σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι!

σιγά μην κλάψω...

crash test - Vol2

Η καλή κουζίνα συνοδεύεται πάντα από καλή παρέα - αυτή είναι η ΑΡΧΗ.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάω στα Λευκόγεια σε κείνο το ταβερνάκι για το οποίο άκουσα τα καλύτερα. Μετά από μια κοπιαστική μέρα, λίγο ο νότιος άνεμος, λίγο οι μυρωδιές από ψησταριές που πήραν φωτιά, θυμήθηκα τις κρασοκατανύξεις παρέα με τις γάτες, τις καντάδες και την ευωδιά απ' το αγιόκλημα στα καντούνια... ξέχασα την κούραση κι έφτανε ένα τηλεφώνημα για να βρεθώ στο Φράγμα με εκλεκτή παρέα.
Μικρό, απλό και συμπαθητικό, σχεδόν γεμάτο, κι από την κατάσταση των τραπεζιών που μόλις είχαν αδειάσει ήξερα και τι θα φάω και τι θα πιω. Αφού κατέφθασε ο οίνος, γέμισαν τα ποτήρια κι έπεσαν οι ευχές και τα σχετικά ναζντρόβια, η γεύση των γεύσεων ήρθε μετά από λίγο: σουτζουκάκια. Ήταν... χμ... κάτι παραπάνω από θεϊκά. Τόσο που εκείνα που είχα κάποτε γευτεί στις όχθες του Μολδάβα είναι πια παρελθόν. Ακόμα κι ο πρωτομάστορας ο κυρ-Μανώλης που άφησε εποχή με το τρίπτυχο σουβλάκι-σουτζουκάκι-κρασί, ένιωσα πως έχει πια έναν άξιο συνεχιστή εδώ, στην άκρη του κόσμου... που αν δεν ήξερα που βρίσκομαι θα έπαιρνα όρκο ότι είμαι κάπου στο Λίβανο, μόνο από τη μυρωδιά... Τώρα που το σκέφτομαι είναι όλα τόσο γλυκά μπερδεμένα μέσα μου, πόλεις, άνθρωποι, γεύσεις και κουλτούρες... όλα μοιάζουν διαφορετικά και τόσο ίδια συνάμα.

Αυτό που μ' αρέσει κι αληθινά το απολαμβάνω, όπου κι αν βρίσκομαι, είναι να βλέπω όλες τις ηλικίες μαζί... πιτσιρικαρία που φωνάζει, γέροι που πίνουν τη ρετσίνα τους μαλώνοντας για κομματικά, ο παπάς που και πάλι θα βαφτίσει οψάριον το ψαρονέφρι, ζευγαράκια που ξεροσταλιάζουν πάνω από μια χωριάτικη... γενικά αυτό το γεφύρωμα του χάσματος μέσα από την ίδια κουζίνα, την ίδια μουσική, που έστω συμβαίνει στο φαίνεσθαι μονάχα, το βρίσκω θαυμάσιο.

Πόσα βράδια και πόσα μεσημέρια δεν πέρασαν δίπλα σε γερο-ναυτικούς, συνταξιούχους, πρώην στρατηγούς, πρώην δασκάλους, πρώην εργάτες, και παραδίπλα οι πάνκηδες από την κατάληψη, τα γεννέθλια κάποιας φοιτήτριας της Αρχιτεκτονικής ή το αποχαιρετιστήριο τσιμπούσι λίγο πριν βάλει το χακί κάποια σειρά, μια παρέα που μόλις επέστρεψε από την Ινδία, και μια άλλη που αύριο φεύγει για Αμοργό... κι ο Μανώλης πάντα εκεί να κερνάει το προτελευταίο... το προτελευταίο... και ξανά... μέχρι να πάρουμε τον κατήφορο χορτάτοι κι από φαί κι από όνειρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε οι τσέπες μας ήταν μονίμως άδειες, θαρρείς κι είχαν τρύπες, παρόλα αυτά είχαμε αρκετά για να μην πεινάμε κι άλλα τόσα για να γινόμαστε τύφλα δυο φορές την εβδομάδα. Τι ωραίες εποχές...

Αυτό που ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω εδώ είναι οι τιμές. Μου φαίνονται τόσο χαμηλές. Όταν ήρθε ο λογαριασμός γύρισα πόσα χρόνια πίσω... θυμήθηκα μια ψυχή που κάποτε σκότωσε κάτι βιβλία σ' ένα παλιατζίδικο για να πάμε να το γλεντήσουμε παρέα... 1014 δραχμές... και χαμογέλασα μέσα μου.

Η ζωή είναι ωραία -αν τη ζούμε εμείς παρέα που λέει κι η φίλη μου η Τάμτα ;-)

επιτέλους, ραδιόφωνοοο!!

Είχα σκάσει τόσους μήνες χωρίς τους αγαπημένους μου σταθμούς, αλλά τώρα... XA!

87,7 στα FM --> Εν Λευκώ :))))))))))
μ' ένα απλό τοσοδούλι κλικ ;-)

Νιώθω Βασιλιάς...

Aliensis, στείλε με και στην Αλάσκα τώρα!

σαν σκηνή από ταινία

Η βροχή χτυπούσε με μανία το τζάμι καθώς οι ρόδες σήκωναν τα λασπόνερα στον αέρα. Για άλλη μια φορά οδηγούσα χωρίς προορισμό, just for the ride... Ξαφνικά ο δρόμος στένεψε... δεξιά κι αριστερά παρκαρισμένα αυτοκίνητα... και κόσμος πολύς κάτω από τη βροχή. Στο βάθος μια γραμμή από ομπρέλες και σκοτεινές φιγούρες που περπατούσαν αργά. Κάτι στην ατμόσφαιρα την έκανε μελαγχολική χωρίς να ξέρω τι... ίσως η ομίχλη... θύμιζε σκηνή βγαλμένη από κάποια αριστοτεχνική ταινία του αγαπημένου μουΤεό.

Ανέβηκα στο βουνό, έσβησα τη μηχανή κι άναψα τσιγάρο. Ο ορίζοντας θολός, τα σύννεφα μπερδεύονταν με την ομίχλη. Άνοιξα το παράθυρο να μυρίσω τον αέρα... βράχηκε το τσιγάρο μου. Ο Άγρυπνος Φύλακας πάνω απ' το μνημείο έτσι όπως στεκόταν κάτω απ' τη βροχή, ο σημαιοστολισμός που δήλωνε ματαίωση - καθώς δεν έμοιαζε να πέρασε κανείς από κει... όλα άθικτα και ίσως παράταιρα... στα μάτια μου ακόμα το βλέμμα εκείνου του σκύλου που προσπαθεί να βαδίσει με τρία πόδια...... όλα σιωπηλά... και απόμακρα... ένιωσα μια παράξενη θλίψη.

Ακούω μια προσευχή σε μια άγνωστη γλώσσα και νιώθω ευτυχής που υπάρχω σε τούτη τη γωνιά της Γης... με ήλιο και βροχή...

Ένας περαστικός με ρώτησε αν έγιναν οι εκδηλώσεις. Έγιναν; Ιδέα δεν είχα... και μάλλον ήταν πολύ αργά για να το διαπιστώσω.

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, μια φράση στριφογυρνά και θέλει να βγει στο φως... Εδώ κάτω στην υπόγα όλες οι μέρες είναι ίδιες, ακόμα και οι γιορτινές... ***

Πόσο παράξενοι φαίνονται οι άνθρωποι όταν είναι μαζεμένοι... και πόσο δυνατοί όταν είναι ενωμένοι. Με αυτές τις σκέψεις άφησα πίσω μου τις τελευταίες μαυροντυμένες φιγούρες, για να συνειδητοποιήσω μετά από μερικές ώρες ότι... ο καιρός ήταν για μιαν ακόμα φορά σύμμαχος... σύμμαχος στη θλίψη κάποιων ανθρώπων που έχασαν έναν γιο, έναν πατέρα, έναν σύντροφο. Πώς αλλιώς θα μπορούσε ο καιρός να συνοδέψει μια νέα ψυχή στην άλλη πλευρά παρά με τόνους δακρύων και σκοτεινούς ουρανούς; Θεέ μου... καμιά γιορτή δεν έχει αξία για κείνους που χάνουν ό,τι αγαπούν.

-------------
*** δια στόματος Ντίνου Ηλιόπουλου, από «το παλτό» του Νικόλα Τριανταφυλλίδη.

σύμμαχος καιρός

Ακούω καμιά φορά τους αγρότες που γκρινιάζουν για τον καιρό... όταν θέλουν βροχή δεν πέφτει στάλα, όταν δεν τη θέλουν ρίχνει τουλούμια... σχεδόν ποτέ δεν τους βολεύει, πάντα τους χαλάει το πρόγραμμα... Έχω την αίσθηση ότι παλιά δεν ήταν έτσι. Δεν ξέρω μα, κάτι γίνεται... και δεν είναι στραβός ο γιαλός, ποτέ δεν ήταν. Μάλλον οι καιροί άλλαξαν τόσο που με τίποτα και ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι και κανένας καιρός δεν είναι πια με το μέρος τους. Δεν ήμουν ποτέ αγρότης για να τους κρίνω, είμαι ένας απλός παρατηρητής... κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω κατά νου τις Μοίρες... τις Ιέρειες του Χρόνου... ναι, εκείνες που μοιράζουν τα τάλαντα όταν ο άνθρωπος βλέπει το πρώτο φως του ήλιου... Τώρα που το σκέφτομαι, η γκρίνια απέχει από τη γκίνια όσο να πεις ρο, κι εκείνοι που γκρινιάζουν μοιάζουν να έχουν χάσει επαφή με τη ροή του Χρόνου... τους αλλεπάλληλους κύκλους Ζωή-Θάνατος, την αλληλουχία των εποχών... σαν και είναι έξω από όλα αυτά, θαρρείς και η Φύση είναι κάτι ανεξάρτητο κι αποκομμένο από αυτούς τους ίδιους... κάτι ελεγχόμενο κι εύπλαστο ανάλογα με τα κέφια του καθενός. Τώρα θα μου πεις, εδώ έφτασε η κυρα-Επιστήμη να αλλάζει τον καιρό στο πιτς-φυτίλι, να ζητά βροχή και να την έχει πατώντας ένα κουμπί, χωρίς να χρειάζονται τελετουργικοί χοροί, σπονδές και θυσίες στον Αφέντη Ουρανό. Μα αυτή είναι κι η αντίφαση... κι είναι μεγάλη ειρωνεία γιατί τελικά αυτοί που τα βάζουν με τον καιρό μάλλον δεν έχουν αποφασίσει σε ποια μεριά θέλουν να σταθούν, στο πλάι της κυρα-Επιστήμης ή σε ανοιχτή συνομιλία με την Φύση... στέκονται απλά με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί και πελαγώνουν όταν ο καιρός δεν συμβαδίζει με τις ανάγκες τους. Ακούω συχνά να λένε "η Φύση εκδικείται" και λέω τι βλακείες σκαρφίζεται ο ανθρώπινος νους. Διότι η Φύση δεν είναι εκδικητική, δεν χωρούν τέτοιοι χαρακτηρισμοί στην περίπτωσή της, είναι πέρα και έξω από τα στενά πλαίσια της ανθρώπινης λογικής. Ό,τι εισπράττουμε ως εκδίκησή της είναι αποτέλεσμα της δικής μας δράσης αποκλειστικά και μόνο. Η Φύση δεν είναι η γειτόνισσά μας η κυρα-κατίνα που πλέκει ίντριγκες για το πώς θα μας αλλάξει τον αδόξαστο γιατί της φερθήκαμε άσχημα μπροστά στην τάδε-γκόλφω. Αυτά είναι ανθρώπινες αντιδράσεις και στο δικό μου το φτωχό μυαλό είναι ύβρις να προσπαθούμε να την ορίσουμε με ανθρώπινους όρους ακόμα κι αν είμαστε κομμάτι της. "Ναι αλλά είμαστε το σημαντικότερο" λένε μερικοί... εκεί γελάω... δεν είμαστε παρά ένα γρανάζι σ' ένα μηχανισμό που ίσως δεν μάθουμε ποτέ πώς λειτουργεί και γιατί. Ένα πράγμα ξέρω και είναι ίσως το μόνο... η Φύση δεν είναι ούτε καλή ούτε κακιά, απλά ΕΙΝΑΙ.

"Εύχομαι ο καιρός να ταιριάζει με τα ρούχα σου" έγραψε κάποτε ο Kingsley Amis... κι είναι αυτό που πάντα εύχομαι σε όσους αγαπάω και νοιάζομαι. Ο καιρός είναι πάντα σύμμαχος ακόμα κι αν φαίνεται πως δεν είναι. Να, τώρα ας πούμε βρέχει... μου αρέσει η βροχή όσο και το χιόνι όσο κι οι ηλιόλουστες μέρες, μ' αρέσουν όλοι οι καιροί... γιατί πια δεν επηρρεάζουν τη διάθεσή μου, αυτή λειτουργεί από μόνη της, είναι παντός καιρού... και δεν το λέω για να παινέψω τους Μήνες... μην οργιστεί κανένας και μου κάνει τη ζωή μαρτύριο, όχι. Το μόνο που με ανησυχεί όταν βρέχει είναι κάτι "μαύρα ποταμάκια" που προχωράνε ολοένα και πιο βαθειά και σιγοροκανίζουν τους θρεπτικούς χυμούς της Γης. Μόνο αυτό. Η βροχή δεν φταίει σε τίποτα, ήρθε γιατί έτσι έπρεπε, κι όπως ήρθε θα φύγει για να ξανάρθει και πάλι... κι αν δεν σκέφτηκα να πάρω ομπρέλα, δε βαριέσαι... από νερό είμαστε φτιαγμένοι... τι 70% τι 71% :)

Ελπίζω πάντως να μην βρέχει αύριο γιατί θα χαλάσει την γιορτή στο Οχυρό... κι οι πληροφορίες μου λένε ότι μας ετοιμάζουν ωραία πράματα τα παιδιά εκεί... κι αν πιάσει βροχή είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα μείνει απτόητος στη θέση του. Ας βάλει ο Δίας το χέρι του και ο θεός ομπρέλλα...

Κάτι ήθελα να γράψω μα... οι λέξεις με πάνε εκεί που αυτές θέλουν. Άλλο μυστήριο και τούτο πάλι... ;-)

crash test - Vol1

«Ο Θεός έδωσε το φαγητό κι ο διάολος το μάγειρα» μου είχε πει κάποτε ένας σοφός και συμφώνησα μαζί του μέχρι κεραίας... κι ας μου έλεγε ότι ειδικά εγώ πρέπει να κάνω και καμιά αμαρτία γιατί έτσι οπως πάω θα εξαφανιστώ! Ακόμα συμφωνώ μαζί του... παρόλα αυτά, μια στις τόσες με πιάνει κάτι και διαολίζομαι και θέλω να δοκιμάσω τα πάντα! να τσιμπήσω κι απ' αυτό κι από κείνο κι απ' το άλλο... αλμυρά, γλυκά, πικρά, ξινά...... όλα!
Στο πλαίσιο αυτής μου της διάθεσης, βρέθηκα και στο «Πόλις». Πέρα από την ατμόσφαιρα που είναι οικεία όσο ένα Πλακιώτικο κουτούκι -και άρα ιδιαιτέρως αγαπημένη-, είχα καιρό να νιώσω σαν να βρίσκομαι μεταξύ καλών φίλων που μου κάνουν το τραπέζι. Το σημειώνω νοερά στον γευστικό μου χάρτη - μια κουκίδα στο ηρωικόν Λίσσε.

Δεν ξέρω μα ενθουσιάζομαι όταν ανακαλύπτω πράματα... ειδικά εδώ που λένε ότι "δεν έχει τίποτα!" Κι ακόμα περισσότερο όταν βρίσκω κάτι που είναι ουσίας για μένα και την τάση μου στις "ασήμαντες" λεπτομέρειες... γιατί τελικά αυτά τα μικρά "κάτι" είναι που κάνουν τη διαφορά. Από το πώς κρατάει κάποιος το κουταλάκι που ανακατεύει τον καφέ, έως το πώς ρίχνει το λάδι στη σαλάτα.

Τι μου 'ρθε τώρα / κάποτε τα παιδιά απ' το Οξύ είχαν κάνει ένα crash test στα πατατάκια... τι θυμάμαι κι εγώ ώρες ώρες, ε! Αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν για... τις patates nevrokopiou ;-)

ντεν έχει συνείδηση, καρντιά μου :(

Μην ειν' οι κάμποι, μην είναι τα βουνά... που μας οδηγούν ολοταχώς σε οικολογική καταστροφή άνευ προηγουμένου;



Όπως φαίνεται, δεν μας έφταναν τα "ακίνδυνα" φυτοφάρμακα που έχουν ποτίσει κάθε σπιθαμή γης, κάποιοι έβαλαν το χεράκι τους για να χειροτερέψει η κατάσταση ακόμα περισσότερο. Κι εντάξει, εμείς εδώ δεν έχουμε ούτε κορμοράνους, ούτε ροζ φλαμίνγκο... ούτε καν πελαργούς. Και γιατί να έχουμε στο κάτω-κάτω... αφού διαθέτουμε πλέον ένα ωραιότατο μαύρο "ποταμάκι" -ναι σου λέω, κατράμι- και συγχαρητήρια στα σαϊνια που φρόντισαν γι' αυτό. Ο λόγος για τις τεράστιες ποσότητες καμμένων λαδιών που άγνωστοι(?) ξεφόρτωσαν στην περιοχή των πρώην εγκαστάσεων της Προοδευτικής. Είναι φως-φανάρι από την κατάσταση του εδάφους, ότι πρόκειται για κάτι που συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό, κι ευτυχώς βρέθηκε ένας ευσυνείδητος χριστιανός να το αναφέρει στο Δήμο, μπας και πάψουν μερικοί να παίζουν με τις ζωές μας.
Ειλικρινά πέφτω απ' τα σύννεφα όταν έχω απέναντί μου τόση αναισθησία και ανευθυνότητα. Το μαύρο ποτάμι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το υδραγωγείο, αλλά προφανώς δεν σημαίνει τίποτα αυτό, σωστά; Μα δεν το βλέπει κανείς; Η περιοχή είναι βοσκοτόπι, έλεος! Αλλά τι να λέμε τώρα, ποιος υπολογίζει τα ζώα, εδώ δεν συγκινούνται καν που παραδίπλα υπάρχουν σπίτια, σπίτια που κατοικούνται από συνανθρώπους μας! Δεν ξέρω, ακούγονται λαϊκιστικά ή γραφικά αυτά που λέω; Γιατί δεν βλέπω να ιδρώνει κανενός το αυτί; Ή μήπως η οικολογική συνείδηση είναι απλά ένα ευγενές χόμπυ για αργόσχολους; Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που παίρνουν στα χέρια τους την υγεία μου; Ποιοι είναι αυτοί και με ποιών την ανοχή μολύνουν τον τόπο που αναπνέω και ζω; Τι θράσος απίστευτο να καταστρέφουν κάτι που στο φινάλε δεν τους ανήκει; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οι υπεύθυνοι αυτού του αίσχους δεν σκέφτηκαν ποτέ, έστω σαν φλασιά, τις συνέπειες των πράξεών τους. Το ότι δεν πρόκειται να ξαναφυτρώσει ούτε τσουκνίδα ας πούμε ότι είναι το λιγότερο. ΟΜΩΣ όλη αυτή η βρώμα αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο πιάτο μου με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, αν δεν έχει φτάσει ήδη κι αυτό είναι που με εξοργίζει, διότι όλα είναι μια αλυσίδα, οι συνέπειες είναι συνυφασμένες με την καθημερινότητα. Κι αν αναλογιστώ πόσο έχουν αυξηθεί οι καρκινοπάθειες στην περιοχή, τα πράγματα σκουραίνουν περισσότερο.

Θα περιμένω τις επόμενες μέρες να δω τι μέλλει γεννέσθαι - αν θα ξεριζωθεί συθέμελα αυτό το αίσχος ή αν θα μπει κάτω απ' το χαλί, λόγω "έλλειψης πόρων" κλπ κλπ - η γνωστή καραμέλα των απανταχού αρμοδίων μπροστά σε σημαντικά θέματα που αφορούν τον τόπο, τον όποιον τόπο.

ΥΓ-Το έρμο το ζωντανό στη φωτογραφία, είναι θύμα κάποιων ασυνείδητων στην Κορέα. Εντάξει, το ξέρω εδώ δεν είναι Κορέα... εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε, αλλά αν συνεχιστεί αυτό το βιολί, τότε θα γίνει της Κορέας κι ο νοών νοείτω.

έγινε - τα λέμε...*

* μτφ: ρούφα κι έρχεται...