«...και π_τέ μη λες "ποτέ"»

ευρυχωρίες*** / το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές
ευρυχωρίες τρελές / ευρυχωρίες τρε-λές

Κάποτε το να βρεθείς στο Νευροκόπι, ισοδυναμούσε με μετάθεση σε γκούλαγκ - ο ορισμός της δυσμένειας. Πόσα “απολύομαι & τρελαίνομαι” έχουν καταγραφτεί στην τοπική ιστορία, ουδείς γνωρίζει. Πόσα απ’αυτά συνοδεύτηκαν με προαιώνιους όρκους “δεν ξαναπατάω εδωπέρα”, επίσης το ίδιο.

Μα γιατί; “Ω είναι ωραία στον Παράδεισο”, για σκέψου το λιγάκι: μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, τα τρακτέρ πηγαινοέρχονται, οι πατάτες φυτρώνουν, οι πατάτες μεγαλώνουν, “ησυχία τάξη και ασφάλεια”, όπερ... μια συνηθισμένη κι εξόχως "βατή" επαρχιακή καθημερινότητα. Βέβαια, υπάρχουν πολλά παρελκόμενα ψιλά γράμματα, αλλά ας πούμε (χονδρικά ;-) πως η ζωή εδώ προϋποθέτει δύο βασικά πράγματα: 1) αντοχή στους -36°C, 2) εφευρετικότητα. Αν τα έχεις, είσαι Βασιλιάς. Αν δεν τα 'χεις, είναι χαμένο παιχνίδι. Το να μετράς καλοκαίρια χωρίς θάλασσες και χειμώνες χωρίς ψυχή στους δρόμους τη νύχτα, δε λέω, είναι οι καλύτερες αφορμές για να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Είναι όμως μόνο αφορμές. Θυμάμαι ακόμα κείνη την αποφράδα μέρα που άφηνα πίσω μου τ’ ορυχείο κι έτρεχα, έτρεχα να βγω στην ευθεία που με χώριζε από το “φως”, απ’ την “αληθινή” ζωή... απ’ τον εαυτό μου τον ίδιο. Παρόλα αυτά (το ομολογώ ;-) είχα κρύψει στις βαλίτσες μου κάτι απ' τη μυρωδιά του κάμπου και καναδυό χούφτες αστέρια -

“ποτέ δεν ξέρεις…”

----------------
*** «αμφιβολίες…» που λέει και το άσμα ;-) Είπαμε να μάθουμε τον Kiamos, αλλά όχι να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε…