20.9.16

όλα στάχτη


Είναι κάτι στιγμές που θέλω να πιω να μεθύσω... να γίνω τόσο τύφλα που να ξεχάσω και το όνομά μου...  να γαμηθώ σαν να μην υπάρχει αύριο... να ξορκίσω την πραγματικότητα κι εκείνη τη διαολεμένη στιγμή που ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου... είναι κάτι στιγμές που το μόνο που θέλω είναι κάποιον να μου νανουρίζει τη σκέψη... να μετράω σαπουνόφουσκες με άδειο κεφάλι να χάσκω σαν βλαμμένο... στο διάολο όλα, τίποτα δεν έχει αξία... όλα στάχτη...


[Στον Φ. που πέρασε απέναντι την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου... για να μου θυμίσει με τόσο βάρβαρο τρόπο πως η ζωή είναι μια τόση δα φλασιά και τελικά εκείνη η χιπστεράδικη παπαριά έχει βάση: You Only Live Once! / See you bro in God's camp...]