Μίλα μου

Είναι μερικές αποφάσεις τόσο δύσκολες που σε στριμώχνουν, κι όσο κι αν ψάχνεις διεξόδους διαφυγής είναι μονόδρομος. Αν δεν τις πάρεις νιώθεις δειλός, αν τις πάρεις νιώθεις πως ανέβηκες ένα σκαλοπάτι... Μήνες τώρα προσπαθώ να χωρέσω στο κεφάλι μου κάποια νέα δεδομένα που προέκυψαν και "πρέπει να μάθω να ζω με αυτά". Είναι όμως κάποια πράγματα, που όσο ευρύχωρος κι αν είσαι, ξέρεις πως, από τη στιγμή που θα μπεις στο δρόμο, δεν υπάρχει επιστροφή. Ένα τέτοιο δρόμο προσπαθώ να χωρέσω μέσα μου, να συμφιλιωθώ να τον κάνω δικό μου, να μη φοβηθώ, να τραβήξω μπροστά κι όπου με βγάλει. Και πάνω που στριφογυρνάω στον ύπνο μου, κλαίω, χτυπιέμαι, το αποφασίζω πως έτσι πρέπει να γίνει. Και πάνω που το αποφασίζω κάνω το πρώτο βήμα, γενναία, με θάρρος και με τσαμπουκά, "it's now or never", και η ορμή που έχω φτάνει για να με κρατήσει για όλη τη διαδρομή...

Κοιτώ τον ουρανό από το μπαλκόνι, τα πουλιά που κυνηγιούνται στις ταράτσες και τα στενά της πόλης που απλώνονται κάτω από τα πόδια μου. Σκοτείνιασε. Κάθε Μεγάλη Πέμπτη ή Μεγάλη Παρασκευή ο καιρός είναι μελαγχολικός. Κοιτώ τα μαύρα σύννεφα. Θα βρέξει. Περιμένω. Πρώτη φορά η αναμονή δεν με βάζει σε δεύτερες σκέψεις. Έχω αποφασίσει. Προχωράω μπροστά ο,τι κι αν γίνει. Και κάπου εκεί εμφανίζεται στο δρόμο μου ο Οδηγός μου και μου λέει ότι δεν είναι μονόδρομος, ότι κάπου στη συνέχεια έχει διακλαδώσεις, μπορώ να αλλάξω διαδρομή, μπορώ αν θέλω να γυρίσω και πίσω. Μια τεράστια έκπληξη κατακλύζει όλο μου το είναι, μια βαθιά ανακούφιση που τη νιώθω να κυλάει μαζί με το αίμα μου, σαν να έφυγαν από πάνω μου 20 κιλά κι άλλα τόσα χρόνια. Γελάω, θέλω να αρχίσω να κλαίω, να αγκαλιάσω τον Οδηγό μου. "Φτερά στα πόδια!"...

Έβρεξε. Όλα υγρά κάτω απ' τα πόδια μου. Η μυρωδιά της βροχής που ξέπλενε τους χιλιο-περπατημένους δρόμους με κάνει να νιώθω λυτρωμένη. Ταξιδεύω κάτω από έναν κόκκινο ουρανό, στο βάθος τα φώτα από τα χωριά μοιάζουν με αστέρια που έπεσαν πάνω στις πλαγιές των βουνών (θυμάσαι πότε το σκέφτηκες αυτό πρώτη φορά;)… χαμογελάω στο πουθενά καθώς η φωνή της Joss επαναληπτικά χορεύει ξυπόλυτη στον ρυθμό της καρδιάς μου. Την ακολουθώ κι η σκέψη μου φτάνει σε σένα... θυμάμαι το παιδικό σου χαμόγελο που με γαληνεύει, τα λαμπερά σου μάτια που μιλάνε καλύτερα απ' όλες τις λέξεις… για ακόμα μια φορά η μουσική περιγράφει τις σκέψεις μου όσο καμιά γλώσσα δεν κατάφερε ποτέ...

Πέρασε καιρός από τότε που άκουσα την φωνή σου να μου τραγουδάει… την κρατάω φυλαγμένη σε ένα μικρό κουτάκι (σαν κείνα που είχε κι ο αδερφός μου ο Φ όταν ήθελε να δραπετεύσει από την πραγματικότητα) και το ανοίγω όποτε μου λείπεις. Κι αν μέχρι χτες η σιωπή με τρόμαζε, σήμερα (αχ σήμερα...) νιώθω πως μερικά πράγματα (που δεν είναι πράγματα) αξίζουν όλες τις σιωπές του κόσμου...

Αν έχεις δει ποτέ ένα μικρό ζαρκάδι να σε κοιτάζει μέσα στα μάτια φοβισμένο, θα καταλαβαίνεις τι εννοώ. Μοιάζει να χαμογελάει, αλλά μέσα του είναι τρομαγμένο. "Δεν θα σε πειράξω" του είπα, όμως εκείνο άφησε ένα λυγμό σαν μωρό που κλαίει και χάθηκε τρέχοντας στο Δάσος... στο Δάσος της σκέψης του...

Μακάρι να βρέξει και σ' εκείνο το Δάσος απόψε...