Ο,τι δεν αγαπάμε δεν υπάρχει

Με το δώρο μου να φτάνει πάντα την ημέρα των γενεθλίων μου από τον μητροπολίτη της καρδιάς μου, κκΝεόφυτο~Μόρφου, τις ευχές γνωστών και φίλων και του φίλου καλόγερου που προσεύχεται για μένα, μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώθω.
Πάντα ανταποδίδω τις ευχές με όσα θεωρώ σημαντικά για τον καθένα, φέτος όμως νιώθω ότι πρέπει να ευχηθώ καλή υγεία, κυρίως ψυχική γιατί αυτό καθορίζει κι όλα τα άλλα... να είστε πάντα στο φως, γιατί το σκοτάδι θα περισσέψει κι άλλο και θα είναι με τη μορφή φωτός... και να αγαπάτε όσους έχετε δίπλα σας, γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα και τίποτε δεν είναι δεδομένο.
Η χρονιά που πέρασε ήταν μια σκληρή μυητική διαδικασία μέσα από την οποία επαληθεύτηκαν κάποιες σκέψεις μου για πρόσωπα και πράγματα, από κείνες τις σκέψεις που έρχονται σαν φλασιές αλλά τις διώχνω γιατί εξακολουθώ να πιστεύω στον άνθρωπο και σε κάποιες αξίες. Για ακόμα μια φορά ο αγαπημένος μου Ρουμί είχε δίκιο "οι πληγές είναι χαραμάδες απ' όπου μπαίνει φως"... αρκεί να το αφήσεις. Ο Θεός μας απαλλάσσει από κάποιους ανθρώπους γιατί ακούει όσα εμείς δεν μπορούμε να ακούσουμε. Μας απαλλάσσει κι από όσα χαρίσματά μας δεν αξιοποιήσαμε προς όφελος της ψυχής μας που είναι κι η μόνη που διεκδικεί την αιωνιότητα. Όπως κι η αληθινή αγάπη, που είναι άχρονη και ανεξάρτητη συντεταγμένων. Είναι εκπληκτικό πόσο ζωντανή είναι η αγάπη εκείνων που αληθινά μας αγαπούν (κι όχι "αγάπησαν"), ακόμα κι αν έχουν περάσει απέναντι, είναι ένα συνεχές παρόν, κάτι που βιώνω από παιδί γι' αυτό και δεν έχω αίσθηση του χρόνου ούτε νιώθω ότι μεγαλώνω, και εκπλήσσομαι που μεγαλώνει ο αριθμός που δηλώνει τα χρόνια μου.
Όλες οι υπόλοιπες αγάπες, οι εγωτικές, εκείνες που έχουν μια βαθιά υστεροβουλία* πεθαίνουν μαζί με κείνους που φεύγουν, δλδ φροντίζει ο Θεός να φύγουν, κι ενώ συνεχίζουν να είναι εν ζωή, η παγωμάρα που συνοδεύει την απουσία τους είναι νεκρική, γιατί εξ' αρχής ήταν απόντες. Η αγάπη είναι παρουσία, συμμετοχή, μοίρασμα, εμπλοκή, νοιάξιμο. "Ο,τι δεν αγαπάμε δεν υπάρχει" έγγραφε ένα σύνθημα κάπου στην πλατεία Ναυαρίνου. Οι πιο μεγάλες αλήθειες γράφτηκαν στους τοίχους. Τα πιο μεγάλα ψέμματα στα σόσιαλ μήντια. Υπάρχει μια αισχρή ανακολουθία μεταξύ λόγων και πράξεων. "Όλα ψεύτικα" που λέει κι ο αγαπημένος μου πατέρας Αθανάσιος~Λεμεσού. Τι ανακούφιση να πετάει κανείς από πάνω του κάθε τι ψεύτικο. Όταν φεύγουν οι άνθρωποι έρχονται οι άγιοι. Ακόμα κι αν σου πάρουν το πανωφόρι που, μέσα στο αγιάζι, είναι όλη σου η περιουσία, ο φύλακας άγγελός σου θα σε βάλει κάτω από τα φτερά του. Κι αν αγωνιστείς μπορεί να βγάλεις φτερά κι εσύ.

Υγ. Καλό ταξίδι στο αιώνιο φως, ίσως στον τελευταίο εναπομείναντα ειλικρινή, αληθινό κι άξιο ιεράρχη που προσπάθησε να είναι εικόνα Χριστού. Ήταν το φως μέσα στο σκοτάδι των πάσης φύσεως παπαγιουτιούμπερς/ χριστιανολάιφκοουτς, "εγωίσταρων ιερέων" όπως τους αποκάλεσε ο Σισανίου, και λοιπών "γερόντων", αλλά και όλων των νεοταξικών δουλοπάροικων δήθεν ανακαινιστών μασόνων και των αμέτρητων τσιρακιών τους, μιας και αυτοί που ζουν ΑΠΟ τον Χριστό είναι υπερπολλαπλάσιοι εκείνων που ζουν ΓΙΑ τον Χριστό. Καλό ταξίδι και στον πάτερ Αντώνιο που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω... όταν τον αναζητήσα στον Άγιο Μάμα στους Τρούλλους ήταν ασθενής ήδη. Κάποιοι είπαν πως τον είδαν να στέκεται πάνω από το έδαφος... εύχομαι να είδαν καλά κι η αγιασμένη του μορφή να είναι ήδη στην αγκαλιά του Χριστού. Καλό ταξίδι και στον γέροντα Ιερόθεο ηγούμενο της ΙΜ Αββά Θεοδόσιου στους Άγιους Τόπους. Όταν φεύγουν τέτοιες μορφές το έργο που θα κάνουν από ψηλά είναι μεγαλύτερο. Ο Θεός μαζεύει σιγά σιγά την στρατιά του. Καλή Ανάσταση... Μέρες απώλειας,  αναχωρήσεων, περισυλλογής αλλά και νέων αφίξεων. Πριν λίγες μέρες ο φίλος μου ο Μ. έγινε μπαμπάς και μου έστειλε φωτογραφίες κι ένα βιντεάκι του μωρού. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί χαμογελαστό νεογέννητο, ένα τεράστιο χαμόγελο... το κοιτούσα ώρες με θαυμασμό και συγκίνηση... Θεέ μου πόση χαρά που ακούει τις φωνές των γονιών του, τυλιγμένο στο άσπρο κουβερτάκι του, ένα ευτυχισμένο αγγελουδάκι... καλωσόρισες στη γη...

~~~~~~~~~~~~~~~~
* Καλούμαστε διαρκώς να αναζητούμε την βαθιά ιδιοτέλεια πίσω από κάθε μας σκέψη/επιλογή/απόφαση/δράση/ σύμφωνα με τον αγαπημένο μου Εφραίμ Κατουνακιώτη... κάτι που φυσικά ελάχιστοι κάνουν ως αυτοεξέταση. Όταν ένας μεγάλος άνδρας οδεύει προς το στεφάνι της δόξας, επιβάλλεται  σιγή και προσευχή, τίποτε άλλο. Τα σεντόνια περί αυτών είναι μόνον κενοδοξία. Γιατί στο δια ταύτα αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνουμε εμείς για το δικό μας στεφάνι.