Αυτό που συντελείται στην αγρυπνία ενός μοναστηρίου είναι τόσο μεγαλειώδες που δεν φτάνουν ούτε 6 ώρες για να χορτάσει κανείς το Θεό που είναι παρόν με κάθε τρόπο. Η ματιά της γερόντισσας είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά που με τυλίγει με καλοσύνη κι απαλότητα. Είναι εκπληκτικό πόσο αναπαύει οποίον στέκεται κοντά της εκείνο το λίγο χρόνο που χρειάζεται για να της φιλήσει το χέρι. Πάντα κλέβω χρόνο κοιτώντας την και ακουμπώντας το μέτωπο μου, και πάντα νιώθω να σβήνει μονομιάς από μέσα μου και το πιο μικρό σκοτάδι. Είμαι πτώμα στην κούραση από τη δουλειά, αλλά δεν νιώθω να νυστάζω κι ας έχει πάει περασμένες 2. Το πιο συγκλονιστικό είναι να βλέπω ίσως την πιο κινηματογραφική στιγμή που έχω δει εν ώρα Θείας Λειτουργίας, οπού οι μονάχες μαζεύονται γύρω από τον ιερέα σε έναν κυκλικό "χορό" μέσα στο ημίφως, με μόνο το φως των κεριών του πολυελαίου που ανάβει σταδιακά συμφωνά με την τάξη η μια από όλες τις μονάχες φορώντας τον μανδύα που την κάνει αμυδρά να ξεχωρίζει από τις άλλες. Η φωνή της Ακυλίνας με αγγίζει ως το κέντρο της ύπαρξης μου. Θεέ μου πόσο τυχερή είμαι που μου παραχωρείς το δικαίωμα να βρίσκομαι εδώ και να είμαι μέρος αυτού του τελετουργικού, να μυρίζω αυτά τα υπέροχα αρώματα από τα λιβάνια του μοναστηριού, να αγγίζω τις πέτρες που πάνω τους περπάτησε ένας μεγάλος άγιος,.. ένας άνθρωπος που βασανίστηκε με πάμπολλους τρόπους από τα παιδικά του χρόνια, και ως εκ τούτου στεφανώθηκε από μικρός τα δώρα της Θείας Χάριτος λαμβάνοντας σε νεαρή ηλικία το Μεγάλο Σχήμα... ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης, παρότι με διαλυμένο το σώμα, ήταν ένας ακούραστος εργάτης για τον κόσμο που ζούσε γύρω του, των οποίων έβλεπε τα πιο κρυφά σημεία της καρδιάς τους... μόνος κατάμονος μέχρι την κοίμηση του κυριολεκτικά και πνευματικά, με μοναδική παρηγοριά τα βουνά που κοιτούσε από το κελί του κι ήταν τα μόνα που αποχαιρέτησε φεύγοντας αγωνιώντας και για την δική τους μοναξιά. Διαβάζοντας τον συγκλονιστικό βίο του και την περιπέτειά του μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα και εντέλει στα βουνά της Οροσειράς του Φαλακρού, θα νιώσει πως κανένα πρόβλημα δεν είναι σημαντικό μπροστά στα μαρτύρια αυτού του ανθρώπου, και ότι η ανδρειοσύνη είναι κάτι επιβεβαιώνεται στα πεδία των μαχών. Ξημερώνει του Τιμίου Σταυρού... στο βουνό είναι πιο όμορφος ο έναστρος ουρανός, αν όμως κάτι τον κάνει ομορφότερο είναι η λεπτή αύρα που καλύπτει τα πάντα καθώς βγαίνω για λίγο από το μοναστήρι για να δω σαν παρατηρητής που βρίσκομαι. Κάπου μέσα μου νιώθω να μου μιλά... Φωνή αύρας λεπτής... Μερικά πράγματα δεν τα χωρούν οι λέξεις. Ούτε οι καλύτερες φωτογραφίες του κόσμου.
