«η συνωμοσία των ηλιθίων»

Ημέρα κατά της Τυφλότητας σήμερα, και είπα να σου γράψω, αγαπητό μου ημερολόγιο... κλέβοντας φυσικά τον τίτλο από έναν πολύ-πολύ αγαπημένο συγγραφέα (καλή του ώρα εκεί που είναι)... σκεφτόμουν το έρμο μες στην τύφλα μου ως πότε... ως πότε θα βασιλεύουν οι μονόφθαλμοι, οι ξερόλες ατάλαντοι πανηλίθιοι, ως πότε οι ανίκανοι θα στριφογυρνάνε επιδεικτικά το καλαμάκι στη φραπεδιά με το κινητό-προέκταση του χεριού και της ημιμάθειάς τους, ως πότε τα παιδιά που φάγαν τα μάτια τους πάνω στα βιβλία δεν θα έχουν τη θέση που τους αξίζει, ως πότε θα χάνονται μέσα στην κοινωνία των φελλών, αν ποτέ θα καταφέρουν να εναποθέσουν στο φτωχικό μας πιάτο τις γνώσεις και τα ταλέντα τους και με τι όρους και τι θυσίες. Δεν βλέπω κανένα φως στο τούνελ... όσο ελπιδοφόρες κι αν είναι οι προσπάθειες της κυρίας Νικολούλη... κι ύστερα σου λένε "δώστε τόπο στα νιάτα". Ποια νιάτα; Αυτά που ξεψάχνισαν τη μισή βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για 600 ευρώ; ή για τα άλλα που ζουν με ευκολία στην ευκολία τους κι όλα τα όνειρά τους συνοψίζονται σε δυο μεγάλα σιλικονούχα βυζιά ή άντε το πολύ 5-10 λεπτά στο γυαλί της κάθε Λαμπιροβαμπίραινας; Σκέφτομαι ώρες ώρες τους τυφλούς που παλεύουν κάθε μέρα με την τυφλότητα της εξουσίας στα πραγματικά προβλήματα... και τους άλλους τους θεόστραβους σαν και του λόγου μου που κάνουν γιόγκα μες στα γρανάζια του μηχανισμού των κλικαδόρων εχόντων και κατεχόντων, κι άκρη δεν βγάζουν. Αυτούς να ρωτήσεις και θα σου πουν... πώς είναι να ισοδυναμεί το πτυχίο σου με λαδόκολλα για κοψίδια κι η εμπειρία σου με χαμένο χρόνο.

Ακούω τον Τζιμάκο στο ραδιόφωνο καμιά φορά και χαίρεται η ψυχή μου. Γιατί μέσα σ' όλο το σουρρεαλιστικό του λεκτικό πανδαιμόνιο (που οι μονόφθαλμοι απανταχού καραβοκύρηδές μας θα θελαν χρόνια ολάκερα για να το αναλύσουν, μπας και τσακώσουν τι εννοεί το ποιητί) εγώ βλέπω το ελληνικό μάτριξ να τρεμοπαίζει σαν ολόγραμμα. Κι είναι τόσο σοφά τα λόγια του Τζίμη που προσεύχομαι νυχθημερόν να τον δω σύντομα λέκτορα... γιατί δεν θα κρατήσει για πάντα αυτός ο εφιάλτης της κυριαρχίας των μετρίων. Κι αν η σκέψη που μόλις έκανα είναι στο πλαίσιο της προσωπικής μου ουτοπίας δεν πειράζει, έμαθα να γελάω στο τέλος, δεν είμαι τόσο βλαξ ώστε να γελάω πριν καν αρχίσει το ανέκδοτο. Δεν ξέρω αν κουράστηκε η ανθρωπότητα να κάνει ένα βήμα μπρος και τρία πίσω αλλά εγώ που μαζί της βολοδέρνω, κουράστηκα. Κουράστηκα να θεωρώ αυτονόητο ότι θα πρέπει να διαπραγματεύομαι την κάθε μέρα μου με ανίξερους ανίδεους τεμπελχανάδες βολεψάκηδες (διάολε, δεν αντέχω αυτές τις ράτσες!... Oh Lord, συγχώρα με - εξελίσσομαι κι εγώ σε ρατσιστικό κτήνος! ;-) Κουράστηκα να παζαρεύω τα όνειρά μου με ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ τους ονειρευτεί. Σιχάθηκα την κοστουμαρισμένη προστυχιά, τις "φιλίες" του ρουσφετιού και της αλλαξοκωλιάς, τους "φίλους" που χτυπάνε μόνο πισώπλατα, μιας και ποτέ κανείς δεν έχει τα αρχ_δια να δηλώσει δημόσια την ανικανότητά του και να ζητήσει συγνώμη για το χρόνο που σπατάλησα να περιμένω τις "καλύτερες μέρες" που ποτέ δεν έρχονται γιατί δεν έμαθα να γλείφω εκεί που φτύνω ή γιατί θέλω γύρω μου ανθρώπους με φαντασία και δημιουργικό λόγο που γίνεται πράξη... πράξη και φτερά για να πετάξω... κι εγώ και τα παιδιά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου. Να γιατί δεν τρώω σούσι, γιατί όταν ακούω "σούσι" συνειρμικώς μου ρχεται το "μούσι"... εκείνο που με το έτσι θέλω πάνε να μου σερβίρουν κάτι "ευγενείς"-αγενέστατοι και μου 'ρχεται να ξεράσω - ευχαριστώ δεν θα πάρω. Με το στανιό δεν θα με κάνετε σαν τα μούτρα σας, πάρτε το χαμπάρι.

Ας πάω τώρα ν' ανάψω κανένα κεράκι στην Αγία Τυφλόμυγα και τα λέμε πάλι, αγαπητό μου ημερολόγιο...

Μετά τιμής (0,01 ευρώ)
Αliensis Ali8orallis......