Μόλις χτες ήταν Χριστούγεννα... 270 νεκροί και πάνω από 700 τραυματίες στη Λωρίδα της Γάζας. Θεέ μου, γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τις ίδιες ειδήσεις? έπαψε πια να είναι τραγικό, θλιβερό κι όλες εκείνες οι λέξεις που σημαίνουν θάνατο.. οι λέξεις δεν φτάνουν πια.. πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να κολλάει μπροστά στην οθόνη του νου.. δεν βρίσκω λέξεις.. δεν μπορώ να πω ούτε καν να τραυλίσω... νιώθω σαν ένα τίποτα, ένα κόκκο άμμου που κινείται από τις διαθέσεις των ανέμων που φυσούν στο μικρό μεγάλο μας πλανήτη, σαν πλάσμα ανήμπορο να φωνάξει την αλήθεια του.. Φοβάμαι Θεέ μου, φοβάμαι τα δόντια των ανθρώπων όταν πεινάνε, τα κοφτερά τους βλέμματα όταν διψούν για "δικαιοσύνη". Σκέφτομαι... οι τόποι που αγάπησα δεν θα ναι ποτέ πια το ίδιο, κι όσοι αγέρηδες κι αν φυσούν δεν θα φέρουν ποτέ ξανά τον αέρα της ελευθερίας. Σκέφτομαι... τις τρύπες στο Οχυρό που στέκουν σαν στόματα ανοιχτά, έτοιμα να καταπιούν ευχές και κατάρες... η αυλή της Εκάτης ξανά ανοίγεται μπροστά μου... μπροστά σου... και νιώθω θλίψη... για όλα εκείνα που δεν κατάφερα να κάνω λέξεις, για όλα τα δάκρυα που δεν κύλησαν για να μη δείξω ότι πονάω...
Μόλις χτες ήταν Χριστούγεννα... κι ένα δέντρο αμήχανα στολισμένο στέκεται στη μέση της πλατείας προσπαθώντας να φωτίσει την ψυχή και τα πρόσωπα. Θεέ μου, γιατί δεν είμαστε με τίποτα ευχαριστημένοι? γιατί όλα μοιάζουν λίγα? γιατί χάνουμε το δρόμο? γιατί μια λάθος λέξη είναι αρκετή να ξεχάσουμε όλα εκείνα που ονειρευτήκαμε? γιατί ο οίνος δεν ευφραίνει πια την καρδιά? γιατί χτυπάμε εκεί που ο άλλος πονάει? γιατί γελάμε με την αδυναμία του? γιατί δεν ανοίγουμε πια την αγκαλιά μας στη ζωή? Τι μας χωρίζει? Σκέφτομαι... πως η ομορφιά θα νικήσει, μα... εκείνο το «μα» πάντα μετέωρο περιμένει να το σώσω από τις αμφιβολίες που φυτρώνουν σαν διαβολή στις σκέψεις μου. Όχι, η αγάπη δεν πονάει... η αγάπη είναι... να αγκαλιάζεις το άπειρο χαμογελώντας στο πουθενά που απλώνεται πάνω απ' το κεφάλι σου... κι η ευωδιά απ' το δέρμα σου όταν αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου. Έτσι υποκειμενική είναι στα φτωχά μου μάτια, καθώς αδυνατώ να αγγίξω το απόλυτο... όπως, στιγμές, αδυνατώ να την προφέρω, από φόβο μην δραπετεύσει από μέσα μου και ξυπνήσω χωρίς τίποτα να αγαπάω.
Ένα κουβάρι όλα μέσα μου... η αίσθηση μιας ακόμα συντριβής... σαν να βομβάρδισαν την πατρίδα μου και δεν ήμουν εκεί να σώσω τους συνανθρώπους μου.
A terrible beauty is born...
28.12.08
16.12.08
αγάπες και λουλούδια
Είναι μέρες τώρα που τριγυρνάει στο μυαλό μου μια εικόνα του Banksy.. εκείνη η φιγούρα που εκσφενδονίζει μια ανθοδέσμη αντί μολότωφ. Ένα καζάνι που βράζει ο τόπος, εντός και εκτός συνόρων, θάνατοι με αιτία ή και χωρίς, αντιδράσεις, εκρήξεις, σαν ανάδρομος Ερμής και σαν το νόμο του Μέρφυ σε πλήρη εφαρμογή, και κάπου εκεί σε μια γωνιά μια ταμπλατούρα που γράφει "έγινε παρεξήγηση".
Τόση πληροφορία δεν την αντέχει ο οργανισμός μου... κι όλο αυτό το πήγαινε-έλα μέχρι να σταθεροποιηθώ εκεί που νιώθω όμορφα ώρες ώρες με τσακίζει. Καλόμαθα τόσα χρόνια να κάνω το δικό μου, να επιλέγω τη διαδρομή ΜΟΥ κι ό,τι ώρα μου καπνίσει να σταματάω ή να γυρνάω πίσω ή να στρίβω δεξιά κι αριστερά και τώρα που μπορώ να είμαι συνοδηγός, να ξαποστάσω, νιώθω ότι χάνω τη δυνατότητα να πάω εκεί που γουστάρω αληθινά - που? δεν ξέρω.. εκεί που με οδηγεί η ζωή η ίδια. Τώρα πρέπει να το κουβεντιάσω, να κάνω πλάνο που να συμπίπτει έστω όσο πατάει η γάτα με το πλάνο του "άλλου μου μισού". Μα τη διαδρομή δεν την κουβεντιάζεις, την προχωράς - τα πολλά λόγια είναι φτώχια, κι η αληθινή χημεία φαίνεται στις αυθόρμητες αντιδράσεις. Από την άλλη σκέφτομαι πως όλα αυτά είναι μια τεράστια πλάνη, γιατί στην ουσία διαδρομή δεν υπάρχει... όχι δεν υπάρχει. Τότε γιατί στράβωσα έτσι? Γιατί μου τη δίνει που ξαφνικά κάποιος μου πήρε το τιμόνι απ΄ τα χέρια, και ως δια μαγείας ήμουν εγώ που το έδωσα με τη θέλησή μου... μέσα σε ένα ντελίριο από ευωδιές λουλουδιών που χρόνια είχα να μυρίσω.
Παράξενο παιχνίδι ο έρωτας. Καμιά φορά το λέμε "αγάπη" και απενοχοποιούμε στο πιτς φυτίλι την αδυναμία μας να δούμε την αλήθεια μέσα μας κι ό,τι καθρεφτίζεται στα μάτια του "αγαπημένου".
Να είσαι όπως φαίνεσαι και να φαίνεσαι όπως είσαι έλεγε ο Ρουμί. Προσπαθώ, να πάρει η ευχή, αλλά όπως φαίνεται δεν αρέσει πάντα σε όλους. Η "αγάπη" έχει μια τάση να μεταποιεί, να παραμορφώνει.. να ομορφαίνει το άσχημο, να μαλακώνει το σκληρό, να γλυκαίνει το πικρό.. μα είναι Θεέ μου τόσο δύσκολο να σου τρίβουν τα ψεγάδια σου στα μούτρα, έτσι απλά, σαν παιχνίδι. Νιώθω σαν να έδωσα τα αγαπημένα μου αυτοκινητάκια στον καλύτερό μου φίλο και μου τα κανε βίδες "για πλάκα".. κι άντε να βρω που διάολο πέταξε τις ρόδες. Πώς να προχωρήσω τώρα? Με τα πόδια θα πεις, αλλά... δεν έχω την ίδια αντοχή. Δεν είναι εύκολο να καλλιεργείς λουλούδια - για δέντρα ούτε λόγος- θέλουν υπομονή κι εγώ πια δεν την έχω.
Ξέρω ότι όσο κι αν προσπαθώ, την τελειότητα δεν θα την αγγίξω ούτε ξυστά - θα ήταν βλασφημία να προσδοκώ κάτι τέτοιο σε μια διαδρομή που είναι απλά και μόνο μια κλανιά στην αιωνιότητα της Ύπαρξης. Αλλά με πειράζει όταν μονοπωλείται η "αγάπη", η "ευαισθησία", ο "σεβασμός" κι όλα τα καλούδια-παρελκόμενα μιας συμβίωσης. Κάποτε πρέπει να μπουν τα πράγματα στη θέση τους: ο "γερόλυκος" μπορεί να κινείται μόνος, αλλά ήταν είναι και θα είναι μέλος της "αγέλης". Κι εκεί υπάρχουν νόμοι. Νόμοι δίχως παράθυρα, υπεκφυγές και "αφελείς" δικαιολογίες.
Δεν έχω καλή διάθεση, αγαπητό μου ημερολόγιο. Λες να φταίει ο καιρός?!? Χμ... μάλλον ξύπνησα ανάποδα.
Τόση πληροφορία δεν την αντέχει ο οργανισμός μου... κι όλο αυτό το πήγαινε-έλα μέχρι να σταθεροποιηθώ εκεί που νιώθω όμορφα ώρες ώρες με τσακίζει. Καλόμαθα τόσα χρόνια να κάνω το δικό μου, να επιλέγω τη διαδρομή ΜΟΥ κι ό,τι ώρα μου καπνίσει να σταματάω ή να γυρνάω πίσω ή να στρίβω δεξιά κι αριστερά και τώρα που μπορώ να είμαι συνοδηγός, να ξαποστάσω, νιώθω ότι χάνω τη δυνατότητα να πάω εκεί που γουστάρω αληθινά - που? δεν ξέρω.. εκεί που με οδηγεί η ζωή η ίδια. Τώρα πρέπει να το κουβεντιάσω, να κάνω πλάνο που να συμπίπτει έστω όσο πατάει η γάτα με το πλάνο του "άλλου μου μισού". Μα τη διαδρομή δεν την κουβεντιάζεις, την προχωράς - τα πολλά λόγια είναι φτώχια, κι η αληθινή χημεία φαίνεται στις αυθόρμητες αντιδράσεις. Από την άλλη σκέφτομαι πως όλα αυτά είναι μια τεράστια πλάνη, γιατί στην ουσία διαδρομή δεν υπάρχει... όχι δεν υπάρχει. Τότε γιατί στράβωσα έτσι? Γιατί μου τη δίνει που ξαφνικά κάποιος μου πήρε το τιμόνι απ΄ τα χέρια, και ως δια μαγείας ήμουν εγώ που το έδωσα με τη θέλησή μου... μέσα σε ένα ντελίριο από ευωδιές λουλουδιών που χρόνια είχα να μυρίσω.
Παράξενο παιχνίδι ο έρωτας. Καμιά φορά το λέμε "αγάπη" και απενοχοποιούμε στο πιτς φυτίλι την αδυναμία μας να δούμε την αλήθεια μέσα μας κι ό,τι καθρεφτίζεται στα μάτια του "αγαπημένου".
Να είσαι όπως φαίνεσαι και να φαίνεσαι όπως είσαι έλεγε ο Ρουμί. Προσπαθώ, να πάρει η ευχή, αλλά όπως φαίνεται δεν αρέσει πάντα σε όλους. Η "αγάπη" έχει μια τάση να μεταποιεί, να παραμορφώνει.. να ομορφαίνει το άσχημο, να μαλακώνει το σκληρό, να γλυκαίνει το πικρό.. μα είναι Θεέ μου τόσο δύσκολο να σου τρίβουν τα ψεγάδια σου στα μούτρα, έτσι απλά, σαν παιχνίδι. Νιώθω σαν να έδωσα τα αγαπημένα μου αυτοκινητάκια στον καλύτερό μου φίλο και μου τα κανε βίδες "για πλάκα".. κι άντε να βρω που διάολο πέταξε τις ρόδες. Πώς να προχωρήσω τώρα? Με τα πόδια θα πεις, αλλά... δεν έχω την ίδια αντοχή. Δεν είναι εύκολο να καλλιεργείς λουλούδια - για δέντρα ούτε λόγος- θέλουν υπομονή κι εγώ πια δεν την έχω.
Ξέρω ότι όσο κι αν προσπαθώ, την τελειότητα δεν θα την αγγίξω ούτε ξυστά - θα ήταν βλασφημία να προσδοκώ κάτι τέτοιο σε μια διαδρομή που είναι απλά και μόνο μια κλανιά στην αιωνιότητα της Ύπαρξης. Αλλά με πειράζει όταν μονοπωλείται η "αγάπη", η "ευαισθησία", ο "σεβασμός" κι όλα τα καλούδια-παρελκόμενα μιας συμβίωσης. Κάποτε πρέπει να μπουν τα πράγματα στη θέση τους: ο "γερόλυκος" μπορεί να κινείται μόνος, αλλά ήταν είναι και θα είναι μέλος της "αγέλης". Κι εκεί υπάρχουν νόμοι. Νόμοι δίχως παράθυρα, υπεκφυγές και "αφελείς" δικαιολογίες.
Δεν έχω καλή διάθεση, αγαπητό μου ημερολόγιο. Λες να φταίει ο καιρός?!? Χμ... μάλλον ξύπνησα ανάποδα.
3.12.08
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
