«Οδηγός διασκεδάσεως - σωτήριον έτος 1970»

Έκανα μια βόλτα στο κέντρο όπου είναι μαζεμένα όλα τα μαγαζιά... έτσι για να δω τι επιλογές έχω για “διασκέδαση”... Έχουμε και λέμε: κατεβαίνοντας απ' τον Αη-Δημήτρη αριστερά η Όαση (café-bar, λίγο πιο κάτω ήταν κάποτε η θρυλική καφετέρια του Σάκη του Παοκτζή), απέναντι μια ψησταριά (κοτόπουλα σούβλας και τα συναφή), στην γωνία η abc (η ιστορική ντίσκο Lido, πλέον internet-café) / γύρω από την πλατεία: το καφενείο του Σωτηρόπουλου (από τα πιο παλιά στο κέντρο), το σαντουιτσάδικο της κυρίας Γραμματικής, η ταβέρνα του Σιώρα, ο γύρος του Κόσμου, το Μικρό καφέ, ένα ακόμα καφενείο, το Πέτρινο(internet-café), η Βενετία (η πιτσαρία που μετακόμισε από απέναντι στο κάποτε bar), στον πεζόδρομο η Ίριδα (café), δίπλα ένα καφενείο ακόμα / κάπου στο στενό (δίπλα στην Εθνική) το Στίγμα(café-bar), λίγο παρακάτω το Παραδοσιακό καφενείο / περνώντας τη γέφυρα: αριστερά ένα σαντουιτσάδικο, δεξιά η Βαβέλ(internet-café), απέναντι ένα καφενείο, δεξιά και λίγο πιο κάτω ο Ρίκος(café-bar, παλιότερα ήταν σε άλλη θέση), αριστερά δίπλα στο βενζινάδικο άλλο ένα café-bar και απέναντι το παλιό Ραντεβού(café-bar), παρακάτω ένα καφενείο, λίγα μέτρα πιο μετά το Αρχοντικό(café-bar), παραδίπλα μια πιτσαρία***, απέναντι το Cinema (club – στη θέση του παλιού σινεμά). Αυτά πρόχειρα - και χωρίς τα περίχωρα. Α, και κάπου απόκεντρα ένας παλιός καφενές (του Κατσαρού) και η Ροή (γάμοι-βαφτίσια κλπ - κάποτε πατινάδικο).

Δηλαδή 23-κάπου εκεί-επιλογές. Σούπερ. Μπορεί να έχω κόψει τα ποτά και τα ξενύχτια, μπορεί να μην παίζω πια ούτε μπιρίμπα, μπορεί να έχω ΑDSL δικιά μου ολόδικιά μου, μπορεί μπορεί μπορεί… μπορεί παλιά να ήταν όλα πιο ξεκάθαρα (όλα καφενέδες και τέλος - και μαζί με την πρέφα τσίμπαγες και κανένα κιοφτέ συγυρισμένο), μπορεί εκείνες οι εποχές να ήταν όντως πιο αγνές και άρα πιο ωραίες, μπορεί η σύγχρονη "ποικιλία" επί της ουσίας να μην είναι και τόσο μεγάλη όσο φαίνεται, ΑΛΛΑ οι επιλογές είναι επιλογές και δεν έχω λόγο να παραπονιέμαι, ειδικά για ένα θέμα που δεν μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη ("του άγνωστου κόσμου" της διασκέδασης που λέγαμε)...
Εντάξει, είναι γεγονός ότι σήμερα τα πράγματα έχουν κάπως μπερδευτεί κι ελάχιστα απ' αυτά διατηρούν την αυθεντικότητά τους. Αυτό όμως συμβαίνει σχεδόν παντού και δεν μπορεί το "εδώ" να αποτελεί εξαίρεση. Όπου κι αν πας είναι ένας αχταρμάς, όλα απευθύνονται σε όλους, μια πολλάκις ξαναζεσταμένη σούπα που κάποιοι την πλασάρουν με άποψη και στυλ και κάποιοι όχι. Εδώ (ίσως ένα παραπάνω και δικαιολογημένα - εν μέρει) η "ταυτότητα" είναι μόνο εκείνο το πλαστικοποιημένο χαρτί που ζητάνε απ' τους οδηγούς οι συνοριοφύλακες μαζί με δίπλωμα+άδεια. Αλλά δε βαριέσαι... βγαίνεις έξω και όλα είναι πιθανά. Τώρα που το σκέφτομαι, μου αρέσει αυτή η “έκπληξη” (μιλάμε για ΤΟ extreme sport!), μου αρέσει αυτό το mix and match... η καθημερινότητα ώρες ώρες είναι απίστευτα σουρρεαλιστική... και κάτι τέτοια είναι για μένα "υλικό" για πολλά τινά. Γιατί μπορεί να μην κατέω τα της "σύγχρονης διασκέδασης" , ωστόσο έχω την "διασκεδαστική ιδιορρυθμία” να ασχολούμαι με αυτό που λέμε πολιτισμό, και την "διασκεδαστική αρρώστια” να κρατάω διάφορα αρχεία (θαρρείς κι εγώ θα σώσω την ιστορία του έθνους!), που σημαίνει πως ο,τιδήποτε σχετίζεται με τη δική μου "διασκέδαση" τα παρατηρώ... όλα ετούτα έχουν ενδιαφέρον στα δικά μου μάτια... θέλω να τα γνωρίζω και όσο μπορώ –αν φυσικά προσθέτω κάτι- να συμμετέχω σε αυτά και με κάποιον τρόπο να τα "αποτυπώνω". Μαζί λοιπόν με την βόλτα στο κέντρο, έκανα και μια νοερή βόλτα στο παρελθόν και σημείωσα τα hot points από τη δεκαετία του ’70 έως σήμερα, είδα πώς άλλαξε η κοινότητα και πόσο, μαζεύοντας ένα κάρο πληροφορίες κι άλλες τόσες ιστορίες...

Θυμάται κανείς άραγε την πρώτη “ντισκοτέκ”; Πώς λέγανε εκείνο το γέρο που είχε κάποτε τον καφενέ στην πλατεία του Οχυρού; Πόσα μαγαζιά άλλαξε ο “Kαϊσος”; Τι απέγινε αυτός που είχε το πρώτο ζαχαροπλαστείο (εκεί που είναι τώρα τα ΚΕΠ); H κυρία Φωφώ πουλούσε γλυκά ή τυρόπιτες; Tα καλύτερα σουβλάκια τα είχε ο Κυριακόπουλος στους Ποταμούς ή ο “Πουρίτσος”; H Φαντασία σέρβιρε ουισκάκια σκέτα ή... με λαχταριστά μπουτάκια απ' τον Άγιο Δομίνικο; Ποιος είχε μεγαλύτερη δισκοθήκη, ο Ρίκος ή ο “Γιόρικας”; Η πισίνα στα “πατίνια” ήταν θερμαινόμενη ή μούφα; Ποιος έκανε τις καλύτερες άσπρες πάστες με ινδοκάρυδο και συνεχίζει μέχρι σήμερα; Tι έβαζε ο “Μάλιστας” στα μπιφτέκια κι ήταν τόσο κορυφαία; Ποιος είχε τον πλέον ιστορικό καφενέ στην Αχλαδιά; Τι παραπάνω είχε το καφενείο του Μαυρίδη στα Λευκόγεια από του Χριστίκα; Πότε άνοιξε η ταβέρνα κάτω από το παλιό αστυνομικό τμήμα και πότε έκλεισε; Eίχε ουζερί στην Εξοχή πριν το ’70 ή μόνο αδέσποτα άλογα; ...

Τελικά η μνήμη βοηθάει πολύ. Όχι μόνο για να μην ξεχνιόμαστε... αλλά και για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια “επενδυτικά” λάθη... κι ο νοών νοείτω.

-----------
*** Εκεί ήταν μήπως και η πρώτη "ντισκοτέκ", καλά μου παιδάκια; :)