Εζησα χρονια πολλα κ πολλες Μεγαλες Πεμπτες ηρθαν κ εφυγαν μα η ωραιοτερη ΜΠεμπτη της ζωης μου ηταν αυτη. Επιστρεφω στο σκοταδι σε μια αδεια πολη με την καρδια γεματη Χριστο. Παρακαλαω να κρατησει αυτη η αισθηση ωσπου να φτασω σπιτι. Μονο κοντα Του νιωθω ανθρωπος. Ολοενα κ περισσοτερο απομακρυνομαι απο την αγελη. Κανενα ονειρο δεν εχει σημασια πια, στοχος ειναι η αγιοτητα.

Η υποκρισία της φιλανθρωπίας

Περνωντας απο τον τοιχο της καλωσυνης βλεπω συχνα πεταμενα ρουχα κ παπουτσια να σερνονται στο δρομο. Ουτε καν σε κουτι να ειναι ομορφα καθαρα διπλωμενα, εστω σε σακουλα, αλλα καθαρα. Οταν τα βλεπω ετσι μου ρχεται να ριξω βενζινη και να τα βαλω φωτια. Τις προαλλες η αλλη αφησε κατι παπουτσια στριπτιζ, με πιασαν τα γελια, δλδ να εισαι φτωχη γυναικα να μην εχεις παπουτσια να παρεις κ να σου λειπουν δυο παπουτσια στριπτιζ... ποσο μυαλο μπορει να εχει αυτη που τα αφησε; γιατί σίγουρα τα άφησε γυναίκα, μόνο μια ηλίθια θα φορούσε τέτοια παπούτσια. Εκτός αν ήταν του Γιώργου που δεν νιώθει Γιώργος αλλά Μαρία, τι να πω... ολοένα και περισσότερο νιώθω ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν ή ότι με έριξε εδώ μες στους μαλάκες μια χρονοκαταιγίδα.

Πόσες φορές είδα σκισμένα και ταλαιπωρημένα ρούχα και παπούτσια σε κείνους τους τοίχους, να τα ξεπλένει η βροχή, να τα τρώει το αγιάζι, κι είπα μέσα μου "τώρα σοβαρά; αφήσανε αυτό για να το πάρει κάποιος να το κάνει τι;" Η "φιλανθρωπια" των ανθρωπων τελικα φτανει μεχρι εκει, σε μερικα σκουπιδια που αντι να πεταξουν στον καδο τα "χαριζουν" στους συνανθρωπους μας που δεν εχουν. Μα ποιος θα φορουσε παπουτσια της δεκαετιας του 80 ή ρουχα της Ουντρα; Θυμάμαι που έλεγε ο μητροπολίτης Μόρφου τις προάλλες για μια φωτογραφία του που φορούσε ρούχα που έστειλαν οι έλληνες στους κύπριους και την ονόμαζε "ο Όμηρος το προσφυγάκι" (γιατί Όμηρο τον έλεγαν πριν γίνει μοναχός) και έλεγε ότι βρήκε δυο καλά ρούχα και τα φόρεσε και βγήκε φωτογραφία. Όταν το άκουσα ένιωσα να διαλύεται η καρδια μου. Να είσαι μικρός, να κουβαλάς ήδη το δυσβάσταχτο της εφηβείας με τον πονο από όσα έζησες, και να πρέπει να φορέσεις και τα αποφόρια του κάθε "φιλάνθρωπου" έλληνα.

Αν κατι σιχαινομαι ειναι αυτη η υποκρισια των "φιλανθρωπων" κι ολοι αυτοι οι δηθεν "φιλανθρωπικοι" οργανισμοι. Καταρχας η λεξη "φιλανθρωπος" ειναι εξ ορισμου λαθος, αρκει το ανθρωπος. Οποιος θελει οντως να προσφερει κατι στον συνανθρωπο, του προσφερει κατι καινουριο κι απο το υστερημα του, το τυλιγει σε ομορφο περιτυλιγμα και του το προσφερει, για να χαρει ο αλλος. Οταν πετας δυο παπουτσια σε ενα βρωμικο πεζοδρομιο και τα σερνουν οι γατες κι οι σκυλοι προσβαλλεις τον αλλο κατ αρχας σαν οντοτητα, που και να τα χρειαζεται θα ντραπει να τα παρει. Ποιος εισαι εσυ που εξευτελιζεις ετσι εναν αλλον ανθρωπο επειδη ειναι φτωχος;
Αν ηταν στο χερι μου θα ξηλωνα ολους τους τοιχους της καλωσυνης, και θα εκλεινα ολα τα "φιλανθρωπικα" ιδρυματα λεσχες οργανισμους οργανωσεις μκο κι ολο αυτο το συρφετολοι που απλα ταϊζει την αλαζονεια καποιων και παιζει με τον ανθρωπινο πονο και την αξιοπρέπεια. Όταν κάτι από περιστασιακό γίνεται μόνιμο σημαίνει οτι κατι δεν λειτουργει σωστά στην ιδια την κοινωνια που δημιουργεί την αναγκη να υπαρχουν "φιλανθρωποι".Οποιαδηποτε τετοια πρωτοβουλία είτε ατομική είτε μαζική θα έπρεπε να κραταει μερικούς μήνες το πολύ και μετα να εξαλείφεται το πρόβλημα, όχι να γεμίσει ο τόπος "φιλανθρωπικά" ιδρύματα, κατι δεν παει καλά.

Η μονη αληθινή αλληλεγγύη είναι μεταξυ ανθρώπων σε προσωπικο επίπεδο κι αν γίνεται πιο μαζικά μόνο όταν είναι διακριτικά κι αθόρυβα. Όταν κάποιος διαφημίζει τη "φιλανθρωπία" του απλά διαφημίζει την πάρτη του και δεν είναι για έπαινο αλλά για φτύσιμο, γιατί όταν κάνεις μια καλή πράξη δεν θέλεις αναγνώριση, απλά την κάνεις, και δεν περιμένεις ούτε ο χρόνος να σε ανταμοίψει ούτε κανείς. Μια πράξη ανθρωπιάς δεν σε κάνει "φιλάνθρωπο" αλλά άνθρωπο σκέτο. Άντε γιατί θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε πια.

Πριν χρόνια είχα αφήσει σε όλους τους τοίχους της καλωσύνης αμέτρητα πακέτα μακαρόνια που μου έστειλε κάποιος και δεν ήθελα να τα κρατήσω. Εξαφανίζονταν πριν προλάβω να απομακρυνθώ. Μια κυρία μου είπε ότι δεν τα παίρνουν αυτοί που τα έχουν ανάγκη, δεν προλαβαίνουν, αλλά αυτοί που τρέχουν να αρπάξουν την ευκαιρία επειδή είναι τζάμπα. Όπως και τα φαγητά που έβαζα στις αδέσποτες γάτες τα έπαιρναν μαζί με το αλουμινόχαρτο για τα σκυλάκια τους. Αυτό δείχνει το επίπεδο κάποιων ανθρώπων και φοβούμαι πως αυτό το είδος ανθρώπων τείνει να γίνει ο μέσος άνθρωπος. Δεν ξέρω ρε παιδάκι μου, δεν νιώθουν; Εγώ θα ντρεπόμουν να πάρω κάτι μόνο στη σκέψη ότι θα το στερήσω από κάποιον που το έχει περισσότερο ανάγκη.

Για οποιον εχει περασει δυσκολα θα ξερει ποσο σημαντικο ειναι να λαβει ενα απροσμενο δωρο εστω και μεταχειρισμενο, οταν δεν εχει ουτε αυτο το λιγο. Ακομα και μια φετα ψωμι να δωσεις στον αλλο, καντο με τετοιο τροπο που να νιωσει ο αλλος ομορφα, και αν αυτη η φετα ειναι ο,τι εχεις, η αξια της θα ειναι οσο πολλα καρβελια ειδικα οταν ο αλλος δεν εχει ουτε ενα ψιχουλο. Το να εχεις ομως φουρνο ολοκληρο και να πετας στον αλλο ο,τι σκουπισες απο το πατωμα ειναι ξεφτίλα. "Είναι σημαντικό να επιτρέπεις στον άλλον να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του." Το είχα ακούσει από κάποιον και με συντάραξε. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χάνουν ευκαιρία να μειώνουν τους συνανθρώπους τους όταν δεν είναι "κάποιοι" που τους έχουν ανάγκη. Βλέπεις ο οικονομικός πλούτος και η ευμάρεια δεν σημαίνουν απαραίτητα και καλλιεργημένους ανθρώπους. Από τότε που χάθηκε η προκοπή χάθηκε και η κιμπαροσύνη, ζω σε μια χώρα άξεστων νεόπλουτων. 

Πριν χρονια μου ειχε στειλει μια κοπελα ενα κουτι με διαφορα πραγματακια μεσα. Μονο ο χρονος που ξοδεψε για να τα τυλιξει με κορδονακια χρωματιστα και το σημειωμα που συνοδευε το καθε τι εδειχνε τη φροντιδα που ειχε κλεισει σε εκεινο το κουτι. Μια φωτογραφικη μηχανη που δεν χρειαζοταν αλλα θα ηταν κινητρο για μενα να ξεκινησω να φωτογραφιζω ξανα, μερικα πλεκτα πετσετακια αντικες της γιαγιας της για να τις αξιοποιησω στις χειροτεχνιες μου οπως ειπε, ακουαρελες για τους μαθητες μου, υλικα για κοσμηματα, παλια κοσμηματα για να τα κανω ο,τι θελω, ολα μεσα σε τουλινα μικρα πουγκια, ενα παιδικο σετ φαγητου για να με κανει να χαμογελασω. Οταν ανοιξα το κουτι και διαβασα το σημειωμα δακρυσα, μεχρι να βγαλω ολα τα πραγματακια που μου εστειλε εκλαψα γοερα, ειχα χρονια να νιωσω οτι καποιος με αγαπα χωρις καν να με ξερει, δεν ήταν πράγματα που χρειαζόμουν, ήταν ομως η κίνηση που μέτρησε, που αν δεν ηταν μια κινηση αγαπης ηταν σιγουρα βαθια συμπαρασταση στη δυσκολη φαση που περνουσα.

Αυτο που εντελει μετραει ειναι η λεπτομερεια που συνοδευει μια πραξη, αυτη δειχνει την προθεση μας, το ποιοι ειμαστε και το πως αληθινα νιωθουμε για τον άλλον.

 

Πρωτοχρονιά στη Μονή Στομίου

Κατω απο εναν εκθαμβωτικο εναστρο ουρανο, με πολικο ψυχος... γλυκια σιωπη... 3 το πρωι... ευγνωμοσυνη... εδω ξανα...  καλως ηρθες 2023!

Μετα απο ενα ησυχο ρεβεγιον στο Μπουραζανι, σαν σε οικογενειακο δειπνο, κι αφου μαθαμε πως ειναι να βρισκεις σφαιρα στο κυνηγι που τρως(!), επιστρεψαμε στην Κονιτσα με πηχτη ομιχλη, που σε φασεις δεν φαινοταν τιποτα στα δυο μετρα. Παραξενη αισθηση να ξερεις οτι εισαι στην ακρη του πουθενα, στα συνορα.

Σταθηκε ο Κ μια στιγμη αναποφασιστος και με ρωτησε προς τα που να στριψει το τιμονι. "Παμε στο γεφυρι, αφου εξαρχης αυτο ηθελες" του ειπα. Τρια δευτερολεπτα αποφαση και μας χαρισε αυτο το εκπληκτικο θεαμα, ενα τελειο αντικαθρεπτισμα, πυρινο, κατω απο μυρια αστερια.

Γεφυρι Κονιτσας, φαραγγι Αωου προς Στομιο

3πμ ξημερωματα Πρωτοχρονιας

Το πρωι η ομιχλη καλυπτει ολη την κοιλαδα του Αωου, δινοντας ενα ονειρικο θεαμα απο το δωματιο του ξενωνα. Ανυπομονω να ξεκινησω. Ο Κ αργει κ τον αφηνω κ φευγω. Ισως καπου το ευχομουν να γινει ετσι για να μη μοιραστω αυτη την εμπειρια με κανεναν, γιατι η σχεση μου με τον Αγιο Παισιο ειναι πολυ προσωπικη. Φορτωνομαι το σακιδιο και ξεκινω, η μερα ειναι ηλιολουστη, το κρυο γλυκο, τρεχω με φτερα στα ποδια. Περναω απο το σχολειο, ενα πανεμορφο κτηριο, οσο πλησιαζω η καρδια μου κτυπαει πιο γρηγορα. Τις προηγουμενες φορες με τις ομαδες δεν ευχαριστηθηκα ουτε τη διαδρομη ουτε τιποτα, ετσι γινεται οταν ειναι ολοι ασυμβατοι ή ακόμα χειρότερα άθεοι, κ δεν προλαβα να επισκεφτω το πατρικο του Αγιου. 

Δακρυα χαρας καθως περνω το κατωφλι, μνημες απο τις πατρογονικες μας εστιες στην Καππαδοκια, η αορατη κλωστη που μας συνδεει, το εξωκλησι που πηγαινε ο μικρος Αρσενιος, οι βιοι αγιων που διαβαζε στους συμμαθητες του κατω απο το δεντρο καθισμενοι ολοι σε κουτσουρα, οπως αργοτερα στην Παναγουδα, το γλυκο φως που ελουζε τους τοιχους, η απιστευτη ευωδια που αναβλυζε απο τις εικονες του... επιβλητικη και διαρκης η παρουσια του αγιου μας, περα απο το εμφανες, παντου, ακομα και στο μονοπατι που οδηγει στο εξωκλησι. Δεν θα μπορουσε να ξεκινησει καλυτερα το νεο ετος για μενα. Καλη κι ευλογημενη χρονια σε ολους.

Οικια Αγιου Παισιου, Κονιτσα. 1/1/23

Σε μια διαδρομη που αγαπω ιδιαιτερα, την αναβαση στην ΙΜ Στομιου, στο φαραγγι του Αωου διπλα στο νερο, κινηθηκαμε οπως μας αρεσει, χαλαρα ή γρηγορα, αλλαζοντας μονοπατια, προγραμμα, ρουχα, κεφια. Απο τις εξορμησεις που με ξεκουραζουν κι ας λιωνουν τα ποδια μου. Το μοναστηρι ερημο, τα καλογερια στα κελια τους. Η εμφανιση του γεροντα Κοσμα λιγο πριν φυγουμε και η ευχη του ηταν το δωρο μου για τη νεα χρονια. "Να πατε στην κουζινα να φτιαξετε τσαι να πιειτε να ζεσταθειτε" ειπε ο καλογερος. Ο γεροντας διπλωμενος στα δυο, μου θυμιζε τον αγιο γεροντα Εφραιμ απο τα Κατουνακια, με δυσκολια πλεον βαδιζε, εκανα να του προσφερω το μπρατσο μου να ανεβει τις σκαλες κ εδωσε μια σπρωξια στον εαυτο του κ θαρρεις ανοιξαν τα φτερα του! Πηγα να τον φωτογραφησω και το κιν μου κολλησε, ισα που τον προλαβα πριν χαθει πισω απο την πορτα... Εμεινα λιγη ωρα στο κελι του αγιου Παισιου, κι αλλο τοσο στον ναο που ηταν ζεστος σαν φωλιτσα. Μια ξυλοσομπα κρατουσε ακομα τη ζεστη της. Δεν ξερω αν εχω ξανανιωσει ποτε τετοια θαλπωρη, ισως καποτε στην αγκαλια της μητερας μου, μια γλυκια ζεστασια ευωδιαστη που συγκλονιζει ολη μου την υπαρξη οπως κοιτω τις εικονες στο ημιφως. Η Παναγια του Στομιου ειναι απο τις πιο ομορφες Παναγιες που εχω δει, μαζι με την Ιεροσολιμιτισσα ειναι απο τις αγαπημενες μου. Ο Κ. παντα σεβεται την αναγκη μου να προσευχηθω κ δεν μ ενοχλει μεχρι να βγω. Οσες φορες ηρθα ειναι σαν την πρωτη φορα, ειναι τοσο δυνατη η παρουσια της αγιοτητας και της Θειας Χαριτος. Σκεφτομαι ολους αυτους που εχω στην καρδια μου και σημαινουν πολλα για μενα, ειδικα το καλογερι που δοκιμαζεται η υγεια του, ενα τεραστιο ευχαριστω βγαινει απο μεσα μου που δεν ξερω αν φτανει, ευγνωμοσυνη που με αξιωσε η Χαρη της να ξαναελθω να Την προσκυνησω, να δω τον γεροντα... Ειναι μερικα πραγματα που δεν χωρουν σε λεξεις.

Πηγαμε να φτιαξουμε τσαι στην κουζινα μα ηταν πιο κρυα απο εξω. Ολα ταχτοποιημενα σαν απο γυναικεια χερια. Μπηκαμε κατα λαθος στους κοιτωνες των επισκεπτων, επικρατουσε πολικο ψυχος. Μια μικρη ξυλοσομπα χωρις μπουρι, αναρωτιεμαι αν μπορουσε να ζεστανει το χωρο. Συγκινηθηκα. Το πρωτο που σκεφτηκα ηταν να μιλησω με δικους μου ανθρωπους να φροντισουν για κατι καλυτερο. Αργοτερα οταν το ειπα στον Α. που επιτελους συναντησα μετα απο τοσες φορες, μου ειπε μην στεναχωριεσαι οι καλογεροι δεν θελουν ανεσεις, ειναι μαθημενοι... 

Πινουμε λιγο τσαι απο το θερμος τρωμε καμια σοκολατα και φορτωνομαστε τα σακιδια. Ο Κ καθεται εξω απο το μοναστηρι σε κατι καρεκλες αυλης κ με περιμενει. Παω τουαλετα κ για μια ακομη φορα θαυμαζω την νοικοκυροσυνη τους, με την καθαριοτητα που επικρατει κ φροντιζω να το αφησω οπως το βρηκα, αλλαζω τα ιδρωμενα ρουχα και μετα ανοιγω το λαστιχο κ κανω φασινα, πες το υπερβαλοντα ζηλο, ηθελα να προσφερω εστω κατι λιγο.

Επιστροφη σε high speed, τρωγοντας μπαγιατικο ψωμι μες στο σκοταδι με σβηστους φακους και ετοιμαζοντας την επομενη μερα.

~~~~

Αφιερωμενο στα καλογερια ολης της γης που με την πυρινη προσευχη τους μας κρατουν  δυνατους. Στους πατερες μας που αγκαλιαζουν με τοση υπομονη τα προβληματα μας και μας κρατουν στις ραγες: μητρΛεμεσου Αθανασιο, μητρΜορφου Νεοφυτο, γεροντα Συμεων, πΑυξιβιο, πΠαναγιωτη, πΦιλιππο, πΑγγελο.