-- Καμιά φορά φτάνουν ως εδώ ψίθυροι από το παρελθόν σαν αεράκι στους ώμους καθώς κοιμάμαι στην ακτή...
-- Η μορφή σου αλλάζει με τα χρόνια, με τους αιώνες, μα είναι πάντα η ίδια, εκείνη που εξαρχής ονειρεύτηκα και κάποτε ζωγράφισα σε μερικές σελίδες μαζί με καναδυό λέξεις κλειδιά για να θυμάμαι ότι σε είδα. Όταν συναντηθήκαμε πρώτη φορά ήσουν ήδη κομμάτι μου, το κατάλαβα όταν σε είδα να φεύγεις, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου, κι ας μην μπορούσα να σε δω όπως αληθινά είσαι... κι έκλαιγα σαν παιδί που το αφήσαν μόνο του σε ξένο τόπο... από τότε παλεύω με τον εαυτό μου και με τον αέρα, μήπως και σε βρω, όχι μέσα μου αλλά εκεί που αληθινά είσαι...
-- Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βάθος των ματιών σου καθώς μου άπλωνες το χέρι να μοιραστείς κάτι δικό σου που το έκοψες στη μέση για πάρτη μου. Ποτέ κανείς δεν το έκανε αυτό κι ήταν αρκετό για να σε κλείσω σ' ένα μυστικό κουτάκι μέσα μου και να σε κρυφοκοιτάζω όταν κανείς δεν με βλέπει, γιατί ήσουν πολύτιμος για μένα. Ακόμα είσαι. Πάντα θα είσαι. Κι ας μην σου το έχω πει ποτέ.
-- Όσες τροχιές και να κάνω, σε όσους γαλαξίες και να βρεθώ, ξέρω πια ότι σε σένα θα επιστρέφω, ως το πιο σταθερό μου σημείο που με ενώνει με Εκείνον. Ταξίδεψα τόσο μακριά για να το καταλάβω... χρειάστηκε όμως μια στιγμή, ένα απόγευμα, για να δω στο βλέμμα σου τον δρόμο που απλωνόταν μπροστά μου.
-- "Σε σκεφτόμουν..." μου έγραψες, κι εγώ αμέσως έκανα πως το μουντζουρώνω λέγοντας βλακείες για να μην δακρύσω και με δεις. Αν αγάπησα μια φωνή σε τούτο τον κόσμο είναι η δική σου... κι εκείνος ο τρόπος που λες το "σ", που είναι σαν χάδι κι αναρωτιέμαι πώς το κάνεις... "Άνω σχώμεν τας καρδίας..."
