12.6.18
1.6.18
Πριν σκρολάρεις παρακάτω...
«Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή...Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά... Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά… Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα... Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.» είχε γράψει στη Γκέμμα.
Κάθε φορά που διαβάζω αυτές τις αράδες νιώθω μια απέραντη μοναξιά. Μέχρι που εμφανίζεται μπροστά μου ένας άλλος «άγγελος της βιβλιοθήκης», ένα πλάσμα φωτισμένο, για να επισφραγίσει μέσα μου τα συμπεράσματα των τελευταίων μηνών. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω εντοπίσει, νιώθω σαν να έχω μπει σε κάποιο παράξενο μάτριξ στο οποίο δεν ανήκω, και οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μου είναι από άλλες διαστάσεις, ξένες από την δική μου, και οι μόνες στιγμές επαφής μεταξύ μας είναι κάποιες εκλάμψεις από άλλες καταστάσεις συνείδησης. Ίσως τελικά οι άλλοι να μην είναι αληθινά στο τώρα μου αλλά να έρχονται ως ακόμα μια άσκηση για να περάσω στο επόμενο level, ακόμα μια πρόκληση στην Εργασία μου, γιατί το παιχνίδι έχει πάψει να είναι αθώο εδώ και πολλά χρόνια, ο χρόνος είναι αδυσώπητος, έχει αυτονομηθεί θαρρείς, αρνείται να σπαταλιέται ασκόπως. Πριν σκρολάρεις παρακάτω, δες αυτό...
Ο Jay πέρασε 3 χρόνια σε ένα μοναστήρι στην Ινδία, έστυψε την ύπαρξή του και κατάφερε να μυρίσει το αιθέριο έλαιο της ζωής. Κάθε του λέξη πιάνει κέντρο με τη μία, κι είναι από τις ελάχιστες φορές που κάποιος μιλάει στη γλώσσα μου κι αγγίζει την καρδιά μου τόσο άμεσα, τόσο καθοριστικά. Τον ακούω με βαθιά συγκίνηση:
Πείθουμε τον εαυτό μας ότι η τεχνολογία μάς βοηθάει, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι δεν μας φαίνονται πλέον αρκετοί. Συνοψίζουμε βιβλία σε άρθρα, σε κείμενα, σε gif, γιατί ποιος έχει χρόνο να διαβάσει μια αληθινή πρόταση πια; Σκρολάρουμε και κλικάρουμε και διπλοπατάμε τις ίδιες τις ζωές μας, απορώντας που χάνεται η μέρα μας.
Είμαστε πιο ανήσυχοι από κάθε άλλη γενιά πριν από εμάς, ωστόσο συνεχίζουμε να κατεβάζουμε κι άλλες εφαρμογές, ελπίζοντας ότι μπορούν να διορθώσουν εμάς. Κοιτάμε τα τελευταία trends, τσεκάρουμε reviews, ερευνούμε τα hashtags, κι ωστόσο σ' έναν κόσμο με τόση πληροφορία εξακολουθούμε να χάνουμε την σοφία της ζωής. Διψάμε για αληθινή επαφή αλλά προτιμούμε να στείλουμε μήνυμα για τις επώδυνες συζητήσεις. Επιθυμούμε σχέσεις αλλά επαναπαυόμαστε ακολουθώντας ο ένας τον άλλον στο Twitter.
Χαζεύουμε τις όμορφες εικόνες στο Instagram αντί να κοιτάμε τον άνθρωπο που στέκεται ακριβώς μπροστά μας. Προτιμάμε φιλτραρισμένες εικόνες από την πραγματικότητα. Ακούμε την εκπομπή κάποιου όλη μέρα και τσεκάρουμε τα social media περισσότερο από ό.τι τους φίλους μας. Στην αδιάκοπη ανάγκη μας για νέες πληροφορίες, νέες αντιλήψεις, νέα τα πάντα, χάνουμε την ευκαιρία να φτιάξουμε παλιές αναμνήσεις.
Μας αρέσει να είμαστε απασχολημένοι, το φοράμε σαν παράσημο τιμής. Δεν μπορούμε να εστιάσουμε σε κάτι γιατί είμαστε διασκορπισμένοι σε 50 διαφορετικές κατευθύνσεις. Δεν μπορούμε να δεσμευτούμε διότι πάντα μοιάζει να υπάρχει κι άλλη επιλογή, μια καλύτερη εναλλακτική λύση. Έχουμε θέματα εμπιστοσύνης με ανθρώπους που γνωρίζουμε για χρόνια, ωστόσο εμπιστευόμαστε την κριτική κάποιου που μόλις είδαμε στο Amazon.
Θέλουμε να κρατήσουμε τα χέρια, αλλά κρατάμε τα κινητά μας. Σκρολάρουμε στο Twitter καθώς γευματίζουμε με τους φίλους μας. Σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να μένουμε με το ένα πόδι έξω από την πόρτα, ενώ είμαστε ακόμα ερωτευμένοι με τον άνθρωπο που κάθεται μπροστά στα μάτια μας. Θέλουμε πάντα το νεότερο, το πιο ενημερωμένο και μετά απορούμε γιατί οι σχέσεις μας δεν διαρκούν. Τριγυρνάμε στα μαγαζιά με το FaceTime και γράφουμε μηνύματα στη διάρκεια της δουλειάς διότι η ζωή χωρίς πολλές δραστηριότητες ταυτόχρονα μοιάζει αποτυχημένη. Γεμίζουμε το πρόγραμμά μας, γεμίζουμε τις μέρες μας, γεμίζουμε τα κινητά μας, νομίζοντας πως θα γιατρέψουμε την κενότητα που νιώθουμε μέσα μας. Κολλάμε με την τελευταία σειρά στο Netflix διότι η ιστορία κάποιου καταπνίγει την εμπειρία της δικής μας ιστορίας.
Παραπονιόμαστε ότι τίποτα δεν είναι αληθινό πια, αλλά δεν δίνουμε χρόνο σε τίποτα να γίνει αληθινό. Παραπονιόμαστε ότι τίποτα δεν έχει βάθος, αλλά δεν δίνουμε χώρο στα πράγματα να αποκτήσουν βάθος. Βιαζόμαστε να γεμίσουμε τη σιωπή, ή να διαγράψουμε κάποιον διαπαντώς. Παραπονιόμαστε ότι τίποτα δεν είναι αυθεντικό σήμερα, ενώ επιλέγουμε ένα καινούριο φίλτρο για τις selfies μας. Φορτίζουμε τις συσκευές μας, αλλά όχι τους εαυτούς μας όταν ξεμένουμε από χρόνο, απλά προσθέτουμε κι άλλα στο πρόγραμμά μας. Δεν ξέρουμε ποιοι θέλουμε να γίνουμε διότι η προσοχή μας είναι αποσπασμένη στο τι γίνεται ο καθένας.
Πόσες φορές σου είπε κάποιος "θέλω το χρόνο σου"; Όποτε το ακούς αυτό κράτα ετούτη την αλήθεια: Αυτό που οι άνθρωποι θέλουν πραγματικά είναι η ενέργειά σου. Φαντάσου να έχεις δώσει σε κάποιον μια ώρα από το χρόνο σου αλλά όλη την ώρα να είχες την προσοχή σου στο κινητό σου. Αντίθετα αν του έδινες 10 λεπτά με όλη σου την ενέργεια, σίγουρα όλοι θα διάλεγαν τη λύση 2, διότι αυτό που όλοι αναζητούμε είναι ενέργεια.
Αυτό που ψάχνουμε είναι προσοχή. Αυτό που θέλουμε είναι το παρόν. Αυτό που κυνηγάμε είναι στοργή. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται να δώσουμε στους άλλους είναι η ενέργειά μας όχι απλά ο χρόνος μας. Στάσου μια στιγμή. Πάρε το χρόνο σου να καθρεφτιστείς στον άλλο. Κάνε ένα βήμα πίσω.
Ποιοι είναι οι άνθρωποι που σε κάνουν να ξεχνάς το κινητό σου; Πέρνα χρόνο μαζί τους. Κάνε ό,τι σου αποσπά την προσοχή να πεινάσει και τάισε αυτά στα οποία θες να εστιάσεις. Δεν μπορείς να κάνεις τα μεγάλα πράγματα όταν η προσοχή σου είναι αποσπασμένη από τα μικρά. ***
~Jay Shetty
* Κύκλου λήξαι *
~~~~~~~~~~~~~~
*** μτφ δική μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
