Μια ακόμη χρονιά και ταυτόχρονα μια ακόμη δεκαετία κλείνει, πλήρης εμπειριών, συγκινήσεων, κατακτήσεων, απωλειών. Η δεκαετία στην οποία έβαλα πολλές πέτρες τη μια πάνω στην άλλη, που αγωνίστηκα πιο πολύ, που ανταμείφτηκα ουσιαστικά, που έχασα ό,τι αγαπούσα, αλλά κέρδισα τα πάντα, που έπεσα και ξανασηκώθηκα, που πέθανα αλλά ξαναγεννήθηκα, που παντρεύτηκα, που χώρισα, που έκλαψα όσο ποτέ, που πόνεσα όσο ποτέ, που νόμιζα ότι έχασα τον Θ, αλλά κατάλαβα τι σημαίνει απώλεια όταν έχασα τον Φάνη, τον Βασίλη, τον εαυτό μου, την ισορροπία μου, το χαμόγελό μου, αλλά βρήκα μια δύναμη που δεν ήξερα ότι έχω, που ξαπόστειλα ό,τι ήταν ψεύτικο κι αγκάλιασα ό,τι ήταν αληθινό, που είδα κάποια όνειρα μου να γκρεμίζονται αλλά πραγματοποίησα τα διπλά, που μάζεψα τις πέτρες που μου πέταξαν οι "δικοί μου άνθρωποι" κι έχτισα τον ολόδικο μου πύργο (που μπορεί να μην είναι μεγάλος και με όλα τα κομφόρ" όπως είχα συνηθίσει αλλά είναι ζεστός κι έχει γαλήνη, κι έχω κι εγώ μέσα σ αυτόν, που χάθηκα μεταξύ ξένων και βρέθηκα σε μια μεγάλη οικογένεια, που έχασα τη γη κάτω από τα ποδιά μου αλλά πάτησα στη δική μου Γη της Επαγγελίας, που έχασα τη "φωλιά" μου αλλά βρήκα την αληθινή πατρίδα μου, που βρήκα μια δεύτερη μάμα, που απόκτησα μια κόρη που υπεραγαπώ, κι ας μην την γέννησα εγώ, που μοιράστηκα τις γνώσεις μου με παιδιά κι εκείνα μου έδωσαν πίσω το χαμόγελο που είχα χάσει, που νίκησα φόβους, εχθρούς, μάχες, που έγινα ανθεκτικότερη, που έχασα την ανοχή μου αλλά βρήκα μια βαθύτερη κατανόηση, που γνώρισα ανθρώπους που μου άλλαξαν όλο μου το Είναι, που μπήκε στη ζωή μου ο Φ κ έφερε έναν άλλον Φ, που χάρη σ αυτόν βρήκα το δρόμο μου, που πήγα σε μέρη που δεν είχα καν φανταστεί (και μέσα μου), που κοιμήθηκα κάτω απ τα αστέρια, που γνώρισα μερικά από αυτά, που γνώρισα αετούς σε μοναστήρια και λιοντάρια σε χωριά ξεχασμένα, που συνομίλησα με άγιους (ζωντανούς, γιατί τους άλλους, τους διαπλανητικούς, ούτε στον ύπνο μου!), που έζησα το θαύμα έστω λιγάκι, που είδα κατάμουτρα τη βλακεία που με δέρνει, που ένιωσα πρώτη φόρα χαζή και ήταν ανακουφιστικό, που άδειασα το μυαλό μου κι άρχισα να γεμίζω το νου μου (κι επιτέλους συνειδητοποίησα τη διαφορά), που έπαψα να αγαπώ τους άλλους γι’ αυτά που θα μοιραστώ μαζί τους αλλά να τους αγαπώ έτσι κι αλλιώς (ξεκινώντας από μένα που με είχα ξεχάσει), που σταμάτησα να λιβανίζω την έπαρση της γνώσης που είχα κρυμμένη κάτω από τον "συνετό" εαυτό μου, που έκοψα το κάπνισμα μετά από 25 χρόνια, που έκοψα τους τοξικούς ανθρώπους, που έκοψα δρόμο, που πλησίασα περισσότερο από ποτέ την ουσία της ύπαρξης μου, που άφησα πίσω μου πολλούς εαυτούς ταυτόχρονα και βρήκα μπροστά μου τον εαυτό που είμαι εγώ κι όχι οι εκδοχές των άλλων για μένα, που άλλαξα συνήθειες, που άλλαξα δέρμα, πόλη, ζωή, που έφυγα τη στιγμή που έπρεπε, κι έμεινα όταν όλα μου έλεγαν να φύγω, που βρέθηκα παγιδευμένη έξω μου και βρήκα την ελευθερία μέσα μου, που έκλεισα διαπαντώς την πόρτα σε όσους με εμπόδιζαν να υποδεχτώ τον σημαντικότερο Επισκέπτη στην καρδιά μου...
Ήταν αναμφισβήτητα η πιο δυνατή, η πιο κομβική, η πιο λυτρωτική δεκαετία, με τις περισσότερες ευλογίες από κάθε άποψη. Ευγνωμοσύνη για τη χρόνια που φεύγει, και την δεκαετία που αφήνω πίσω. Την αποχαιρετώ με ένα κομμάτι που σημάδεψε το 2020, φτιαγμένο για την αιωνιότητα από έναν δημιουργό μεγάλο και πολλά αγαπημένο μου...
