Είναι κάτι φορές που συμβαίνουν απίθανα πράγματα... κι είναι πάντα τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Είναι οι φορές που θέλω να τηλεφωνήσω στους φίλους μου, που μου 'ρχεται να ουρλιάξω από χαρά μα το ακατάλληλο της ώρας δεν μου το επιτρέπει.
Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ο Τ. μου έδωσε κείνη την κασέτα, ούτε που θυμάμαι πια. Θυμάμαι μόνο ότι την είχα λιώσει, γύρνα παίξε ξαναγύρνα... Έγραφε επάνω This Mortal Coil - Swans - Wolfgang Press - Dead Can Dance . Mήνες ολόκληρους ήταν το background σε ό,τι έκανα. Αμέτρητες φυάλες κρασιού ανοίχτηκαν κι άλλες τόσες άδειασαν παρέα μόνο μ' εκείνη την κασέτα... χιλιάδες λέξεις στριμώχτηκαν σε ό,τι χαρτί έβρισκα πρόχειρο. Ήταν μια περίοδος εσωστρέφειας που επεξεργαζόμουν το "υλικό" που είχα μαζέψει μέσα μου, προσπαθώντας να το διαχειριστώ, να το κάνω κάτι... κάτι καλό, κάτι ωραίο... να το κάνω Τέχνη. Θυμάμαι κάθε νότα. Κάθε νότα και μια μυρωδιά... η στερέωση στις λεκάνες, το κόκκινο φως που γυάλιζε πάνω στις υγρές φωτογραφίες, το κρασί που έπεφτε πάνω στη μπλούζα μου, το τσιγάρο που ξεχνούσα στο σταχτοδοχείο κι άναβα δεύτερο... Αυτό είναι που με μαγεύει στη μουσική, που ξυπνάει μνήμες, που κάνει τις αισθήσεις μου να ταξιδεύουν στο χρόνο. Θυμάμαι ΟΛΑ. Μα εκείνο το κομμάτι είχε στοιχειώσει... πολλές σελίδες, πολλές σκέψεις, πολλά όνειρα... Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια για να μου φανερωθεί τώρα και εδώ:
"Cut the tree" The Wolfgang Press...
Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ο Τ. μου έδωσε κείνη την κασέτα, ούτε που θυμάμαι πια. Θυμάμαι μόνο ότι την είχα λιώσει, γύρνα παίξε ξαναγύρνα... Έγραφε επάνω This Mortal Coil - Swans - Wolfgang Press - Dead Can Dance . Mήνες ολόκληρους ήταν το background σε ό,τι έκανα. Αμέτρητες φυάλες κρασιού ανοίχτηκαν κι άλλες τόσες άδειασαν παρέα μόνο μ' εκείνη την κασέτα... χιλιάδες λέξεις στριμώχτηκαν σε ό,τι χαρτί έβρισκα πρόχειρο. Ήταν μια περίοδος εσωστρέφειας που επεξεργαζόμουν το "υλικό" που είχα μαζέψει μέσα μου, προσπαθώντας να το διαχειριστώ, να το κάνω κάτι... κάτι καλό, κάτι ωραίο... να το κάνω Τέχνη. Θυμάμαι κάθε νότα. Κάθε νότα και μια μυρωδιά... η στερέωση στις λεκάνες, το κόκκινο φως που γυάλιζε πάνω στις υγρές φωτογραφίες, το κρασί που έπεφτε πάνω στη μπλούζα μου, το τσιγάρο που ξεχνούσα στο σταχτοδοχείο κι άναβα δεύτερο... Αυτό είναι που με μαγεύει στη μουσική, που ξυπνάει μνήμες, που κάνει τις αισθήσεις μου να ταξιδεύουν στο χρόνο. Θυμάμαι ΟΛΑ. Μα εκείνο το κομμάτι είχε στοιχειώσει... πολλές σελίδες, πολλές σκέψεις, πολλά όνειρα... Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια για να μου φανερωθεί τώρα και εδώ:
"Cut the tree" The Wolfgang Press...
