Η υποκρισία της φιλανθρωπίας

Περνωντας απο τον τοιχο της καλωσυνης βλεπω συχνα πεταμενα ρουχα κ παπουτσια να σερνονται στο δρομο. Ουτε καν σε κουτι να ειναι ομορφα καθαρα διπλωμενα, εστω σε σακουλα, αλλα καθαρα. Οταν τα βλεπω ετσι μου ρχεται να ριξω βενζινη και να τα βαλω φωτια. Τις προαλλες η αλλη αφησε κατι παπουτσια στριπτιζ, με πιασαν τα γελια, δλδ να εισαι φτωχη γυναικα να μην εχεις παπουτσια να παρεις κ να σου λειπουν δυο παπουτσια στριπτιζ... ποσο μυαλο μπορει να εχει αυτη που τα αφησε; γιατί σίγουρα τα άφησε γυναίκα, μόνο μια ηλίθια θα φορούσε τέτοια παπούτσια. Εκτός αν ήταν του Γιώργου που δεν νιώθει Γιώργος αλλά Μαρία, τι να πω... ολοένα και περισσότερο νιώθω ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν ή ότι με έριξε εδώ μες στους μαλάκες μια χρονοκαταιγίδα.

Πόσες φορές είδα σκισμένα και ταλαιπωρημένα ρούχα και παπούτσια σε κείνους τους τοίχους, να τα ξεπλένει η βροχή, να τα τρώει το αγιάζι, κι είπα μέσα μου "τώρα σοβαρά; αφήσανε αυτό για να το πάρει κάποιος να το κάνει τι;" Η "φιλανθρωπια" των ανθρωπων τελικα φτανει μεχρι εκει, σε μερικα σκουπιδια που αντι να πεταξουν στον καδο τα "χαριζουν" στους συνανθρωπους μας που δεν εχουν. Μα ποιος θα φορουσε παπουτσια της δεκαετιας του 80 ή ρουχα της Ουντρα; Θυμάμαι που έλεγε ο μητροπολίτης Μόρφου τις προάλλες για μια φωτογραφία του που φορούσε ρούχα που έστειλαν οι έλληνες στους κύπριους και την ονόμαζε "ο Όμηρος το προσφυγάκι" (γιατί Όμηρο τον έλεγαν πριν γίνει μοναχός) και έλεγε ότι βρήκε δυο καλά ρούχα και τα φόρεσε και βγήκε φωτογραφία. Όταν το άκουσα ένιωσα να διαλύεται η καρδια μου. Να είσαι μικρός, να κουβαλάς ήδη το δυσβάσταχτο της εφηβείας με τον πονο από όσα έζησες, και να πρέπει να φορέσεις και τα αποφόρια του κάθε "φιλάνθρωπου" έλληνα.

Αν κατι σιχαινομαι ειναι αυτη η υποκρισια των "φιλανθρωπων" κι ολοι αυτοι οι δηθεν "φιλανθρωπικοι" οργανισμοι. Καταρχας η λεξη "φιλανθρωπος" ειναι εξ ορισμου λαθος, αρκει το ανθρωπος. Οποιος θελει οντως να προσφερει κατι στον συνανθρωπο, του προσφερει κατι καινουριο κι απο το υστερημα του, το τυλιγει σε ομορφο περιτυλιγμα και του το προσφερει, για να χαρει ο αλλος. Οταν πετας δυο παπουτσια σε ενα βρωμικο πεζοδρομιο και τα σερνουν οι γατες κι οι σκυλοι προσβαλλεις τον αλλο κατ αρχας σαν οντοτητα, που και να τα χρειαζεται θα ντραπει να τα παρει. Ποιος εισαι εσυ που εξευτελιζεις ετσι εναν αλλον ανθρωπο επειδη ειναι φτωχος;
Αν ηταν στο χερι μου θα ξηλωνα ολους τους τοιχους της καλωσυνης, και θα εκλεινα ολα τα "φιλανθρωπικα" ιδρυματα λεσχες οργανισμους οργανωσεις μκο κι ολο αυτο το συρφετολοι που απλα ταϊζει την αλαζονεια καποιων και παιζει με τον ανθρωπινο πονο και την αξιοπρέπεια. Όταν κάτι από περιστασιακό γίνεται μόνιμο σημαίνει οτι κατι δεν λειτουργει σωστά στην ιδια την κοινωνια που δημιουργεί την αναγκη να υπαρχουν "φιλανθρωποι".Οποιαδηποτε τετοια πρωτοβουλία είτε ατομική είτε μαζική θα έπρεπε να κραταει μερικούς μήνες το πολύ και μετα να εξαλείφεται το πρόβλημα, όχι να γεμίσει ο τόπος "φιλανθρωπικά" ιδρύματα, κατι δεν παει καλά.

Η μονη αληθινή αλληλεγγύη είναι μεταξυ ανθρώπων σε προσωπικο επίπεδο κι αν γίνεται πιο μαζικά μόνο όταν είναι διακριτικά κι αθόρυβα. Όταν κάποιος διαφημίζει τη "φιλανθρωπία" του απλά διαφημίζει την πάρτη του και δεν είναι για έπαινο αλλά για φτύσιμο, γιατί όταν κάνεις μια καλή πράξη δεν θέλεις αναγνώριση, απλά την κάνεις, και δεν περιμένεις ούτε ο χρόνος να σε ανταμοίψει ούτε κανείς. Μια πράξη ανθρωπιάς δεν σε κάνει "φιλάνθρωπο" αλλά άνθρωπο σκέτο. Άντε γιατί θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε πια.

Πριν χρόνια είχα αφήσει σε όλους τους τοίχους της καλωσύνης αμέτρητα πακέτα μακαρόνια που μου έστειλε κάποιος και δεν ήθελα να τα κρατήσω. Εξαφανίζονταν πριν προλάβω να απομακρυνθώ. Μια κυρία μου είπε ότι δεν τα παίρνουν αυτοί που τα έχουν ανάγκη, δεν προλαβαίνουν, αλλά αυτοί που τρέχουν να αρπάξουν την ευκαιρία επειδή είναι τζάμπα. Όπως και τα φαγητά που έβαζα στις αδέσποτες γάτες τα έπαιρναν μαζί με το αλουμινόχαρτο για τα σκυλάκια τους. Αυτό δείχνει το επίπεδο κάποιων ανθρώπων και φοβούμαι πως αυτό το είδος ανθρώπων τείνει να γίνει ο μέσος άνθρωπος. Δεν ξέρω ρε παιδάκι μου, δεν νιώθουν; Εγώ θα ντρεπόμουν να πάρω κάτι μόνο στη σκέψη ότι θα το στερήσω από κάποιον που το έχει περισσότερο ανάγκη.

Για οποιον εχει περασει δυσκολα θα ξερει ποσο σημαντικο ειναι να λαβει ενα απροσμενο δωρο εστω και μεταχειρισμενο, οταν δεν εχει ουτε αυτο το λιγο. Ακομα και μια φετα ψωμι να δωσεις στον αλλο, καντο με τετοιο τροπο που να νιωσει ο αλλος ομορφα, και αν αυτη η φετα ειναι ο,τι εχεις, η αξια της θα ειναι οσο πολλα καρβελια ειδικα οταν ο αλλος δεν εχει ουτε ενα ψιχουλο. Το να εχεις ομως φουρνο ολοκληρο και να πετας στον αλλο ο,τι σκουπισες απο το πατωμα ειναι ξεφτίλα. "Είναι σημαντικό να επιτρέπεις στον άλλον να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του." Το είχα ακούσει από κάποιον και με συντάραξε. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χάνουν ευκαιρία να μειώνουν τους συνανθρώπους τους όταν δεν είναι "κάποιοι" που τους έχουν ανάγκη. Βλέπεις ο οικονομικός πλούτος και η ευμάρεια δεν σημαίνουν απαραίτητα και καλλιεργημένους ανθρώπους. Από τότε που χάθηκε η προκοπή χάθηκε και η κιμπαροσύνη, ζω σε μια χώρα άξεστων νεόπλουτων. 

Πριν χρονια μου ειχε στειλει μια κοπελα ενα κουτι με διαφορα πραγματακια μεσα. Μονο ο χρονος που ξοδεψε για να τα τυλιξει με κορδονακια χρωματιστα και το σημειωμα που συνοδευε το καθε τι εδειχνε τη φροντιδα που ειχε κλεισει σε εκεινο το κουτι. Μια φωτογραφικη μηχανη που δεν χρειαζοταν αλλα θα ηταν κινητρο για μενα να ξεκινησω να φωτογραφιζω ξανα, μερικα πλεκτα πετσετακια αντικες της γιαγιας της για να τις αξιοποιησω στις χειροτεχνιες μου οπως ειπε, ακουαρελες για τους μαθητες μου, υλικα για κοσμηματα, παλια κοσμηματα για να τα κανω ο,τι θελω, ολα μεσα σε τουλινα μικρα πουγκια, ενα παιδικο σετ φαγητου για να με κανει να χαμογελασω. Οταν ανοιξα το κουτι και διαβασα το σημειωμα δακρυσα, μεχρι να βγαλω ολα τα πραγματακια που μου εστειλε εκλαψα γοερα, ειχα χρονια να νιωσω οτι καποιος με αγαπα χωρις καν να με ξερει, δεν ήταν πράγματα που χρειαζόμουν, ήταν ομως η κίνηση που μέτρησε, που αν δεν ηταν μια κινηση αγαπης ηταν σιγουρα βαθια συμπαρασταση στη δυσκολη φαση που περνουσα.

Αυτο που εντελει μετραει ειναι η λεπτομερεια που συνοδευει μια πραξη, αυτη δειχνει την προθεση μας, το ποιοι ειμαστε και το πως αληθινα νιωθουμε για τον άλλον.

 

Πρωτοχρονιά στη Μονή Στομίου

Κατω απο εναν εκθαμβωτικο εναστρο ουρανο, με πολικο ψυχος... γλυκια σιωπη... 3 το πρωι... ευγνωμοσυνη... εδω ξανα...  καλως ηρθες 2023!

Μετα απο ενα ησυχο ρεβεγιον στο Μπουραζανι, σαν σε οικογενειακο δειπνο, κι αφου μαθαμε πως ειναι να βρισκεις σφαιρα στο κυνηγι που τρως(!), επιστρεψαμε στην Κονιτσα με πηχτη ομιχλη, που σε φασεις δεν φαινοταν τιποτα στα δυο μετρα. Παραξενη αισθηση να ξερεις οτι εισαι στην ακρη του πουθενα, στα συνορα.

Σταθηκε ο Κ μια στιγμη αναποφασιστος και με ρωτησε προς τα που να στριψει το τιμονι. "Παμε στο γεφυρι, αφου εξαρχης αυτο ηθελες" του ειπα. Τρια δευτερολεπτα αποφαση και μας χαρισε αυτο το εκπληκτικο θεαμα, ενα τελειο αντικαθρεπτισμα, πυρινο, κατω απο μυρια αστερια.

Γεφυρι Κονιτσας, φαραγγι Αωου προς Στομιο

3πμ ξημερωματα Πρωτοχρονιας

Το πρωι η ομιχλη καλυπτει ολη την κοιλαδα του Αωου, δινοντας ενα ονειρικο θεαμα απο το δωματιο του ξενωνα. Ανυπομονω να ξεκινησω. Ο Κ αργει κ τον αφηνω κ φευγω. Ισως καπου το ευχομουν να γινει ετσι για να μη μοιραστω αυτη την εμπειρια με κανεναν, γιατι η σχεση μου με τον Αγιο Παισιο ειναι πολυ προσωπικη. Φορτωνομαι το σακιδιο και ξεκινω, η μερα ειναι ηλιολουστη, το κρυο γλυκο, τρεχω με φτερα στα ποδια. Περναω απο το σχολειο, ενα πανεμορφο κτηριο, οσο πλησιαζω η καρδια μου κτυπαει πιο γρηγορα. Τις προηγουμενες φορες με τις ομαδες δεν ευχαριστηθηκα ουτε τη διαδρομη ουτε τιποτα, ετσι γινεται οταν ειναι ολοι ασυμβατοι ή ακόμα χειρότερα άθεοι, κ δεν προλαβα να επισκεφτω το πατρικο του Αγιου. 

Δακρυα χαρας καθως περνω το κατωφλι, μνημες απο τις πατρογονικες μας εστιες στην Καππαδοκια, η αορατη κλωστη που μας συνδεει, το εξωκλησι που πηγαινε ο μικρος Αρσενιος, οι βιοι αγιων που διαβαζε στους συμμαθητες του κατω απο το δεντρο καθισμενοι ολοι σε κουτσουρα, οπως αργοτερα στην Παναγουδα, το γλυκο φως που ελουζε τους τοιχους, η απιστευτη ευωδια που αναβλυζε απο τις εικονες του... επιβλητικη και διαρκης η παρουσια του αγιου μας, περα απο το εμφανες, παντου, ακομα και στο μονοπατι που οδηγει στο εξωκλησι. Δεν θα μπορουσε να ξεκινησει καλυτερα το νεο ετος για μενα. Καλη κι ευλογημενη χρονια σε ολους.

Οικια Αγιου Παισιου, Κονιτσα. 1/1/23

Σε μια διαδρομη που αγαπω ιδιαιτερα, την αναβαση στην ΙΜ Στομιου, στο φαραγγι του Αωου διπλα στο νερο, κινηθηκαμε οπως μας αρεσει, χαλαρα ή γρηγορα, αλλαζοντας μονοπατια, προγραμμα, ρουχα, κεφια. Απο τις εξορμησεις που με ξεκουραζουν κι ας λιωνουν τα ποδια μου. Το μοναστηρι ερημο, τα καλογερια στα κελια τους. Η εμφανιση του γεροντα Κοσμα λιγο πριν φυγουμε και η ευχη του ηταν το δωρο μου για τη νεα χρονια. "Να πατε στην κουζινα να φτιαξετε τσαι να πιειτε να ζεσταθειτε" ειπε ο καλογερος. Ο γεροντας διπλωμενος στα δυο, μου θυμιζε τον αγιο γεροντα Εφραιμ απο τα Κατουνακια, με δυσκολια πλεον βαδιζε, εκανα να του προσφερω το μπρατσο μου να ανεβει τις σκαλες κ εδωσε μια σπρωξια στον εαυτο του κ θαρρεις ανοιξαν τα φτερα του! Πηγα να τον φωτογραφησω και το κιν μου κολλησε, ισα που τον προλαβα πριν χαθει πισω απο την πορτα... Εμεινα λιγη ωρα στο κελι του αγιου Παισιου, κι αλλο τοσο στον ναο που ηταν ζεστος σαν φωλιτσα. Μια ξυλοσομπα κρατουσε ακομα τη ζεστη της. Δεν ξερω αν εχω ξανανιωσει ποτε τετοια θαλπωρη, ισως καποτε στην αγκαλια της μητερας μου, μια γλυκια ζεστασια ευωδιαστη που συγκλονιζει ολη μου την υπαρξη οπως κοιτω τις εικονες στο ημιφως. Η Παναγια του Στομιου ειναι απο τις πιο ομορφες Παναγιες που εχω δει, μαζι με την Ιεροσολιμιτισσα ειναι απο τις αγαπημενες μου. Ο Κ. παντα σεβεται την αναγκη μου να προσευχηθω κ δεν μ ενοχλει μεχρι να βγω. Οσες φορες ηρθα ειναι σαν την πρωτη φορα, ειναι τοσο δυνατη η παρουσια της αγιοτητας και της Θειας Χαριτος. Σκεφτομαι ολους αυτους που εχω στην καρδια μου και σημαινουν πολλα για μενα, ειδικα το καλογερι που δοκιμαζεται η υγεια του, ενα τεραστιο ευχαριστω βγαινει απο μεσα μου που δεν ξερω αν φτανει, ευγνωμοσυνη που με αξιωσε η Χαρη της να ξαναελθω να Την προσκυνησω, να δω τον γεροντα... Ειναι μερικα πραγματα που δεν χωρουν σε λεξεις.

Πηγαμε να φτιαξουμε τσαι στην κουζινα μα ηταν πιο κρυα απο εξω. Ολα ταχτοποιημενα σαν απο γυναικεια χερια. Μπηκαμε κατα λαθος στους κοιτωνες των επισκεπτων, επικρατουσε πολικο ψυχος. Μια μικρη ξυλοσομπα χωρις μπουρι, αναρωτιεμαι αν μπορουσε να ζεστανει το χωρο. Συγκινηθηκα. Το πρωτο που σκεφτηκα ηταν να μιλησω με δικους μου ανθρωπους να φροντισουν για κατι καλυτερο. Αργοτερα οταν το ειπα στον Α. που επιτελους συναντησα μετα απο τοσες φορες, μου ειπε μην στεναχωριεσαι οι καλογεροι δεν θελουν ανεσεις, ειναι μαθημενοι... 

Πινουμε λιγο τσαι απο το θερμος τρωμε καμια σοκολατα και φορτωνομαστε τα σακιδια. Ο Κ καθεται εξω απο το μοναστηρι σε κατι καρεκλες αυλης κ με περιμενει. Παω τουαλετα κ για μια ακομη φορα θαυμαζω την νοικοκυροσυνη τους, με την καθαριοτητα που επικρατει κ φροντιζω να το αφησω οπως το βρηκα, αλλαζω τα ιδρωμενα ρουχα και μετα ανοιγω το λαστιχο κ κανω φασινα, πες το υπερβαλοντα ζηλο, ηθελα να προσφερω εστω κατι λιγο.

Επιστροφη σε high speed, τρωγοντας μπαγιατικο ψωμι μες στο σκοταδι με σβηστους φακους και ετοιμαζοντας την επομενη μερα.

~~~~

Αφιερωμενο στα καλογερια ολης της γης που με την πυρινη προσευχη τους μας κρατουν  δυνατους. Στους πατερες μας που αγκαλιαζουν με τοση υπομονη τα προβληματα μας και μας κρατουν στις ραγες: μητρΛεμεσου Αθανασιο, μητρΜορφου Νεοφυτο, γεροντα Συμεων, πΑυξιβιο, πΠαναγιωτη, πΦιλιππο, πΑγγελο.