11.3.18

βάλε ψυχή ρε


Από παιδί θαύμαζα την κλασική παιδεία κάποιων μουσικών… έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μάθω πιάνο για να παίζω Σοπέν (και ροκ εν ρολ) πίνοντας κονιάκ (και μπύρες) "τις κρύες νύχτες του χειμώνα με το τζάκι αναμμένο"... (τι όνειρο κι αυτό ε)... αλλά κατάφερα να παίζω μόνο ένα γαλλικό γλυκανάλατο τραγουδάκι, άντε και κάτι αλλοπρόσαλλους αυτοσχεδιασμούς (κοινώς ό,τι μου καπνίσει) όταν δεν με άκουγε κανείς… πραγματικά ζηλεύω τις κλασικές σπουδές στη μουσική, που ανοίγουν τις παρτιτούρες και καταλαβαίνουν τα πάντα (εγώ τις ανοίγω και νιώθω σαν να με πέταξαν στον Σείριο Β και δεν έχω και τα γυαλιά μου μαζί... και δεν θα γυρίσει πίσω ΠΟ-ΤΕ---ΞΑ-ΝΑ---ΚΑ-ΝΕΙΣ να με πάρει!), τους ζηλεύω σε φάσεις πολύ... αλλά ρε παιδάκι μου αυτό που κάνουν οχτακόσια χρόνια μαθήματα για να καταλήγουν να παίζουν άκαβλα κομμάτια στο βιολί ή στο πιάνο, μου φαίνεται τόσο μάταιο και ανούσιο. Σχεδόν βλακώδες.

Ακούω στο ραδιόφωνο κάτι κομμάτια τελείως άκαπνα, σου λέει αυτός ή αυτή είναι φωνάρα ο τάδε ή ο δείνα είναι μουσικάρα, και χασμουριέμαι, αλλάζω σταθμό στα 3 δευτερόλεπτα, διότι τόσο χρειάζεται για να καταλάβεις αν αυτό που θα ακούσεις αξίζει ή θα χάσεις το χρόνο σου. Sophisticated radios:... my ass... Τι να την κάνω την δεξιοτεχνία, την ταχύτητα, τις τεχνικές όταν το αποτέλεσμα δεν έχει ψυχή. Και δεν έχει ψυχή γιατί δεν υπάρχει τίποτα όμορφο σε κάτι που έχει πεθάνει και το ανασταίνουν κάτι τυρρανόσαυροι της τέχνης, και δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον σε κάτι παλιακό και ξένο όπου δεν βρίσκεις κάτι τόσο δα να ταυτιστείς ή να το αγαπήσεις, να έχει να σου δώσει, να εξελιχθείς ρε παιδάκι μου σαν οντότητα.
Η μουσική αν δεν μιλάει στην καρδιά σου, αν δεν συμβαδίζει με τα βιώματά σου, αν δεν βάζει φωτιά στο μυαλό σου, αν δεν σε κάνει να ονειρευτείς, να ταξιδέψεις σε άλλες εσωτερικές διαστάσεις, είναι σαν  να κάνεις σεξ και σου λέει ο άλλος "έλα τρία εκατοστά πιο δεξιά", σαν να τρως άχυρα ενώ κάποιοι γύρω σου τρώνε μους σοκολάτας με το κουτάλι της σούπας. Τέλος.-