Hey ho!

Κάτι έλεγα για “ευρυχωρίες”…

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τα βουνά που κρύβουν τον ορίζοντα ή με τις ελεύθερες πτώσεις του υδράργυρου που σ' αναγκάζουν να κλειστείς στο σπίτι και στον εαυτό σου, μα... η ευρύτητα ΕΙΝΑΙ ένα θέμα. Δεν εννοώ χωροταξικά. Αναφέρομαι σ’ εκείνο το διαολεμένο επίπεδο (το “άυλο”) όπου μπορεί μια ψυχή να εκφραστεί κι ένα πνεύμα να δράσει. ΜΑ, θα μου πεις, η πνευματική ή/και ψυχική ευρυχωρία είναι παντός καιρού, σ’ όλα τα τοπία, τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Ναι ασφαλώς... Κι όσο εύθραυστη είναι, άλλο τόσο ανθεκτική σαν κατσαρίδα. Βεβαιότατα... Και με την ίδια ευκολία που απλώνεται, επηρρεάζοντας και άλλων τις νοοτροπίες και κοσμοθεάσεις, μπορεί εξίσου εύκολα να συρρικνωθεί, να πνιγεί στον "βάλτο" που η ίδια δημιούργησε, τραβώντας κι άλλους κι άλλους κι άλλους… μια στενο-χώρια βρε παιδάκι μου... που τείνει να γίνει θεσμός. Αυτή η "στενότητα" (η εσωτερική) είναι θαρρώ που κάνει ολοένα και πιο απροσπέλαστη την χαρά της ζωής. Όχι τη ζωή γενικά κι αόριστα. Τη ζωή στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.

Όταν ξεκίνησα να πακετάρω το βιός μου, με ρώτησε ένας φίλος αν το σκέφτηκα καλά και πώς θα ζήσω στο χωριό και... “εντάξει, ωραία όλα αυτά τα νεοεποχίτικα ‘επιστροφή στη φύση’ κλπ, αλλά…………” και μπλα μπλα μπλα...
Όσο ξετύλιγα σελοτέιπ και σφράγιζα κούτες, το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το ΑΝ και πόσο γρήγορα θα καταρρεύσει το όνειρο μου για έναν τρόπο ζωής πιο ουσιαστικό, πιο “ποιοτικό”, πιο αρμονικό, πιο κοντά στις ανάγκες μου, πιο πιο…
“Μα καλά, κι όλα αυτά που σ’ ενδιαφέρουν, όλα αυτά που κάνεις, η δουλειά σου, οι φίλοι σου, έτσι απλά θα τα θάψεις και αντίο; Και τι, θα μιλάς για πατάτες και θ’ ακούς σκυλάδικα; Θα χαζέψεις… σιγά μην αντέξεις… σε τρεις μήνες θα είσαι πίσω!” Ναι καλά. Ξύπνησα ένα πρωί κι αποφάσισα να αλλάξω ζωή. Έτσι λες; Aυτά χρειάζονται σχέδιο. Ακόμα κι αν λειτουργεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού, από τη στιγμή που θα μπει ο σπόρος έχει ήδη δρομολογηθεί. Τέλος.
“Ρε γαμώτο με ποιον θα κουβεντιάζεις; με ποιον θα ξενυχτάς; δεν θα σου λείψει η παρέα καθόλου; με ποιον θα πηγαίνεις για τσίπουρα γαμώ την τρέλα σου;;;” Τίποτα δεν θα μου λείψει. Ό,τι χρειάζομαι το έχω ήδη κι ό,τι χρειαστώ στο μέλλον θα το βρώ. Αρκετά το φιλοσοφήσαμε κι έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια είπαμε αλλά δεν φτάνει η θεωρία…. Κι επιτέλους δεν πάω στον άλλο κόσμο! Στον Άδη, φιλαράκο, δεν έχει ούτε φασολάδα ούτε καπνιστή πέστροφα κι όποιος σου το ‘πε αυτό ή διαβάζει πολύ Κοράνι ή πλανάται πλάνη οικτράν. Για αεροπλάνα και βαπόρια δεν το συζητώ, τουτέστιν… αν πιάσουν οι βαρυχειμωνιές και σας λείψω, ελάτε να φάμε παρέα, μιλάμε για τα καλύτερα φασόλια ever! (το ευ ζην που λέγαμε ;-)

Τώρα βέβαια, ο φίλος μου δεν είχε άδικο σε κάποια πράγματα. Η “ευρυχωρία” κάποιου στον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί μπορεί να είναι τρομακτική για κάποιον άλλον. Παρόλα αυτά η ανάγκη για αυτοέκφραση δεν λείπει από κανέναν, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, γιατί είναι καθαρά ανθρώπινη, κι ως τέτοια βρίσκει πάντα διέξοδο. Σήμερα κάτι είναι ταμπού, αύριο είναι καθεστώς, και πάει λέγοντας. Και ναι, η επικοινωνία είναι το κλειδί σε οποιαδήποτε συμβίωση και σίγουρα δεν είναι εύκολο να επικοινωνήσεις από τη μια στιγμή στην άλλη με ανθρώπους που σκέφτονται και μιλούν με άλλο κώδικα. Λες κάτι που είναι για σένα αυτονόητο και σε κοιτούν σαν να κατέβηκες μόλις από ιπτάμενο δίσκο. Δεν ξέρω μα… πάντα πίστευα στα θαύματα. Όχι τα εξ’ ουρανού, αλλά αυτά που συμβαίνουν σε βάθος χρόνου, με την τριβή, με την καλή θέληση. Στο φινάλε όλοι έχουμε κουμπιά, κι ακόμα κι αν φαινομενικά οι τροχιές μας δεν συναντιώνται πουθενά, πάντα υπάρχει η πιθανότητα να συναντηθούν, έστω και για μια στιγμή. Για κάτι τέτοιες στιγμές ζω.

Αφήνοντας λοιπόν πίσω μια κατάσταση που σχεδόν είχε παγειωθεί, ήταν από τις λίγες φορές που ένιωσα λύτρωση, παρά το ότι η κατάσταση αυτή καθαυτή ήταν “αξιοζήλευτη” και πιθανόν κάποιος άλλος στη θέση μου να έκανε τα πάντα για να μείνει σε αυτήν. Για μένα όμως δεν είναι έτσι. Η ζωή δεν είναι βόλεμα κι ό,τι κατακτιέται είναι απλά μια κατάκτηση, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Οι ανάγκες αλλάζουν κι από ένα σημείο κι έπειτα παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου, πραγματικά, χωρίς δικαιολογίες και υπεκφυγές. Λες “τι θέλω; Πώς μπορώ να το έχω και πότε;” Θέλω να μυρίζω ρίγανη μόνο στα βοτανομάγαζα; Ε τότε μένω. Θέλω να μαζεύω ρίγανη με τα χεράκια μου; έφυγα ήδη. Tόσο απλά. Δεν χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία για να ακούσεις την καρδιά, αυτιά να ‘χεις μόνο και φτάνει.

Γιατί λοιπόν να το ξανασκεφτώ; αφού γνωρίζω και που πάω, και γιατί, και τι με περιμένει. Όπως επίσης γνωρίζω ότι στο δικό μου το καράβι καπετάνιος είμαι εγώ.