Κοιτώ μια παλιά φωτό που δείχνει την αφεντιά μου με τους αιώνιους φίλους και τον τότε αγαπημένο μου, σε γνωστό ταβερνείο να τρωγοπίνουμε, παρέα με λαχαναγορήτες και λοιπούς λαϊκούς παππούδες, τους μόνους αυθεντικούς "της πιάτσας", μετά από τη συνηθισμένη βόλτα σε Ραγιά-Παπασωτηρίου-Πρωτοπορία-Μόλχο για βιβλία και περιοδικά και άπειρες ώρες σε Rollin' under, Λωτό και studio 52 για βινύλια. Αναπόφευκτα συγκρίνω εποχές και καταστάσεις, και παρότι και τότε μου την έσπαγαν πολλά πράγματα (γιατί περίμενα να έρθει το υδροχοϊκό μέλλον κι εκείνο το άτιμο δεν ερχόταν ποτέ γιατί εγώ έτρεχα πιο γρήγορα από το παρόν του μέσου όρου), ωστόσο εκείνη η εποχή είχε όλα τα στοιχεία που την έκαναν συναρπαστική κι ας μην το κατάλαβαινα τότε γιατί απλά ήμουν μέσα σε αυτό και δεν το έβλεπα.
Κρασί, τσιγάρα (πολλά), φοβερές μουσικές, φοβερή κουλτούρα, τέχνη παντού, ταξίδια, όνειρα, παλαβομάρα, αληθινοί φίλοι, δυνατές αγάπες, αγόρια με @@, δουλειές με ενδιαφέρον, καταστάσεις με ενδιαφέρον, άνθρωποι με ενδιαφέρον. Τώρα όλα μια χλιαρή εμετική σούπα, μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου σιχαμεροί "γυμνοσάλιαγκες" (ειδικά μες στην εκκλησία, που μου είπε κι ένας πάτερ που δεν μασάει τα λόγια του), γέμισε ο τόπος ψώνια που προσπαθούν να γίνουν "κάποιοι", πουτάνες που παριστάνουν τις κυρίες, φλύαρες χαζογκόμενες, άντρες χωρίς παντελόνια, όλα ψεύτικα, και κλίκες, κλίκες παντού, στις δουλειές, στις τέχνες, στους συλλόγους, στις εκκλησίες (εκεί να δεις τι γίνεται), στα νοσοκομεία, στα νεκροταφεία, παντού Θεέ μου παντού, άνθρωποι χωρίς καμία ουσιαστική κουλτούρα, αμόρφωτοι που έχουν εξουσίες, ή πτυχιούχοι ημιμαθείς, μέτριοι και φιλόδοξοι (αυτή η μάστιγα), χωρίς αρχές, χωρίς τρόπους, χωρίς αξίες, χωρίς τίποτα. Όλοι κι όλα δήθεν. Όλοι κι όλα για το συμφέρον. Σε θυμούνται όταν θέλουν κάτι και εξαφανίζονται όταν δεν έχουν να πάρουν. Κι όλοι κατά έναν περίεργο τρόπο έχουν την βλακώδη εντύπωση ότι επειδή με γνώρισαν χτες, δεν έχω παρελθόν. Μιλάνε με ύφος και τουπέ ενώ δεν έχουν καν το ανάστημα για να σταθούν δίπλα μου.
Δυστυχώς για κάποιους έχω παρελθόν και είναι μεγαλύτερο από την ιστορία που διάβασαν στο σχολείο, με πολλά χιλιόμετρα σε αεροπλάνα και βαπόρια, από τον Βαρδάρη ως τα Εξάρχεια. Όταν αυτοί έπαιζαν τάβλι στα καφενεία με τα φρικιά εγώ έπινα κοκταίηλ μετά το Μέγαρο Μουσικής, όταν αυτοί μάθαιναν να ζωγραφίζουν, εγώ ήδη έκανα street art. "Δεν έγλειψα, ούτε κομματίστηκα" που έλεγε κι ο κάπταιν μου, ήμουν πάντα αυθεντική και πρωτοποριακή. Πάντα θα είμαι και το ξέρουν, ειδικά αυτοί που κρυφοκοιτάζουν τον τοίχο μου, για να κλέψουν καμιά ιδέα, και να με συγχωρέσουν που τελευταία δεν βάζω τίποτα αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο κι όσος μου απομένει είναι για κείνα που αποτελούν πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μου. Δεν έχω περιαυτολογήσει ποτέ γιατί δεν με ένοιαζε να χτίσω βιογραφικό, αλλά να ζω μέσα από όλα αυτά που με συνθέτουν και που αγαπώ, και το βιογραφικό θα γίνει έτσι κι αλλιώς από μόνο του. Αλλά σε αυτήν την χώρα ισχύει μόνο ότι έχει ειπωθεί και καταγραφτεί, αλλιώς είναι σαν να μην έγινε, αν δεν περιαυτολογήσεις λίγο είναι σαν να μην υπάρχεις. Δυστυχώς για κάποιους υπάρχω που λέει κι ο Στελάρας και θα υπάρχω ακόμα κι όταν φύγω γιατί το αποτύπωμά μου θα είναι μεγαλύτερο των δημοσίων μου σχέσεων, και μου το επιβεβαιώνει η αγάπη των μαθητών μου τόσα χρόνια.
Δεν ήμουν ποτέ τσογλάνι, αλλά καθώς με κοιτώ από τόση απόσταση πια, διακρίνω το τσογλάνι που έκρυβα μέσα μου... κάτι που φυσικά δεν το εννοώ όπως οι αστοιχείωτοι πλεμπαίοι αλλά στην πιο αβαντ-γκαρντ εκδοχή, όπως η κυριλέ αλητεία που λέω και λίγοι καταλαβαίνουν τι εννοώ... ε αυτό το τσογλάνι είναι πλέον εδώ. Αρκετές εκπτώσεις έχω κάνει στην βλακεία, στην μετριότητα, στην κουτοπονηριά, στην πουστιά, αρκετούς παίνεψα χωρίς να αξίζουν δίφραγκο, αρκετούς βοήθησα ενώ θα 'πρεπε να τους κλωτσήσω να πέσουν στο γκρεμό, αρκετούς στήριξα να σταθούν στα πόδια τους για να τους δω μετά να προσπαθούν να κόψουν τα δικά μου, αρκετούς εκπαίδευσα για να τους δω μετά να παριστάνουν εμένα, αρκετούς ανέχτηκα να μου πετούν την ψυχική τους σαβούρα επειδή δεν διέθεταν τίποτε άλλο ή νομίζοντας πως επειδή είμαι χριστιανή θα κάνω μόκο. Η σιωπή θέλει τη στιγμή της. Αν κάτι μου έμαθε η μητέρα μου είναι να σιωπώ κυρίως όταν δεν θέλω. Στην αρχή επαναστατούσα όταν το άκουγα αλλά συν τω χρόνω κατάλαβα ότι το εύκολο είναι να μιλά κανείς, όλοι έχουν γνώμη και άποψη για όλους και όλα, όλοι κρίνουν και κατακρίνουν, καθημερινά εκσφενδονίζονται στον αέρα τόσες κακίες και πονηρίες που τα ακασικά αρχεία βγάζουν φλύκταινες. Η σιωπή είναι δύσκολη και να την εφαρμόσεις αλλά και να την υποστείς. Αυτό όμως που εντέλει κάνει κάποια να είναι κυρία είναι το να ξέρει πότε να κλείσει το στόμα της. Κι επειδή όλα στη ζωή έχουν μια κόκκινη γραμμή, εδώ τελειώνει το πανηγύρι για κάποιους. Θα συνεχίσω μόνο με αυτούς που είναι του επιπέδου μου και που σέβονται τον κώδικα αξιών μου, και που (διαχρονικά) είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, εκείνοι οι δυο τρεις φίλοι που αποδεδειγμένα είμαστε ο ένας για τον άλλον, και κυρίως στα δύσκολα. Οι υπόλοιποι έρχονται και παρέρχονται ως απλοί κομπάρσοι. Ούτε καν αυτό.
