Χρυσή Πύλη, Golden Gate. H μοναδική διπλή πύλη στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ που αποτελείται από την Πύλη του Ελέους και την Πύλη της Μετάνοιας. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Όρος των Ελαιών και συγκεκριμένα την Βηθφαγή από όπου ξεκίνησε ο Ιησούς Χριστός να κατηφορίζει προς την Αγία Πόλη επαληθεύοντας την προφητεία περί ελεύσεως του Μεσσία την ημέρα των Βαίων με ένα γαιδουράκι (Ιεζεκιήλ 44:1-3). Αν αφαιρέσεις τις σύγχρονες προσθήκες η διαδρομή είναι εμφανής. Προχωρώ προσπαθώντας να αφουγκραστώ εκείνη τη στιγμή, αναπόφευκτα δακρύζω... πόσα χρόνια περίμενα να βρεθώ εδώ και να βαδίσω σε αυτή τη διαδρομή, στα ίχνη Του...
Η Χρυσή Πύλη θεωρείται το σύμβολο της Αμμώμου Συλλήψεως καθώς εδώ συναντήθηκαν ο Ιωακείμ και η Άννα. Γι αυτό και ονομαζόταν "Ωραία Πύλη". Σφραγίστηκε από τους Μουσουλμάνους το 810, άνοιξε ξανά το 1102 από τους Σταυροφόρους, ξανασφραγίστηκε από τον Σαλαντίν μετά την ανάκτηση της Ιερουσαλήμ το 1187 και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής την ανοικοδόμησε μαζί με τα τείχη της πόλης, αλλά την έκλεισε το 1541 και παρέμεινε έτσι έκτοτε. Χιλιάδες τάφοι μουσουλμάνων βρίσκονται στα ριζά της Χρυσής Πύλης και δεκαπλάσιοι εβραϊκοί πιο κάτω... ένα απέραντο νεκροταφείο, από τα ακριβότερα στον πλανήτη γη, όπου οι "προνομιούχοι" νεκροί περιμένουν την επιστροφή του Μεσσία για να αναστηθούν πρώτοι. Κανεις δεν ερχεται εδω, μονο κατι "παραξενοι" σαν εμενα, και κατι μουσουλμανοι που ερχονται να θαψουν καποιον με συνοπτικες διαδικασιες. "Ξεραΐλα" θα λεγε κανεις. Δεν υπαρχει στα "αξιοθεατα" κι αν ρωτησεις οι περισσοτεροι δεν την ξερουν, ειδικα οι χριστιανοι. Γνωριζουν το μερος ως "νεκροταφειο", υπαρχει και ταμπελα που γραφει "the last path". Απο αρχιτεκτονικης αποψεως ειναι η Ωραιοτερη Πυλη, με δευτερη της Δαμασκου. Η αξια της ομως ειναι υπερπολυτιμη για μενα που παντα πηγαινω off the beaten track και εδω ειδικα ως saunterer κι οχι ως traveller...
Σκέφτομαι τη στιγμη που ο Ιησους ανεβαινει στο γαιδουρακι για να μπει στην Ιερουσαλημ απο την Ανατολική Πυλη, την Χρυσή... σε αντίθεση με τον πρόγονό του Βασιλιά Δαυίδ που μπήκε από την Πύλη της Σιών. Ειναι η στιγμη που ξεκινα η αντιστροφη μετρηση για τον Ιησού ως ανθρωπο, και λεει στους ακομα ανυποψιαστους μαθητες του "ο,τι κι αν συμβει απο εδω και περα, οπως κι αν νιωσετε, ο,τι κι αν σκεφτειτε, να ξερετε οτι σας αγαπησα σαν δικους μου... και θα σας αγαπω μεχρι το τελος"... και ανεβαινει στο γαιδουρακι για να παει προς τη θυσια... οπως το προβατακι που καποτε ο βασιλιας Δαβιδ διαλεξε για να προσφερει στο Θεο το Πασχα, αστιγματιστο κι αθωο. Σκεφτειτε πως ενιωθε. Μπειτε στη θεση του. Πως νιωθει αραγε ενας θανατοποινήτης που αδικως οδηγειται στην ηλεκτρικη καρεκλα αλλα προχωρα να εκπληρωσει το πεπρωμενο του; Εκεινος βεβαια ηξερε οτι προχωρα προς την αιωνια δοξα.
Νεος, ωραιος, ευθυτενης, ευφυης, αξιαγαπητος, να τον βλεπει η μανουλα του να ξεκινα προς τον θανατο παλικαρισια, με ενα ελαφρυ χαμογελο, κι εκεινη να ποναει γιατι συντομα θα χασει τον μονακριβο της αλλα να τον καμαρωνει γιατι στο προσωπο του εκπληρωνονται ολες οι προφητειες, ειναι ο διαλεχτος γιος του Θεου, ο ιδιος ο Θεος ενσαρκωμενος. Ασυλληπτες στιγμες...
Με αυτες τις σκεψεις και πολλες αλλες, μονο να κλαψω μπορω, κι οσο περνα ο καιρος κλαιω κ περισσοτερο.
Οσα μαρτυρια κι αν ζησουμε δεν θα νιωσουμε ποτε οσα Εκεινος, εκείνη την κομβική στιγμή, ουτε κ θα καταλαβουμε τι εκανε για εμας. Γιατι απλα δεν τα χωρα ο νους μας. Απο την ανασταση της κορης του Ιαειρου μεχρι την Ανασταση του Λαζαρου ολα ειναι απλως ιστοριες αλλα αν κάτσεις να τα σκεφτείς τα γεγονοτα είναι mindblowing, αδιανοητα...
