<< Μόνο που το μέλλον είναι ήδη χτες... Να έχουμε αφιερώσει μια ζωή για να γίνουμε άριστοι σε αυτό που κάνουμε, με πειθαρχία, αφοσίωση και αμέτρητες θυσίες και να έρχεται ο κάθε αστοιχείωτος/απαίδευτος/ασπούδαστος να μας κλέβει το ψωμί. Μα δεν κινδυνεύουμε από αυτούς, δεν απευθυνόμαστε στον ίδιο κόσμο, έλεγαν κάποιοι συνάδελφοι κάποτε, θαρρείς και όλοι μεγαλώσαμε σε κομματικές νεολαίες, είμαστε κολλητοί πολιτικών/επιχειρηματιών/σελέμπριτις, μας ψάχνουν οι πολυεθνικές να τους αναλάβουμε, συνασπιζόμαστε για να πάρουμε σικέ διαγωνισμούς, μας κάνουν αναθέσεις μεγάλοι δήμοι, και κατά συνέπεια δεν ασχολούμαστε με φραγκοδίφραγκα, έλα μωρέ ας ζήσουν κι αυτοί. Και τους αφήσαμε "να ζήσουν κι αυτοί". Και μπήκαν στον χώρο μας χίλιοι δυο αλεξιπτωτιστές από το πουθενά επειδή "ζωγράφιζαν από μικροί στα θρανία", ή επειδή βγάζαν ένα χαρτζιλίκι στο τυπογραφείο της γειτονιάς διπλώνοντας φυλλάδια, ή απλά επειδή μυρίστηκαν φράγκα, με άσχετες ή καθόλου σπουδές, έμαθαν "κορέλ" και καμιά "φωτοσοπιά"και δηλώνουν γραφίστες με θράσος. Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε όλους, γιατί γνωρίζω πρώην αρχιτέκτονες που ήταν γεννημένοι για γραφίστες και πρώην δικηγόρους που ήταν μονόδρομος να γίνουν κόπιράιτερς. Αυτούς τους σέβομαι γιατί αν μη τι άλλο έχουν ένα καλό μπάκγκραουντ και μια αισθητική κουλτούρα άνω του μέσου όρου, και με σέβονται και κείνοι. Μιλώ για τους δημοσιοσχεσίτες που με την πονηριά τους κατάφεραν να διεισδύσουν στο χώρο και να μας επιβάλλουν την μετριότητά τους, και τσίκι τσίκι κάποιοι να θεωρούνται πλέον και "μεγάλοι", αφού οι μέτριοι στηρίζουν ο ένας τον άλλον καθότι "όμοιος ομοίω αγαπά κι η κοπριά τα λάχανα" που έλεγε κι ο αγαπημένος διαννοούμενος π.Βασίλειος Βολουδάκης. Κάποτε νομίζαμε ότι θα κάνουμε τη διαφορά ακριβώς με αυτό το κάτι παραπάνω που έχουμε σε τεχνογνωσία και εμπειρία, κι ότι οι αληθινά "καλοί/σοβαροί" πελάτες θα πληρώσουν αυτό το κάτι, γι' αυτό πρέπει να επενδύσουμε στην περαιτέρω καλυτέρευσή μας σε τομείς που ο κάθε αστοιχείωτος/απαίδευτος/ασπούδαστος δεν μπορεί διότι δεν έχει καν τις βάσεις. Κι επένδυση στην επένδυση φτάσαμε να θεωρούμαστε "ακριβοί" ακόμα και με τιμές που δίναμε πριν 15 χρόνια, την ίδια στιγμή που το κάθε τσογλάνι εκεί έξω που παριστάνει τον γραφίστα ξεπατικώνει δουλειές άλλων και τις χρεώνει αναλογικά στο διπλάσιο ή έχοντας βρει τρόπους να δουλεύει τον κόσμο "θα στο κάνω με 2 ευρώ", κι αν παμε μια βόλτα στο διαύγεια και στα γραφεία αντιδημάρχων και οικονομικών διευθυντών θα δούμε να ξετυλίγεται μπροστά μας τόσο ξετσίπωτα η πραγματικότητα με τα "χαρτζιλίκια", "να πιεις έναν καφέ από μένα φιλαράκι", τα παρεάκια που κάνουν πάρτυ σε κάθε πολιτιστική εκδήλωση και σε κάθε ανάγκη επικοινωνιακού υλικού ενός δήμου, τα ίδια παρεάκια που δεν τους φτάνει που μας τρώνε το ψωμί θέλουν να πιουν και το νερό μας και σκίζονται να χωθούν σε όλα τα χωράφια μας να κλέψουν τους καρπούς των κόπων μας. Οι ίδιοι άνθρωποι που κλέβουν τον κόπο μας οι ίδιοι σκίζονται να πατήσουν στα χνάρια μας, να διαβούν τους δρόμους που εμείς ανοίγουμε, να σταθούν δίπλα μας θαρρείς και "αφεντικά και δούλοι γινήκαμε ίδιοι ούλοι" που έλεγε κι η Μαλβίνα. Και μ' αυτά και με τ' άλλα, όλοι εμείς που επενδύσαμε χρόνο και χρήμα για να είμαστε άριστοι επαγγελματίες, αναγκαζόμαστε να κάνουμε δεύτερες δουλειές για να συντηρήσουμε την επιχείρησή μας ~ σε ένα κράτος ληστρικό που θεωρεί ντε φάκτο ότι όλοι είμαστε στην ίδια κλίμακα, όλοι μεγάλοι και τρανοί που τα φράγκα τρέχουν από τα γραφιστικά μπατζάκια μας~ την ίδια στιγμή που κάποιοι συντρώγουν σε μεγάλα φεστιβάλ ντιζάιν παριστάνοντας τους μέντορες σε μια φάση Γιάννης κερνάει-Γιάννης πίνει, ή αναγκαζόμαστε να κλείσουμε τις επιχειρήσεις μας είτε προσωρινά είτε διαπαντώς γιατί όλοι προτιμούν το "φτηνό+γρήγορο", άσχετα αν έχουμε πάψει εδώ και καιρό να χρεώνουμε κόνσεπτ (δλδ το προιόν του δικού μας μυαλού!), άσχετα αν έχουμε τεντώσει τα προγράματα που δουλεύουμε και δεν μας προλαβαίνουν πια απ την ταχύτητα. Είναι τόσο σχετικές οι έννοιες του φτηνού και του γρήγορου. Όταν καταφέρνεις να κάνεις κάτι σε 3 ώρες ενώ ο άλλος το κάνει σε 5 μέρες αυτό δηλώνει ένα εξπερτίζ το οποίο καλείσαι να πληρώσεις, και δεν πληρώνεις τις 3 ώρες αλλά τα χρόνια που μου πήρε για να φτάσω στις 3 ώρες, και δεν νομίζω ότι χρειάζεται πολύ μυαλό για να το μεταφράσουμε αυτό σε χρήμα και κέρδος του πελάτη, αφού το φτηνό είναι πάντα ακριβό όπως μου έμαθε ο πατέρας μου, ο πρώτος μου μέντορας, και που θεωρείται βασικό μάθημα στις πωλήσεις.
Κάποτε ένας "μεγάλος" γραφίστας μου είχε πει ~όταν τον παρακάλεσα να με βοηθήσει να βρω δουλειά καθότι νιου κιντ ον δε μπλοκ~ ότι δεν μπορεί αφού κι οι ίδιοι κυνηγάνε τις δουλειές με το πιστόλι, σαφώς δεν τον πίστεψα, γιατί απλά δεν μιλούσαμε για τα ίδια μεγέθη. Κάποτε ένας άλλος "μεγάλος" σαλτιμπάγκος που παρίστανε τον γραφίστα μου είχε πει "ο χώρος μας είναι ένα τεράστιο τραπέζι κι ένα τεράστιο κρεβάτι" κι είναι στο χέρι μου αν θα συμμετέχω ή όχι σε αυτό, κάτι που στη συνέχεια διαπίστωσα ότι ισχύει σε όλους τους χώρους, και τους πιο απίθανους, απλά αλλάζουν τα αντικείμενα και τα πρόσωπα. Ένα συνοθύλευμα συμφερόντων και δοσοληψιών, φράγκα, σχέσεις, σνιφαρίσματα, μπάφοι, κόμματα, ξεπλύμματα, και πάνω-πάνω ωσάν πέτσα στο γιαούρτι, το ντιζάιν και η διαφήμιση (ή αντίστοιχα η τέχνη, η οικολογία, η θρησκεία). Μέσα σε έναν τόσο ασφυκτικό "βιότοπο", το να επιβιώνει κανείς με αξιοπρέπεια είναι μάλλον αδύνατο. Προ ημερών είχα μια συζήτηση με συναδέλφους τυπογράφους ένας εκ των οποίων μετρά μέρες για να κλείσει καθώς "δεν έχει τίποτα". Στεναχωρήθηκα κι ας είναι ένας από κείνους που σταθερά και ξεδιάντροπα μου έκλεβαν δουλειές, ταϊζοντας συγκεκριμένα άτομα στην οικονομική υπηρεσία, όχι απλά για να απορρίπτουν τις προσφορές μου, αλλά για να με αγνοούν σαν να μην υπάρχω καν ως επαγγελματίας παρότι οι δικοί μου φόροι φτάνουν στο ταμείο του δήμου κι όχι του συγκεκριμένου. Στεναχωρήθηκα... στεναχωρήθηκα γιατί έχω μάθει να βλέπω πιο πέρα από την μύτη μου και την τσέπη μου, και γιατί ξέρω με μαθηματική ακρίβεια ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι, και φυσικά δεν μιλώ για μεμονωμένους "γραφίστες" αλλά για τυπογραφεία, που είναι ο ορισμός του πολιτισμού, κι όταν ένα τυπογραφείο κλείνει είναι ένα πλήγμα στον πολιτισμό... και δεν έχω την απαίτηση από αμόρφωτους/άξεστους να το καταλάβουν αυτό, αλλά εν τοιαύτη περιτπώσει δεν θα φταίει το ΑΙ, φταίνε οι επιλογές των ίδιων, η έλλειψη διάκρισης/προνοητικότητας/αλληλεγγύης, κάτι ανύπαρκτο στον χώρο μας. Είναι χαρακτηριστικό πόσο γρήγορα αποδυναμώθηκε η ΕΓΕ επειδή τα συμφέροντα κάποιων δεν συμβάδιζαν με την φιλοσοφία της για το κοινό καλό όλου του κλάδου. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τον συνδικαλισμό και όλες τις φυλές γύρω από αυτόν, αλλά θεωρώ πως το να αδιαφορείς για τους υπόλοιπους, που εντέλει χάρη και σε αυτούς επιπλέεις ως "μεγάλος", είναι τουλάχιστον φτηνό.
Σε μια κοινωνία μετρίων που κινούνται με τα κονέ κι όχι με αληθινά προσόντα, το ΑΙ ξεκάθαρα στοχεύει στη φτωχοποίηση των αρίστων. Tο ζούμε στο πετσί μας, έχουμε κλάψει πολλές ώρες πάνω στο πληκτρολόγιο, έχουμε κάνει πολλές φορές σατ ντάουν διαλυμμένοι μετά από δωδεκάωρα που δεν πλήρωσαν τους λογαριασμούς μας, και ναι είναι εξοργιστικό και αποκαρδιωτικό να βλέπεις ότι ο κάθε τυχάρπαστος με μια φράση θεωρεί τον εαυτό του "δημιουργό", και γεμίζουν τα σόσιαλ μήντια με "δημιουργίες", σε κάθε τομέα, παντού και για τα πάντα τσουπ πετάγετε ένα ΑΙ ριλ, άγιοι που ζωντανεύουν, τοπία μαγευτικά, πολεμιστές, άγγελοι και δαίμονες, θεές και υπερτέλεια πλάσματα, χαμός, τα βλέπεις και σου φεύγει το κεφάλι... όμως, ατ δε μποτομ λάιν, κανένας αλγόριθμος δεν μπορεί να μας αφαιρέσει όσα με αγώνες κατακτήσαμε. Πάντα θα είναι το ΠΩΣ κάνουμε κάτι, ο τρόπος, η ματιά μας, που αυτά δεν αντιγράφονται, δεν κλέβονται, δεν ξεπατικώνονται, όσες οδηγίες χρήσης ή μήτρες σχεδιασμού και να χαρίσαμε στον κάθε αστοιχείωτο/απαίδευτο/ασπούδαστο. Θα μου πεις, δεν μπορούν να πληρώσουν τον εφκα πλεον, κι η επιβιωση μας ολοενα και δυσχεραινει, αλλά τουλαχιστον μας εξασφαλίζουν ήσυχη συνείδηση, ότι δεν εξαπατήσαμε πελάτες, δεν πατήσαμε πάνω σε συναδέλφους, δεν κλέψαμε κανενός το ψωμί, δεν σκεφτήκαμε την πάρτη μας. Προσωπικά κοιμάμαι σαν πουλάκι, κανονικό όχι ΑΙ, και ξέρω ότι η δικαίωση δεν θα έρθει από αυτούς που έστησαν αυτό το ξεδιάντροπο πάρτυ.
Κ. >>
