η συνωμοσία των μετρίων ξαναχτυπά

Αγαπητέ Μάνο, αυτή η "συνωμοσία των μετρίων" δυστυχώς απλώνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του μικρού μας χωριού, από το μολ στο Μαρούσι ως τα σύνορα με τη Βουλγαρία, και ειλικρινά ώρες ώρες εύχομαι να ήμουν σνάιπερ. Στέκομαι σε αυτήν τη φράση μόνο γιατί στο παρελθόν πολλές φορές την ξεστόμισα, αλλά πίστεψέ με το μόνο που κέρδισα ήταν να πέσουν σαν όρνια να με φάνε. Θέλει γερό στομάχι για να τα βγάλεις πέρα με την κάθε στρούγκα που έπιασε μια καρέκλα και παριστάνει τον θεό. Είναι έτσι στημένος ο μηχανισμός μεταξύ τους που όποιο κεφάλι ξεχωρίζει απλά το καπελώνουν με συνοπτικές διαδικασίες. Μιλάμε τώρα για κάθε καρυδιάς καρύδι, από την τάδε κυρά κατίνα που μπορεί να μην ξέρει να μιλάει αλλά πιστεύει ότι είναι γεννημένη για πρόεδρος μέχρι την κάθε φακλάνα που από συγκυρία έγινε το δεξί παπάρι του τάδε και πλέον μπορεί με ύφος φωτεινού παντογνώστη να λέει τι θέλει ο κόσμος και τι όχι. Είναι οι ίδιες κλίκες που στήνουν το παρόν μας και καθορίζουν το μέλλον μας, με βάση πάντα το δικό τους κακό-γούστο, που σε χρόνο ντε-τε απομονώνουν τους "ταραξίες" της νερουλής τους φαντασίας. Στην αρχή πίστευα ότι φοβούνται το διαφορετικό γιατί τους βγάζει από το τριπάκι που έχουν συνηθίσει, στην συνέχεια κατάλαβα πως ο,τιδήποτε ξεχωρίζει χαλάει το χλιαρόζουμο που σερβίρουν ως τη μοναδική σωτήρια σούπα. Γάμησέ τα Μάνο, θέλει πολύ ψυχανάλυση. Κι είναι σοκ να συνειδητοποιεί κανείς πόσο ελλειπής είναι σε διάφορα επίπεδα. / Συνέχισε πάντως να γράφεις, υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να διαβάζουν ~ και πίσω από τις γραμμές.

ΥΓ- Το να φορτώνει ο καθένας την δική του πρόθεση στον άλλο έχει καταντήσει εθνικό σπορ. Όμως δεν είμαστε όλοι ίσα και όμοια... μάλλον κάποιοι θα αργήσουν να το καταλάβουν.

*ευχές*

είναι φανερό πια, δεν έχουμε τον ίδιο κώδικα...

Θα 'ρθει καιρός που ο σκορπιός θα στρέψει το κεντρί στον εαυτό του. Κι εγώ... δίχως σκέψεις θα κοιτάω το χιόνι που πέφτει και στα όνειρά μου θα συνεχίζουν να ανθίζουν οι κερασιές.

ποιηση από το υπερπέραν...

Προ ημερών μου τηλεφώνησε φίλος εκλεκτός και ήταν τυχερός που απάντησα μιας και έχω κατεβάσει τα ρολά και οι επικοινωνίες μου μειώθηκαν στις απολύτως αναγκαίες... θεώρησα πιο δημιουργικό να συνομιλήσω με τον "άγνωστο αριθμό" παρά να σπαταλήσω έστω κι ένα λεπτό με τα νούμερα που γνωρίζω (κυριολεκτώ στο "νούμερα") κι αυτό ήταν το φλας της ημέρας...
Ο εκλεκτός φίλος μου απείγγειλε μερικά από τα καινούρια και ανέκδοτα ακόμη ποιήματά του. Ένιωσα πως μου κάνει μεγάλη τιμή και τρόπον τινά, μεταξύ χαράς και έκπληξης, αποσβολώθηκα... κοίτα να δεις είπα μεσα μου, ένας άνθρωπος με τον οποίο δεν έχω μοιραστεί απολύτως τίποτα, μου χαρίζει ένα τόσο όμορφο δώρο, μου εμπιστεύεται ένα κομμάτι του ...
Τα ποιήματα του Γ. ήταν σαν θεόσταλτα... οι λέξεις που έφταναν στ΄αυτιά μου ήταν σαν μηνύματα που απευθύνονταν σ' εμένα για να καταλάβω κάτι, σαν απαντήσεις που περίμενα μέρες τώρα για να ξεμπλοκάρω για να βρω την άκρη του νήματος που θα με βγάλει από το σκοτεινό λαβύρινθο. Δεν ήξερα πως να τον ευχαριστήσω... Δεν θυμάμαι πόσες φορές είπα "σ' ευχαριστώ"...

Αναρωτιέμαι ώρες ώρες αν υπάρχει στ' αλήθεια αυτός ο φίλος... και την ίδια ερώτηση έχω όταν κάποια πράγματα που συμβαίνουν μ' αφήνουν παγωτό, αναρωτιέμαι αν συμβαίνουν σίγουρα ή αν συμβαίνουν μόνο για να τα εισπράξω εγώ...

ασκηταριό / πράξη 2η

Αποφάσισα να θέσω εαυτόν σε απομόνωση και πάλι ... είναι που δεν παλεύεται η καθημερινή φθορά από τις ανούσιες συναναστροφές. Καμιά φορά με θυμούνται οι φίλοι που άφησα πίσω και με βάζουν μπροστά στο ίδιο παλιό ερώτημα "πώς θα αντέξεις εκεί? με τη νοοτροπία που κουβαλάς πώς θα επικοινωνείς?" Δεν είχαν κι άδικο και το συνειδητοποιώ κάθε μέρα και περισσότερο, και είναι στιγμές που θέλω να τα βροντήξω και να φύγω πριν μεγαλώσουν οι ρίζες... τόση κενότητα και τόση ψυχική φτώχεια, κανένα ενδιαφέρον για τίποτα παρεκτός το τρίπτυχο "τρακτέρ-κυνήγι-πάοκ". Είναι στιγμές που νιώθω όλο αυτό να με τυλίγει ασφυκτικά σαν σαρκοφάγο αναρριχώμενο φυτό και στριφογυρνάω μέσα μου και έξω μου... Είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω τη μοναξιά σαν απειλή ... γιατί δεν αλλάζουν οι παραστάσεις γύρω μου. Όλα θαρρείς και πάγωσαν, θαρρείς και βλέπω κάθε μέρα την ίδια ταινία. Κι εκείνοι που με πλησίασαν τάχα για να κάνουμε παρέα αποδείχτηκαν πιο σκάρτοι κι από εχθροί. Περιστοιχίζομαι από άντρες που ξέχασαν τι θα πει να φοράς παντελόνια κι από θλιβερές γυναικούλες που προσπαθεί η μια να φάει τον άντρα της άλλης. Που είναι ρε η λεβεντιά της επαρχίας? Που είναι ρε το φιλότιμο? Που είναι οι συντροφιές στις αυλές? Φτηνό κουτσομπολιό και κακία, φθονερά βλέμματα και κουτοπονηριά... ουστ υποκριτάκια!
Καμιά πόλη δεν με πλήγωσε τόσο και καμιά πόλη δεν ήταν τόσο βάναυσα αφιλόξενη όσο αυτός ο έρμος τόπος. Λένε ότι οι πόλεις είναι σκληρές... κολοκύθια! Εδώ όλα ξεριζώνονται με μανία πριν καν προλάβουν να νιώσουν το χώμα... τίποτα να μην ανθίσει, τίποτα να μην χαμογελάει, να μην χαλάσει η σούπα των αλητήριων που εκμεταλλεύονται τη μιζέρια και τις ανέλπιδες ελπίδες των αποχαυνωμένων ψηφοφόρων τους. Πελατάκια μιας φαρμακαποθήκης που ταϊζει με ψυχοφάρμακα το παρόν για να μην υπάρξει μέλλον. Όλα ένα θλιβερό φαστ φουντ που νεκρώνει τη γεύση και τα συναισθήματα. Πώς να ονειρευτείς ωραία πράγματα? Από που να αντλήσεις δύναμη?... Ξόδεψα μια ζωή ψάχνοντας νοήματα και κάποια απ' αυτά τα βρήκα... δεν θα σας κάνω τη χάρη να τα ρίξω στα γουρούνια... Καμιά φορά γυρνάω στις πίσω σελίδες και νιώθω θλίψη... πόσο άλλαξε η ματιά μου... Κλείνω τα στόρια κλειδώνω και νιώθω ανακούφιση... σαν να γυρνάω την πλάτη και φεύγω για αλλού... φεύγω γι' άλλες πολιτείες εκεί που η καρδιά χτυπάει ακόμα σαν τρελή, ερωτευμένη με τη ζωή...

Ξέρω ότι ο Θεός δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί μου αποκλειστικά, παρόλα αυτά εγώ συνεχίζω να του μιλάω... είναι ένας τρόπος για να θυμάμαι... Μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι... εύχομαι μονάχα να μην πάψω ποτέ να αγαπάω...

*η αγάπη είναι έμπνευση... δύναμη*

αυτά και άλλα πολλά...

Μέρες έρχονται και φεύγουν... μέρες παράξενες, μέρες γλυκές, μέρες που πονάνε, μέρες που έστειλα στον αγύριστο, μέρες που αγάπησα περισσότερο (εμένα, τους άλλους, το Θεό), μέρες που κόλλησαν θαρρείς και δεν λένε να προχωρήσουν αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο το ημερολόγιο τρέχει, οι σελίδες εξανεμίζονται... μύρισε άνοιξη και το κατάλαβα μόλις προχτές επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από μια ακόμα κοπιαστική μέρα _
Ρε γαμώτο σκέφτηκα, τα νυχτοπούλια κελαηδάνε, μοσχοβολάει παντού κι εσύ... που στο καλό αρμενίζεις, που έχεις χαθεί, σε ποιες σκέψεις, σε ποιους λαβύρινθους τριγυρνάς πάλι;
Μέσα σε όλο αυτό το χαρμάνι των dejavu, της καθημερινής μικροψυχίας κάποιων, της γκρίνιας και της μιζέριας, με κείνη τη γαμημένη μύγα να συνεχίζει να κολυμπάει τόσο επιδεικτικά και πρόστυχα στην σούπα μου, τραβάω μια γραμμή και βάζω από κάτω όλα εκείνα που συμβαίνουν και που έχουν μεγάλη σημασία για την δική μου ύπαρξη και λέω, ναι ρε φίλε, κάτι γίνεται...
Απόλαυσα «το παραμύθι της μουσικής», την γλυκειά φωνή της Βασιλικής Νευροκοπλή και τη μουσική του Κυριάκου Καλαϊτζίδη που με ταξίδεψε σε μέρη αγαπημένα... είδα κουκλοθέατρο, είδα το «λιωμένο βούτυρο»... και δεν το πίστευα ότι επιτέλους είδα μια παράσταση στα μέτρα μου_
και περιμένω κι άλλα κι άλλα κι άλλα... είναι ανάγκη να υπάρξουν κι άλλα... ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ! Μόνο η τέχνη μπορεί να δώσει δύναμη, να αντισταθεί στη ψυχική μιζέρια... η τέχνη και ο Θεός... ο Θεός που ο καθένας κουβαλάει μέσα του.

υγ- Κοιτώντας το ημερολόγιό μου, συνειδητοποιώ πόσο καιρό έχω να αφήσω πάνω του έστω και μιαν αράδα... ναι είναι πολύς καιρός το ξέρω. Είναι φορές που η σιωπή είναι προτιμότερη, ακόμα και απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Τα' χουμε πει τόσες φορές μεταξύ μας (εγώ και ο Εαυτός) που νομοτελειακά φτάσαμε εκεί όπου όλα θαρρείς έχουν λεχθεί και η σιωπή είναι το μόνο αληθινά δημιουργικό μονοπάτι...
[And the radio plays > Solo Piano > David Glass, Red Horizon]