Με ακολουθησε ως την σταση αθορυβα, κ το ευχαριστησα που εστω κ τοσο δα με προστατευσε απο τα τσομπανοσκυλα. Με πλησιασε να με μυρισει, κ καθως το χαιδευα διαπιστωσα οτι ειναι το σκυλακι που βρηκα στο δρομο τις προαλλες. Χαρηκα που ειναι ζωντανο, εστω κ κουτσο, αλλα πεινουσε κ στεναχωρεθηκα στη σκεψη πως αυτος που το υιοθετησε το αφησε στο δρομο γιατι εμεινε κουτσο κ δεν μπορει να κυνηγησει. Δεν ειχα τιποτα φαγωσιμο μαζι μου εκτος απο μια χουφτα νιφαδες ρυζιου. Του της εδωσα, αλλα δεν ηταν αρκετες. Καθοταν διπλα μου κ περιμεναμε μαζι μες στο κρυο. Οταν ηρθε το λεωφορειο εκανε να ανεβει μαζι μου, αλλα λιγο το ποδι του, λιγο οτι ηταν ψηλα εμεινε να με κοιταζει. Το βλεμμα των σκυλων παντα με συγκλονιζει, το δικο του ενα παραπανω. "Αντε πανε σπιτι τωρα!" του ειπα, κι ευχηθηκα μεσα μου να υπαρχει σπιτι, αν κ μαλλον δεν υπαρχει, εστω να μπορει να βρισκει φαγητο, ο Θεος να φροντισει και γι αυτο το πλασμα.
Κι οπως ετρεχε ο οδηγος σαν τρελος στις στροφες, συνειδητοποιησα ποσο βαθια χαραγμενη ηταν μεσα μου η εικονα ενος μικρου σκυλου που κουτσαινει μεσα στη βροχη, ενα frame που απο τη στιγμη που μου το ειπε ο Χ. καθορισε τη ματια μου κ θαρρεις σαν ξορκι με κατετρεχε χρονια τωρα, σαν σκια, σαν μαυρο συννεφο στην ψυχη μου... Ηταν μια ιδιαιτερη μερα χτες, απο κεινες που νιωθεις σαν να κερδιζεις λιγη ακομα ελευθερια, κι εγω χτες ξεφορτωθηκα δυο μεγαλα κομματια του παλιου μου εαυτου που σαμποταριζαν σαν βαριες αλυσιδες τα βηματα μου. Στον αγυριστο... Καταλαβα πως τοσα χρονια τροφοδοτουσα ενα pattern σκεψης που με εμποδιζε να εξελιχτω πνευματικα, οι ιδιες μου οι σκεψεις ηταν η φυλακη μου, κι εκεινες που μου δημιουργουν τη θλιψη, τα παιχνιδια του μυαλου μου, κ ο καλα κρυμμενος εγωισμος μου που δεν αφηνεται στη Θεια Προνοια, γιατι στην ουσια δεν την εμπιστευοταν.
Κι ετσι καθως χαιδευα το σκυλακι και του ελεγα τα δικα μου, ηταν η πρωτη φορα που ενωσα πως τα δακρυα μου ηταν δακρυα χαρας κ αισιοδοξιας, στη σκεψη πως ο,τι και να γινεται, ειμαστε κατω απο το αγρυπνο βλεμμα Του, Εκεινος φροντιζει για ολους κ ολα, αρα κ για αυτο το μικρο πλασμα που απομεινε να με κοιταζει. Στην ουσια εγω κι εκεινο δεν διαφερουμε πολυ... λιγο πιο πριν οπως προχωρουσα μες στη νυχτα κοιτωντας τον επικο ουρανο, σταθηκα μια στιγμη να θαυμασω την ομορφια του, εκεινο το βαθυ ροζ στις κορυφογραμμες κ τα σχηματα των συννεφων, με συγκλονιζει η αισθηση οτι αποτελω μερος αυτης της ομορφιας, κι ας ειμαι ενα καταμονο πλασμα που απλα πορευεται... ισως αυτη η αισθηση της ματαιοτητας με πονουσε, η αφορητη μοναξια... μα τωρα ειναι αλλιως, τωρα νιωθω γαληνη, γιατι νιωθω πως ολα γυρω μου ειναι προσκαιρα, φθαρτα κ ως τετοια ασημαντα, μπορει σε φασεις να κλαιω μεσα στη μοναξια μου αλλα ξερω πως ο λογος ειναι που δεν μπορω κι εγω να μοιραστω απλες ανθρωπινες στιγμες οπως τις ονειρευτηκα, καθημερινες στιγμες με ανυρωπους που αγαπω κ μ αγαπουν, και τοτε σκουπιζω τα ματια μου γιατι ξερω πως υπαρχει γυρω μου μια ολοκληρη Οικογενεια στην οποια ανηκω κ στην οποια ειμαι απολυτως αποδεκτη, που μ αγαπαει αληθινα κ οχι συμφεροντολογικα, και δεν ποναω πια.
Ακομα κι αν δεν υπαρχει γυρω μου ψυχη να ανταλλαξω μια κουβεντα, σε φασεις νιωθω πως ζω σε μια ερημωμενη πολη, κι ειδικα τη νυχτα που δεν ακουγεται τιποτα ουτε αμαξια ουτε σκυλοι, νιωθω πως ειμαι ο τελευταιος ανθρωπος που απομεινε εδω. ευτυχως υπαρχουν τα αδεσποτα και μιλαμε τη μερα, αυτα καταλαβαινουν καλυτερα, γιατι οι ανθρωποι ολοενα και στερευουν, ολοι κατι θελουν να παρουν για να προσφερουν την παρεα τους, θαρρεις κ ειναι πια τοσο σπουδαια... ολοι ειναι παροντες μονο για τα χαχαχου ή οταν εχουν αναγκη, ή οταν θελουν καπου να ξεφορτωσουν τη μαυριλα τους. Διαπιστωμενο πια, ολοι κολλανε σαν τσιροτα αν δουν πως εισαι ισχυρος, να χουν να λενε πως εχουν φιλους με εξουσια, νομιζοντας πως εχουν κ οι ιδιοι, μα αν δουν πως δεν εχεις τιποτα να τους δωσεις σε υλικα, ειδικα αν πεις πως περνας δυσκολα, τοτε ολοι εξαφανιζονται, γινονται καπνος. Δοκιμασμενη συνταγη, αν θες να απομακρυνεις καποιον πες του πως δεν εχεις δουλεια, πως τα περνας πολυ δυσκολα κ δεν εχεις στηριγμα απο πουθενα, θα εξαφανιστουν σε χρονο ντε-τε. Ετσι μετριωνται οι "φιλιες" σημερα, κι ακομα περισσοτερο οι πιο προσωπικες σχεσεις. Τις βαφτιζουν "αγαπες" μεχρι να ερθει η πρωτη δυσκολια ή καμιά μοιρασιά. Αν δεν πληροις τις προδιαγραφες φιλιας της μαζας δεν εισαι αποδεκτος απο κανενα συνολο, των κατα τα αλλα "ανθρωπιστων, εναντια στον ρατσισμο, φιλοζωων" και λοιπα δηθεν.
Δεν εχει σημασια αν εχεις ηθος, αν εισαι υπεροχος ανθρωπος, συνετος, ταλαντουχος, αν μπορεις να προσφερεις σαν φιλος, αν αν αν. Σημασια εχει που δουλευεις, τι μισθο παιρνεις, σε ποσα τετραγωνικα μενεις, σε ποια περιοχη, τι αυτοκινητο οδηγεις και τι λογαριασμο εχεις στην τραπεζα. Σαν τις μυγες στις κοπριες μαζευονται οι αυλικοι και οι κολακες οσο εχεις ολα αυτα που γυαλιζουν. Οταν τα χανεις ξαφνικα για χι-ψι λογους ή οταν επιλεγεις να μην τα εχεις, τοτε δεν εχουν χρονο ουτε για ενα τηλεφωνημα, να δουν αν ζεις ή αν πεθανες, αυτοι που μεχρι χτες σε εγλειφαν. Ανθρωπαρια. Να μου λειπουν, καλυτερα να μιλω στους τοιχους κ στα αδεσποτα. Αυτα τουλαχιστον ξερουν να ανταποδιδουν με ενα βλεμμα το φαγακι που θα τους δωσεις. Νιωθω αγαπη για το καθε ζωο που ειναι εκει εξω στο δρομο κ παλευει για τη ζωη του οπως κι εγω, γιατι θελει αληθινα μεγαλη δυναμη να τα βαζεις με τοσα κτηνη. (Τα οποια επισης κατανοω για το χάλι τους, κ συμπονω πολυ βαθια, αλλα ο καθενας μας ειναι υπευθυνος για αυτο που ειναι, ας φροντισουν μονοι τους πως να σωσουν την ψυχη τους.)
Κι αν μεχρι χτες εκλαιγα απο θλιψη με την εικονα που σφηνωθηκε στα τρισβαθα του νου μου, χτες βραδυ ενιωσα μια δυναμη, κ τι αληθινα σημαινει οτι η ζωη συνεχιζεται αρκει να επιμενεις κ να συνεχιζεις να προχωρας οπως μπορεις με οσα "ποδια" διαθετεις. Μια σταλια πλασμα κ αγωνιζεται για την επιβιωση του, μονο του μες στην ερημια, σε εναν τοπο που αποδεδειγμενα δεν ευννοει τα αδεσποτα, παρολα αυτα βρεθηκα εγω του εδωσα κατι εστω λιγο, αυριο καποιος αλλος, κατι θα γινει, καπως θα περασει. Δεν ειναι μονο το φαγητο που καθοριζει την υπαρξη μας, εξαλλου αυτο δεν ειναι τιποτε αλλο απο απλη βενζινη, ειναι η αγαπη που θα δωσεις εστω μια στιγμη σε ενα πλασμα που συναντας εκει εξω κ εχει την αναγκη σου, ενας καλος λογος, μια αγκαλια, να νωσεις κι εσυ κ κεινο οτι υπαρχει. Αυτα νομιζω πως ειναι πιο ουσιαστικα συστατικα στη ζωη, γιατι δεν ειμαστε μονο σαρκα, εχουμε και ψυχη.
Δοξαζω το Θεο που δεν ειμαι σαν ολους εκεινους που το μονο που τους νοιαζει ειναι τι θα φανε κ τι χεσουν, κι ολο το ενδιαμεσο ειναι μια συνεχης δικαιολογια της πνευματικης τους ανυπαρξιας κ της νωθροτητας, αδεια σακια που ζουν μονο για το χρημα, χωρις ουσιαστικα ιχνος αληθινης αγαπης για κανεναν. Αγαπουν μονο την καλοπεραση τους και οσο την εχουν μπορουν να αγαπησουν και τον πιο ελεεινο κ αχρηστο ανθρωπο, του προσδιδουν και χαρισματα, τον ονομαζουν "ανθρωπο" τους, για να δικαιολογουν μεσα τους οτι πουληθηκαν, και συνεχιζουν ήσυχα να ζουν με τους ομοιους τους, ανταλλασσοντας γλυκυβραστες φιλοφρονήσεις, κοροιδευοντας όμως πισωπλατα ο ενας τον αλλον, ανθρωποι που δεν εχουν καλη κουβεντα για κανεναν παρα μονο για λογους "τακτικης", και οσο περναει από το χερι τους, σαμποταρουν ή εμποδιζουν οσους δεν ειναι σαν τα μουτρα τους, ή προσπαθούν να τους μειώσουν και να τους κάνουν να νιώσουν άσχημα που εχουν κωδικα αξιων και ηθος.
Δεν θα μπορουσε λοιπον να ξεκινησει πιο ομορφα ο Μαρτιος και η Ανοιξη ολοκληρη, παρα με τουτο το πλασμα που μεσα μου επισφραγισε μια νεα σταση στα πραγματα, και δυναμωσε την σιγουρια και την αισιοδοξια μου. Με αυτες τις σκεψεις κοιταζω το βιντεακι που τραβηξα στο σκυλακι για να το εχω, σαν απτη αποδειξη πως ο,τι κι αν συμβει ολα πηγαινουν καλα... και πανω που κοιτω το μουτρακι του, συνειδητοποιω πως δεν ειναι το σκυλακι που βρηκα τις προαλλες, εκεινο ειχε πιο μακρια αυτια, και γαλαζια ματια, σκαναρω τη μνημη μου και ... ναι εκανα λαθος, δεν ηταν το ιδιο! Με πιανουν τα γελια... Κοιτα να δεις ποσο μεγαλο ταξιδι εκανε ο νους μου σε μερικα λεπτα... ενω χρονια ολοκληρα στεκομουν στο ιδιο σημειο. Εντελει δεν εχει σημασια, γιατι η ουσια ηταν να κανω εγω μεσα μου εκεινο το κλικ... το σκυλακι ηταν η αφορμη, που μπορει στο φιναλε και να μην υπηρχε παρα μονο στη δικη μου πραγματικοτητα (λεμε τωρα) για να κανω το κβαντικο αλμα στον τροπο που νιωθω κι αντιλαμβανομαι καποια πραγματα. Οπως και να χει, νιωθω ευγνωμοσυνη...
Στον μικρο μου φιλο που, μαζι με την παρεα του, μου προσφερε χτες κατι πολυ σημαντικοτερο: την σημασια να παραμεινω ανθρωπος. Σ' ευχαριστω!
1 Μαρτίου 2020
Κι οπως ετρεχε ο οδηγος σαν τρελος στις στροφες, συνειδητοποιησα ποσο βαθια χαραγμενη ηταν μεσα μου η εικονα ενος μικρου σκυλου που κουτσαινει μεσα στη βροχη, ενα frame που απο τη στιγμη που μου το ειπε ο Χ. καθορισε τη ματια μου κ θαρρεις σαν ξορκι με κατετρεχε χρονια τωρα, σαν σκια, σαν μαυρο συννεφο στην ψυχη μου... Ηταν μια ιδιαιτερη μερα χτες, απο κεινες που νιωθεις σαν να κερδιζεις λιγη ακομα ελευθερια, κι εγω χτες ξεφορτωθηκα δυο μεγαλα κομματια του παλιου μου εαυτου που σαμποταριζαν σαν βαριες αλυσιδες τα βηματα μου. Στον αγυριστο... Καταλαβα πως τοσα χρονια τροφοδοτουσα ενα pattern σκεψης που με εμποδιζε να εξελιχτω πνευματικα, οι ιδιες μου οι σκεψεις ηταν η φυλακη μου, κι εκεινες που μου δημιουργουν τη θλιψη, τα παιχνιδια του μυαλου μου, κ ο καλα κρυμμενος εγωισμος μου που δεν αφηνεται στη Θεια Προνοια, γιατι στην ουσια δεν την εμπιστευοταν.
Κι ετσι καθως χαιδευα το σκυλακι και του ελεγα τα δικα μου, ηταν η πρωτη φορα που ενωσα πως τα δακρυα μου ηταν δακρυα χαρας κ αισιοδοξιας, στη σκεψη πως ο,τι και να γινεται, ειμαστε κατω απο το αγρυπνο βλεμμα Του, Εκεινος φροντιζει για ολους κ ολα, αρα κ για αυτο το μικρο πλασμα που απομεινε να με κοιταζει. Στην ουσια εγω κι εκεινο δεν διαφερουμε πολυ... λιγο πιο πριν οπως προχωρουσα μες στη νυχτα κοιτωντας τον επικο ουρανο, σταθηκα μια στιγμη να θαυμασω την ομορφια του, εκεινο το βαθυ ροζ στις κορυφογραμμες κ τα σχηματα των συννεφων, με συγκλονιζει η αισθηση οτι αποτελω μερος αυτης της ομορφιας, κι ας ειμαι ενα καταμονο πλασμα που απλα πορευεται... ισως αυτη η αισθηση της ματαιοτητας με πονουσε, η αφορητη μοναξια... μα τωρα ειναι αλλιως, τωρα νιωθω γαληνη, γιατι νιωθω πως ολα γυρω μου ειναι προσκαιρα, φθαρτα κ ως τετοια ασημαντα, μπορει σε φασεις να κλαιω μεσα στη μοναξια μου αλλα ξερω πως ο λογος ειναι που δεν μπορω κι εγω να μοιραστω απλες ανθρωπινες στιγμες οπως τις ονειρευτηκα, καθημερινες στιγμες με ανυρωπους που αγαπω κ μ αγαπουν, και τοτε σκουπιζω τα ματια μου γιατι ξερω πως υπαρχει γυρω μου μια ολοκληρη Οικογενεια στην οποια ανηκω κ στην οποια ειμαι απολυτως αποδεκτη, που μ αγαπαει αληθινα κ οχι συμφεροντολογικα, και δεν ποναω πια.
Ακομα κι αν δεν υπαρχει γυρω μου ψυχη να ανταλλαξω μια κουβεντα, σε φασεις νιωθω πως ζω σε μια ερημωμενη πολη, κι ειδικα τη νυχτα που δεν ακουγεται τιποτα ουτε αμαξια ουτε σκυλοι, νιωθω πως ειμαι ο τελευταιος ανθρωπος που απομεινε εδω. ευτυχως υπαρχουν τα αδεσποτα και μιλαμε τη μερα, αυτα καταλαβαινουν καλυτερα, γιατι οι ανθρωποι ολοενα και στερευουν, ολοι κατι θελουν να παρουν για να προσφερουν την παρεα τους, θαρρεις κ ειναι πια τοσο σπουδαια... ολοι ειναι παροντες μονο για τα χαχαχου ή οταν εχουν αναγκη, ή οταν θελουν καπου να ξεφορτωσουν τη μαυριλα τους. Διαπιστωμενο πια, ολοι κολλανε σαν τσιροτα αν δουν πως εισαι ισχυρος, να χουν να λενε πως εχουν φιλους με εξουσια, νομιζοντας πως εχουν κ οι ιδιοι, μα αν δουν πως δεν εχεις τιποτα να τους δωσεις σε υλικα, ειδικα αν πεις πως περνας δυσκολα, τοτε ολοι εξαφανιζονται, γινονται καπνος. Δοκιμασμενη συνταγη, αν θες να απομακρυνεις καποιον πες του πως δεν εχεις δουλεια, πως τα περνας πολυ δυσκολα κ δεν εχεις στηριγμα απο πουθενα, θα εξαφανιστουν σε χρονο ντε-τε. Ετσι μετριωνται οι "φιλιες" σημερα, κι ακομα περισσοτερο οι πιο προσωπικες σχεσεις. Τις βαφτιζουν "αγαπες" μεχρι να ερθει η πρωτη δυσκολια ή καμιά μοιρασιά. Αν δεν πληροις τις προδιαγραφες φιλιας της μαζας δεν εισαι αποδεκτος απο κανενα συνολο, των κατα τα αλλα "ανθρωπιστων, εναντια στον ρατσισμο, φιλοζωων" και λοιπα δηθεν.
Δεν εχει σημασια αν εχεις ηθος, αν εισαι υπεροχος ανθρωπος, συνετος, ταλαντουχος, αν μπορεις να προσφερεις σαν φιλος, αν αν αν. Σημασια εχει που δουλευεις, τι μισθο παιρνεις, σε ποσα τετραγωνικα μενεις, σε ποια περιοχη, τι αυτοκινητο οδηγεις και τι λογαριασμο εχεις στην τραπεζα. Σαν τις μυγες στις κοπριες μαζευονται οι αυλικοι και οι κολακες οσο εχεις ολα αυτα που γυαλιζουν. Οταν τα χανεις ξαφνικα για χι-ψι λογους ή οταν επιλεγεις να μην τα εχεις, τοτε δεν εχουν χρονο ουτε για ενα τηλεφωνημα, να δουν αν ζεις ή αν πεθανες, αυτοι που μεχρι χτες σε εγλειφαν. Ανθρωπαρια. Να μου λειπουν, καλυτερα να μιλω στους τοιχους κ στα αδεσποτα. Αυτα τουλαχιστον ξερουν να ανταποδιδουν με ενα βλεμμα το φαγακι που θα τους δωσεις. Νιωθω αγαπη για το καθε ζωο που ειναι εκει εξω στο δρομο κ παλευει για τη ζωη του οπως κι εγω, γιατι θελει αληθινα μεγαλη δυναμη να τα βαζεις με τοσα κτηνη. (Τα οποια επισης κατανοω για το χάλι τους, κ συμπονω πολυ βαθια, αλλα ο καθενας μας ειναι υπευθυνος για αυτο που ειναι, ας φροντισουν μονοι τους πως να σωσουν την ψυχη τους.)
Κι αν μεχρι χτες εκλαιγα απο θλιψη με την εικονα που σφηνωθηκε στα τρισβαθα του νου μου, χτες βραδυ ενιωσα μια δυναμη, κ τι αληθινα σημαινει οτι η ζωη συνεχιζεται αρκει να επιμενεις κ να συνεχιζεις να προχωρας οπως μπορεις με οσα "ποδια" διαθετεις. Μια σταλια πλασμα κ αγωνιζεται για την επιβιωση του, μονο του μες στην ερημια, σε εναν τοπο που αποδεδειγμενα δεν ευννοει τα αδεσποτα, παρολα αυτα βρεθηκα εγω του εδωσα κατι εστω λιγο, αυριο καποιος αλλος, κατι θα γινει, καπως θα περασει. Δεν ειναι μονο το φαγητο που καθοριζει την υπαρξη μας, εξαλλου αυτο δεν ειναι τιποτε αλλο απο απλη βενζινη, ειναι η αγαπη που θα δωσεις εστω μια στιγμη σε ενα πλασμα που συναντας εκει εξω κ εχει την αναγκη σου, ενας καλος λογος, μια αγκαλια, να νωσεις κι εσυ κ κεινο οτι υπαρχει. Αυτα νομιζω πως ειναι πιο ουσιαστικα συστατικα στη ζωη, γιατι δεν ειμαστε μονο σαρκα, εχουμε και ψυχη.
Δοξαζω το Θεο που δεν ειμαι σαν ολους εκεινους που το μονο που τους νοιαζει ειναι τι θα φανε κ τι χεσουν, κι ολο το ενδιαμεσο ειναι μια συνεχης δικαιολογια της πνευματικης τους ανυπαρξιας κ της νωθροτητας, αδεια σακια που ζουν μονο για το χρημα, χωρις ουσιαστικα ιχνος αληθινης αγαπης για κανεναν. Αγαπουν μονο την καλοπεραση τους και οσο την εχουν μπορουν να αγαπησουν και τον πιο ελεεινο κ αχρηστο ανθρωπο, του προσδιδουν και χαρισματα, τον ονομαζουν "ανθρωπο" τους, για να δικαιολογουν μεσα τους οτι πουληθηκαν, και συνεχιζουν ήσυχα να ζουν με τους ομοιους τους, ανταλλασσοντας γλυκυβραστες φιλοφρονήσεις, κοροιδευοντας όμως πισωπλατα ο ενας τον αλλον, ανθρωποι που δεν εχουν καλη κουβεντα για κανεναν παρα μονο για λογους "τακτικης", και οσο περναει από το χερι τους, σαμποταρουν ή εμποδιζουν οσους δεν ειναι σαν τα μουτρα τους, ή προσπαθούν να τους μειώσουν και να τους κάνουν να νιώσουν άσχημα που εχουν κωδικα αξιων και ηθος.
Δεν θα μπορουσε λοιπον να ξεκινησει πιο ομορφα ο Μαρτιος και η Ανοιξη ολοκληρη, παρα με τουτο το πλασμα που μεσα μου επισφραγισε μια νεα σταση στα πραγματα, και δυναμωσε την σιγουρια και την αισιοδοξια μου. Με αυτες τις σκεψεις κοιταζω το βιντεακι που τραβηξα στο σκυλακι για να το εχω, σαν απτη αποδειξη πως ο,τι κι αν συμβει ολα πηγαινουν καλα... και πανω που κοιτω το μουτρακι του, συνειδητοποιω πως δεν ειναι το σκυλακι που βρηκα τις προαλλες, εκεινο ειχε πιο μακρια αυτια, και γαλαζια ματια, σκαναρω τη μνημη μου και ... ναι εκανα λαθος, δεν ηταν το ιδιο! Με πιανουν τα γελια... Κοιτα να δεις ποσο μεγαλο ταξιδι εκανε ο νους μου σε μερικα λεπτα... ενω χρονια ολοκληρα στεκομουν στο ιδιο σημειο. Εντελει δεν εχει σημασια, γιατι η ουσια ηταν να κανω εγω μεσα μου εκεινο το κλικ... το σκυλακι ηταν η αφορμη, που μπορει στο φιναλε και να μην υπηρχε παρα μονο στη δικη μου πραγματικοτητα (λεμε τωρα) για να κανω το κβαντικο αλμα στον τροπο που νιωθω κι αντιλαμβανομαι καποια πραγματα. Οπως και να χει, νιωθω ευγνωμοσυνη...
1 Μαρτίου 2020
