fire flies and empty skies...

Μόλις χτες ήταν Χριστούγεννα... 270 νεκροί και πάνω από 700 τραυματίες στη Λωρίδα της Γάζας. Θεέ μου, γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τις ίδιες ειδήσεις? έπαψε πια να είναι τραγικό, θλιβερό κι όλες εκείνες οι λέξεις που σημαίνουν θάνατο.. οι λέξεις δεν φτάνουν πια.. πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να κολλάει μπροστά στην οθόνη του νου.. δεν βρίσκω λέξεις.. δεν μπορώ να πω ούτε καν να τραυλίσω... νιώθω σαν ένα τίποτα, ένα κόκκο άμμου που κινείται από τις διαθέσεις των ανέμων που φυσούν στο μικρό μεγάλο μας πλανήτη, σαν πλάσμα ανήμπορο να φωνάξει την αλήθεια του.. Φοβάμαι Θεέ μου, φοβάμαι τα δόντια των ανθρώπων όταν πεινάνε, τα κοφτερά τους βλέμματα όταν διψούν για "δικαιοσύνη". Σκέφτομαι... οι τόποι που αγάπησα δεν θα ναι ποτέ πια το ίδιο, κι όσοι αγέρηδες κι αν φυσούν δεν θα φέρουν ποτέ ξανά τον αέρα της ελευθερίας. Σκέφτομαι... τις τρύπες στο Οχυρό που στέκουν σαν στόματα ανοιχτά, έτοιμα να καταπιούν ευχές και κατάρες... η αυλή της Εκάτης ξανά ανοίγεται μπροστά μου... μπροστά σου... και νιώθω θλίψη... για όλα εκείνα που δεν κατάφερα να κάνω λέξεις, για όλα τα δάκρυα που δεν κύλησαν για να μη δείξω ότι πονάω...
Μόλις χτες ήταν Χριστούγεννα... κι ένα δέντρο αμήχανα στολισμένο στέκεται στη μέση της πλατείας προσπαθώντας να φωτίσει την ψυχή και τα πρόσωπα. Θεέ μου, γιατί δεν είμαστε με τίποτα ευχαριστημένοι? γιατί όλα μοιάζουν λίγα? γιατί χάνουμε το δρόμο? γιατί μια λάθος λέξη είναι αρκετή να ξεχάσουμε όλα εκείνα που ονειρευτήκαμε? γιατί ο οίνος δεν ευφραίνει πια την καρδιά? γιατί χτυπάμε εκεί που ο άλλος πονάει? γιατί γελάμε με την αδυναμία του? γιατί δεν ανοίγουμε πια την αγκαλιά μας στη ζωή? Τι μας χωρίζει? Σκέφτομαι... πως η ομορφιά θα νικήσει, μα... εκείνο το «μα» πάντα μετέωρο περιμένει να το σώσω από τις αμφιβολίες που φυτρώνουν σαν διαβολή στις σκέψεις μου. Όχι, η αγάπη δεν πονάει... η αγάπη είναι... να αγκαλιάζεις το άπειρο χαμογελώντας στο πουθενά που απλώνεται πάνω απ' το κεφάλι σου... κι η ευωδιά απ' το δέρμα σου όταν αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου. Έτσι υποκειμενική είναι στα φτωχά μου μάτια, καθώς αδυνατώ να αγγίξω το απόλυτο... όπως, στιγμές, αδυνατώ να την προφέρω, από φόβο μην δραπετεύσει από μέσα μου και ξυπνήσω χωρίς τίποτα να αγαπάω.
Ένα κουβάρι όλα μέσα μου... η αίσθηση μιας ακόμα συντριβής... σαν να βομβάρδισαν την πατρίδα μου και δεν ήμουν εκεί να σώσω τους συνανθρώπους μου.

A terrible beauty is born...