*go hug a tree* :)

Καμιά φορά ανάβω τσιγάρο κάτω απ' τ' αστέρια και ακούω τους σκύλους που γαβγίζουν. Πάντα είχα την περιέργεια να ακούσω τι λένε, μα ακόμα δεν κατάφερα να μάθω τη γλώσσα τους. Μυρίζει όμορφα τη νύχτα. Eιδικά αυτές τις μέρες έρχεται μια ευωδιά απ' τον κάμπο, μυρίζει άνοιξη. Είναι τόσο συγκεκριμένη αυτή η μυρωδιά, την θυμάμαι χρόνια... και δεν έχει αλλάξει καθόλου. Είναι τόσο λεπτή και φίνα... και μου αφήνει εκείνη την αίσθηση που μόνο σ' έναν πλατανόκηπο μπορεί να χωρέσει... ή σ' έναν ουρανό γαλάζιο νωρίς το πρωί κοντά στη θάλασσα... κι είναι χαρά, είναι πληρότητα... γαλήνη. Όπως όταν αγκαλιάζεις ένα δέντρο, που λέει κι η μικρή μου νεράιδα.
Ο καιρός άνοιξε και θα ανοίξει κι άλλο... άνοιξη ειν' αυτή δεν είναι παίξε γέλασε, μπορεί να ανοίξει και πόρτες και παράθυρα και καρδιές και μάτια. Είναι αστείο το παιχνίδι με τις λέξεις. Spring είναι και το ελατήριο, αλλά και η πηγή... Θυμάμαι ένα σουρρεαλιστικό παιχνίδι που παίζαμε κάποτε τα απογεύματα στην αυλή... μια ολόκληρη ιστορία με μια μόνο λέξη... πώς θα ταν αραγε αν η λέξη ήταν spring;
Ακούγονται τόσο ανόητα αυτά που γράφω, το ξέρω. Παρόλα αυτά μες στη χαζομάρα μου, αναρωτιέμαι... γιατί δεν βλέπω πια ανθρώπους να ξαποσταίνουν κάτω από ένα δέντρο; να ξαπλώνουν στις ρίζες του και να κοιτάνε τα κλαδιά που κουνιούνται απ' τον αέρα; κάποτε τα δέντρα ήταν συντροφιά, τώρα είναι "ένα μάτσο κλαδιά που κόβουν τη θέα". But it's OK... τα δέντρα δεν παρεξηγούν κανέναν ;-)

Να θυμηθώ να βάλω άσπρη-κόκκινη κλωστή...