fall down 7 times, stand up 8

Με ένα αγαπημένο μου ρητό από την ιαπωνική παράδοση, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ συμβουλεύει τους άνδρες του: "fall down 7 times, stand up 8". Αιέν Αριστεύειν. Ευγνωμοσύνη.

ο κυπρίνος που έγινε δράκοντας

Το να γίνει κανείς μανδαρίνος απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να έχει πολυεπίπεδες γνώσεις και δεξιότητες κάτι που για να αποκτηθεί χρειαζόταν χρήματα. Αυτό σήμαινε ότι κανένας φτωχός δεν είχε θέση ανάμεσα στην ελίτ. Παρόλα αυτά ένα ολόκληρο χωριό αποφασίζει να στηρίξει οικονομικά ένα φτωχό αλλά πανέξυπνο αγόρι ώστε να μπορέσει να δώσει εξετάσεις, με την σκέψη ότι αν τα καταφέρει να γίνει μανδαρίνος, θα βοηθήσει και το χωριό του. Οι εξετάσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες, και ελάχιστοι, ως επί τω πλείστω γιοι αριστοκρατών, καταφέρνουν να τις περάσουν. Το αγόρι ωστόσο τα καταφέρνει. Οι γονείς του για να θυμάται αυτήν τη μέρα του κάνουν δώρο αυτό το πιάτο, στο οποίο απεικονίζεται ένας κυπρίνος που σπάει το φράγμα που χωρίζει τη γη από τον ουρανό και διαβαίνει την πύλη για να μεταμορφωθεί σε δράκοντα, κάτι που σηματοδοτεί την είσοδο του αγοριού σε ανώτερη κάστα. Βεβαίως θα ακολουθήσει μια διαδρομή όπου θα πρέπει να συνεχίσει να αποδεικνύει την αξία του για να ανεβαίνει στην ιεραρχία (όπως αντίστοιχα συμβαίνει στην ιεροσύνη), αλλά η πρώτη αυτή επιτυχία του είναι το κομβικότερο σημείο της ζωής του. Ίσως η πιο συγκλονιστική ιστορία που κρύβεται σε μια ζωγραφιά, ανάμεσα σε σύμβολα και μύθους... 

 

 

Από την εξαιρετική έκθεση "Αυτοκρατορική Κίνα" στο Σαντιρβάν Τζαμί στη Δράμα

Nelly's: δεος και ενος λεπτου σιγη...

Αν υπαρχουν 4 εργα τεχνης μπροστα στα οποια εχω δακρυσει, το ενα ειναι της Νελλυς. H Nελλυ ήταν και παραμένει για πολλούς λόγους το ινδαλμα μου στη Φωτογραφια, την τεχνη των τεχνων που αγαπω απο μικρη, οταν άρχισα να διαβάζω για τους μεγαλους μαστερ οπως ο Μπουασονα, ο Μπρεσον, κι αργοτερα οι Χερμπ Ριτς, Μαριο Τεστινο, Ριτσαρντ Αβεντον, Νικ Ναιτ, Πητερ Λιντμπεργκ, Χελμουτ Νιουτον, Αννι Λαιμποβιτς, κι ηθελα να τους μοιασω... Σταθερα αριστουχα ηταν αδιανοητο για τους γονεις μου να ασχοληθω με οποιαδηποτε τεχνη και να βιοπορισθω απο αυτην, και το να θελω να γινω φωτογραφος ισοδυναμουσε με "γαμους κ πανηγυρια" αρα "στην ψαθα". Χρειαστηκε πολυ γκρινια και πολλα εικοσαρια στη σειρα για να λαβω την πρωτη μου φωτογραφικη μηχανη δωρο απο τον μπαμπα μου. Ηταν η πρωτη και καθοριστικη στιγμη που ενιωσα βαθια μεσα μου οτι ανηκω στην τεχνη και οτι γεννηθηκα για να ειμαι φωτογραφος. Ακομα και τωρα, 30 χρονια ντιζαινερ, ταγμενη στην τυπογραφια, "αρρωστη" με το ντιζαιν, ξερω οτι εχω κλειδωμενο στην ντουλαπα τον φωτογραφο εαυτο μου, αλλα ο,τι κι αν κανω ειναι εκει δεν γλιτωνω, εξακολουθω να βλεπω και να ζυγιζω την πραγματικοτητα με τα ιδια ματια... Η πρωτη μηχανη εφερε την επομενη, πολλοι μισθοι "επενδυθηκαν" στο κολλημα μου, αλλος θα αγοραζε σπιτι, συντομα πηρα μια διοπτικη, αρχισα να τριγυρναω στα παλιατζιδικα ταχα να χαζεψω αντικες, ενα διαστημα πειραματιζομουν με τις pinhole, καποια στιγμη πηρα το πρωτο μου εμφανιστηριο κι εστησα τον σκοτεινο μου θαλαμο... πριν λιγες μερες ανοιξα εκεινο το μαγικο ξυλινο βαλιτσακι και θυμηθηκα τις απειρες ωρες που κλεινομουν στο πηχτο σκοταδι ή στο κοκκινο φως, τυπωνοντας, θυμηθηκα τη μυρωδια της στερεωσης, τους τονιστες, τα μανταλακια, κι ολα εκεινα τα γοητευτικα πραγματα που εβλεπα στις ταινιες ωσπου τα ζουσα κι εγω... ειλικρινα δεν ξερω ποσα χιλιομετρα φιλμ εχω ξοδεψει, ειδικα ασπρομαυρο... η φωτογραφια ηταν και παραμενει η λατρεια μου, παροτι τα τελευταια χρονια δεν ασχολουμαι καθολου, πλεον δεν κουβαλαω ποτε κ πουθενα πια μηχανη, το πολυ να βγαλω κατι βιαστικα με το κινητο, δεν το πιστευω πως ζω χωρις φωτογραφικη μηχανη γιατι ηταν παντα προεκταση του χεριου μου, ακομα και οταν ετρωγα ηταν κοντα μου, ειχα τετοια ψυχωση που ολοι ξεραν οτι καθε που ανοιγοκλεινα τα ματια μου ακουγα τον ηχο του κλειστρου, φωτογραφιζα τα παντα, καθε ταξιδι μας ηταν ενα μαρτυριο για τον αλλον μονο για να κουβαλαω τα φωτογραφικα μου συμπράγκαλα, καθε εξοδος ή εκδρομη ή βολτα ηταν ξεκαθαρο οτι εγω ειμαι στον κοσμο μου, οι αλλοι τρωγοπιναν εγω το βιολι μου. Ηταν κι εποχες που στην Ελλαδα οι γυναικες φωτογραφοι ηταν δραματικα λιγες ακομα και ως χομπιστριες κι αυτο με εκανε να μοιαζω εξωγηινη. Οχι πως δεν ημουν, αφου τελικα ειμαστε σαν τα ινδαλματα μας. Η Νελλυ ηταν εξωγηινη ακομα για τα σημερινα δεδομενα, για μενα ενας θρυλος, την λατρευα, την λατρευω κι αυτο δεν αλλαξε ουτε θα αλλαξει ποτε. Ηταν αριστη, απιστευτα ζυγισμενη η ματια της, η τεχνοτροπια της ακομα ανεξερευνητη, θα μας εκπλησσει για πολλα χρονια καθως χρησιμοποιουσε τεχνικες που παραμενουν ολοδικες της και δυσκολο να τις αντιγραψει ή μιμηθει κανεις, κατειχε τον σκοτεινο θαλαμο και τα μυστικα του οσο κανεις. Ολες οι φωτογραφιες της ειναι αψογες. Μερικες ειναι τοσο αψογες που δεν μοιαζουν καν αληθινες... παρατηρουσα απο πολυ κοντα τον επιχρωματισμο της που πρωτη εισηγαγε στην Ελλαδα, μα ειναι καλυτερος απο ψηφιακο, διαβαζεις "βρομιοελαιοτυπια" και βγαζει τιλτ ο επεξεργαστης, λες τι εχει κανει η γυναικα εδω, τουτο δω δεν μοιαζει καν φωτογραφια αλλα ειναι πολυ τελειο και για ζωγραφικη...Μα και μονο τις φωτο της Νικολσκα στην Ακροπολη να ειχε βγαλει θα ηταν κορυφαια για μενα, γιατι τελικα αυτες οι φωτο, και ειδικα μια συγκεκριμενη της σειρας αυτης, οσα χρονια την παρατηρω, δημιουργει μεσα μου την ιδια σταθερη εντυπωση, οπως η αντικειμενικη μουσικη, τολμω να πω οτι ειναι σαν ενσαρκωμενη αιωνιοτητα, οτι κουβαλα κατι απο τον Θεο... μετα απο τοσα χρονια αναμονης, στεκομαι μπροστα της και την κοιτω με δεος... κι οπως τρεχουν τα δακρυα μου που επιτελους την βλεπω απο κοντα αυθεντικη, ασυναισθητα σκυβω και την φιλω κανοντας τον σταυρο μου, εκστασιασμενη μπροστα στο μεγαλειο της... ενα συναισθημα που πλεον θα ενιωθα μονο αν συναντουσα τον προστατη αγιο μου, διχως υπερβολη, αφου τιποτα εγκοσμιο πια δεν ειναι αρκετο για να με συγκινησει, παρα μονο η παρουσια Του σε "ανυποπτα" πραγματα που φανερωνεται μεσα απο την αρμονια και την ωραιοτητα. Δεν ξερω αν καταλαβαινετε τι εννοω... ειναι στιγμες που πραγματικα ισοδυναμουν με την αιωνιοτητα κι αυτο δεν ειναι απλα μια ομορφη φραση, ειναι ενα αναμφισβητητο γεγονος, οπως οταν κλεινεις ενα γραμμα και το σφραγιζεις με βουλοκερι. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω κάποια πράγματα... να ανοιγεις τα ματια σου και να αντικρυζεις την Λιλα Νικολσκα να χορευει στην Ακροπολη... δεος και ενος λεπτου σιγη... 

 

 

 

#eternity #DreamsComeTrue

 

** Τα αλλα 3 εργα στα οποια αναφερθηκα ειναι ο προσευχομενος Ιησους, του "παππου" Δομηνικου, η γιορτη της γιρλαντας με τα ροδα, του Ντυρερ κι ο Ηνιοχος των Δελφων...

 

 

Για την Μπίμπι

Απο χτες η μια απο τις δυο μασκωτ του Μουσειου Ιατρικης, η γλυκουλα μου η Μπίμπι, εφυγε για τον Παραδεισο των σκυλων. 

Την γνωρισα πριν γνωρισω τον ιδιοκτητη της, οταν με υποδεχτηκε στο μουσειο με το ιδιαιτερο βαδισμα της. Με πλησιασε ολο περιεργεια και με κοιταξε με τον ιδιο τροπο που θα με κοιταζε λιγα λεπτα αργοτερα κι ο ιδιοκτητης της. Δεν ειχα πριν ιδιαιτερη σχεση με σκυλους, απο μικρη ενιωθα αμηχανα διπλα τους, γιατι τα φοβομουν. Η μικρη αυτη κυρια μου εδειξε πως δεν υπαρχει λογος να φοβαμαι και ηταν το πρωτο σκυλακι που πηρα αγκαλια, το πρωτο που βγηκαμε βολτα, το πρωτο που μοιραστηκα το φαγητο μου (με εξαιρεση αυτα που ταιζω στις εξορμησεις)... την θυμαμαι να κοιμαται ξεγνοιαστη διπλα μου ενω δουλευω, αφηνοντας που και που ενα ροχαλητο που με εκανε να γελω, να πηγαινοερχεται βαρεμενη, να με κοιτα με κεινα τα υπεροχα ολοστρογγυλα υγρα ματακια της περιμενοντας να της μιλησω, να την χαιδεψω, να της δωσω λιχουδιες κρυφα απο το "αφεντικο", να κοβει βολτες γυρω απο τον Μοτζο που κοιμοταν "ετοιμοθανατος", και να απομακρυνεται οταν ο Μαριος του αλλαζε τη γαζα στο ποδαρακι, σαν να ενιωθε οτι κατι οχι και τοσο ομορφο συμβαινει στον "συνεταιρο" της... την θυμαμαι να αγκομαχει καθως προσπαθει να ανεβει ενα σκαλοπατι, τον Μαριο να την παιρνει στα χερια σαν νεογεννητο και να την ανεβοκατεβαζει απο τις σκαλες... ποσες φορες το εκανε αυτο, ουτε ο ιδιος ξερει, χρονια ολοκληρα πανω κατω... αλλα και ποσες φορες δεν τον τραβηξε εκεινη περα δωθε μαζι με τον Μοτζο... ηταν αχτυπητο διδυμο οι δυο αυτοι μικροι "δεσμοφυλακες", σε μια μυστικη συμφωνια να του κανουν τη ζωη ενα μαρτυριο,  οπως ελεγε ταχα αγανακτισμενος, αλλα στο βαθος ανακουφισμενος που ειχε κατι να τον κρατα σε σφιχτο προγραμμα απο το οποιο δεν τολμουσε να ξεφυγει ουτε μισαωρο ~ποτε θα φανε, ποτε θα βγουν βολτα, ποτε θα κανουν πι~  μαθημενος να ζει σαν "δεσμιος τους" οπως μου ελεγε ενα βραδυ με κεινο το θεατρικο μελοδραματικο του υφος, σαν πιστος υπηρετης τους, που ειναι τελικα κι η απολυτη δεσμευση, παροτι ο ιδιος εχει μια φυσικη αλλεργια σε  ο,τιδηποτε δεσμευτικο. Το καλοκαιρι τον βρηκε να αγωνια για τον "γερο Μοτζο", με ξενυχτια και πηγαινελα στον γιατρο, στεναχωριομουν στη σκεψη οτι  παριστανει τον γενναιο αλλα μεσα του υποφερει... δεν θελω καν να φανταστω τι ανακατωσουρα επικρατει μεσα στο μυαλο και στην καρδια του αυτην τη στιγμη, που μπορει να μην δακρυζει οπως λεει, αυτο το απεχθες κουσουρι που εχουν ολοι οι γιατροι, αλλα μεσα του να ζει μια κολαση, γιατι το ξερω πια οτι αυτος ο "παλαβος" που παριστανει τον αναισθητο για να μη χαλασει τη σουπα του επαγγελματος, κρυβει μεσα του ενα παιδι που κλαιει σπαραξικαρδια και βιωνει τραγικα καθετι που χανει.

Δυστυχως τα ζωακια συντροφιας εχουν μικρο κυκλο ζωης, κι επειδη ειναι δυνατο το δεσιμο μαζι τους και τα συναισθηματα που μοιραζομαστε, η απωλεια τους δημιουργει ενα κενο, που για καποιους ειναι μεγαλυτερο κι απο την απωλεια ανθρωπων... γιατι τελικα αυτα τα πλασματα δεν ζητουν παρα μονο τα απαραιτητα για να ζουν ενω αυτο που προσφερουν δεν κοστολογειται, δεν ανταλλασσεται. Καποιος κυνικος ισως θα ελεγε οτι δεν ειναι αγαπη, οτι ειναι απλως εξαρτημενα και προσπαθουν με μαλαγανιες να κερδισουν το φαγητο τους, ειναι δλδ καθαρα θεμα επιβιωσης, ασχετα αν εμεις προβαλουμε πανω τους οσα δεν τολμαμε να μοιραστουμε με τους ανθρωπους. Κι ετσι να ειναι, ενα ειναι σιγουρο, οτι δεν ξερω καμια ιστορια για σκυλο που να προδωσε ανθρωπο, και παροτι ειμαι απο αυτους που λενε οτι ζουμε σε μια χωρα που τα γαυγισματα των σκυλων ειναι περισσοτερα απο τα κλαματα των μωρων, ωστοσο τους αναγνωριζω την θεραπευτικη τους επιρροη σε οποιον τα εχει, και ευτυχως υπαρχουν, γιατι η μοναξια ειναι πολυ σκληρο πραγμα, ειδικα για ανθρωπους που δεν ειναι μαθημενοι σε αυτην.

Ειναι παντως μερικα ζωακια που εχουν τοσο εντονη προσωπικοτητα, συχνα απολυτα ταυτισμενη με τους ιδιοκτητες τους. Φερνω στο νου μου την Γκολντυ, την κυρια Σταθουλη, οπως την αποκαλουσε ο Νικος, που ηταν η απολυτη συντροφια του, η προεκταση του, η λατρεια του, η οδηγος του, η νοσοκομα του και το φαρμακο του στην μακροχρονη μαχη του με τον καρκινο. Μαζι στη γκαλερι, μαζι στα καφε, μαζι στη θαλασσα, μαζι στα ηλιοβασιλεματα... Φερνω στο νου μου τον Μαριο να τραβαει τα δυο λουρια και να προχωρα σκυφτος σαν τον τρελο μες στο λιοπυρι, και παντα με την ιδια κινηση να αφηνει τα λουρια στις σκαλες στο ιδιο σημειο και με τον ιδιο τελετουργικο τροπο να ανεβαζει τα σκυλακια ενα ενα στο σπιτι. Τωρα το λουρακι θα ειναι ενα, κι ολα θα γινονται μια φορα. Ομως ουτε το προγραμμα θα αλλαξει ουτε τιποτα οσο ο "γερο Μοτζο" στεκεται στα ποδαρακια του. Ολα ιδια κι απαραλλαχτα. Φαινομενικα. Γιατι ολοι το ξερουμε οτι το Μουσειο δεν θα ειναι πια το ιδιο χωρις την Μπιμπι. Ουτε ομως κι ο Μοτζο θα ειναι ιδιος, ουτε κι ο Μαριος. 

Αντιο Μπιμπι γλυκουλα μου, σ ευχαριστω που γεμισες γελιο τα κουρασμενα μου απογευματα, και πηρες πανω σου ολη την ενταση της δουλειας, με ενα σου κοιταγμα κι εκεινο το αστειο τσικ τσικ που καναν τα πατουσακια σου καθως ερχοσουν κοντα μου. Σου αξιζει αιωνια γαληνη στον Παραδεισο των σκυλων μονο για τη χαρα που μοιρασες σε ολους μας...

💛🐾🐾💛