Golden Gate

Χρυσή Πύλη, Golden Gate. H μοναδική διπλή πύλη στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ που αποτελείται από την Πύλη του Ελέους και την Πύλη της Μετάνοιας. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Όρος των Ελαιών και συγκεκριμένα την Βηθφαγή από όπου ξεκίνησε ο Ιησούς Χριστός να κατηφορίζει προς την Αγία Πόλη επαληθεύοντας την προφητεία περί ελεύσεως του Μεσσία την ημέρα των Βαίων με ένα γαιδουράκι (Ιεζεκιήλ 44:1-3). Αν αφαιρέσεις τις σύγχρονες προσθήκες η διαδρομή είναι εμφανής. Προχωρώ προσπαθώντας να αφουγκραστώ εκείνη τη στιγμή, αναπόφευκτα δακρύζω... πόσα χρόνια περίμενα να βρεθώ εδώ και να βαδίσω σε αυτή τη διαδρομή, στα ίχνη Του...

Η Χρυσή Πύλη θεωρείται το σύμβολο της Αμμώμου Συλλήψεως καθώς εδώ συναντήθηκαν ο Ιωακείμ και η Άννα. Γι αυτό και ονομαζόταν "Ωραία Πύλη". Σφραγίστηκε από τους Μουσουλμάνους το 810, άνοιξε ξανά το 1102 από τους Σταυροφόρους, ξανασφραγίστηκε από τον Σαλαντίν μετά την ανάκτηση της Ιερουσαλήμ το 1187 και ο ​​Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής την ανοικοδόμησε μαζί με τα τείχη της πόλης, αλλά την έκλεισε το 1541 και παρέμεινε έτσι έκτοτε. Χιλιάδες τάφοι μουσουλμάνων βρίσκονται στα ριζά της Χρυσής Πύλης και δεκαπλάσιοι εβραϊκοί πιο κάτω... ένα απέραντο νεκροταφείο, από τα ακριβότερα στον πλανήτη γη, όπου οι "προνομιούχοι" νεκροί περιμένουν την επιστροφή του Μεσσία για να αναστηθούν πρώτοι. Κανεις δεν ερχεται εδω, μονο κατι "παραξενοι" σαν εμενα, και κατι μουσουλμανοι που ερχονται να θαψουν καποιον με συνοπτικες διαδικασιες. "Ξεραΐλα" θα λεγε κανεις. Δεν υπαρχει στα "αξιοθεατα" κι αν ρωτησεις οι περισσοτεροι δεν την ξερουν, ειδικα οι χριστιανοι. Γνωριζουν το μερος ως "νεκροταφειο", υπαρχει και ταμπελα που γραφει "the last path". Απο αρχιτεκτονικης αποψεως ειναι η Ωραιοτερη Πυλη, με δευτερη της Δαμασκου. Η αξια της ομως ειναι υπερπολυτιμη για μενα που παντα πηγαινω off the beaten track και εδω ειδικα ως saunterer κι οχι ως traveller...

Σκέφτομαι τη στιγμη που ο Ιησους ανεβαινει στο γαιδουρακι για να μπει στην Ιερουσαλημ απο την Ανατολική Πυλη, την Χρυσή... σε αντίθεση με τον πρόγονό του Βασιλιά Δαυίδ που μπήκε από την Πύλη της Σιών. Ειναι η στιγμη που ξεκινα η αντιστροφη μετρηση για τον Ιησού ως ανθρωπο, και λεει στους ακομα ανυποψιαστους μαθητες του "ο,τι κι αν συμβει απο εδω και περα, οπως κι αν νιωσετε, ο,τι κι αν σκεφτειτε, να ξερετε οτι σας αγαπησα σαν δικους μου... και θα σας αγαπω μεχρι το τελος"... και ανεβαινει στο γαιδουρακι για να παει προς τη θυσια... οπως το προβατακι που καποτε ο βασιλιας Δαβιδ διαλεξε για να προσφερει στο Θεο το Πασχα, αστιγματιστο κι αθωο. Σκεφτειτε πως ενιωθε. Μπειτε στη θεση του. Πως νιωθει αραγε ενας θανατοποινήτης που αδικως οδηγειται στην ηλεκτρικη καρεκλα αλλα προχωρα να εκπληρωσει το πεπρωμενο του; Εκεινος βεβαια ηξερε οτι προχωρα προς την αιωνια δοξα.

Νεος, ωραιος, ευθυτενης, ευφυης, αξιαγαπητος, να τον βλεπει η μανουλα του να ξεκινα προς τον θανατο παλικαρισια, με ενα ελαφρυ χαμογελο, κι εκεινη να ποναει γιατι συντομα θα χασει τον μονακριβο της αλλα να τον καμαρωνει γιατι στο προσωπο του εκπληρωνονται ολες οι προφητειες, ειναι ο διαλεχτος γιος του Θεου, ο ιδιος ο Θεος ενσαρκωμενος. Ασυλληπτες στιγμες... 

Με αυτες τις σκεψεις και πολλες αλλες, μονο να κλαψω μπορω, κι οσο περνα ο καιρος κλαιω κ περισσοτερο.

Οσα μαρτυρια κι αν ζησουμε δεν θα νιωσουμε ποτε οσα Εκεινος, εκείνη την κομβική στιγμή, ουτε κ θα καταλαβουμε τι εκανε για εμας. Γιατι απλα δεν τα χωρα ο νους μας. Απο την ανασταση της κορης του Ιαειρου μεχρι την Ανασταση του Λαζαρου ολα ειναι απλως ιστοριες αλλα αν κάτσεις να τα σκεφτείς τα γεγονοτα είναι mindblowing, αδιανοητα...

Καλή χρονιά...

Μα καλή χρόνια Σεπτεμβριάτικα; Ναι, διότι είναι 1 Σεπτέμβρη, "αρχή Ινδίκτου" γράφει στο ημερολόγιο... δεν είχα ιδέα τι σημαίνει αυτό, το συνειδητοποίησα σήμερα, ακούγοντας το κήρυγμα του εφημέριου... σήμερα ξεκινά το νέο εκκλησιαστικό έτος, σήμερα ξεκινά ο κύκλος της ζωής, του θανάτου, της ανάστασης... οδεύουμε προς την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, μετά τα Χριστούγεννα κοκ... περιέγραψε το σημερινό ευαγγέλιο, είναι η μέρα που ο Ιησούς πηγαίνει στη συναγωγή για να μιλήσει, στην αρχή όλοι θαυμάζουν, μετά κλείνει τις περγαμηνές και συνεχίζει μόνος Του, και ο εφημέριος είπε ότι όλοι θαύμασαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε έτσι ακριβώς... ή τουλάχιστον δεν τέλειωσε ευχάριστα αυτή η συνάντηση... ο Ιησούς αναφέρθηκε στη μέρα εκείνη είπε ως "την ημέρα που εκπληρώνεται η εύνοια του Κυρίου" και πολλά άλλα τα οποία δεν άρεσαν στον ραββίνο που ήταν κάποτε δάσκαλός του, αντιθέτως ξίνισε και κάπως έτσι ~παρουσία της Παναγίας, του φίλου του Λάζαρου και των αδερφών του Μαρίας και Μάρθας και κάποιων οικογενειακών φίλων που τον γνώριζαν και πήγαν να τον ακούσουν~ ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση...

"Κανένας προφήτης δεν είναι αποδεκτός στην πατρίδα του" είπε...

Καλή χρόνια... προχωράμε...

Η Ιερά Εξέταση του αναλόγιου

Άσε μας ρε χοντρέ κομπλεξικέ που θα διορθώσεις κιόλας το παιδάκι. Απίστευτο μπούλινγκ, κάποιος να τους μαζέψει επειγόντως. Αμφιβάλλω αν ένας απ αυτούς που είναι εκεί για να ακούνε και να είναι διακριτικοί κ δίκαιοι, αλλά μόνο αυτό δεν κάνουν, έχει το ταλέντο κάποιων από αυτούς που εξετάζουν. Κακία φθόνος επίδειξη αλαζονεία αγένεια. Μόνο που τους βλέπεις πώς αναστώνονται όταν έρχεται κάποιο αστέρι είναι για γέλια, κ πως προσπαθούν να τον παγιδεύσουν. Όλοι έδειξαν πόσο σκατόψυχοι είναι λέγοντας κι από μια μπούρδα για να τον προσβάλλουν, ειδικά στην αρχή που έψελνε μαζί ο χόντρος τάχα να τον διορθώσει στην ουσία για να τον μπερδέψει να τον κάνει να νιώσει ότι δεν ξέρει... Αίσχος... το χειροκρότημα τους στο τέλος ήταν η απολυτή υποκρισία. Αν ήταν το παιδί μου στη θέση του νεαρού θα τους έκανα αγωγή. Ουστ από κει κοπρόσκυλα... Καημένοι...

Λοιπόν αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει. Αρκετά με την μαφία του αναλόγιου. Δεν τολμά κανείς να πλησιάσει κι αρχίζει ένας σιχαμερός πόλεμος από αυτούς που είναι εκεί θαρρείς και τους ανήκει. Για τις γυναίκες δεν το συζητώ, οι έρμες δεν τολμούν να πλησιάσουν, τις διώχνουν με απίστευτα αηδιαστικές συμπεριφορές. Το ίδιο όμως κάνουν και οι γυναίκες σε άλλες γυναίκες. Ακόμα κι εκείνες που δεν ξέρουν να ψέλνουν καν. Όπως είπε κι ένας γιος ψάλτη "φίλε, οι ψάλτες είναι καθάρματα...", κάτι παραπάνω θα ήξερε...

Νηστεια μητηρ πασης βλακειας κακιας κ κυριως πολυλογιας

Βαζει ο αλλος ενα βιντεο μιας γιαγιας που λεει τι θεωρει οτι ειναι νηστεια (να μην κακολογεις, να μη ζηλευεις, να αγαπας) κ καταληγει οτι αν δεν τα κανεις αυτα το να μην τρως αυγο γαλα κλπ δεν της λεει τιποτα. Και πεσαν ολοι να την φανε.

Απαντω λοιπον σε ολους αυτους:

Διαβαζοντας τα σχολια, θεωρω οτι απλως επιβεβαιωνουν τα λεγομενα της γιαγιας 😅 την οποια καποιοι κρινουν κ ως προς την εμφανιση, ποσο λυπηρο, ποσο ρατσιστικο, ποσο σκληρο, θαρρεις κ η νηστεια τους κανει ολους ασκητικους, προφανως υπαρχει μια φαντασιωση περι αυτου κ εκπλησσομαι που ζειτε ολοι εσεις που τα γραψατε αυτα, αφου τα μοναστηρια μας ειναι γεματα παχουλους μοναχους κι αφρατουλες καλογριες, αλλα αγωνιστες, γιατι πολυ απλα η ελλειψη πρωτεινης συχνα επιφερει αυξηση βαρους... ινσουλινες, θυροειδεις, d3, b12, λεπτινες, ειναι πολυπαραγοντικο θεμα... και δεν ειναι ολοι Παισιοι. Θα τολμαγε κανεις να υποννοησει κρεοφαγια στους μοναχους ή σε καποιον αγαπημενο γεροντα; Η γιαγια δεν εννοει τιποτα αλλο απο οσα λενε και γνωστοι πατερες, δλδ  πως το να μην τρωτε κρεας αλλα να τρωτε τις σαρκες του αδερφου σας (εν προκειμενω εκεινης) ειναι ανευ νοηματος, ή για να το πω αναποδα, αν ειναι να κατακρινετε τον διπλανο σας, καλυτερα να φατε κρεας. Δεν ειπε φατε κρεας μαγκες, νοου προμπλεμ, αρκει να ειστε καλοι ανθρωποι peace love... κι απορω πως βγηκαν τοσα συμπερασματα. Ο καθενας ακουει ο,τι θελει τελικα κ το 'χει προχειρο να κοροιδεψει ή να δει στραβα τον οποιοδηποτε για το ο,τιδηποτε. Αν τα λεγε κανενας γνωστος γεροντας θα σκιζατε τα ιματια σας τι σωστα μιλαει. Και φυσικα με την ιδια ευκολια που παρεξηγησατε τη γιαγιακα απο ενα βιντεακι, που ειναι απλα ενας λογος αποσπασματικος, διχως να την ξερετε (που μπορει να ειναι αγια γυναικα), το πιθανοτερο να παρεξηγεσετε κ μενα και οποιονδηποτε διαφωνει με την γνωμη σας ή ακυρωνει την αυτοεικονα σας. Ετσι ετοιμοπολεμοι να ημασταν ολοι σε ολα, αδελφοι μου, θα ηταν η ζωη μας βολτα σε παρκα με ανθισμενες κερασιες.  Βαζεις κι εσυ ρε φίλε κατι ιντριγκαδορικα βιντεο μερες που ειναι και νηστευουμε 😅

Λοιπον επειδη εγω αγαπω ολες τις γιαγιαδες, κι αυτες που κρυφοτρωνε, κι εκεινες που κανουν αλαδο κ ειναι στριμμενες: Η νηστεια σημαινει κοπη του θεληματος με ο,τι αυτο συνεπαγεται. Και ναι ειναι σημαντικοτερο να αγαπας το πλησιον απο το να νηστευεις αλλα να μισεις το πλησιον, γιατι απλα ο Χριστος μας Ειναι αγαπη κ αυτην διδαξε, η αγαπη ειναι το α κ το ω της πιστης μας. Εκ του περισσευματος της καρδιας το στομα ομιλει και ο καθενας προβαλει στα λογια του αλλου τον εαυτο του. Επιτελους καλοι μου ανθρωποι ας κοιταξει ο καθενας τον εαυτο του αν κ ποσο αγωνιζεται, το ποσο νηστευει καποιος στο φαγητο ειναι θεμα δικο του, συχνα σε σχεση με ιατρικα ζητηματα, κ υπαρχουν τοσο καλοι πνευματικοι πατερες εκει εξω για να καθοδηγησουν τους χριστιανους. Νηστεια σημαινει νηστεια σε ολα, πως να το κανουμε, σαφως υπαρχει κλιμακα, ξεκινας απο τα χαμηλα κ ζωωδη κ ανεβαινεις στα λεπτοφυεστερα, αλλα (repeat) νηστεια χωρις αγαπη κ συγχωρεση ειναι κενο γραμμα, αυτο λενε ολοι μα ολοι οι πατερες... αλλα και ολες οι αληθινα θεοσεβουμενες γιαγιαδες (και παππουδες) που καποιοι απο εσας μπορει να κοροιδευετε αλλα χαιρουν της αγαπης γεροντων που χειροκροτατε. Ξερω γιαγιαδες που τρωνε ψωμι κρεμμυδι κ χορτα κ δεν ειναι καθολου αδυνατες, αλλα ειναι εικονες Χριστου. Αυτες οι γιαγιαδες κρατησαν ζωντανη την ορθοδοξια, λιγο ρισπεκτ δεν βλαπτει. Απο ζηλωτες ειδημονες θεολογιζοντες εντος κ εκτος εκκλησιας, ειμαστε πληρεις, κουραστικαμε, οσο κι απο ψυχαναλυτες με ρασα που απευθυνονται στο νοητικο.  Καρδιακο λογο κανεις; (Εκτος απο τον Λεμεσου; 😅)

Ο δρομος μας προς Εκεινον ειναι μοναχικος κ αποκλειστικος. Οποιος νομιζει οτι θα διαβει την πυλη με σκετο αλαδο και κατα γραμμα εφαρμογη καποιων κανονων, μα διχως καρδια, πλαναται πλανην οικτραν.

Καλο Δεκαπενταυγουστο σε ολους, η Μητερα μας προστασια τρανη...

🙏

Συγχωρεστε μου την κενοδοξη φλυαρια, ειναι απο την νηστεια, μου το επιβεβαιωνει κι ο αγΙω ο Σιναιτης 😉 κι η συγχωρεμενη γιαγιακα μου που δεν ηξερε καν τι θα πει Κλιμαξ αλλα το "τηλεφωνο" της προς τους αγιους επαιρνε φωτια. 

Κλείστε κανένα φως, στραβωθήκαμε...

Ο, τι απασχολεί το νου μας καθορίζει την συχνότητα μας κι αυτό γινόμαστε. Η σκέψη είναι ύλη. Θέλει πολύ προσοχή... γι' αυτό κ οι πατέρες μιλούσαν για εγρήγορση. Μα και σε όσα συστήματα έψαξα -ζεν, σουφισμό, σαμανισμό- όλα μα όλα μιλούν γι' αυτό. Γι αυτό με προβληματίζει πάντοτε όταν κάποιοι δηλώνουν υπέρμαχοι του φωτός, κι εναντιώνονται στο σκοτάδι αντί να προσπαθούν για το φως. Ακόμα κι η ενοχοποίηση του μαύρου ως χρώμα, με ενοχλεί, όσο και η ρετσινιά που φόρτωσαν στις μαύρες γάτες. "Σας δείχνουν το Φως κ βλέπετε το σκοτάδι. Σας δείχνουν το Σκοτάδι κ βλέπετε το φως." λέει ένα ποίημα του Νίκου Νεζη. Ημιμάθεια σχεδόν παντού. Πολλά λογία κ λίγο έργο. Όσοι μιλούν για το σκοτάδι κι ότι το πολεμούν θεωρώ πως πουλάνε τζάμπα μαγκια~ δεν το γνωρίζουν πραγματικά ούτε έχουν τα κότσια να σταθούν απέναντι του, πόσο μάλλον να το πολεμήσουν. Αυτά είναι εξτρημ σπορτς για λεοντόκαρδους, όπως ο προφήτης Ελάιτζα κ. α. αντίστοιχου πνευματικού εκτοπίσματος βλέπε ΙωΠροδρομος,......, Ιωσήφ Ησυχαστής, Παΐσιος κλπ.
 

Όλα ξεκινούν κ καταλήγουν στην ανάληψη ευθύνης επακριβώς. Οι πλείστοι των χριστιανών είναι σε λάθος συχνότητα, έχουν μια βαθιά ρουσφετολογική σχέση για την σωτηρία της ψυχής τους.
Υπάρχει μια φώτο της Γιοκο με τον Λένον που κρατούν ένα πλακάτ που γράφει "μην πολεμάς ο, τι δεν καταλαβαίνεις". Άγνοια, σκοταδισμός, μεσαίωνας, ένα κοκτεηλ ανοησίας. Τους ενοχλεί πχ ο Καζαντζάκης που ούτε καν έχουν διαβάσει, που όλο του το έργο είναι ένας ύμνος πάνω στην λεβεντιά του ανθρώπου που αναναλαμβανει την ευθύνη. Να λες "εγώ φταίω". Ποιος από όλους αυτούς που τον κατηγόρησαν είχε στο σπίτι του τεράστιο τον Εσταυρωμένο Ιησού Χρίστο, ποιος έχασε τον ύπνο του από ενσυναίσθηση στο μαρτύριο Του;
 

Βεβαίως υπάρχει το κακό, αλλά όταν ασχολούνται με αυτό δεν διαφέρουν από κείνους που τάσσονται με το κακό κ θεωρώ απίστευτη κενοδοξία να πιστεύει κανείς ακόμη και το ότι ο διάβολος ασχολείται μαζί τους, σιγά τα μετρά δλδ που θέλει να τους κόψει τη φόρα. Αντίστοιχα δεν μπορώ τις ομάδες οικολόγων που μάχονται κάτι, και γενικώς ο, τιδηποτε εναντιώνεται σε κάτι άλλο. Είμαι υπέρ της δημιουργικής δράσης, απλή αριθμητική δημοτικού είναι, αυξάνεις το κάλο κ το κακό εκμηδενίζεται. Για την τέχνη κ την βλακώδη στάση των χριστιανών απέναντι της μπορώ να γράψω σεντόνια ολόκληρα, θα πω μόνο ότι δεν μπορούν να μιλούν άνθρωποι που δεν πατάνε σε γκαλερί, δεν ξέρουν γρι από ιστορία τέχνης, δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με τίποτα δημιουργικό, το πολύ αγιογραφία κ βυζαντινή μουσική που είναι μεν απίστευτες ως τέχνες κ τις αγαπώ κι ασχολούμαι με αυτές αλλά θεωρώ απίστευτα υποκριτικό να βλέπω ανθρώπους της εκκλησίας να ασχολούνται με την αγιογραφία ως τη μονή τέχνη, προβληματίζομαι με όσους παριστάνουν τους μεγάλους αγιογράφους χωρίς να πηγαίνουν καν στην εκκλησία για να κοινωνήσουν που είναι ο λόγος που είμαστε χριστιανοί, αντίστοιχα προβληματίζομαι με τους ψαλτάδες στα αναλόγια που τα κατάντησαν πεδία επίδειξης και ίντριγκας κι όχι εργαλείο προσευχής. Ως άνθρωπος της τέχνης, με εκνευρίζει που κάποιοι θεωρούν ιερές μόνο τις τέχνες που συνδέονται με την πίστη. Όλη η τέχνη είναι ιερή, είτε "φωτεινή" είτε "σκοτεινή", αφού αντικατοπτρίζει τον αγώνα της ψυχής να λυτρωθεί μέσα από αυτήν, να βγει από τα τάρταρα και να φτάσει στο Φως. Γι' αυτό κ οι πατέρες διάλεξαν τις κορυφαίες, ζωγραφική κ μουσική για να εκφράσει τα σωψυχα του ο άνθρωπος λατρεύοντας τον Κύριο. Έλεγε ο αγαπημένος μου Ιόλας "Η τέχνη είναι η μοναδική αιωνία πράξη, όλα τα αλλά έρχονται και παρέρχονται", συνεπώς τέχνη κ ψυχή συμβαδίζουν, άλλος θα λυτρωθεί μέσα από τις νηστείες, άλλος μέσα από μια ασθένεια, άλλος μέσα από την τέχνη. Ο αντίθετος είναι μέσα μας, όπως κ καθετί. Αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά κ με ειλικρίνεια την Κλίμακα θα καταπιεί τη γλωσσά του για τα επόμενα πενήντα χρόνια... καλύτερα κβαντική φυσική να πιάσουμε, στα πιο μαλακά θα πέσουμε. Συστήνω σε όλους τους "πολεμιστές του σκότους" να ξεκινήσουν την Κλίμακα από σήμερα -τώρα- κι αν διαβάσουν έστω μια σελίδα χωρίς να νιώσουν ντροπή κ ξεφτιλίκι, να τους ευχηθώ κάλο αγώνα με τον "διάβολο" και καλά κρασιά...

Μεταμόρφωση

Μεταμορφώσεως σήμερα, η μέρα που γεννήθηκα αληθινά κι έκτοτε παλεύω για την δική μου εσωτερική μεταμόρφωση, όπως η κάμπια μέσα στο κουκούλι που μεταμορφώνεται σε πεταλούδα... μέσα από τι διαδικασίες περνάει για να ξεφορτωθεί το φτωχικό της ρούχο και να βγει έξω στον κόσμο επική και πανέμορφη... αν καταλάβεις αυτό θα καταλάβεις και το στρόγγυλο φωτεινό "Αυγό" γύρω από τον Χριστό τη στιγμή της Μεταμόρφωσής Του που σε όλες τις απεικονίσεις μοιάζει να βγαίνει Θριαμβευτής μέσα από ένα ολόφωτο Κουκούλι και κάτω από τα πόδια Του να κείτονται της γης οι ταλαίπωροι... δίπλα του ο προφήτης Ελάιτζα και ο Μωυσής...

***

Την φαντάζομαι να με κρατά αγκαλιά, μικρή κοπελίτσα που καλά καλά δεν γνώρισε τον εαυτό της, η πλέον σοφή μαμά μου, να πλησιάζει με τον μπαμπά μου στην εκκλησία όπου θα με βάπτιζαν. Την περιμένει ο π.Φίλιππος. Εγώ βέβαια κοιμάμαι του καλού καιρού και δεν βγάζω άχνα όταν με βουτάνε στο νερό, δεν θυμάμαι ασφαλώς κανέναν μουσάτο να με κρατά από τα πόδια ανάποδα, και δεν θα μου πει κανείς το όνομά του, για τον επόμενο μισό αιώνα. Ελισάβετ η νονά μου, κάτι που είχα ξεχάσει παρότι την αγαπούσα πολύ γιατί ήταν νέα και κούκλα, αλλά θυμήθηκα τώρα, όπως -συνειρμικά- και την αγάπη μου στην αγία Ελισάβετ, την μητέρα του αγίου Ιωάννη Πρόδρομου και Βαπτιστή, δίπλα στην οποία κάθομαι, αφότου επέστρεψα, ακουμπώντας το κεφάλι μου στο καλυμμένο με τον μανδύα χέρι της για να ξαποστάσω...

 *** 

Τον κοιτώ καθώς περνά με το θυμιατό, εξουθενωμένος, αλλά με κείνη την συγκινητική αυστηρότητα που τον χαρακτηρίζει... μια κυρία απλώνει τα χέρια της να τον ακουμπήσει κλεφτά, προφανώς για ευλογία, όπως κάναν παλιά οι γιαγιάδες, εκείνος ξαφνιάζεται, σταματά για 3 δευτερόλεπτα και την κοιτάζει αυστηρά... δεν θέλει να τον αγγίζει η μια κ η άλλη, τον ενοχλεί. Τον θαυμάζω γι' αυτό, δεν είναι εύκολο να διατηρείς την αυτοκυριαρχία σου ανάμεσα σε τόσες γυναίκες... οι γυναίκες είναι ένα αληθινό τρελάδικο... τον καμαρώνω με πόση αξιοπρέπεια κινείται ανάμεσα μας... ωστόσο το τρομαγμένο κι αμήχανο βλέμμα της κυρίας καθώς φρενάρει μπροστά της απότομα, εκείνο το απειροελάχιστο που σταματά ο ήχος του θυμιατού, μου φέρνει ένα νευρικό γέλιο που προσπαθώ να πνίξω σε ένα πλατύ χαμόγελο... "μα τι κάνει;" σκέφτομαι, τον κοιτώ και χαμογελώ κι όπως πλησιάζει μού 'ρχεται να απλώσω κι εγώ τα χέρια μου μόνο για να δω την αντίδρασή του... οι πιθανότητες να φάω καμιά ξανάστροφη είναι μηδανιμές γιατί κρατάει το θυμιατό και είναι πολύ σοβαρός όταν ιερουργεί, σκέτο χειρουργείο, απλά θα με αγριοκοιτάξει και θα τ' ακούσω όταν πάω να τον δω... αλλά τον περιμένω στη γωνία, θα του πω μια ιστορία που άκουσα τις προάλλες από τον φάδερ Τζοσάια, στον άγιο Ανδρέα στην Καλιφόρνια... ήταν λέει κάπου στη Ρωσία ένας ηλικιωμένος παππούλης ταπεινός που όλοι έλεγαν ότι είναι άγιος, κι ήθελε να τον επισκεφτεί μια ρωσίδα πριγκίπισσα... εκείνος μόλις το έμαθε αναστατώθηκε, σκεφτόταν πώς η αναξιότητά του θα σταθεί δίπλα σε μια πριγκίπισσα. Ήρθε η ώρα, η πριγκίπισσα έφτασε στην εκκλησία, λειτουργήθηκε, και πήγε να πάρει το αντίδωρο... κι όπως ο παππούλης άπλωσε το χέρι του και της έδωσε το αντίδωρο, από ταπεινότητα και ντροπή τράβηξε το χέρι του να μην την ακουμπήσει κατά λάθος. Γραπώνει τότε εκείνη το χέρι του και του λέει "δώσ' μου το χέρι σου ηλίθιε!! Είναι τον Χριστό που θέλω να φιλήσω όχι εσένα!!"... Όταν άκουσα αυτήν την ιστορία γέλασα τόσο πολύ, κι ακόμα γελάω στη θέα της πριγκίπισσας να αρπάζει τον παππούλη από το επιμάνικο... κι είναι φορές που μου ήρθε αυτή η φράση στο μυαλό όταν πήγα να πάρω αντίδωρο κι ο άλλος τραβούσε επιδεικτικά το χέρι του να μην το φιλήσω, αν ήμουν όμως πρίγκηπας θα μου έδινε και δεύτερο αντίδωρο, αλλά δε βαριέσαι, περνώντας τα χρόνια και με βαθμό ενσυναίσθησης 110/100 νιώθω πλέον μέχρι και συμπάθεια... αλλά κι ένα βαθύ πόνο... πώς μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τις αλυσίδες τους κι ολοένα τις μπλέκουν σαν θηλιά γύρω από το λαιμό τους... και βολεύονται σε αυτήν... νομίζουν πως ο πνιγμός είναι η μόνη φυσική κατάσταση κι όσοι δεν τον επιδιώκουν είμαστε ψυχασθενείς καημένοι. Τα πάνω κάτω δλδ... Γιατί όμως τα έγραψα αυτά; Το θέμα μου εδώ είναι η Μεταμόρφωση... η δική μου μεταμόρφωση... κι ο π.Φίλιππος που δεν θυμάμαι... μα ήμουν μωρό τι να θυμάμαι; κι αυτά που γράφω ότι κοιμόμουν και ροχάλιζα είναι δικές μου εφευρέσεις για να διασκεδάζω... από παιδί διασκεδάζω να γράφω ιστορίες, να τις κάνω μετά σενάρια ταινίας και να τα σκηνοθετώ κιόλας... λάθος επάγγελμα διάλεξα... άραγε ζει ο π.Φίλιππος; πιθανότερα όχι... 

***

Λένε ότι όταν κλείνει μια πόρτα, ο Θεός ανοίγει ένα μεγάλο παράθυρο, άλλοι λένε τρία... πάντως κάτι ανοίγει ... και ξαφνικά η θέα αλλάζει κι εκεί που όλα ήταν σκοτεινά, αρχίζει να μπαίνει φως... δεν ξέρω αν ανοίγει η εσωτερική μας όραση μέσα από την ταλαιπωρία, αυτό έλεγε κάποτε ο δερβίσης ο Ρουμί... σίγουρα όμως κάτι συμβαίνει μέσα μας κάποιες διεργασίες που αλλάζουν την ματιά μας στα πράγματα καθώς διαβαίνουμε δύσβατα βουνά και θάλασσες δακρύων... Μέσα σε μια τέτοια θαλασσοπνιγόμουν όταν τον γνώρισα... για την ακρίβεια ήταν μια κουταλιά νερό, αλλά βλέπεις η απόσταση αλλάζει πάντα τα μεγέθη... Τον βρήκα να κάθεται μόνος του στο γραφείο, να ψιλορεμβάζει χαζεύοντας στο κινητό του... ή μπορεί και όχι... να ξεκουράζεται... ή μπορεί και όχι... πέρασαν τόσα χρόνια που να θυμάμαι πια. "Θέλω τον π.Φίλιππο" είπα αποφασιστικά. Με περιεργάστηκε για 3 δευτερόλεπτα και μου είπε "εγώ είμαι, τι θέλεις;" Για κάποιο λόγο δικό μου είχα να διαλέξω μεταξύ δυο ονομάτων μιας και δεν είχα απολύτως καμία σχέση ώστε να έχω και άποψη, κάτι σαν άμπεμπαμπλόμ, διάλεξα το όνομα που ταίριαζε καλύτερα με το εσωτερικό μου τοπίο και διάλεξα το σωστό. Το ότι με την πρώτη ριξιά έπεσα πάνω του ήταν για να πάω να παίξω λαχείο, αυτά δεν συμβαίνουν τυχαία, και πλέον έχω πειστεί ότι ο Θεός έχει χιούμορ... Καμιά φορά θυμάμαι πώς είχα βρεθεί έξω από εκείνη την εκκλησία, τι πανζουρλισμός γινόταν μέσα μου, και πώς αυτός ο άνθρωπος με πήρε σαν ταλαίπωρο γατάκι που το παράτησαν οι ιδιοκτήτες του και με πέρασε στο επόμενο λέβελ... τι τράβηξε κι αυτός ο έρμος για να μπορώ εγώ να γράφω αυτές τις γραμμές, ένας Θεός το ξέρει, κι εκείνος φυσικά που με άντεξε... Λένε για το "παπαδαριό" κάποιοι και φτύνουν... κάποτε τα έλεγα κι εγώ ως καζαντζακικό βλαστάρι, κι ακόμα λέω, αν ανοίξω το ρημάδι είμαι οδοστρωτήρας... και ξέρω κι εγώ να φτύνω, αλλά χάρη στον π.Φίλιππο έμαθα να φτύνω πρώτα τον εαυτό μου και δεν περισσεύει για να φτύσω άλλους... και πως υπάρχει μια άλλη εκκλησία μέσα στην εκκλησία που σιχαινόμουν -και ακόμη σιχαίνομαι αλλά προσπαθώ να παρακάμπτω για να βγω στο ξέφωτο- και ιερείς που προσπαθούν να σταθούν δίπλα σε έναν κόσμο ουσιαστικά εχθρικό και το κάνουν με μια στοργή απίστευτη που σε φάσεις μπορεί να μην φαίνεται γιατί κρύβεται σε έναν λόγο τσεκουράτο που μπορεί να σε φέρει στα όριά σου, αλλά ξέρεις πως αυτός που έχεις απέναντί σου θέλει να σώσεις την ψυχή σου, με καλοπιάσματα δεν γίνεται δουλειά, πως αλλιώς θα γίνεις πιο λεπτοφυής για να διαβείς την Πύλη; Θέλει μια σοβαρότητα, ο πνευματικός αγώνας δεν είναι παίξε γέλασε... σίγουρα δεν είναι κι ό,τι καλύτερο να χτυπάς κάποιον που είναι πληγωμένος, θέλει διάκριση πώς να διαχειριστείς την ψυχή του άλλου και πολύ προσοχή γιατί μπορεί πραγματικά να τον διαλύσεις ανεπιστρεπτί... αλλά καμιά φορά μέσα στις πιο ατυχείς καταστάσεις, στα πιο μαύρα σκοτάδια και στα μεγαλύτερα τέλματα και αδιέξοδα γίνονται κάτι κβαντικά άλματα συνείδησης που θα θαύμαζε κι ο Νίτσε... 

 ***

Ο π.Φίλιππος δεν μου χαρίστηκε ποτέ, οι φορές που μου χαμογέλασε μετρημένες στα δάχτυλα, τις κατσάδες, τις παρατηρήσεις και το μαρσάρισμα που άκουσα από κείνον δεν το άκουσα ούτε από τους γονείς μου, σε φάσεις με έκανε τόσο έξω φρενών που δεν ήθελα να τον ξαναδώ ούτε ζωγραφιστό για μέρες, και σίγουρα ούτε εκείνος εμένα... άλλαξα ενορία, άλλαξα διαδρομή, μόνο τηλέφωνο δεν άλλαξα, σαν φυγάς... αλλά μερικούς ανθρώπους δεν τους διαλέγουμε, ούτε μας διαλέγουν, τους διαλέγει Εκείνος για εμάς και μας τους φέρνει όταν πρέπει να αλλάξουμε συχνότητα, κι ο π.Φίλιππος ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μου, ένα τελείως άλλο έργο από όσα είχα δει μέχρι τότε, και ουδέποτε φαντάστηκα τον εαυτό μου να συμμετέχω σε αυτό, παρότι το αλισβερίσι μου με τον Θεό ήταν από τα γεννοφάσκια μου έντονο και καθημερινό... δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα γνωρίσω κάποιον πέραν του εαυτού μου που θα αναλάβει την ευθύνη μου, βάζοντάς με ταυτόχρονα ενώπιον των ευθυνών μου, για ο,τι πω, σκεφτώ ή κάνω, με συνέπειες για καθετί, ώστε να πρέπει να είμαι τόσο αλέρτ όσο δεν ήμουν ποτέ σε καμιά σούφι-ζεν πραγματικότητα του παρελθόντος. Ένας άνθρωπος που ήρθε από το πουθενά, ένας παντελώς άγνωστος, που έγινε πιο σημαντικός από τους λίγους που κράτησα να αγαπώ... και με έναν μυστικό και αξιοθαύμαστο τρόπο ως η συνέχεια εκείνου που κάποτε με βούτηξε στο αγιασμένο νερό και ντύθηκα τον Χριστό... άσχετα αν δεν κατάλαβα γρι και κάποια στιγμή το ρούχο με στένευε, το έβγαλα και κυκλοφορούσα για χρόνια σαν άβαταρ του εαυτού μου, φαντεζί απ' έξω αλλά ουσιαστικά ρακένδυτο... κι ήρθε αυτός ο τύπος να μου σφυρίξει στο αυτί κάποια βασικά πράγματα - to do - για να  επαναπροσδιορίσω το εσωτερικό μου ντύσιμο... σε φάσεις είχε γνώμη και για το εξωτερικό ντύσιμο και γίναμε μπίλιες - μα δεν λες σε έναν άνθρωπο που ασχολείται με την μόδα μια ολόκληρη ζωή να την ξεχάσει σε μια νύχτα, αλλά ούτε και σε χίλιες, η μόδα είναι τέχνη και ως τέχνη είναι ιερή... αλλά όταν ξέρεις ότι ο άλλος δεν είναι κανένας κομπλεξικός "αναμάρτητος" που μεγάλωσε στα κατηχητικά που τον σέρναν οι γονείς του με το ζόρι από μωρό, είναι περπατημένος, ξέρεις πως ο,τι σου πει θα είναι ζυγισμένο και τσεκαρισμένο μέσα από τη ζωή, μπορείς να τον εμπιστευτείς... νιώθω μια φυσική απέχθεια στους "καθαρούς" και σε όσους δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από την εκκλησία, δεν επαναστάτησαν, είναι σαν ζόμπι σε γυάλες, καταπιεσμένοι και προβληματικοί... "ψυχή που δεν αμάρτησε ποτέ της δεν αγιάζει" που λέει κι ο Σωκράτης - ο Μάλαμας όχι ο φιλόσοφος- κι αφότου επέστρεψα και κατάλαβα που βρίσκομαι, αν κάτι θέλω κι επιδιώκω είναι να αγιάσω... γελάς το ξέρω, αλλά γελάω κι εγώ όταν ακούω εκείνο το βλακώδες "σαν την υγεία δεν έχει" γιατί τους υγιείς δεν τους θυμάται κανείς, τους αγίους όμως; 😉

***

Θυμάμαι που γνώρισα πριν αμέτρητα χρόνια, κάτω από αντίστοιχες συνθήκες εσωτερικού μπλακ-άουτ τον τότε γκούρου μου, τον Αλέξανδρο. Μικροσκοπικός, ξερακιανός, μελαχροινός, απροσδιορίστου ηλικίας, με ένα μουστάκι πλούσιο σαν του Γκουρτζίεφ, με ένα μπικ στυλό πάντα στην τσέπη του ιατρικού πουκάμισου, μεγαλωμένος στο επιστημονικό κέντρο του Μπουτέικο, ασθενής που θεράπευσε τον εαυτό του κι αργότερα οδήγησε στην θεραπεία χιλιάδες ανθρώπους, με όπλα την γνώση του εαυτού, την φυσιολογία της αναπνοής, τη σωστή διατροφή, την αξιοποίηση του δυναμικού που περιέχουμε ως default software... "Να διαβάζεις τα Χρυσά έπη του Πυθαγόρα. Μια σειρά μόνο τη φορά. Μην προχωρήσεις παρακάτω αν δεν την κατανοήσεις απολύτως, αν δεν την κάνεις κτήμα σου" μας έλεγε και με το καλημέρα μου απαγόρευσε να ξαναμιλήσω για τα επόμενα χρόνια μέχρι να μου το επιτρέψει ξανά ο ίδιος. Θυμάμαι πόσο είχα θυμώσει, ο εγωισμός μου δεν άντεχε να σιωπήσει, πόσο μάλλον μπροστά σε έναν... κοντό! Έκανα μέρες να ξαναπάω στο Κέντρο (το Νέο Ασκληπιείο όπως το έλεγε), αλλά ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, τον είχα ανάγκη, πήγα κι έμαθα να βγάζω τον σκασμό, μέσα μου έβραζα αλλά δεν μου έδινε σχεδόν καμία σημασία ασχολιόταν με τα σοβαρά ερωτήματα που έθεταν οι παλιοί μαθητές του. Τα χρόνια πέρασαν και κάποια στιγμή γύρισε ο "δάσκαλος" στο μέρος μου και με ρώτησε αν έχω κάτι να ρωτήσω. Σχεδόν είχα καταπιεί τη γλώσσα μου, ένα άδειο δωμάτιο το κεφάλι μου, τίποτα, νάθινγκ, κενό... κι ύστερα ευτυχία... "Δεν έχω καμία ερώτηση δάσκαλε" απάντησα. "Η σωστή ερώτηση πάντα περιέχει την απάντηση" μας έλεγε... Πριν λίγες μέρες έμαθα ότι ο "γκούρου" έφυγε για την άλλη ζωή, παίρνοντας μαζί του πλήθος μυστικών περί της ανανέωσης των κυττάρων, της αυτοθεραπείας, της αξιοποίησης του θεϊκού dna που κυλάει στις φλέβες μας... καθώς και του τέλειου ψωμιού που ζύμωνε και κανένας δεν έμαθε ποτέ τα υλικά του. Για κάποιο λόγο στεναχωρήθηκα και για κάποιον άλλον χάρηκα... οι πιθανότητες να διακτινίστηκε ως άλλος Πυθαγόρας σε άλλες διαστάσεις και παράλληλα σύμπαντα θα είναι πάντοτε ένα μυστήριο για κείνον τον άνθρωπο που γνώριζε απ' έξω όλη την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, αλλά και την ινδική και την ιαπωνική, ό,τι σκέφτηκε ο ανθρώπινος νους και κατέγραψαν τα ακασικά αρχεία τα γνώριζε θαρρείς, είχε μια μνήμη αξιοθαύμαστη... δεν αρρώσταινε ποτέ, δεν έτρωγε παρά μόνο 4-5 ελιές ή καμιά ντομάτα ή λίγο σκόρδο... ένα απόγευμα θυμάμαι καθώς ανοιγόκλεισα τα μάτια "κλέβοντας" σε μια άσκηση, τον είδα να περπατά 20εκ πάνω από το έδαφος, δεν πίστευα στα μάτια μου είχα πάθει σοκ. Όταν τόλμησα να τον ρωτήσω με κοίταξε αυστηρά, μου απαγόρευσε να ξανακάνω οποιαδήποτε άσκηση, και μου έδωσε κάποιες συμβουλές που εν ολίγοις με οδηγούσαν σε μια πιο πρακτική θεώρηση της ζωής, πράγμα που σταδιακά και σχεδόν δίχως να το επιδιώξω το έκανα, επαληθεύοντάς τον, ότι η πολύ "πνευματική αναζήτηση" δεν με βοηθάει ουσιαστικά, τέλος οι πτήσεις πρέπει να "προσ-γειωθώ" να απλοποιήσω τα πράγματα, κι αυτό ήταν όλη η ουσία του ζεν που αναζητούσα, που δεν είναι τίποτα άλλο από την ουσία της διδασκαλίας του Χριστού με Τον οποίο ξανασυστηθήκαμε αφότου επέστρεψα... Γιατί όμως τα έγραψα αυτά; ίσως γιατί τελικά ο Αλέξανδρος είχε κάτι κοινό με τον π.Φίλιππο... όχι εκείνον που με βάπτισε, εκείνον χμ... δεν θα μάθαινα ούτε το όνομά του αν δεν έψαχνα τυχαία κάτι στην ληξιαρχική πράξη γεννήσεως για να διαπιστώσω με έκπληξη ότι "εβαπτίσθη ανήμερα του Σωτήρος από τον π.Φίλιππο"... και διεσώθη από τον π.Φίλιππο επίσης το σωτήριον έτος τάδε, είπα μέσα μου... Είναι καταπληκτικό να ανακαλύπτεις ότι ο ιερέας που διάλεξες "στην τύχη" πριν χρόνια για να σώσεις την ψυχή σου έχει τελικά το ίδιο όνομα με κείνον που σε βάπτισε, και δεν είχες ιδέα μέχρι να δεις την ληξιαρχική πράξη... μιλάμε για τζακ ποτ... 

 ***

Άσχετο, αλλά αναρωτιέμαι γιατί όλοι λένε "του Σωτήρος" ενώ το πόιντ είναι η Μεταμόρφωσή Του; Θα μου πεις "η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα" κι αν δεν προηγηθεί εσωτερικό transformation κάνεις μια τρύπα στο νερό... η Μεταμόρφωση είναι μια διαδικασία πάντοτε επώδυνη όπως είπα και στον π.Φίλιππο κι ίσως του έριξα αλάτι στις πληγές, αλλά είναι μια συνειδητοποίηση που ήθελα να μοιραστώ μαζί του γιατί έχει συμβάλλει τα μέγιστα κι είναι πολύτιμη για μένα... δεν ξέρω αν βοηθά τον ίδιο, θυμάμαι όμως που μου είχε πει πόσο σημαντική είναι η αλληλεπίδραση... πάντα η πρόοδος του μαθητή βοηθά και τον δάσκαλο... κι όταν έχεις συνδεθεί καρδιακά με τον δάσκαλο καταλαβαίνεις περισσότερα από την σιωπή του και μπορείς να δεις πίσω από το αυστηρό βλέμμα του τη βαθιά λύπη που προσπαθεί να κρύψει με άσκοπες παρατηρήσεις... για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο το βλέμμα μου έπεσε στα χέρια του και συνειρμικά θυμήθηκα τις φορές που έπρεπε ξαφνικά κι απροσδόκητα να αποδεχτώ την απουσία από την ζωή μου ανθρώπων που ήταν "όλος μου ο κόσμος"... είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι καμιά προσευχή δεν φτάνει για να σταματήσεις να πονάς, που απλά θες να κλείσεις τα μάτια να μην βλέπεις, ούτε έξω ούτε μέσα σου... τον κοιτώ καθώς κλείνει τα μάτια του και νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό μου, θέλω να τον αγκαλιάσω και να του πω "είμαι εδώ για σένα", όπως με αγκάλιασε τις προάλλες ένα παιδάκι που με είδε να κλαίω, ήρθε σιγανά κι αθόρυβα πίσω απ' την πλάτη μου και με αγκάλιασε απαλά σαν αεράκι, ξαφνιάστηκα γιατί δεν το είδα, κι όταν το ρώτησα τι συμβαίνει προσπαθώντας να το παίξω κουλ και να κρύψω τα δάκρυά μου, με έσφιξε πιο πολύ λέγοντας "τίποτα... μόνο αυτό" κι έφυγε όπως ήρθε, σαν αεράκι, κάνοντάς με να ξεσπάσω σε ένα ακόμα πιο έντονο αλλά λυτρωτικό κλάμα... πάντα ένα παιδάκι έρχεται για να μας βάλει στη σωστή συχνότητα όταν ο κόσμος των ενηλίκων είναι άστα να πάνε... είναι μαρτύριο να είσαι διαλυμένος αλλά να πρέπει να σταθείς όρθιος για να μην καταλάβει κανείς τίποτα... είναι στιγμές που απλά θέλεις να μείνεις μόνος σου "παρέα με τον πόνο σου"... κι εύχεσαι την άνωθεν παρέμβαση...

*** 

Πόσες φορές είχα θυμώσει με τον Θεό ούτε θυμάμαι, ήταν πολλές όμως, πάρα πολλές... πίστευα ότι δεν ακούει τις προσευχές μου, τις φανταζόμουν να μαζεύονται στοίβες ολόκληρες έξω από την πόρτα του ή στο γραφείο του κι εκείνος απαθής να τις διαβάζει να τις τσαλακώνει και να τις ξαποστέλνει με τις υπόλοιπες. Χρειάστηκε να περάσει μια ολόκληρη ζωή για να με πείσει Εκείνος ότι όχι απλά με άκουγε αλλά αρχειοθετούσε τις προσευχές μου με χρυσές υπογραμμίσεις... όταν έχεις απομακρυνθεί από το σπίτι, όσο και να φωνάζεις τον μπαμπά σου δεν θα σε ακούσει... ευτυχώς δίχως να το καταλάβω βρέθηκα και πάλι κοντά Του, αν όχι έξω από το γραφείο Του σίγουρα στη γειτονιά Του, και ξέρω πια πως το δικό Του σχέδιο για μένα είναι πολύ ανώτερο από τις δικές μου σαχλαμάρες... πραγματικά δεν έχουμε ιδέα τι θα πει Θεϊκό Σχέδιο και πώς Εκείνος εργάζεται για να φτάσουμε εκεί που πρέπει... η μεταμόρφωση είναι ουσιαστικά η προϋπόθεση κι όχι ο στόχος... και παρότι η διαδρομή μας προς Εκείνον είναι μοναχική και αποκλειστική, εύχομαι πάντα και στην μεταμόρφωση του οδηγού μου, γιατί όπως και να 'χει οι ψηλές κορφές κατακτιούνται μόνο με σωστούς οδηγούς βουνού, αλλιώς πρέπει να είσαι άγιος για να πας σόλο και να φτάσεις σώος...

*** 

 

Η παραβολή της αιμορροούσας, αριστοτεχνικά δοσμένη
από την εξαιρετική σειρά The Chosen, του Dallas Jenkins.
Σε ρόλο Ιησού ο μαγικός Jonathan Roumie,
η καλύτερη εκδοχή του Χριστού σε όλη την ιστορία του σινεμά,
και αιμορρούσα-Βερόνικα η Ζhaleh Vossough...

 

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σημ. Τα ονόματα είναι τυχαία και οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινές καταστάσεις είναι συμπτωματική... Πάντα μ' άρεζε να το γράφω αυτό κάτω από τις ιστορίες μου, είναι ένας τρόπος να πεις "αλλά μπορεί και όχι..."

Δεν ξεχνώ

Δεν ξεχνώ: την εισβολή στην Κύπρο (κι ας την έχουν ξεχάσει οι κύπριοι επιτρέποντας σε όλο το κατακάθι του ανατολικομπλοκ να εισβάλει στην άλλη μίση ξεπουλώντας τα πάντα σε ρωσους μεγιστάνες και τις βίζιτες τους)...

Δεν ξεχνώ: την προσελήνωση του Απολλο 11, και το κβαντικό άλμα της ανθρωπότητας με ένα μικρό βήμα του Νηλ...

... τον προφήτη Ελάιτζα που ανελήφθη στα ουράνια...

... τον παππού μου Ηλία που άφησε την περιουσία του στην Καππαδοκία για να έρθει σε μια αφιλόξενη κ μίζερη χώρα...

... κι όλα τα τσογλάνια που νομίζουν ότι τους ξέχασα. Δεν σας ξέχασα, απλώς δεν έχω χρόνο να κάτσω στην όχθη του ποταμού να περιμένω να φανείτε, έχω πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθώ. Έτσι κι αλλιώς όταν αρχίζουν να κατηφορίζουν τα κουφάρια σας, θα μου το σφυρίξουν οι "έμπιστοί" σας, γιατί αυτή είναι η μοίρα όσων με πανουργίες προσπαθούν να βλάψουν αθώους, κι όσων επί πτωμάτων πάτησαν για να ανεβούν. Για κακή σας τύχη κάποιοι αναγεννιούνται από τις στάχτες τους κι επιστρέφουν ως πύρινη λαίλαπα, όπως εκείνη που σάρωσε τα πάντα όταν ο προφήτης Ελάιτζα προσευχήθηκε και κατατρόπωσε τους τσαρλατάνους του Βάαλ...

Κάλο καλοκαίρι σε όλους, πρωτίστως στους εχθρούς μου, χάρη σ αυτούς εξελίσσομαι... Έχω χάσει πολλές μάχες για να μην πουλήσω την ψυχή μου στο διάολο, και θα χάσω κι άλλες. Έχω ζήσει την απώλεια στο πετσί μου, δεν μ' αγγίζει τίποτα πια. Μου παίρνουν το ένα ρούχο, τους δίνω κ το άλλο. Με βάζουν με το ζόρι να πάω ένα μίλι, κι εγώ πάω δυο, για πλάκα. Πάνε να με κλέψουν και τους δίνω το κλειδί από το χρηματοκιβώτιο. Διασκεδάζω με τη μοχθηρία των ανθρώπων, με τις λάσπες τους σοβαντίζω το καταφύγιο μου, μου πετούν πέτρες και τις μετατρέπω σε ροδοπέταλα που τα πετάω στον Βασιλιά Δαυίδ καθώς μπαίνει θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ. Δεν θα γίνω ποτέ σαν τα μούτρα τους γιατί αν κάτι έμαθα από παιδί είναι ότι ο καθένας θερίζει ο,τι σπέρνει, κι οποίος σπέρνει άνεμους θερίζει θύελλες. Το έχω δει το έργο πολλές φόρες κ ξέρω το τέλος. Όλοι είμαστε στην αίθουσα αναμονής. Δυστυχώς για κάποιους δεν ταξιδεύουμε προς τον ίδιο προορισμό, αλλά ευτυχώς για μένα διάλεξα τον Ωραιότερο γι' αυτό κι έχει μεγαλύτερο κόστος. Χάρη σε κάποιους εκεί έξω έχω ήδη ξεχρεώσει το ταξίδι μου, μην πω και την διαμονή μου ολόκληρη. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώθω προς τον Θεό που τους έφερε στο δρόμο μου.
 

"Να μελετάτε τα φίδια" ~ Ιησούς Χριστός