ταξίδι στο χρόνο

Είναι κάτι φορές που συμβαίνουν απίθανα πράγματα... κι είναι πάντα τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Είναι οι φορές που θέλω να τηλεφωνήσω στους φίλους μου, που μου 'ρχεται να ουρλιάξω από χαρά μα το ακατάλληλο της ώρας δεν μου το επιτρέπει.

Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ο Τ. μου έδωσε κείνη την κασέτα, ούτε που θυμάμαι πια. Θυμάμαι μόνο ότι την είχα λιώσει, γύρνα παίξε ξαναγύρνα... Έγραφε επάνω This Mortal Coil - Swans - Wolfgang Press - Dead Can Dance . Mήνες ολόκληρους ήταν το background σε ό,τι έκανα. Αμέτρητες φυάλες κρασιού ανοίχτηκαν κι άλλες τόσες άδειασαν παρέα μόνο μ' εκείνη την κασέτα... χιλιάδες λέξεις στριμώχτηκαν σε ό,τι χαρτί έβρισκα πρόχειρο. Ήταν μια περίοδος εσωστρέφειας που επεξεργαζόμουν το "υλικό" που είχα μαζέψει μέσα μου, προσπαθώντας να το διαχειριστώ, να το κάνω κάτι... κάτι καλό, κάτι ωραίο... να το κάνω Τέχνη. Θυμάμαι κάθε νότα. Κάθε νότα και μια μυρωδιά... η στερέωση στις λεκάνες, το κόκκινο φως που γυάλιζε πάνω στις υγρές φωτογραφίες, το κρασί που έπεφτε πάνω στη μπλούζα μου, το τσιγάρο που ξεχνούσα στο σταχτοδοχείο κι άναβα δεύτερο... Αυτό είναι που με μαγεύει στη μουσική, που ξυπνάει μνήμες, που κάνει τις αισθήσεις μου να ταξιδεύουν στο χρόνο. Θυμάμαι ΟΛΑ. Μα εκείνο το κομμάτι είχε στοιχειώσει... πολλές σελίδες, πολλές σκέψεις, πολλά όνειρα... Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια για να μου φανερωθεί τώρα και εδώ:

"Cut the tree" The Wolfgang Press...

Αρχίσανε τα όργανα...

Δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι αυτά που γράφω αφορούν κανέναν - δεν ήταν, ούτε και είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι ότι δεν υπάρχει ζητούμενο. Απλά γράφω... σ' ένα ημερολόγιο που αφήνω σε κοινή θέα. Γιατί; Δεν ξέρω... πιθανόν γιατί έχω συνηθίσει να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με το αχανές άγνωστο - εγώ κι αυτό δεν έχουμε μυστικά μεταξύ μας... ;-)

Νιώθω λίγο έξω απ' τα νερά μου σε σχέση με κάποιες πτυχές της εδώ-καθημερινότητάς μου, παρόλα αυτά νιώθω πως άρχισα να βγάζω ρίζες... κι αυτό πολύ μου αρέσει. Ίσως έτσι να καταφέρω... να φέρω το νότο στο βορρά και το βορρά στο νότο...

μέρες παράξενες - όμορφες μέρες

Από κείνες που νιώθω ότι αγγίζω την άκρη τ' ουρανού...
για 3 τουλάχιστον λόγους.
Ο ένας απ' αυτούς συνοψίζεται σε μια εικόνα



Ο δεύτερος, μου υπενθυμίζει ψιθυριστά πως τα χρόνια περνούν μόνο όταν τα μετράω...

έτσι όπως πάει... θα μείνει Φαλακρό

Είχα την απύθμενη χαρά να βρεθώ ξανά σ' αυτό το υπέροχο βουνό... που πολλοί θα εύχονταν να έχουν στον τόπο τους... για πολλούς και διάφορους λόγους... εμένα βεβαίως από αυτούς τους λόγους με αφορούν μόνο οι δύο: 1) η ΜΑΓΕΙΑ που έχει ως Τόπος (όπως κι όλα τα βουνά) και 2) το ΧΙΟΝΙ.
Δεν ξέρω ποιοι γιατί και πως ευθύνονται για την κατάσταση του χιονοδρομικού, αλλά έχω την αίσθηση ότι μάλλον δεν προσπαθούν όσο χρειάζεται ή/και όσο αρμόζει στην περίπτωση του συγκεκριμένου βουνού. Προφανώς τα δώρα της Φύσης θεωρούνται για κάποιους τόσο δεδομένα πια, που από ένα σημείο κι έπειτα μοιάζουν άχρηστα.
Ίσως τελικά είναι καλύτερα έτσι, λίγοι και καλοί... η πολυκοσμία προκαλεί φθορές, «NO FLASH!» που λένε και στα μουσεία... Εκεί φτάσαμε. Να μην ξέρουμε πώς να αναδείξουμε και πώς να αξιοποιήσουμε -ουσιαστικά κι όχι αρπακολατζίδικα***- κάτι που στο φινάλε μας δίνεται τζάμπα.
Το Φαλακρό (όπως και κάθε βουνό, αλλά και κάθε σπιθαμή Γης, υγρής και στερεάς) είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Κυριολεκτικά κι όχι λογοτεχνικά. Είναι μια οντότητα που αναπνέει που πάλλεται όπως κι εμείς. Δεν απαιτεί από μας, δεν ζητά. Εμείς χρωστάμε, εμείς πρέπει να δίνουμε. Το ελάχιστο που μπορούμε είναι να το προσεγγίζουμε με τον σεβασμό και το δέος που αξίζει κάθε Μεγάλη & υπεραιωνόβια Ύπαρξη. Θα μας αγκαλιάσει διπλά. :)



------------------
*** Δεν λέω να γίνεται "της Αράχωβας", αλλά μην περιμένουμε και τον άγιο-επενδυτή να κάνει το θαύμα του...

Η άλλη όψη του νομίσματος

Την τελευταία φορά που πέρασα τις πόρτες κάποιας δημόσιας υπηρεσίας στην πόλη ήταν όταν χρειάστηκα καινούριο διαβατήριο. Είχα σχεδόν ένα μήνα στη διάθεσή μου, το ταξίδι μου το είχα οργανώσει πριν τρεις μήνες, όλα καλά. Έτσι νόμιζα. Η ταυτότητά μου ήταν για το μουσείο, άρα έπρεπε να βγάλω καινούρια. Αρματώθηκα την υπομονή μου, φόρεσα το καλύτερο χαμόγελο που διαθέτω, μπήκα στην ουρά και περίμενα. Αν δεν μου έλεγε ένας παππούς ότι είναι με ραντεβού, ίσως να ήμουν ακόμα εκεί και να περίμενα. Λίγο πριν κλείσει "το μαγαζί" μια ευτραφής κοπελίτσα με ρώτησε τι περιμένω. Της είπα. Μου είπε ότι θα πρέπει να περιμένω τουλάχιστον 2 μήνες. Της εξήγησα πώς έχουν τα πράγματα - με τα πολλά μου ζήτησε ονοματεπώνυμο κλπ. είπε "ελάτε αύριο στις 12" κι έκλεισε την πόρτα. Την επόμενη ήμουν εκεί νωρίτερα. Μπήκα ξανά στην ουρά και περίμενα.Σε λίγο είναι η σειρά μου, σκεφτόμουν. Το δεκάλεπτο πέρασε, το μισάωρο επίσης... έκλεισα περισσότερο από τρεις ώρες σε μια ουρά που δεν τέλειωνε, θαρρείς και όλοι είχαμε ραντεβού την ίδια ώρα στο ίδιο γραφείο. Ο διάδρομος ήταν ασφυκτικά γεμάτος και το λαβιρινθοειδές σχήμα του σε συνδυασμό με τους στενούς παλιούς και βρώμικους τοίχους έκανε την κατάσταση ανυπόφορη. Ένας "ρόμποκοπ" τραβούσε έναν πιτσιρικά που μόλις είχε τρακάρει και δεν είχε ούτε δίπλωμα ούτε άδεια, κάτι αλλοδαποί φώναζαν ότι τους ταλαιπωρούν άδικα επειδή είναι μετανάστες, ένας ανάπηρος καταριόταν ότι θα τους κάνει μήνυση όλους, μια τσιγγάνα χτυπούσε το παιδί της... για να μην τα πολυλογώ επικρατούσε ένα μικρό κομφούζιο. Η ευτραφής κοπελίτσα που μου είχε κλείσει το ραντεβού περνούσε από μπροστά μου κουνάμενη συνάμενη και μόλις πήγαινα να την κοιτάξω, έκανε πως δεν με έβλεπε. Μια δυο τρεις, μπήκα μπροστά της.

-Τι θα γίνει, δεσποινίς, θα τελειώνουμε καμιά φορά ή να κατασκηνώσω έξω από το τμήμα;
-Δεν βλέπετε ότι έχει κι άλλους που περιμένουν;
-To βλέπω, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ είχα ραντεβού στις 12 είμαι ακόμα εδώ.
-Περιμένετε τη σειρά σας! Όλοι πια βιάζεστε...
-Ακούστε δεσποινίς, σας είπα και χτες ότι πρέπει να έχω ταυτότητα άμεσα για να μπορέσω να βγάλω διαβατήριο.
-Κι εγώ τι θέλετε να κάνω;
-Tη δουλειά σας, δεσποινίς, αυτό θέλω να κάνετε. Τη δουλειά σας, όπως κάνει όλος ο κόσμος, όπως κάνω κι εγώ, αλλά με εσάς που έμπλεξα, όπως βλέπετε, αυτήν τη στιγμή δεν κάνω τη δουλειά μου, απλά σπαταλάω την υπομονή μου και τον χρόνο μου. Κι ο χρόνος μου, δεσποινίς, είναι εξαιρετικά πολύτιμος, κι όσο εσείς με καθυστερείτε, μου δημιουργείτε μεγαλύτερο πρόβλημα απ' ό,τι φαντάζεστε και σας διαβεβαιώ ότι δεν είστε σε θέση να με αποζημιώσετε ούτε για την καθυστέρηση ούτε για την ταλαιπωρία. Ήμουν σαφής;

Με κοίταξε όλο αναισθησία κι έκανε να με παραμερίσει.

-Πουλάτε πνεύμα; Είπα περιμένετε τη σειρά σας, δεν θα αφήσουμε και τις δουλειές μας για να ασχοληθούμε μαζί σας.
-Η δουλειά σας είμαι ΚΑΙ εγώ, δεσποινίς, κι αν δεν πηγαινοερχόσασταν με το φραπέ στο χέρι εδώ και δύο ώρες θα είχατε ξεφορτωθεί κι εμένα και όλο το διάδρομο. Αλλά αυτά έχει το ελληνικό δημόσιο, τι 'χες Γιάννη τι 'χα πάντα!... Δεν ξέρω τι θα κάνετε, εγώ σήμερα θέλω την ταυτότητά μου.
-Δεν μπορώ να κάνω κάτι αυτήν τη στιγμή... περιμένετε τη σειρά σας.
-Αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι αυτήν τη στιγμή θα έπρεπε να το σκεφτείτε χτες, όταν μου λέγατε να έρθω στις 12.
-Τι να σας πω δεν κατάλαβα; Αφού σας είπα ότι θα πρέπει να περιμένετε 2 μήνες, δεν είστε μόνο εσείς!
-Πλάκα μου κάνετε! Σας εξήγησα χτες ότι χρειάζομαι την ταυτότητα για να βγάλω διαβατήριο, φεύγω ταξίδι, το καταλαβαίνετε; είναι δυνατόν να περιμένω 2 μήνες για την ταυτότητα ενώ φεύγω σ' ένα μήνα;
-Κι εγώ τι θέλετε να κάνω; Ή θα περιμένετε τη σειρά σας κι αν προλάβουμε σήμερα καλώς, αλλιώς ελάτε αύριο... ή κλείστε καινούριο ραντεβού.
-Όχι δεν θα έρθω αύριο, ούτε και μεθαύριο. Θέλω αυτήν τη στιγμή να μου πείτε επακριβώς τι ώρα θα χτυπήσω την πόρτα ΣΗΜΕΡΑ.
-Δεν κατάλαβα, θα μας πεις πώς να κάνουμε τη δουλειά μας;
-Όχι δεσποινίς, αυτό το γνωρίζετε καλύτερα από μένα. Και να μου μιλάτε στον πληθυντικό, δεν κάναμε μαζί στρατό, εξηγηθήκαμε; Εγώ θέλω μια απάντηση ΤΩΡΑ και αν δεν μπορείτε εσείς να μου απαντήσετε θα απευθυνθώ στον αξιωματικό υπηρεσίας.

Η ευτραφής κοπελίτσα είχε ιδρώσει, είχε κοκκινήσει. Αν δεν ήταν κανείς στο διάδρομο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα με έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν γύρω της όλες οι φυλές του κόσμου. Κι όλες ήταν έτοιμες να την κόψουν κομματάκια.

-Τι να σας πω, δεν ξέρω, είπε και έκανε ξανά να με παραμερίσει. Έγινα έξω φρενών.

-Συγνώμη, είναι αυτό υπεύθυνη απάντηση δημοσίου υπαλλήλου; Tι θα πει δεν ξέρω; Και ποιος ξέρει; Eγώ; Για να σοβαρευτούμε λιγάκι!

Kαι σοβαρευτήκαμε. Εν πολλοίς, και για να μην μακρυγορώ, ξεμπέρδεψα μετά την καλησπέρα μου στον αξιωματικό υπηρεσίας. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος... Υπολόγισα τον χρόνο που σπατάλησα και μεταξύ σοβαρού κι αστείου σκέφτηκα τι βλακεία να μην πάω στο Νευροκόπι, πιο γρήγορα θα τέλειωνα... και μαζί με το ταξίδι... και με στάσεις για τσίπουρο, καφέ... ΚΑΙ πήγαινε-έλα! Στο τσακ μπαμ θα είχα και ταυτότητα και διαβατήριο...

Εδώ όλα είναι αλλιώς. Σε όσες υπηρεσίες έχω πάει, πέραν του ότι ξεμπέρδεψα αμέσως, είχα την αίσθηση ότι πάω εκδρομή! Μπαίνω ας πούμε στο ταχυδρομείο και σε δυο λεπτά το πολύ έχω φύγει. Οι υπάλληλοι δε, είναι ευγενέστατοι, λένε και μια ανθρώπινη καλημέρα. Στην εφορία το ίδιο, στο δημαρχείο, στα ΚΕΠ... παντού. Μόνο για τούτο δεν αλλάζω το χωριό ούτε με σφαίρες. Γιατί δεν είναι μόνο ο χρόνος που σπαταλάει κανείς σε ουρές ή αίθουσες συνωστησμένες, δεν είναι το ανελέητο πήγαινε-έλα για μια σφραγίδα ή το πάνω-κάτω για μια υπογραφή και το τάδε χαρτί που "ξέχασες", είναι η μιζέρια που έχει ποτίσει τοίχους κι έπιπλα στις υπηρεσίες των πόλεων (η αποθέωση του κακού φενγκ σούι), είναι τα χάπια που πρέπει να φάς με τον κουβά προκειμένου να βγάλεις άκρη με τον τάδε "στριμμένο" στο Χι ΙΚΑ ή την τάδε "γεροντοκόρη" στην Ψι εφορία, είναι οι ρυθμοί σε slow motion που προσωπικά με αρρωσταίνουν, θαρρείς και υπάρχει κάποια συνωμοσία που πετάει στην απ' έξω όσουν έχουν σβελτάδα, όσους είναι ευγενικοί, όσους κάνουν με χαρά τη δουλειά τους. Κι εκείνο το βλέμμα της αγελάδας που δεν το αντέχω με τίποτα. Σε κοιτούν σαν να σου λένε "εγώ περαστικός είμαι" για να σε στείλουν στο πιτς-φυτίλι στο γραφείο τάδε του ορόφου τάδε. Είναι κι εκείνη η "φυσική αγένεια" που έχουν μερικοί μερικοί... απ' τη μια δεν ξέρουν ελληνικά, απ' την άλλη νομίζουν πως το να χτυπάνε 5-6 πλήκτρα τους δίνει κάποια εξουσία, σε στέλνουν χωρίς καν να τηρούν το στοιχειώδες τυπικό (έστω ένα καλημέρα σας, πριν το "άι σιχτίρ πρωινιάτικα")

Εδώ που τα λέμε, όποιον κι αν ρωτήσεις, θα έχει σίγουρα μια ιστορία να σου διηγηθεί απ' την εμπειρία του με την γραφειοκρατία. Οι πιο hardcore είναι μάλλον οι "πρωτευουσιάνικες". Εδώ, είπαμε, όλα είναι αλλιώς. Το πολύ, μίκυ μάους.

Καλώς ήρθα στην Ντίσνεϋλαντ!

«Όλα τα λεφτά, Άρη...» !

One more cup of coffee...

Μόλις είχα πιει τον καφέ μου έξω κι ετοιμαζόμουν να φύγω όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η πρώτη μου φιλενάδα κι ως εκ τούτου η πιο αγαπημένη. Δεν σήκωνε δικαιολογίες - δεν μπορούσα να μην πιω ένα δεύτερο. Σκέφτομαι πόσα επεισόδια έχω χάσει από τη ζωή της... παντρεύτηκε έκανε δυο υπέροχα παιδιά... αλλά μεταξύ μας είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είναι εκείνη η αίσθηση που έχω όταν ακούω Bob Dylan... όπως τώρα καλή ώρα.

Τα σύννεφα του χειμώνα όταν σουρουπώνει είναι από τα πιο όμορφα που έχω δει. Είναι γεμάτα ελπίδα και δύναμη...

«Να θυμάσαι πως είσαι Βούδας...»

Σαν σήμερα ο Όσσο άφησε πίσω του τον μάταιο τούτο κόσμο για να περάσει σε άλλες σφαίρες ύπαρξης.

Σαν σήμερα μάζευα τα μπογαλάκια μου απ' την κοιλιά της μανούλας για να μετακομίσω στον μάταιο τούτο κόσμο.

((( από καθαρή βλακεία :)))

Τις περισσότερες φορές και συνήθως άθελά μας σαμποτάρουμε μόνοι μας την ευτυχία μας.

Thus spoke Aliensis Aboriginallis...

«Οδηγός διασκεδάσεως - σωτήριον έτος 1970»

Έκανα μια βόλτα στο κέντρο όπου είναι μαζεμένα όλα τα μαγαζιά... έτσι για να δω τι επιλογές έχω για “διασκέδαση”... Έχουμε και λέμε: κατεβαίνοντας απ' τον Αη-Δημήτρη αριστερά η Όαση (café-bar, λίγο πιο κάτω ήταν κάποτε η θρυλική καφετέρια του Σάκη του Παοκτζή), απέναντι μια ψησταριά (κοτόπουλα σούβλας και τα συναφή), στην γωνία η abc (η ιστορική ντίσκο Lido, πλέον internet-café) / γύρω από την πλατεία: το καφενείο του Σωτηρόπουλου (από τα πιο παλιά στο κέντρο), το σαντουιτσάδικο της κυρίας Γραμματικής, η ταβέρνα του Σιώρα, ο γύρος του Κόσμου, το Μικρό καφέ, ένα ακόμα καφενείο, το Πέτρινο(internet-café), η Βενετία (η πιτσαρία που μετακόμισε από απέναντι στο κάποτε bar), στον πεζόδρομο η Ίριδα (café), δίπλα ένα καφενείο ακόμα / κάπου στο στενό (δίπλα στην Εθνική) το Στίγμα(café-bar), λίγο παρακάτω το Παραδοσιακό καφενείο / περνώντας τη γέφυρα: αριστερά ένα σαντουιτσάδικο, δεξιά η Βαβέλ(internet-café), απέναντι ένα καφενείο, δεξιά και λίγο πιο κάτω ο Ρίκος(café-bar, παλιότερα ήταν σε άλλη θέση), αριστερά δίπλα στο βενζινάδικο άλλο ένα café-bar και απέναντι το παλιό Ραντεβού(café-bar), παρακάτω ένα καφενείο, λίγα μέτρα πιο μετά το Αρχοντικό(café-bar), παραδίπλα μια πιτσαρία***, απέναντι το Cinema (club – στη θέση του παλιού σινεμά). Αυτά πρόχειρα - και χωρίς τα περίχωρα. Α, και κάπου απόκεντρα ένας παλιός καφενές (του Κατσαρού) και η Ροή (γάμοι-βαφτίσια κλπ - κάποτε πατινάδικο).

Δηλαδή 23-κάπου εκεί-επιλογές. Σούπερ. Μπορεί να έχω κόψει τα ποτά και τα ξενύχτια, μπορεί να μην παίζω πια ούτε μπιρίμπα, μπορεί να έχω ΑDSL δικιά μου ολόδικιά μου, μπορεί μπορεί μπορεί… μπορεί παλιά να ήταν όλα πιο ξεκάθαρα (όλα καφενέδες και τέλος - και μαζί με την πρέφα τσίμπαγες και κανένα κιοφτέ συγυρισμένο), μπορεί εκείνες οι εποχές να ήταν όντως πιο αγνές και άρα πιο ωραίες, μπορεί η σύγχρονη "ποικιλία" επί της ουσίας να μην είναι και τόσο μεγάλη όσο φαίνεται, ΑΛΛΑ οι επιλογές είναι επιλογές και δεν έχω λόγο να παραπονιέμαι, ειδικά για ένα θέμα που δεν μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη ("του άγνωστου κόσμου" της διασκέδασης που λέγαμε)...
Εντάξει, είναι γεγονός ότι σήμερα τα πράγματα έχουν κάπως μπερδευτεί κι ελάχιστα απ' αυτά διατηρούν την αυθεντικότητά τους. Αυτό όμως συμβαίνει σχεδόν παντού και δεν μπορεί το "εδώ" να αποτελεί εξαίρεση. Όπου κι αν πας είναι ένας αχταρμάς, όλα απευθύνονται σε όλους, μια πολλάκις ξαναζεσταμένη σούπα που κάποιοι την πλασάρουν με άποψη και στυλ και κάποιοι όχι. Εδώ (ίσως ένα παραπάνω και δικαιολογημένα - εν μέρει) η "ταυτότητα" είναι μόνο εκείνο το πλαστικοποιημένο χαρτί που ζητάνε απ' τους οδηγούς οι συνοριοφύλακες μαζί με δίπλωμα+άδεια. Αλλά δε βαριέσαι... βγαίνεις έξω και όλα είναι πιθανά. Τώρα που το σκέφτομαι, μου αρέσει αυτή η “έκπληξη” (μιλάμε για ΤΟ extreme sport!), μου αρέσει αυτό το mix and match... η καθημερινότητα ώρες ώρες είναι απίστευτα σουρρεαλιστική... και κάτι τέτοια είναι για μένα "υλικό" για πολλά τινά. Γιατί μπορεί να μην κατέω τα της "σύγχρονης διασκέδασης" , ωστόσο έχω την "διασκεδαστική ιδιορρυθμία” να ασχολούμαι με αυτό που λέμε πολιτισμό, και την "διασκεδαστική αρρώστια” να κρατάω διάφορα αρχεία (θαρρείς κι εγώ θα σώσω την ιστορία του έθνους!), που σημαίνει πως ο,τιδήποτε σχετίζεται με τη δική μου "διασκέδαση" τα παρατηρώ... όλα ετούτα έχουν ενδιαφέρον στα δικά μου μάτια... θέλω να τα γνωρίζω και όσο μπορώ –αν φυσικά προσθέτω κάτι- να συμμετέχω σε αυτά και με κάποιον τρόπο να τα "αποτυπώνω". Μαζί λοιπόν με την βόλτα στο κέντρο, έκανα και μια νοερή βόλτα στο παρελθόν και σημείωσα τα hot points από τη δεκαετία του ’70 έως σήμερα, είδα πώς άλλαξε η κοινότητα και πόσο, μαζεύοντας ένα κάρο πληροφορίες κι άλλες τόσες ιστορίες...

Θυμάται κανείς άραγε την πρώτη “ντισκοτέκ”; Πώς λέγανε εκείνο το γέρο που είχε κάποτε τον καφενέ στην πλατεία του Οχυρού; Πόσα μαγαζιά άλλαξε ο “Kαϊσος”; Τι απέγινε αυτός που είχε το πρώτο ζαχαροπλαστείο (εκεί που είναι τώρα τα ΚΕΠ); H κυρία Φωφώ πουλούσε γλυκά ή τυρόπιτες; Tα καλύτερα σουβλάκια τα είχε ο Κυριακόπουλος στους Ποταμούς ή ο “Πουρίτσος”; H Φαντασία σέρβιρε ουισκάκια σκέτα ή... με λαχταριστά μπουτάκια απ' τον Άγιο Δομίνικο; Ποιος είχε μεγαλύτερη δισκοθήκη, ο Ρίκος ή ο “Γιόρικας”; Η πισίνα στα “πατίνια” ήταν θερμαινόμενη ή μούφα; Ποιος έκανε τις καλύτερες άσπρες πάστες με ινδοκάρυδο και συνεχίζει μέχρι σήμερα; Tι έβαζε ο “Μάλιστας” στα μπιφτέκια κι ήταν τόσο κορυφαία; Ποιος είχε τον πλέον ιστορικό καφενέ στην Αχλαδιά; Τι παραπάνω είχε το καφενείο του Μαυρίδη στα Λευκόγεια από του Χριστίκα; Πότε άνοιξε η ταβέρνα κάτω από το παλιό αστυνομικό τμήμα και πότε έκλεισε; Eίχε ουζερί στην Εξοχή πριν το ’70 ή μόνο αδέσποτα άλογα; ...

Τελικά η μνήμη βοηθάει πολύ. Όχι μόνο για να μην ξεχνιόμαστε... αλλά και για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια “επενδυτικά” λάθη... κι ο νοών νοείτω.

-----------
*** Εκεί ήταν μήπως και η πρώτη "ντισκοτέκ", καλά μου παιδάκια; :)

Απογειωθείτε γιατί χανόμαστε... :O

Το τρίπτυχο της ευδαιμονίας ή αλλιώς ο νέος ορισμός της απογείωσης: Τσιγάρα που "απογειώνουν" - ντέρμπι που "απογειώνουν" - (κι αν είσαι λίγο τυχερός) γκόμενες που "απογειώνουν". Δεν το ‘ξερα, τώρα το ‘μαθα. Ε, ρε γλέντια... Κι εσύ που έλιωνες τα βινύλια στο πικάπ λέγοντας “better than sex” νόμιζες ότι κάτι έκανες με το μυαλό σου. «Δεν ξέρεις να διασκεδάζεις!». Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς στα γεράματα. Όχι ρε φίλε, δεν ξέρω. Αλλά ποιος σου είπε ότι θέλω να μάθω; (oέο;)
Τι να πω, όταν ακούω κάτι τέτοια, από αντίδραση και μόνο, ψάχνω κάτι να με “προσγειώσει”: το κάστρο μου ολάκερο για ένα avant garde happening, μια διάλεξη του Τσόμσκι, έστω ένα χοροθέατρο του Ρήγου, κάτι. Έλεος πια με τα εύπεπτα και το άρπα κόλα και τη "γνωστή" που πάει με όλους και με όλα.
Άκου κει δεν ξέρω να διασκεδάζω. Αυτό ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ. Πάντως, αν θέλω να κάνω το μυαλουδάκι μου ψιλό τραχανά ξέρω καλύτερους τρόπους και σίγουρα πιο αποτελεσματικούς.

Hey ho!

Κάτι έλεγα για “ευρυχωρίες”…

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τα βουνά που κρύβουν τον ορίζοντα ή με τις ελεύθερες πτώσεις του υδράργυρου που σ' αναγκάζουν να κλειστείς στο σπίτι και στον εαυτό σου, μα... η ευρύτητα ΕΙΝΑΙ ένα θέμα. Δεν εννοώ χωροταξικά. Αναφέρομαι σ’ εκείνο το διαολεμένο επίπεδο (το “άυλο”) όπου μπορεί μια ψυχή να εκφραστεί κι ένα πνεύμα να δράσει. ΜΑ, θα μου πεις, η πνευματική ή/και ψυχική ευρυχωρία είναι παντός καιρού, σ’ όλα τα τοπία, τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Ναι ασφαλώς... Κι όσο εύθραυστη είναι, άλλο τόσο ανθεκτική σαν κατσαρίδα. Βεβαιότατα... Και με την ίδια ευκολία που απλώνεται, επηρρεάζοντας και άλλων τις νοοτροπίες και κοσμοθεάσεις, μπορεί εξίσου εύκολα να συρρικνωθεί, να πνιγεί στον "βάλτο" που η ίδια δημιούργησε, τραβώντας κι άλλους κι άλλους κι άλλους… μια στενο-χώρια βρε παιδάκι μου... που τείνει να γίνει θεσμός. Αυτή η "στενότητα" (η εσωτερική) είναι θαρρώ που κάνει ολοένα και πιο απροσπέλαστη την χαρά της ζωής. Όχι τη ζωή γενικά κι αόριστα. Τη ζωή στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.

Όταν ξεκίνησα να πακετάρω το βιός μου, με ρώτησε ένας φίλος αν το σκέφτηκα καλά και πώς θα ζήσω στο χωριό και... “εντάξει, ωραία όλα αυτά τα νεοεποχίτικα ‘επιστροφή στη φύση’ κλπ, αλλά…………” και μπλα μπλα μπλα...
Όσο ξετύλιγα σελοτέιπ και σφράγιζα κούτες, το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το ΑΝ και πόσο γρήγορα θα καταρρεύσει το όνειρο μου για έναν τρόπο ζωής πιο ουσιαστικό, πιο “ποιοτικό”, πιο αρμονικό, πιο κοντά στις ανάγκες μου, πιο πιο…
“Μα καλά, κι όλα αυτά που σ’ ενδιαφέρουν, όλα αυτά που κάνεις, η δουλειά σου, οι φίλοι σου, έτσι απλά θα τα θάψεις και αντίο; Και τι, θα μιλάς για πατάτες και θ’ ακούς σκυλάδικα; Θα χαζέψεις… σιγά μην αντέξεις… σε τρεις μήνες θα είσαι πίσω!” Ναι καλά. Ξύπνησα ένα πρωί κι αποφάσισα να αλλάξω ζωή. Έτσι λες; Aυτά χρειάζονται σχέδιο. Ακόμα κι αν λειτουργεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού, από τη στιγμή που θα μπει ο σπόρος έχει ήδη δρομολογηθεί. Τέλος.
“Ρε γαμώτο με ποιον θα κουβεντιάζεις; με ποιον θα ξενυχτάς; δεν θα σου λείψει η παρέα καθόλου; με ποιον θα πηγαίνεις για τσίπουρα γαμώ την τρέλα σου;;;” Τίποτα δεν θα μου λείψει. Ό,τι χρειάζομαι το έχω ήδη κι ό,τι χρειαστώ στο μέλλον θα το βρώ. Αρκετά το φιλοσοφήσαμε κι έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια είπαμε αλλά δεν φτάνει η θεωρία…. Κι επιτέλους δεν πάω στον άλλο κόσμο! Στον Άδη, φιλαράκο, δεν έχει ούτε φασολάδα ούτε καπνιστή πέστροφα κι όποιος σου το ‘πε αυτό ή διαβάζει πολύ Κοράνι ή πλανάται πλάνη οικτράν. Για αεροπλάνα και βαπόρια δεν το συζητώ, τουτέστιν… αν πιάσουν οι βαρυχειμωνιές και σας λείψω, ελάτε να φάμε παρέα, μιλάμε για τα καλύτερα φασόλια ever! (το ευ ζην που λέγαμε ;-)

Τώρα βέβαια, ο φίλος μου δεν είχε άδικο σε κάποια πράγματα. Η “ευρυχωρία” κάποιου στον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί μπορεί να είναι τρομακτική για κάποιον άλλον. Παρόλα αυτά η ανάγκη για αυτοέκφραση δεν λείπει από κανέναν, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, γιατί είναι καθαρά ανθρώπινη, κι ως τέτοια βρίσκει πάντα διέξοδο. Σήμερα κάτι είναι ταμπού, αύριο είναι καθεστώς, και πάει λέγοντας. Και ναι, η επικοινωνία είναι το κλειδί σε οποιαδήποτε συμβίωση και σίγουρα δεν είναι εύκολο να επικοινωνήσεις από τη μια στιγμή στην άλλη με ανθρώπους που σκέφτονται και μιλούν με άλλο κώδικα. Λες κάτι που είναι για σένα αυτονόητο και σε κοιτούν σαν να κατέβηκες μόλις από ιπτάμενο δίσκο. Δεν ξέρω μα… πάντα πίστευα στα θαύματα. Όχι τα εξ’ ουρανού, αλλά αυτά που συμβαίνουν σε βάθος χρόνου, με την τριβή, με την καλή θέληση. Στο φινάλε όλοι έχουμε κουμπιά, κι ακόμα κι αν φαινομενικά οι τροχιές μας δεν συναντιώνται πουθενά, πάντα υπάρχει η πιθανότητα να συναντηθούν, έστω και για μια στιγμή. Για κάτι τέτοιες στιγμές ζω.

Αφήνοντας λοιπόν πίσω μια κατάσταση που σχεδόν είχε παγειωθεί, ήταν από τις λίγες φορές που ένιωσα λύτρωση, παρά το ότι η κατάσταση αυτή καθαυτή ήταν “αξιοζήλευτη” και πιθανόν κάποιος άλλος στη θέση μου να έκανε τα πάντα για να μείνει σε αυτήν. Για μένα όμως δεν είναι έτσι. Η ζωή δεν είναι βόλεμα κι ό,τι κατακτιέται είναι απλά μια κατάκτηση, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Οι ανάγκες αλλάζουν κι από ένα σημείο κι έπειτα παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου, πραγματικά, χωρίς δικαιολογίες και υπεκφυγές. Λες “τι θέλω; Πώς μπορώ να το έχω και πότε;” Θέλω να μυρίζω ρίγανη μόνο στα βοτανομάγαζα; Ε τότε μένω. Θέλω να μαζεύω ρίγανη με τα χεράκια μου; έφυγα ήδη. Tόσο απλά. Δεν χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία για να ακούσεις την καρδιά, αυτιά να ‘χεις μόνο και φτάνει.

Γιατί λοιπόν να το ξανασκεφτώ; αφού γνωρίζω και που πάω, και γιατί, και τι με περιμένει. Όπως επίσης γνωρίζω ότι στο δικό μου το καράβι καπετάνιος είμαι εγώ.

Ορατότις μηδέν

Τόση ομίχλη δεν έχω ξαναδεί... τρόπος του λέγειν το "βλέπω" γιατί δεν φαίνεται τίποτα... πηχτή σαν μαρέγκα... ναι σου λέω...

Never on Saturday...

-Πάμε στο βουνό;
-Tι να πάμε να κάνουμε στο βουνό;
-Ξέρω ‘γώ; να κοιτάμε τα βρύα...
-Σαββατιάτικα;
-Γιατί, δεν έχει βρύα το Σάββατο;

«εισέρχεστε σε απαγορευμένη ζώνη»

Πλησίαζα στο Γρανίτη. Ασυναίσθητα πήγα να βγάλω την ταυτότητά μου. «Μα τι κάνεις...;» Σταμάτησα στη βρύση, έτσι για να επισφραγίσω την επιστροφή. Ένας σκύλος με πλησίασε καθώς έπινα "το νερό της ζωής", κι όπως χαμήλωσε τ’ αυτιά του, έμοιαζε με κείνον που κάποτε προχωρούσε δίπλα μου.
Η αίσθηση ότι βρισκόμουν ξανά στις παρυφές του πουθενά παραδόξως δεν υπήρχε. Δεν ήταν από οικειότητα με το ήδη ειδωθέν, όχι, ήταν που έλειπε κάτι. Ίσως ήταν εκείνη η Πύλη που δημιουργούσε "παράξενους" συνειρμούς...;

Μην πάει ο νους σου στον "αετό" (τον γνωστό ;-) πάει πέταξε αυτός. Εδώ μιλάμε για μια Πύλη με Π κεφαλαίο... νοερή... τουτέστιν "αόρατη".

«...και π_τέ μη λες "ποτέ"»

ευρυχωρίες*** / το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές
ευρυχωρίες τρελές / ευρυχωρίες τρε-λές

Κάποτε το να βρεθείς στο Νευροκόπι, ισοδυναμούσε με μετάθεση σε γκούλαγκ - ο ορισμός της δυσμένειας. Πόσα “απολύομαι & τρελαίνομαι” έχουν καταγραφτεί στην τοπική ιστορία, ουδείς γνωρίζει. Πόσα απ’αυτά συνοδεύτηκαν με προαιώνιους όρκους “δεν ξαναπατάω εδωπέρα”, επίσης το ίδιο.

Μα γιατί; “Ω είναι ωραία στον Παράδεισο”, για σκέψου το λιγάκι: μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, τα τρακτέρ πηγαινοέρχονται, οι πατάτες φυτρώνουν, οι πατάτες μεγαλώνουν, “ησυχία τάξη και ασφάλεια”, όπερ... μια συνηθισμένη κι εξόχως "βατή" επαρχιακή καθημερινότητα. Βέβαια, υπάρχουν πολλά παρελκόμενα ψιλά γράμματα, αλλά ας πούμε (χονδρικά ;-) πως η ζωή εδώ προϋποθέτει δύο βασικά πράγματα: 1) αντοχή στους -36°C, 2) εφευρετικότητα. Αν τα έχεις, είσαι Βασιλιάς. Αν δεν τα 'χεις, είναι χαμένο παιχνίδι. Το να μετράς καλοκαίρια χωρίς θάλασσες και χειμώνες χωρίς ψυχή στους δρόμους τη νύχτα, δε λέω, είναι οι καλύτερες αφορμές για να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Είναι όμως μόνο αφορμές. Θυμάμαι ακόμα κείνη την αποφράδα μέρα που άφηνα πίσω μου τ’ ορυχείο κι έτρεχα, έτρεχα να βγω στην ευθεία που με χώριζε από το “φως”, απ’ την “αληθινή” ζωή... απ’ τον εαυτό μου τον ίδιο. Παρόλα αυτά (το ομολογώ ;-) είχα κρύψει στις βαλίτσες μου κάτι απ' τη μυρωδιά του κάμπου και καναδυό χούφτες αστέρια -

“ποτέ δεν ξέρεις…”

----------------
*** «αμφιβολίες…» που λέει και το άσμα ;-) Είπαμε να μάθουμε τον Kiamos, αλλά όχι να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε…

Η επιστροφή του ασώτου... (dejavu ;-)

Τώρα που το ξαναβλέπω... ναι... δεν είναι και τόσο χάλια. Αναφέρομαι στο βιντεάκι, να εξηγούμαστε... και συγκεκριμένα στην "τεχνοτροπία"... του βιντεακίου! Διερωτώμαι: ΑΡΑΓΕ πρόκειται για ένα ακόμα χαρακτηριστικό δείγμα art brut με ολίγην από κυβισμό και σαφείς επιρροές από τα "b-movies" ή έπεσε η κεραία και τα βλέπω όλα "αλλιώς"; Ποιος ξέρει... Αυτό το πίξελ πάντως σε μέγεθος ταμπακιέρας είναι όλα τα λεφτά.

ΥΓ- (Διάολε, πρέπει ν' αλλάξω μάτια...)

Η επιστροφή του ασώτου... ;-)

 I'm back. Λοιπόν μάστερ Theloniοus, πρέπει να σ' αφήσω τώρα... alone in San Fransisco - μπας και μπορέσω κι εγώ το έρμο να εγκλιματιστώ εδώ που βρέθηκα... alone in Nevrokopi! ;-) Ναι ναι αλλάζω ρεπερτόριο - τέρμα ο Coltrane τέρμα η Billie Holiday τέρμα όλα. Είπαμε: θα γίνω ένα με το τοπίο, ντάλε κουάλε. Θα χρειαστώ μονάχα λίγο χρόνο για να ξεφορτωθώ το "ευρωπαϊκό" πετσί μου - τα Λονδίνα τα Άμστερνταμ και τα Βερολίνα, τα τσίπουρα στου Ψυρρή και τις μπύρες κάτω απ' τη γέφυρα του Καρόλου, αλλά... what the f*ck, με αναμνήσεις δεν προχωρά η ρημάδα η ζωή. Έλα πάμε - εμπρός μαρς...
- Πώς τον είπαμε κείνον που λέει το... ; 
- Κιάμο...
- Κιάμο; ...... Κόμε τι Κιάμο;!;