Ο έρωτας κι ο θάνατος / ίδια σπαθιά βαστούνε

κι οι δυο με τρόπο ξαφνικό / και ύπουλο χτυπούνε

...
...
...
Μοναξιά μου τώρα / μοναξιά μου τίποτα... κι αν συνεχίσω με τους συνειρμούς δεν ξέρω που θα φτάσω. Είπα συνειρμούς και - οι καλύτεροι είναι αυτοί που προκύπτουν όταν περπατάω χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό. Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη - ασύνδετες - εντυπώσεις - διαπιστώσεις - να όπως τώρα. «ίδια σπαθιά βαστούνε»... μόνο τα επιφωνήματα που συνοδεύουν τον έρωτα ή/και το θάνατο να σκεφτώ, αρκεί για να ισχύει. Αμ, εκείνοι οι Ναϊτες κάποτε; φάτσα μόστρα το σπαθί, τη μια προς τα πάνω την άλλη προς τα κάτω... συμβολισμοί σου λέει. Αχ κύριε Φρόυντ πόσο δίκιο είχατε.

Μπορεί βέβαια το σπαθί να άλλαξε μορφή σήμερα αλλά όλα τα ίδια μένουν. Η κόψη λέει μετριέται σε ίππους εδώ και δεκαετίες. Μπορεί να ναι κι έτσι... (έχω μείνει τόσο πίσω... λες να με στήσουν σε λίγο σε κανένα μουσείο;) Λες αυτό να κάνει τον έρωτα πιο προσιτό ή/και τον θάνατο πιο ανώδυνο; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι... δεν ξέρω. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που προτιμώ την γκραν-γκινιόλ εκδοχή στο δεύτερο και την ρετρό στο πρώτο. Η χαζοχαρούμενη πλευρά, η επιδερμική, μου φαίνεται τόσο θλιβερή ώρες ώρες... πώς να πω... είναι λίγη για καταστάσεις τόσο μεγαλειώδεις.
Αναρωτιέμαι πώς κοιτούν τη ζωή τα παιδιά σήμερα. Σίγουρα όχι με τα μάτια της γενιάς μου. Η έκφρασή τους μερικές φορές είναι... Θεέ μου μοιάζουν τόσο μπερδεμένα σε όλο αυτό το fast food - living. Ξέρουν τόσα πράγματα, αλλά δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν αυτά που νιώθουν. Θαρρείς και τα συναισθήματα είναι κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί. Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία... δηλ. ψηλή ξανθιά άνετη «εύκολη» (?!)... Κάποτε το μότο ήταν «εύκολα ναι - πρόχειρα όχι» τώρα όλα μοιάζουν να είναι και εύκολα και πρόχειρα... συνάμα δύσκολα και απροσπέλαστα. Κι εκείνο το «ωραίον» που έλεγε ο έρμος ο Πλάτωνας είναι άγνωστη λέξη, αφού ό,τι το προσδιορίζει -απλούστατα- δεν υπάρχει πια.

Μου έλεγε μια φίλη τις προάλλες «δεν υπάρχουν πια άντρες» και γέλασα. Πώς δεν υπάρχουν. Αν ανοίξεις κανένα βιβλίο, αν δεις καμιά ταινία... άκου κει δεν υπάρχουν. Γιατί βρε, υπάρχουν γυναίκες; ρωτώ εγώ. Και κάπου εκεί αρχίζει μια κουβέντα, όπου ο καθείς προσπαθεί να οριοθετήσει το πλαίσιο δράσης που κάνει το κάθε φύλο να είναι αυτό που είναι, να είναι συνεπές με τον τίτλο του, να να να...και να 'χαμε να λέγαμε, κουβέντες χωρίς τέλος. Από την «έκπτωση των ηθών» περνάμε στην «σήψη του συστήματος» κάνουμε μανούβρες γυροφέρνοντας το ίδιο πάντα θέμα -τις σχέσεις- μέχρι να φτάσουμε στο ζητούμενο σημείο, τον έρωτα και το θάνατο.

Σκέφτομαι τώρα την Α. που μου έλεγε πώς νιώθει μέσα σε όλα σε αυτά, πόσο δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συναισθήματά της, σε σχέση με τα «πρέπει» που επιβάλλει η ζωή εδώ «στο χωριό» και με την στάση των αγοριών της ηλικίας της. Με άκουγε με τόση προσοχή που... ήταν από κείνες τις φορές που νιώθω ότι έχω ευθύνη για όλα τα παιδιά του κόσμου, που νιώθω ότι οφείλω να τους δώσω μια απάντηση, έστω σαν εναλλακτικό μονοπάτι σε περίπτωση που η πεπατημένη δεν φτάνει. Γιατί βλέπω την αγωνία τους να σταθούν μέσα σε καταστάσεις που δεν καταλαβαίνουν και πόσο τελικά τους φοβίζει η ίδια η ζωή. Κι είναι τόσο δύσκολο σε μια μικρή κοινωνία που έχει τόσα στεγανά να λειτουργήσεις ως φυσιολογικός άνθρωπος. Κι ενώ όλοι γκρινιάζουν για το στενό πλαίσιο που τους δίνεται δεν κάνουν ένα τόσο δα βήμα για να το διευρύνουν. Μα τι διάολο, ποιος ορίζει αυτό το πλαίσιο αν όχι εσύ κι εγώ και όλοι μαζί; «Μην την ψάχνεις, εδώ σε κοιτάνε, θέλουν κάτι να σου πουν και δεν τολμάνε!» Αυτό να ήταν μόνο θα χειροκροτούσα. Το γαμώτο είναι ότι όποιος τολμάει πρέπει να γίνει πρωτοσέλιδο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πολλές φορές προσπάθησα να δικαιολογήσω αυτήν τη στάση, γιατί την καταλαβαίνω, ξέρω από που ξεκινάει και πώς τρέφεται, μα πάντα καταλήγω στο ότι... / ο έρωτας κι ο θάνατος είναι στην ίδια μοίρα... απαιτούν την ίδια αξιοπρεπή στάση, την ίδια συνέπεια... Τι ειρωνεία, να σεβόμαστε τους νεκρούς που στο φινάλε φεύγουν και δεν ξαναγυρνούν και να μην σεβόμαστε τους ερωτευμένους. Τι σόι πολιτισμός είναι αυτός που προωθεί και στηρίζει την νεκρολαγνεία κι όχι τον έρωτα, την πηγή της χαράς, της δύναμης, την μόνη αληθινά δημιουργική κατάσταση της ψυχής. Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτή η υποκρισία. Η νιότη θέλει άπλα για να εκφραστεί. Κανείς δεν λέει να το χωνέψει θαρρείς και δεν πέρασαν ποτέ απ' αυτό το σοκάκι. Χάσαν την νιότη και μαζί χάσαν τον έρωτα. Θαρρείς και η νιότη μετριέται σε χρόνια και σε υποχρεώσεις. Και τέλος πάντων ποιοι είστε εσείς που ετοιμάζεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή να λιθοβολήσετε δυο ανθρώπους που περπατάνε χέρι χέρι στο δρόμο ή ανταλλάσουν ένα φιλί στα πεταχτά για καλημέρα; Ω μον Ντιε, πόσο άθλιος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν δεν έχει αυτό που επιθυμεί και πόσο θλιβερός να κατηγορεί τον άλλον που το έχει. Φίλτατοι «αναμάρτητοι», πάρτε το χαμπάρι, όποιος εξοικειώνεται με τον έρωτα, εξοικειώνεται και με τον θάνατο - πάνε πακέτο αυτά τα δυο- κι αν ο έρωτας δεν είναι γλυκό μεθύσι και ανεμελιά καταλήγει σε hangover και νοητικά ξερατά... κι ο θάνατος τότε μοιάζει με μπαμπούλα που παραμονεύει στη γωνία... if you know what I mean ;-)