Πάνω που ροκάνιζα τη σοκολάτα μου είπα να γράψω κατιτίς... μέρες έχω να το κάνω... σοκολάτα με μαύρο τσάι και περγαμόντο! μου την έφεραν οι φίλοι μου απ' την Μεγαλούπολη ...και χίλια δυο καλούδια, από κείνα που δεν τα βρίσκεις σε κανένα περίπτερο ή ράφι σούπερ μάρκετ, καθότι άγνωστα προϊόντα γυναικείων συνεταιρισμών από διάφορα σημεία του πλανήτη... Σικελία, Πακιστάν, Τσιάπας...
Μα τι έλεγα;... Α ναι... ήρθαν λοιπόν οι φίλοι μου. Όχι φυσικά για να δουν αν ζω ακόμα... αυτό το γνωρίζουν... αλλά κάτι το τριήμερο, κάτι οι πατάτες που τέλειωσαν, γέμισαν το ντεπόζιτο και πήραν τα βουνά. Κι ενώ άλλοι θα έτρεχαν σε Πάτρες και Βραζιλίες για σερπαντίνες και σάμπα, οι φίλοι μου προτίμησαν το Νευροκόπι - το δικό μου Νευροκόπι, και μέσα από τα δικά μου μάτια.
Το πρόγραμμα είχε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, πρωτόγνωρα ακόμα και για μένα... κι ομολογώ ότι παρά το "σύνηθες" και την "προχειρότητα", περάσαμε όμορφα - κι εγώ και οι φίλοι μου... Στο Περιθώρι βέβαια ο Καιρός δεν βοήθησε, αλλά τι να κάνουμε, Αυτός ειν' αρχηγός και ποιος να τον ορίσει;... άσε που έχω μια υποψία ότι χάλασε μόνο για να την σπάσει σε όσες πήγαν κομωτήριο! ή σε κάτι υγροφοβικούς που πιστεύουν ότι είναι από ζάχαρη ... διότι εμείς ουδόλως πτοηθήκαμε, κι οι κουδουνοφόροι απ'το Βώλακα επίσης.
Κάποια στιγμή, μεταξύ κρασιού και τσιγάρου, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε παζάρι κάπου στη Σμύρνη του 1900. Η βροχή έκανε τις προβιές να μυρίζουν έντονα κι έτσι όπως μπερδευόταν με την τσίκνα απ' τα σουβλάκια και την καμμένη ζάχαρη, λίγο η γκάιντα λίγο το νταούλι... ένας υπέροχος αχταρμάς... και σε συνδυασμό με τα κουδούνια ήταν ό,τι καλύτερο μύρισα-άκουσα-και-είδα τους τελευταίους μήνες... κι εκείνο το πιτσιρίκι ήταν όλα τα λεφτά! Τελείως pagan...
Το πρωινό μας βρήκε στα Λευκόγεια. Όταν φτάσαμε δεν είχε πολύ κόσμο αλλά μέχρι να ανεβεί ο Ήλιος γέμισε ο τόπος. Παιδιά σέρναν τους γονείς πάνω στη γέφυρα, παπούδες χάζευαν τα εγγόνια που πετούσαν πέτρες στη γέφυρα... τα τραπεζάκια γέμισαν, το αυτοκίνητο του δήμου ανεβοκατέβαινε πηγαινοφέρνοντας κόσμο, η καντίνα με τα "νηστίσιμα" ασφαλώς και δεν έλειπε, οι αστυνομικίνες της τροχαίας λιάζονταν στο τζιπ, οι "άρχοντες" του τόπου έδωσαν πάλι το παρόν, ο αέρας δεν φύσηξε κι οι χαρταετοί έμειναν ακουμπισμένοι στα κάγκελα της γέφυρας... μύριζε τσίπουρο και βουνίσιο αέρα... μια ομορφιά! και με όλη τη γραφικότητα που διέπει κάθε "φτωχική" εκδήλωση. Μ' αρέσει ο ερασιτεχνισμός... και πιο πολύ μ' αρέσει που επέλεξαν αυτό το μέρος για Καθαρά Δευτέρα... ευκαιρία να κουνηθούμε λιγάκι... μια ωραιότατη εκδρομή και ταυτόχρονα αποκέντρωση των δράσεων. Νευροκόπι δεν είναι μόνο ο Νευροκόπης (! που λέει κι ο μικρός μου Greg !) Την επόμενη φορά ευελπιστώ να είναι καλύτερα... δεν εννοώ πιο οργανωμένα, αλλά να φυσάει ρε γμτο! όχι πολύ, τόσο-όσο... να γεμίσει ο ουρανός με χρώματα... χρώματα κι αρώματα!
Θυμάμαι κάποτε οι χαρταετοί ήταν τόσο πολλοί που έχανα το μέτρημα... κι ήταν πολύχρωμοι και τεράστιοι... κι ο σπάγγος ποτέ δεν ήταν αρκετός, πάντα ήθελα κι άλλο κι άλλο. Κυνηγούσα τα ύψη... θαρρείς για να αγγίξω τα πόδια του Θεού...
Δεν είδα πολλά παιδιά εφέτος, παραδόξως είδα πολλούς μεγάλους. Ίσως ήταν ιδέα μου μα... είχα την αίσθηση ότι όλοι οι χαρταετοί κουβαλούσαν κι από μερικές ευχές. Να τις πάνε πού θα μου πεις. Δεν ξέρω... Στον ουρανό μήπως;
Αφιερωμένο
στον Χ. που χρωματίζει τους γκρίζους τοίχους
σε όσους στηρίζουν την Τέχνη
σε όσους δεν με σώζουν από τον εαυτό μου (κι ευτυχώς)
σε όσους παλεύουν για ό,τι δεν παλεύεται
σε όσους είναι εκεί για "ό,τι χρειαστεί"
σε όσους πιστεύουν ακόμα στην ουτοπία της συλλογικής δράσης
και σε όσους ονειρεύονται ακόμα...
Μα τι έλεγα;... Α ναι... ήρθαν λοιπόν οι φίλοι μου. Όχι φυσικά για να δουν αν ζω ακόμα... αυτό το γνωρίζουν... αλλά κάτι το τριήμερο, κάτι οι πατάτες που τέλειωσαν, γέμισαν το ντεπόζιτο και πήραν τα βουνά. Κι ενώ άλλοι θα έτρεχαν σε Πάτρες και Βραζιλίες για σερπαντίνες και σάμπα, οι φίλοι μου προτίμησαν το Νευροκόπι - το δικό μου Νευροκόπι, και μέσα από τα δικά μου μάτια.
Το πρόγραμμα είχε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, πρωτόγνωρα ακόμα και για μένα... κι ομολογώ ότι παρά το "σύνηθες" και την "προχειρότητα", περάσαμε όμορφα - κι εγώ και οι φίλοι μου... Στο Περιθώρι βέβαια ο Καιρός δεν βοήθησε, αλλά τι να κάνουμε, Αυτός ειν' αρχηγός και ποιος να τον ορίσει;... άσε που έχω μια υποψία ότι χάλασε μόνο για να την σπάσει σε όσες πήγαν κομωτήριο! ή σε κάτι υγροφοβικούς που πιστεύουν ότι είναι από ζάχαρη ... διότι εμείς ουδόλως πτοηθήκαμε, κι οι κουδουνοφόροι απ'το Βώλακα επίσης.
Κάποια στιγμή, μεταξύ κρασιού και τσιγάρου, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε παζάρι κάπου στη Σμύρνη του 1900. Η βροχή έκανε τις προβιές να μυρίζουν έντονα κι έτσι όπως μπερδευόταν με την τσίκνα απ' τα σουβλάκια και την καμμένη ζάχαρη, λίγο η γκάιντα λίγο το νταούλι... ένας υπέροχος αχταρμάς... και σε συνδυασμό με τα κουδούνια ήταν ό,τι καλύτερο μύρισα-άκουσα-και-είδα τους τελευταίους μήνες... κι εκείνο το πιτσιρίκι ήταν όλα τα λεφτά! Τελείως pagan...
Το πρωινό μας βρήκε στα Λευκόγεια. Όταν φτάσαμε δεν είχε πολύ κόσμο αλλά μέχρι να ανεβεί ο Ήλιος γέμισε ο τόπος. Παιδιά σέρναν τους γονείς πάνω στη γέφυρα, παπούδες χάζευαν τα εγγόνια που πετούσαν πέτρες στη γέφυρα... τα τραπεζάκια γέμισαν, το αυτοκίνητο του δήμου ανεβοκατέβαινε πηγαινοφέρνοντας κόσμο, η καντίνα με τα "νηστίσιμα" ασφαλώς και δεν έλειπε, οι αστυνομικίνες της τροχαίας λιάζονταν στο τζιπ, οι "άρχοντες" του τόπου έδωσαν πάλι το παρόν, ο αέρας δεν φύσηξε κι οι χαρταετοί έμειναν ακουμπισμένοι στα κάγκελα της γέφυρας... μύριζε τσίπουρο και βουνίσιο αέρα... μια ομορφιά! και με όλη τη γραφικότητα που διέπει κάθε "φτωχική" εκδήλωση. Μ' αρέσει ο ερασιτεχνισμός... και πιο πολύ μ' αρέσει που επέλεξαν αυτό το μέρος για Καθαρά Δευτέρα... ευκαιρία να κουνηθούμε λιγάκι... μια ωραιότατη εκδρομή και ταυτόχρονα αποκέντρωση των δράσεων. Νευροκόπι δεν είναι μόνο ο Νευροκόπης (! που λέει κι ο μικρός μου Greg !) Την επόμενη φορά ευελπιστώ να είναι καλύτερα... δεν εννοώ πιο οργανωμένα, αλλά να φυσάει ρε γμτο! όχι πολύ, τόσο-όσο... να γεμίσει ο ουρανός με χρώματα... χρώματα κι αρώματα!
Θυμάμαι κάποτε οι χαρταετοί ήταν τόσο πολλοί που έχανα το μέτρημα... κι ήταν πολύχρωμοι και τεράστιοι... κι ο σπάγγος ποτέ δεν ήταν αρκετός, πάντα ήθελα κι άλλο κι άλλο. Κυνηγούσα τα ύψη... θαρρείς για να αγγίξω τα πόδια του Θεού...
Δεν είδα πολλά παιδιά εφέτος, παραδόξως είδα πολλούς μεγάλους. Ίσως ήταν ιδέα μου μα... είχα την αίσθηση ότι όλοι οι χαρταετοί κουβαλούσαν κι από μερικές ευχές. Να τις πάνε πού θα μου πεις. Δεν ξέρω... Στον ουρανό μήπως;
Αφιερωμένο
στον Χ. που χρωματίζει τους γκρίζους τοίχους
σε όσους στηρίζουν την Τέχνη
σε όσους δεν με σώζουν από τον εαυτό μου (κι ευτυχώς)
σε όσους παλεύουν για ό,τι δεν παλεύεται
σε όσους είναι εκεί για "ό,τι χρειαστεί"
σε όσους πιστεύουν ακόμα στην ουτοπία της συλλογικής δράσης
και σε όσους ονειρεύονται ακόμα...
