...από κείνες τις στιγμές που δεν καταλαβαίνεις χριστό αλλά το κομμάτι σε αγγίζει τόσο βαθειά που θες να ξηλώσεις την καρδιά σου και να την εκσφενδονίσεις στο άπειρο... η γλώσσα της μουσικής είναι η μόνη που αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλη και είναι μόνη που μου αρκεί σαν εργαλείο για να συνεχίσω να υπάρχω σε αυτόν τον πλανήτη... έτσι κι αλλιώς οι λέξεις ήταν ανέκαθεν φράγμα στην επικοινωνία που λέει και μια ψυχή...
...είναι κάτι μελωδίες που σε γυρνάνε πίσω, σε μέρη που έχεις ξαναπάει, και θα 'θελες να έχεις ξεχάσει για πάντα... γιατί όσο και να προσπαθείς ο κόμπος στο λαιμό ανεβαίνει προς τα πάνω και γίνεται λυγμός... όχι η πληγή δεν πονάει πια, μόνο το σημάδι της άφησε, κι αυτό καμιά φορά ξεχνάς ακόμα και το πότε έγινε... έτσι λες στον εαυτό σου για να συνεχίσεις, αλλά βαθιά μέσα σου εύχεσαι να μην είχες διαλέξεις τότε εκείνο το μονοπάτι, τώρα θα ήσουν κάπου αλλού, ίσως με λιγότερη δύναμη αλλά χωρίς σημάδια... δεν ξέρω τι τελικά είναι καλύτερο, να μαθαίνεις από την εμπειρία ή να ζεις μια ζωή μες στην άγνοια της γυάλας... δεν ξέρω... είναι κάποιες επιλογές και κάποιες απώλειες στη ζωή που μας σημαδεύουν τόσο βαθειά... τόσο γαμημένα βαθειά... θυμάμαι όταν ακόμα πήγαινα σχολείο είχα γράψει στο ημερολόγιό μου (ναι, την είχα από τότε αυτήν την κακιά συνήθεια...) ότι μαζεύτηκαν στοίβες οι προσευχές μου στον ουρανό, ο Θεός δεν δίνει δεκάρα για τις δικές μου, δεν με ακούει... πόσα χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνω λάθος, έμαθα όλες τις γλώσσες που μπορεί κάποιος να μιλήσει σε έναν Θεό, έμαθα όλους τους τρόπους όλα τα σαβουάρ βιβρ, κι εκείνος έμοιαζε να με έχει γράψει τελείως... μέχρι που κατάλαβα πως είμαι εγώ που πρέπει να απαντήσω όχι Εκείνος... απλά μερικές φορές νιώθουμε όλοι τόσο εξουθενωμένοι από το μαρτύριο της ζωής στα εγκόσμια, που θέλουμε ένα χάδι, να μας πάρει αγκαλιά και να μας πει, "δεν πειράζει που έκανες λάθος, όλα θα τα διορθώσουμε", κι ας ξέρεις πως εκείνη τη στιγμή όλα είναι σκατά και δεν φαίνεται και κανένα φως στο τούνελ... και το τούνελ είναι γαμημένα βαθύ... ά ρε καριόλη ήξερες γιατί δεν μου έμαθες καμιά από τις τεχνικές, για να μην ξέρω πώς να βγω... αλλά εγώ έχω φτερά, μη βλέπεις τώρα που δεν ανοίγουν από το στραπατσάρισμα, έχω φτερά καριόλη και όταν τα ανοίξω θα είσαι κι εσύ άλλη μια κουκίδα χωρίς ταυτότητα κάτω από το πέταγμά μου, ένα σημείο δίχως νόημα...
=====
οι στίχοι εδώ (έψαξα κα τους βρήκα)
