Σαν σημερα ο ξεριζωμος

Δοξαζω το Θεο που γεννηθηκα απο Καππαδοκες, παιδια απο παππουδες που αφησαν πισω τις περιουσιες τους αλλα κουβαλησαν τις εικονες και τα λειψανα των αγιων τους. Δοξαζω το Θεο που οι "ελληνες"  στη "μαμα πατριδα Ελλαδα" φερθηκαν στους παππουδες και τις γιαγιαδες μου, ανθρωπους κιμπαρηδες αριστοκρατες που κουβαλουσαν παραδοση αιωνων στο εμποριο, σαν να ηταν χειρότεροι απο ζωα, ποιοι οι κατσαπλιαδες των βαλτων της Θεσσαλονικης, που δεν ξεραν τι ειναι τα αμπελια κι απο που βγαινει το κρασι, που τους τρωνε τα κουνουπια μεχρι σημερα, οι νεοπλουτοι της Καλαμαριας και της Περαιας, οι τραχανοπλαγιαδες του Πανοραματος... χαρη σε αυτους εμπεδωσα οτι το να εισαι αριστοκρατης δεν ειναι θεμα χρηματων αλλα καλλιεργειας και πνευματικοτητας. Δοξαζω το Θεο που τους εδιωξαν νωριτερα απο τις εστιες τους και δεν χαθηκαν στις "συναθροισεις" των λιμανιων κι ειχα την ευκαιρια να γεννηθω και να ακουσω τις ιστοριες τους. Ο Θεος να αναπαυει την αγια μνημη των προγονων μου που παρα την κακια που συναντησαν καταφεραν να στερεωθουν, να προκοψουν, να πλουτισουν ξανα, να φτιαξουν νεες ριζες για μας. Αιωνια η μνημη ολων των προσφυγων της Μικρασιας.

14 Σεπτεμβριου 1922...

Το τρισύνθετο δέντρο του Λωτ κι ο Τίμιος Σταυρός

 Φτιαγμενος απο το τρισυνθετο δεντρο του Λωτ (πευκη-κυπαρισσι-κεδρος) --- το οποιο καποτε εντυπωσιασε τον Βασιλια Σολομωντα και το εκοψε για να το χρησιμοποιησει στην ανοικοδομηση του ναου του αλλα δεν ταιριαζε πουθενα καθως το μηκος του αυξομειωνοταν κι ετσι εγκαταλειφθηκε ως καταραμενο -- επιλεχθηκε απο τον Καϊαφα, ακριβως για να μεγαλωσει το μαρτυριο του Χριστου μας ο οποιος με την Σταυρικη του θυσια το μετετρεψε απο συμβολο θανατου σε συμβολο ζωης, ελπιδας και αναστασης. Οι εχθροι του νομισαν οτι ξεμπερδεψαν μαζι Του, Εκεινος ομως απλα ανοιξε την αγκαλια Του για να χωρεσει ολη την ανθρωποτητα, σκιζοντας τους ουρανους καθως επεστρεφε στον Ουρανιο Πατερα, Θριαμβευτης και Αιωνιος. Το καταραμενο ξυλο του φρικτου μαρτυριου Του σηματοδοτησε τη μερα που η ιστορια της ανθρωποτητας κοπηκε στα δυο για παντα. Το σημερινο ευαγγελιο περιγραφει τις στιγμες που ο Κυριος μας πορευοταν προς τον Σταυρο, ειναι οι πιο συγκλονιστικες στιγμες, της απολυτης μοναξιας για την τελεια ανθρωπινη φυση του, του "ή Τωρα ή Ποτέ". Ο Τιμιος Σταυρος ειναι η ενθυμηση αυτης της κομβικης στιγμης, συμβολο της κινησης της υπαρξης μας στον οριζοντιο και καθετο αξονα (προς το πλησιον και προς τον Θεο), το αναγνωριστικο σημαδι οτι ειμαστε στο Δρομο Του, η απολυτη προστασια μας, κι η τελικη γεφυρα που θα μας περασει απεναντι -- οσο μεγαλυτερος τοσο ευκολοτερη η μεταβαση, με απολυτη ακριβεια στα μετρα του καθενος μας. Και δεν ειναι απλα σχηματα ολα αυτα, ειναι βιωματικη ιστορια του καθε χριστιανου, που επισφραγιζεται απο τους αγιους μας που κουβαλησαν ο καθενας τον σταυρο του μεχρι τελους για να δουν το Φως του Προσωπου Του. Χρονια πολλα, ο Τιμιος Σταυρος να μας εμπνεει και να μας προστατευει παντου και παντα.

      🌿

🌿💚🌿

Απο την σημερινη ολολαμπρη και πληρους Χαριτος ΘΛ ☺️

Ξηλώνοντας το πουλοβεράκι

 Όταν έχεις βρεθεί ολομόναχος στο πιο σκοτεινό σημείο της ανθρώπινης μοχθηρίας, μπορείς να δεις πίσω από το περίβλημα της υποκρισίας το αληθινό πρόσωπο του εχθρού σου, που ο μεγαλύτερος όλων, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, είναι πάντα εντός των τειχών. Όσοι στέκονται δίπλα σου δεν είναι φίλοι σου, κι όσοι μιλάνε την γλώσσα σου δεν είναι αδέρφια σου. Στις κρίσιμες ώρες οι μικρόψυχοι κάνουν μόκο μέχρι να δουν που θα γείρει η παλάντζα για να πάνε με τον νικητή. Η χειρότερη μοναξιά είναι λίγο πριν την σταύρωση, όπου όλοι είναι εξαφανισμένοι, γιατί κανείς δεν έχει τα @@ να υποστηρίξει όχι εσένα αλλά την ίδια του την γνώμη. Όλοι μαριονέτες που τους κινούν οι καταστάσεις και το συμφέρον. Όλοι κάπου στη μέση. Και με την Κική και με την Κοκό. Χλιαροί στην πίστη, χλιαροί στην στάση, ίσων αποστάσεων με φίλους και εχθρούς. Να μην σπάσουν τα αυγά. Να μην χαλάσει η δουλίτσα. Να μην χάσουν την εύνοια. Όταν το Κάστρο πέφτει όλοι σαν τα ποντίκια τρέχουν να πάρουν θέση στο νέο τραπέζι κοντά στον νέο Βασιλιά. Να προλάβουν να γλείψουν πρώτοι. Να τους δουν. Να τους σημειώσουν στο τεφτέρι των ακόλουθων. Στην πιο δύσκολη στιγμή θα πέσουν πάνω σου όλα τα όρνια. Στην πιο κρίσιμη στιγμή το σκοτάδι θα γίνει σκοτεινότερο κι η μάχη θα είναι λυσσαλέα. Γιατί ποτέ κανείς μοχθηρός δεν αγάπησε το φως. Όλοι τους βολεύονται στο ψέμα που άφθονο ρέει μαζί με τα δώρα που τους χαρίζει το αφεντικό τους. Ψεύτικο φως, ψεύτικη αγιότητα, ψεύτικη αγάπη. Το βλέπεις στα φιδίσια μάτια τους. Έζησαν μια ολόκληρη ζωή έρποντας κι υποσκάπτοντας μέχρι να φτάσουν στην κορυφή της πυραμίδας. Να γίνουν το ίδιο το μάτι που τους κοιτάζει. Τους ξέρεις. Τους αναγνωρίζεις πια από δέκα μέτρα. Μα όταν έχεις ριζώσει πνευματικά κοντά στον άγιο Παίσιο τότε κανενός οι μαγγανείες δεν σε αγγίζουν.

Επιβεβαιώθηκα για ακόμη μια φορά...