υπάρχει ένα σημείο

υπάρχει μια γραμμή διαχωριστική μεταξύ των πάντων / είναι στην πτωτική φύση του ανθρώπου να βρίσκει διαφορές ακόμα και στην πλήρη ένωση / ποτέ δεν θα αγγίξουμε τις ουτοπίες όσο μας οδηγούν τυφλοί / υπάρχει ένα σημείο εντός μου όπου κανείς και τίποτα δεν έχει σημασία / εκείνο το σημείο όπου ο καθένας είναι μόνος του / αυθύπαρκτος κι ανύπαρκτος / το σημείο όπου κλωτσάς τον κουβά με τα λασπόνερα / όχι δεν είμαστε ίδιοι / ούτε ίσοι / ούτε διαφορετικοί / αυτό το χρυσωμένο χάπι των μετρίων / υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο μπορούν να προχωρήσουν λίγοι / εκεί όπου η ξενάγηση σταματά* κι ο τουρίστας επιστρέφει στην ασφάλεια της συνήθειας / δεν ήμουν ποτέ τουρίστας σε τίποτε / ο τουρισμός ανέκαθεν μου δημιουργούσε θλίψη / να προσπαθείς να χωρέσεις σε μερικές μέρες τόσες εποχές και να λυτρωθείς από τόσες σκέψεις / υπάρχει ένα σημείο όπου αφήνεις πίσω σου τους δήθεν και τρέχεις να συναντήσεις τον εαυτό σου / εκείνον που όλοι θαρρούν ως ξένο / αφού πια δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα /  η πιο μεγάλη λύτρωση είναι να σε απογοητεύουν / για να μη χρειαστεί να τους αγαπήσεις περισσότερο από όσο υπολόγιζες / κλείνω τα μάτια να αφουγκραστώ τις σταγόνες που πέφτουν στο νερό / ο προαιώνιος ήχος ενός σπηλαίου που ζει κι αναπνέει / ομόκεντροι κύκλοι που απλώνονται και σβήνουν πάνω στο νερό που τρέχει δίχως τελειωμό για να μας υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να το διαβούμε δυο φορές καθώς τα πάντα ρει και ουδέν μένει  / ακούω τις σταγόνες να στάζουν στο σπήλαιο κι εντός μου / αργά και άρυθμα / όπως όλη η ζωή / όπου ποτέ δεν ξέρεις πότε θα συμβεί το επόμενο καθετί /  το πιο μεγάλο στοίχημα είναι να κρατήσεις ζεστή την αγκαλιά σου για τον μοναδικό άνθρωπο που σε αγάπησε χωρίς να του δώσεις απολύτως τίποτα / όλοι ζητούν, όλοι θέλουν ένα κομμάτι από τη σάρκα σου / η πιο ανακουφιστική στιγμή είναι όταν συναντάς τα παιδικά σου χρόνια στο βλέμμα ενός έφηβου που τον λένε Ορφέα / κι ενός Άγγελου που μεγάλωσαν τα φτερά του / μια αγκαλιά που διαρκεί όσο μια αιωνιότητα / ... υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών που κουβαλώ παντοτινά ως φυλαχτό κι εκείνων που έρχονται και παρέρχονται / μέσα στην βαρετή τους υποκρισία και την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους / εσείς λοιπόν από κεί κι εγώ από δω...

 

~~~~~~

* Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν με αφορμή το σημείο εκείνο μέσα στο αγαπημένο μου σπήλαιο από όπου ξεκινούν όλα. Το σπήλαιο του Μααρά υπολογίζεται ότι εκτείνεται σε μια απόσταση περί των 22χιλιομέτρων, από τα οποία έχουν εξερευνηθεί μόλις τα 12χλμ, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και δυο διακλαδώσεις όπου γίνεται μόνο σπηλαιοκατάδυση. Τα υπόλοιπα είναι άγνωστο πώς εξελίσσονται, πώς είναι, (ξέρουμε μόνο ότι ξεκινούν από τις καταβόθρες του λεκανοπεδίου Κ.Νευροκοπίου και καταλήγουν στον Αγγίτη), καθώς το τελευταίο σιφόνι στα 7,8χλμ δεν είναι ακόμη προσβάσιμο κι εκεί σταματά προς το παρόν η εξερεύνηση για σπηλαιολόγους και σπηλαιοδύτες. Οι τουρίστες έχουν τη δυνατότητα να επισκεφτούν μόλις 500μ από την εξερευνημένη διαδρομή, η οποία σταματά σε ένα σημείο, η γέφυρα κόβεται και επιστρέφουν πίσω για να βγουν από την αίθουσα του τροχού. Στην άκρη της γέφυρας υπάρχει ένα σκαλοπάτι το οποίο πατούν μόνο όσοι συνεχίζουν, δλδ σπηλαιολόγοι, σπηλαιοδύτες, ερευνητές. Μετά τα 500μ βαδίζεις μέσα στο ποτάμι, αφού ο Μααράς είναι ένα τεράστιο ποτάμιο σύστημα, ένας ογκώδης αγωγός στον οποίο διοχετεύονται όλα τα νερά που στραγγίζουν από τα γύρω βουνά, το Φαλακρό, το Μενοίκιο και τον Όρβηλο. Στην άκρη της γέφυρας υπάρχει μια δίοδος που ανοίχτηκε για να μπορεί να γίνει επισκέψιμο ένα επιπλέον κομμάτι, αλλά δεν έγινε τελικά, είναι στην ουσία το 2ο σιφόνι, πίσω από το οποίο εκτείνεται μια από τις εντυπωσιακότερες αίθουσες σπηλαίου στον κόσμο, η αίθουσα της Ακρόπολης, που λίγοι έχουν την δυνατότητα να θαυμάσουν.