Προσπαθώντας να χωρέσει το μπόι του στις στενάχωρες θέσεις του λεωφορείου, απλώνεται και στις δυο και τα πόδια του κλείνουν το διάδρομο. Μισοκοιμάται με τα αυτιά βουλωμένα με ακουστικά, σχεδόν έχει λιώσει, προφανώς κουρασμένος από νυχτερινό ταξείδι. Μια θέση μπροστά του ένας ακόμα νεαρός με τεράστια ακουστικά στ' αυτιά που σε κάθε στάση τα βγάζει και ρωτάει τον μοϊκανό αν φτάσαμε και που βρισκόμαστε. Ο μοϊκανός του λέει ότι ακόμα δεν φτάσαμε και ξαναγυρνάει στον κόσμο του. Καταλαβαίνω ότι οι νεαροί πηγαίνουν στο Νευροκόπι, στο στρατόπεδο εκπαίδευσης και χαμογελάω στη σκέψη του τι τους περιμένει. Το λεωφορείο έχει τελειώσει με τις στάσεις και μπαίνει πια στα βουνά. Κάπου εδώ τελειώνουν τα αστεία για όποιον έρχεται πρώτη φορά. Οι στροφές ολοένα και πληθαίνουν, ο καιρός είναι μουντός, δεν ξεχωρίζεις το ψιλόβροχο από την ομίχλη. Περνάμε ανάμεσα από το εγκαταλειμμένο μεταλλείο του Σκαλιστήρη. Μαύρα βουνά από παρατημένο μαγγάνιο δεξιά κι αριστερά μας κάνουν το τοπίο να μοιάζει με αυλή της Εκάτης. Ο νεαρός με τα τεράστια ακουστικά τα βγάζει και κοιτάζει αποσβολωμένος. Ο μοϊκανός σηκώνεται, τεντώνεται, κοιτάζει έξω, βγάζει τα ακουστικά και κοιτάζει τον άλλο κατάφατσα. "Που πάμε ρε μαλάκα;!;" λένε με μια φωνή… και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω, καθώς στην άκρη της γλώσσας μου κρέμεται κείνο το παλιό γηπεδικό σύνθημα: "εμείς Ευρώπη εσείς στο Nευροκόπι!"
------
*** γράφει το σύνθημα στον τοίχο απέναντι από την εκκλησία...
------
*** γράφει το σύνθημα στον τοίχο απέναντι από την εκκλησία...
