Αυτός είναι ο τίτλος του καινούριου παραμυθιού που σκαρφίστηκε προ ημερών το κουφιοκεφαλάκι μου ;-) καθώς συνέτρωγα με φίλους σε μια διόλου στρογγυλή τράπεζα αλλά διόλου τετράγωνη στο κέφι... μια παρέα με πολύ ζεστή καρδιά.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον εαυτούλη μου (εννοείται), στις πατάτες που ετοίμαζε η Χ. και δεν έλεγαν να ψηθούν (χρειάστηκε να θυσιάσουμε μισό κατσίκι στα κάρβουνα, 2 κιλά λουκάνικα Βώλακος και άλλα τέτοια, μέχρι να γίνουν ελαφρώς πορτοκαλί και να κάνουν κριτς-κριτς), αφιερωμένο στον Τ. που σήκωσε στις πλάτες του όλο το "τελετουργικό" μέχρι να βγει και το τελευταίο παϊδάκι από τη σχάρα, αφιερωμένο στον Δ. που έστησε το σκηνικό (και εν ολίγοις του οφείλω την έμπνευση της στιγμής), αφιερωμένο και στον σούπερ-ήρωα Πατατούλη, που, έτσι για να μαθαίνεις, εκτός από τον τίτλο του Ιππότη της Τιμής (της Σπούντας) προσφάτως παρασημοφορήθηκε και με την Χρυσή Αgria, και έπεται συνέχεια (Χρυσό Μικροτσιπ, Χρυσός Πατατοκεφτές κλπ). Ευελπιστώ ο δήμος να του δώσει και το Χρυσό κλειδί - χρειαζόμαστε έναν επίτιμο δημότη, όπως και να χει.
Eίπα να σερβίρω και το παραμυθάκι, αλλά καλύτερα να πάω να τηγανίσω καμιά πατάτα...
skip to main |
skip to sidebar
