«Ο Θεός έδωσε το φαγητό κι ο διάολος το μάγειρα» μου είχε πει κάποτε ένας σοφός και συμφώνησα μαζί του μέχρι κεραίας... κι ας μου έλεγε ότι ειδικά εγώ πρέπει να κάνω και καμιά αμαρτία γιατί έτσι οπως πάω θα εξαφανιστώ! Ακόμα συμφωνώ μαζί του... παρόλα αυτά, μια στις τόσες με πιάνει κάτι και διαολίζομαι και θέλω να δοκιμάσω τα πάντα! να τσιμπήσω κι απ' αυτό κι από κείνο κι απ' το άλλο... αλμυρά, γλυκά, πικρά, ξινά...... όλα!
Στο πλαίσιο αυτής μου της διάθεσης, βρέθηκα και στο «Πόλις». Πέρα από την ατμόσφαιρα που είναι οικεία όσο ένα Πλακιώτικο κουτούκι -και άρα ιδιαιτέρως αγαπημένη-, είχα καιρό να νιώσω σαν να βρίσκομαι μεταξύ καλών φίλων που μου κάνουν το τραπέζι. Το σημειώνω νοερά στον γευστικό μου χάρτη - μια κουκίδα στο ηρωικόν Λίσσε.
Δεν ξέρω μα ενθουσιάζομαι όταν ανακαλύπτω πράματα... ειδικά εδώ που λένε ότι "δεν έχει τίποτα!" Κι ακόμα περισσότερο όταν βρίσκω κάτι που είναι ουσίας για μένα και την τάση μου στις "ασήμαντες" λεπτομέρειες... γιατί τελικά αυτά τα μικρά "κάτι" είναι που κάνουν τη διαφορά. Από το πώς κρατάει κάποιος το κουταλάκι που ανακατεύει τον καφέ, έως το πώς ρίχνει το λάδι στη σαλάτα.
Τι μου 'ρθε τώρα / κάποτε τα παιδιά απ' το Οξύ είχαν κάνει ένα crash test στα πατατάκια... τι θυμάμαι κι εγώ ώρες ώρες, ε! Αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν για... τις patates nevrokopiou ;-)
skip to main |
skip to sidebar
