Όταν τα ευφυή αγόρια αποφασίζουν να πειραματιστούν, το κάνουν με τόση
ευκολία ρε παιδάκι μου…
Δεν ήμουν ποτέ φαν της ποπ εκδοχής του Στέφανου Κορκολή, για την ακρίβεια όταν ήταν στα φόρτε του εγώ τον προσπέρασα μόνο με την σκέψη ότι είναι ποπ. Αλλά ομολογώ ότι αυτό είναι ένα τραγούδι που με έκανε να κουνηθώ στο ρυθμό του, κόλλησα το ρεφρέν, και πάντα το ακούω με νοσταλγία γιατί μου θυμίζει την εφηβεία μου. Σήμερα όμως που το ξανακούω με τελείως άλλα αυτιά, σκέφτομαι πως… όταν κάποιοι πασχίζουν να εμπνευστούν αυτός για πλάκα γράφει απίθανα κομμάτια που θα σκίσουν, όταν άλλοι κλέβουν ρυθμούς από άλλους, αυτός στο τσακ-μπαμ δημιουργεί νέους μουσικούς γαλαξίες.
Είχα ακούσει ότι ήταν χαρισματικός, ένα "παιδί θαύμα", αλλά το μεγαλείο του το ανακάλυψα μια μέρα τυχαία που τον είδα να σκάει μύτη με τις αρβύλες και το φράκο, κοτσίδα, φαβορίτες, μετά από χρόνια απουσίας από τα μήντια. Είχα μείνει στην φάση που τα κοριτσάκια χτυπιόντουσαν για μια κλωστή από το μπλουζάκι του ~ ναι οι "κορκολίτσες" λιποθυμούσαν στα πόδια του χρόνια πριν γεννηθούν οι πρώτες "ρουβίτσες". Δεν πίστευα στα μάτια μου.
Ήταν ένας άλλος άνθρωπος… με τον οποίο όμως ήθελα να ξανασυστηθώ, γιατί πλέον ήταν πολύ πιο κοντά στα ακούσματά μου, στην αισθητική μου. Ένας σοφιστικέ ρόκερ που ζωγραφίζει στο πιάνο κλασικά κομμάτια, ένας διαννοούμενος που έγινε ποπ σταρ για να εξερευνήσει τα όρια του, ένας μαγικός σολίστ. Χαίρομαι που ξανασυστηθήκαμε, θα ένιωθα αληθινά ελλειπής αν αγνοούσα τον πλούτο που κρύβεται πίσω από αυτό το ονοματεπώνυμο, όχι μόνο σε μουσικό επίπεδο αλλά και σε φιλοσοφία ζωής.
Ένας από τους πιο ευφυείς μουσικούς που έχει βγάλει αυτός ο τόπος, εξαιρετικά ταλαντούχος, θα έπρεπε το όνομά του να γράφεται με χρυσά γράμματα δίπλα στους "παλιούς+μεγάλους", συν τοις άλλοις όμορφος, είναι σαν άγγελος ντυμένος ροκ σταρ που παίζει πιάνο, και παρότι χωρίς ιδιαίτερες τραγουδιστικές ικανότητες (κάτι που το λέει και ο ίδιος εξάλλου) ωστόσο με μια απο τις πιο σέξυ και αισθαντικές φωνές που έχω ακούσει (κι έχω ακούσει πάαααρα πολλές).
Ένα vintage λοιπόν κομμάτι από την εποχή της αθωότητας κι ο Στέφανος Κορκολής σε κόντρα του εαυτού του ρόλο, εξίσου αγαπημένος πλέον, γιατί ακόμα κι αυτά τα "εύπεπτα" τραγούδια του απέχουν έτη φωτός από τα αντίστοιχα της εποχής του, έχουν στυλ, γιατί πρώτα ο ίδιος είναι κλασάτος ακόμα και χωρίς κοστούμι.
Τον αγαπώ.
Δεν ήμουν ποτέ φαν της ποπ εκδοχής του Στέφανου Κορκολή, για την ακρίβεια όταν ήταν στα φόρτε του εγώ τον προσπέρασα μόνο με την σκέψη ότι είναι ποπ. Αλλά ομολογώ ότι αυτό είναι ένα τραγούδι που με έκανε να κουνηθώ στο ρυθμό του, κόλλησα το ρεφρέν, και πάντα το ακούω με νοσταλγία γιατί μου θυμίζει την εφηβεία μου. Σήμερα όμως που το ξανακούω με τελείως άλλα αυτιά, σκέφτομαι πως… όταν κάποιοι πασχίζουν να εμπνευστούν αυτός για πλάκα γράφει απίθανα κομμάτια που θα σκίσουν, όταν άλλοι κλέβουν ρυθμούς από άλλους, αυτός στο τσακ-μπαμ δημιουργεί νέους μουσικούς γαλαξίες.
Είχα ακούσει ότι ήταν χαρισματικός, ένα "παιδί θαύμα", αλλά το μεγαλείο του το ανακάλυψα μια μέρα τυχαία που τον είδα να σκάει μύτη με τις αρβύλες και το φράκο, κοτσίδα, φαβορίτες, μετά από χρόνια απουσίας από τα μήντια. Είχα μείνει στην φάση που τα κοριτσάκια χτυπιόντουσαν για μια κλωστή από το μπλουζάκι του ~ ναι οι "κορκολίτσες" λιποθυμούσαν στα πόδια του χρόνια πριν γεννηθούν οι πρώτες "ρουβίτσες". Δεν πίστευα στα μάτια μου.
Ήταν ένας άλλος άνθρωπος… με τον οποίο όμως ήθελα να ξανασυστηθώ, γιατί πλέον ήταν πολύ πιο κοντά στα ακούσματά μου, στην αισθητική μου. Ένας σοφιστικέ ρόκερ που ζωγραφίζει στο πιάνο κλασικά κομμάτια, ένας διαννοούμενος που έγινε ποπ σταρ για να εξερευνήσει τα όρια του, ένας μαγικός σολίστ. Χαίρομαι που ξανασυστηθήκαμε, θα ένιωθα αληθινά ελλειπής αν αγνοούσα τον πλούτο που κρύβεται πίσω από αυτό το ονοματεπώνυμο, όχι μόνο σε μουσικό επίπεδο αλλά και σε φιλοσοφία ζωής.
Ένας από τους πιο ευφυείς μουσικούς που έχει βγάλει αυτός ο τόπος, εξαιρετικά ταλαντούχος, θα έπρεπε το όνομά του να γράφεται με χρυσά γράμματα δίπλα στους "παλιούς+μεγάλους", συν τοις άλλοις όμορφος, είναι σαν άγγελος ντυμένος ροκ σταρ που παίζει πιάνο, και παρότι χωρίς ιδιαίτερες τραγουδιστικές ικανότητες (κάτι που το λέει και ο ίδιος εξάλλου) ωστόσο με μια απο τις πιο σέξυ και αισθαντικές φωνές που έχω ακούσει (κι έχω ακούσει πάαααρα πολλές).
Ένα vintage λοιπόν κομμάτι από την εποχή της αθωότητας κι ο Στέφανος Κορκολής σε κόντρα του εαυτού του ρόλο, εξίσου αγαπημένος πλέον, γιατί ακόμα κι αυτά τα "εύπεπτα" τραγούδια του απέχουν έτη φωτός από τα αντίστοιχα της εποχής του, έχουν στυλ, γιατί πρώτα ο ίδιος είναι κλασάτος ακόμα και χωρίς κοστούμι.
