Ο δικός μου μυροβλήτης

Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου σήμερα.. πήγαμε στην εκκλησία, ακούσαμε την δοξολογία, προσευχηθήκαμε, ελάβαμε σώμα και αίμα Χριστού, λυπηθήκαμε λιγάκι που δεν είχε κόσμο σε μια τόσο μεγάλη και σημαντική γιορτή, μα...

σκέφτομαι πόσες διαφορετικές εκδοχές ευωδιάς μπορεί να φέρει αυτό το όνομα...

*χρόνια σου πολλά*

Ο Πατατούλης, το άγιο Δισκοπότηρο και η μπλογκόσφαιρα

Αυτός είναι ο τίτλος του καινούριου παραμυθιού που σκαρφίστηκε προ ημερών το κουφιοκεφαλάκι μου ;-) καθώς συνέτρωγα με φίλους σε μια διόλου στρογγυλή τράπεζα αλλά διόλου τετράγωνη στο κέφι... μια παρέα με πολύ ζεστή καρδιά.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον εαυτούλη μου (εννοείται), στις πατάτες που ετοίμαζε η Χ. και δεν έλεγαν να ψηθούν (χρειάστηκε να θυσιάσουμε μισό κατσίκι στα κάρβουνα, 2 κιλά λουκάνικα Βώλακος και άλλα τέτοια, μέχρι να γίνουν ελαφρώς πορτοκαλί και να κάνουν κριτς-κριτς), αφιερωμένο στον Τ. που σήκωσε στις πλάτες του όλο το "τελετουργικό" μέχρι να βγει και το τελευταίο παϊδάκι από τη σχάρα, αφιερωμένο στον Δ. που έστησε το σκηνικό (και εν ολίγοις του οφείλω την έμπνευση της στιγμής), αφιερωμένο και στον σούπερ-ήρωα Πατατούλη, που, έτσι για να μαθαίνεις, εκτός από τον τίτλο του Ιππότη της Τιμής (της Σπούντας) προσφάτως παρασημοφορήθηκε και με την Χρυσή Αgria, και έπεται συνέχεια (Χρυσό Μικροτσιπ, Χρυσός Πατατοκεφτές κλπ). Ευελπιστώ ο δήμος να του δώσει και το Χρυσό κλειδί - χρειαζόμαστε έναν επίτιμο δημότη, όπως και να χει.

Eίπα να σερβίρω και το παραμυθάκι, αλλά καλύτερα να πάω να τηγανίσω καμιά πατάτα...

η κλήση σας προωθείται...

Στις 1 Απριλίου έγραψα ενταύθα για ένα μαύρο ποταμάκι. Δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο, ήταν πέρα ως πέρα αληθινό. Κι είναι ακόμα εκεί στη ράμπα της πρώην Προοδευτικής και περιμένει τους αρμόδιους να βάλουν τάξη. Κι όσο περιμένει, κατηφορίζει και πάει... κι όσο αυτό πάει τόσο επιβαρύνεται η θέση των υπευθύνων γι' αυτό το μαύρο χάλι.

Πέρασαν πάνω από έξι μήνες που προωθήθηκε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση, καμία δράση, καμία αντίδραση. Τι να πω, είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του με την αναισθησία μπροστά σε θέματα προστασίας του πολίτη (γιατί το περιβάλλον το έχουν γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους). Κανενός το αυτί δεν ίδρωσε, κανείς δεν είπε λέξη, όλοι μούγκα στη στρούγκα, σε σημείο ύποπτο που με βάζει σε σκέψεις. Για άλλη μια φορά βλέπω τα σημαντικά να μπαίνουν κάτω απ' το χαλί ως "δευτερευούσης σημασίας" (εμ, βέβαια αφού "πρωτευούσης" έγιναν τα πάσης φύσεως ρουσφετάκια). Αυτά έχει η ζωή ή αλλιώς η ζωή συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτα, δηλαδή όχι ακριβώς τίποτα, γιατί το "ποταμάκι" είναι εκεί και προχωρά... κλείνοντας το μάτι σε δορυφόρους κι αεροπλάνα που μας ρίχνουν φλιτ μπας και ξεχάσουμε τ' όνομά μας.. όλα τα 'χε η Μαριωρή δηλαδή...


Αυτός είναι ο πολιτισμός σας, θαυμάστε τον. Κι ύστερα κοιτάξτε τα παιδιά σας στα μάτια και πείτε τους πόσα προσφέρατε σε αυτά και στον τόπο που μεγαλώνουν.



Κι όταν πλησιάζουν οι εκλογές ελάτε να μου πείτε τι και ποιον να ψηφίσω, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Είστε όλοι συνυπεύθυνοι. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο δημοτικό σύμβουλο. Διότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι κρατάει χρόνια αυτή η μαύρη βρωμερή κολώνια και δυστυχώς ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Τώρα θα μου πεις, και τι νομίζεις ότι κάνεις γράφοντας σ' ένα ημερολογιάκι; Δεν νομίζω ότι κάνω κάτι. Ούτε έχω την ψευδαίσθηση ότι το διαβάζει κανείς... who gives a shit anyway... Απλώς κάποια πράγματα τα παρακολουθώ, κι ας μην συμμετέχω στα "κοινά", κι επειδή νοιάζομαι για τούτο το μέρος που επέλεξα να ζήσω, νιώθω την ανάγκη κάπου να τα πω, μιας και το δημοτικό συμβούλιο δεν ασχολείται με τα "ασήμαντα" πράγματα που εμένα απασχολούν... ίσως κάπου εκεί στο υπερπέραν υπάρχει Θεός που νοιάζεται κι αυτός και μ' ακούσει. You never know... μπορεί ο Θεός να είναι blogger.

χειμωνιάτικος επισκέπτης ~ αυτός ο άγνωστος

Οι ινδιάνοι λένε πως αν κοιτάξεις στα μάτια ένα λύκο, θα δεις την ψυχή σου.



Αφιερωμένο στους "οικολόγους" κυνηγούς, που λατρεύουν τα σκυλιά τους ~και καλά κάνουν~ αλλά καυχιούνται με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι έχουν σκοτώσει λύκο, δηλαδή κάποιο από τα αδερφάκια τους.

Ο θείος Πέτρος, τα mythematics* και το Logicomix

Πάει καιρός από τότε που γνώρισα τον θείο Πέτρο. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια από τις ωραιότερες διαδρομές μου στο χρόνο, που ξεκαθάρισε και τη σχέση πάθους που είχα με τον βραχνά των παιδικών μου χρόνων, τα μαθηματικά. Αναφέρομαι στο βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ", ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία που στέκεται επάξια δίπλα σε αμέτρητα άλλα αριστουργήματα της λογοτεχνίας. Ο θείος Πέτρος εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή και έμελλε να γίνει μια από τις αρχετυπικές μορφές που θα με βοηθούσαν να μπαινοβγαίνω στους λαβύρινθους της λογικής μου με την ίδια χαρά και άνεση που είχα πριν αρχίσω καν να συλλαβίζω. Τον αγάπησα όσο και τον Πυθαγόρα.. αν και ποτέ δεν τόλμησα να δοκιμάσω αληθινά το μυαλουδάκι μου σε αυτό το αχανές πεδίο που λέγεται μαθηματικά και ονόματα όπως "Τιούρινγκ", "Φρέγκε", "Γκέντελ" μου είναι τελείως άγνωστα.

Διαβάζω στην Καθημερινή ότι ο Δοξιάδης ξαναχτυπά και.. η αγωνία μου χτύπησε κόκκινο! Πανούργε, σκέφτηκα, βρήκες πάλι τρόπο να με βάλεις στην τρελή σου πορεία... και με τον πιο ύπουλο τρόπο, τα κόμιξ!! Αστειεύομαι φυσικά γιατί το πρώτο που σκέφτηκα ήταν μια νοερή εκπνοή ανακούφισης "επιτέλους!".
Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου, νιώθω σαν μικρό παιδί που περιμένει να ξημερώσει για να πάρει το δώρο των γεννεθλίων του.
Δυστυχώς το Μουσείο Μπενάκη δεν είναι σε "απόσταση βολής" για να παραβρεθώ στην παρουσίαση του Logicomix (από τις εκδόσεις Ίκαρος), μα έχω ήδη διαβιβάσει τα μαντάτα μου στους πράκτορές μου και με την πρώτη ευκαιρία θα το έχω στα χέρια μου (να ναι καλά οι φίλοι μου που φροντίζουν για την πνευματική μου τροφή, γιατί εδώ στα βουνά τα πράγματα είναι δύσκολα). Αναμένοντας λοιπόν την hot potato, διαβάζω παρακάτω... το μάτι μου πέφτει σε μια λέξη κλειδί: mythematics. Ποιος είναι ο Χρίστος Παπαδημητρίου δεν ξέρω και λυπούμαι, αλλά μόνο γι' αυτή τη λέξη θα τον θυμάμαι. Εύγε Χρίστο, χρόνια είχα να ακούσω τόσο γιοματάρικο λογοπαίγνιο! Ειλικρινά ένιωσα σαν να εντόπισα πολιτισμό σε άλλο πλανήτη για παγκόσμια πρώτη! Ευστοχότατος και ουσιαστικός όσο ένα Δάσκαλος του ζεν...
Για την εικονογράφηση του Παπαδάτου δεν έχω να πω ακόμα, περιμένω να το ξεψαχνίσω πρώτα. (Μην ανησυχείς Αλέκο, είμαι επιεικής με τα πρωτάκια! Όσο θυμάμαι εκείνο το χαστούκι που έφαγα πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτη τάξη, δεν μπορώ παρά να σου βάλω 10 με τόνο! Κι αν σου πω γιατί έφαγα το χαστούκι θα γελάσουν κι οι πέτρες - γιατί δεν ήξερα πόσο κάνει μισό και ένα! Και που διάολο να ξέρω εγώ, μισή μερίδα άνθρωπος, τι σημαίνει "μισό"; Θυμάμαι που άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και είπα "ένα...". Δεν ξέρω αν έφταιγε ο καταφατικός μου τρόπος ή η παιδική μου σιγουριά ότι λέω το σωστό, ποτέ δεν έμαθα, αλλά όταν έπεσε και το ΕΝΑ χαστούκι ο κόσμος μου γύρισε ανάποδα. Κι από τότε άκουγα μαθηματικά κι έβγαζα φλύκταινες σαν τον Γκρενούιγ! Κι ύστερα σου λένε γιατί όλα τα παιδιά μισούν τα μαθηματικά. Εμ βέβαια, αν έχουν έναν γκεσταπίτη με τη βέργα στο χέρι και δέκα κιλά ρολόι, αυτό συμβαίνει και με μαθηματική ακρίβεια. Σου ρίχνει ένα συγυρισμένο σπλατς και μαζεύεις τα μυαλά σου από το πάτωμα - ποια γοητεία των αριθμών και κολοκύθια! Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, εύχομαι να τον πετύχω σε κανένα μανάβικο να αγοράζει ντομάτες και να τον σαπίσω στο ξύλο! Κι όχι γιατί μου άφησε κουσούρι (εγώ θεραπεύτηκα, γιατρέ μου! λατρεύω τα μαθηματικά και είμαι καλά!) αλλά γιατί μου έκοψε τη φόρα, μου στέρησε τη χαρά να χάνομαι και να βρίσκομαι στις ζούγκλες και τις οάσεις των συμβόλων και των αριθμών. Αυτό δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ, κι ας μην θυμάμαι ούτε το όνομά του... Γι' αυτό σου λέω Αλέκο, πρώτη δουλειά και θα σου κόψω εγώ τη φόρα; Κάτσε να δούμε καμιά δεκαριά ακόμα! Μπας και αυξήσουμε και την κυκλοφορία των γκράφικ νόβελς ;-)

Δεν υπάρχει πάντως πιο συναρπαστική διαδρομή από τους μύθους. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι μεγάλοι Δάσκαλοι της ανθρωπότητας, τους χρησιμοποίησαν για να ανοίξει πανιά η γνώση και να φτάσει σε σένα και σε μένα. Κι αν κάποια ονόματα εμένα μου είναι άγνωστα (και δυστυχώς για το πτωχό μου πνεύμα), για κάποιους είναι... από το φανάρι του Διογένη έως το password του Θησαυροφυλάκιου.

Σκέφτομαι τώρα κείνη την τσίχλα πάνω στη μύτη του Νασρεντίν Χότζα, τον Δοξιάδη να ανακατεύει τη σούπα στο καζάνι και χαμογελάω. Έχουνε γνώση οι φύλακες...

«η συνωμοσία των ηλιθίων»

Ημέρα κατά της Τυφλότητας σήμερα, και είπα να σου γράψω, αγαπητό μου ημερολόγιο... κλέβοντας φυσικά τον τίτλο από έναν πολύ-πολύ αγαπημένο συγγραφέα (καλή του ώρα εκεί που είναι)... σκεφτόμουν το έρμο μες στην τύφλα μου ως πότε... ως πότε θα βασιλεύουν οι μονόφθαλμοι, οι ξερόλες ατάλαντοι πανηλίθιοι, ως πότε οι ανίκανοι θα στριφογυρνάνε επιδεικτικά το καλαμάκι στη φραπεδιά με το κινητό-προέκταση του χεριού και της ημιμάθειάς τους, ως πότε τα παιδιά που φάγαν τα μάτια τους πάνω στα βιβλία δεν θα έχουν τη θέση που τους αξίζει, ως πότε θα χάνονται μέσα στην κοινωνία των φελλών, αν ποτέ θα καταφέρουν να εναποθέσουν στο φτωχικό μας πιάτο τις γνώσεις και τα ταλέντα τους και με τι όρους και τι θυσίες. Δεν βλέπω κανένα φως στο τούνελ... όσο ελπιδοφόρες κι αν είναι οι προσπάθειες της κυρίας Νικολούλη... κι ύστερα σου λένε "δώστε τόπο στα νιάτα". Ποια νιάτα; Αυτά που ξεψάχνισαν τη μισή βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για 600 ευρώ; ή για τα άλλα που ζουν με ευκολία στην ευκολία τους κι όλα τα όνειρά τους συνοψίζονται σε δυο μεγάλα σιλικονούχα βυζιά ή άντε το πολύ 5-10 λεπτά στο γυαλί της κάθε Λαμπιροβαμπίραινας; Σκέφτομαι ώρες ώρες τους τυφλούς που παλεύουν κάθε μέρα με την τυφλότητα της εξουσίας στα πραγματικά προβλήματα... και τους άλλους τους θεόστραβους σαν και του λόγου μου που κάνουν γιόγκα μες στα γρανάζια του μηχανισμού των κλικαδόρων εχόντων και κατεχόντων, κι άκρη δεν βγάζουν. Αυτούς να ρωτήσεις και θα σου πουν... πώς είναι να ισοδυναμεί το πτυχίο σου με λαδόκολλα για κοψίδια κι η εμπειρία σου με χαμένο χρόνο.

Ακούω τον Τζιμάκο στο ραδιόφωνο καμιά φορά και χαίρεται η ψυχή μου. Γιατί μέσα σ' όλο το σουρρεαλιστικό του λεκτικό πανδαιμόνιο (που οι μονόφθαλμοι απανταχού καραβοκύρηδές μας θα θελαν χρόνια ολάκερα για να το αναλύσουν, μπας και τσακώσουν τι εννοεί το ποιητί) εγώ βλέπω το ελληνικό μάτριξ να τρεμοπαίζει σαν ολόγραμμα. Κι είναι τόσο σοφά τα λόγια του Τζίμη που προσεύχομαι νυχθημερόν να τον δω σύντομα λέκτορα... γιατί δεν θα κρατήσει για πάντα αυτός ο εφιάλτης της κυριαρχίας των μετρίων. Κι αν η σκέψη που μόλις έκανα είναι στο πλαίσιο της προσωπικής μου ουτοπίας δεν πειράζει, έμαθα να γελάω στο τέλος, δεν είμαι τόσο βλαξ ώστε να γελάω πριν καν αρχίσει το ανέκδοτο. Δεν ξέρω αν κουράστηκε η ανθρωπότητα να κάνει ένα βήμα μπρος και τρία πίσω αλλά εγώ που μαζί της βολοδέρνω, κουράστηκα. Κουράστηκα να θεωρώ αυτονόητο ότι θα πρέπει να διαπραγματεύομαι την κάθε μέρα μου με ανίξερους ανίδεους τεμπελχανάδες βολεψάκηδες (διάολε, δεν αντέχω αυτές τις ράτσες!... Oh Lord, συγχώρα με - εξελίσσομαι κι εγώ σε ρατσιστικό κτήνος! ;-) Κουράστηκα να παζαρεύω τα όνειρά μου με ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ τους ονειρευτεί. Σιχάθηκα την κοστουμαρισμένη προστυχιά, τις "φιλίες" του ρουσφετιού και της αλλαξοκωλιάς, τους "φίλους" που χτυπάνε μόνο πισώπλατα, μιας και ποτέ κανείς δεν έχει τα αρχ_δια να δηλώσει δημόσια την ανικανότητά του και να ζητήσει συγνώμη για το χρόνο που σπατάλησα να περιμένω τις "καλύτερες μέρες" που ποτέ δεν έρχονται γιατί δεν έμαθα να γλείφω εκεί που φτύνω ή γιατί θέλω γύρω μου ανθρώπους με φαντασία και δημιουργικό λόγο που γίνεται πράξη... πράξη και φτερά για να πετάξω... κι εγώ και τα παιδιά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου. Να γιατί δεν τρώω σούσι, γιατί όταν ακούω "σούσι" συνειρμικώς μου ρχεται το "μούσι"... εκείνο που με το έτσι θέλω πάνε να μου σερβίρουν κάτι "ευγενείς"-αγενέστατοι και μου 'ρχεται να ξεράσω - ευχαριστώ δεν θα πάρω. Με το στανιό δεν θα με κάνετε σαν τα μούτρα σας, πάρτε το χαμπάρι.

Ας πάω τώρα ν' ανάψω κανένα κεράκι στην Αγία Τυφλόμυγα και τα λέμε πάλι, αγαπητό μου ημερολόγιο...

Μετά τιμής (0,01 ευρώ)
Αliensis Ali8orallis......