Πέρασαν πάνω από έξι μήνες που προωθήθηκε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση, καμία δράση, καμία αντίδραση. Τι να πω, είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του με την αναισθησία μπροστά σε θέματα προστασίας του πολίτη (γιατί το περιβάλλον το έχουν γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους). Κανενός το αυτί δεν ίδρωσε, κανείς δεν είπε λέξη, όλοι μούγκα στη στρούγκα, σε σημείο ύποπτο που με βάζει σε σκέψεις. Για άλλη μια φορά βλέπω τα σημαντικά να μπαίνουν κάτω απ' το χαλί ως "δευτερευούσης σημασίας" (εμ, βέβαια αφού "πρωτευούσης" έγιναν τα πάσης φύσεως ρουσφετάκια). Αυτά έχει η ζωή ή αλλιώς η ζωή συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτα, δηλαδή όχι ακριβώς τίποτα, γιατί το "ποταμάκι" είναι εκεί και προχωρά... κλείνοντας το μάτι σε δορυφόρους κι αεροπλάνα που μας ρίχνουν φλιτ μπας και ξεχάσουμε τ' όνομά μας.. όλα τα 'χε η Μαριωρή δηλαδή...
Αυτός είναι ο πολιτισμός σας, θαυμάστε τον. Κι ύστερα κοιτάξτε τα παιδιά σας στα μάτια και πείτε τους πόσα προσφέρατε σε αυτά και στον τόπο που μεγαλώνουν.
Κι όταν πλησιάζουν οι εκλογές ελάτε να μου πείτε τι και ποιον να ψηφίσω, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Είστε όλοι συνυπεύθυνοι. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο δημοτικό σύμβουλο. Διότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι κρατάει χρόνια αυτή η μαύρη βρωμερή κολώνια και δυστυχώς ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.
Τώρα θα μου πεις, και τι νομίζεις ότι κάνεις γράφοντας σ' ένα ημερολογιάκι; Δεν νομίζω ότι κάνω κάτι. Ούτε έχω την ψευδαίσθηση ότι το διαβάζει κανείς... who gives a shit anyway... Απλώς κάποια πράγματα τα παρακολουθώ, κι ας μην συμμετέχω στα "κοινά", κι επειδή νοιάζομαι για τούτο το μέρος που επέλεξα να ζήσω, νιώθω την ανάγκη κάπου να τα πω, μιας και το δημοτικό συμβούλιο δεν ασχολείται με τα "ασήμαντα" πράγματα που εμένα απασχολούν... ίσως κάπου εκεί στο υπερπέραν υπάρχει Θεός που νοιάζεται κι αυτός και μ' ακούσει. You never know... μπορεί ο Θεός να είναι blogger.
