«Κλείνουμε εντελώς τη φωνή και κοιτάμε το βίντεο» όπως λέει κι ο φίλος μου ο Δ. Μια Φουρέιρα βγαλμένη από τα άδυτα της κόλασης, η καινούρια γραμματέας του Διαβόλου αυτοπροσώπως, σαγηνευτική, καυτή, όπως θα έπρεπε, άξια για να κερδίσει την πρωτιά στο φετεινό διαγωνισμό. ΟΜΩΣ λίγο η πολιτική λίγο τα μαγειρέματα, κέρδισε η μοχθηρή φακλάνα. Πείτε με κακιά, καρφί δεν μου καίγεται, κάποια στιγμή όμως να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: αν δεν ήταν από το Ισραήλ (ήταν και αμεα;), θα παιρνε τα @@ μου. Ούτε το τραγούδι άξιζε, ούτε η εμφάνιση, από συμπεριφορά απαράδεκτη, ο φθόνος προσωποποιημένος, λογικό θα μου πεις, όταν έχεις σε απόσταση αναπνοής μια καρακουκλάρα με το σούπερ μπούτι, το σούπερ μαλλί, χειλάρες, ματάρες... Αλλά όταν έχεις από πίσω σου μια ολόκληρη βιομηχανία think tanks να σε προωθεί, ειρωνεύεσαι τις τραγουδιστικές ικανότητες της καρακουκλάρας, που δεν έχει και το ξέρει, αλλά έχει σίγουρα περισσότερες, κι έχει πλήρες το πακέτο μιας αληθινής ποπ σταρ... μιας σταρ που έχασε από την εβραία φακλάνα. Ετσι έπρεπε να γίνει προφανώς στο πλαίσιο της στήριξης/προώθησης άλλης μιας "καταπιεσμένης μειονότητας" (ποιας αυτή τη φορά; έχω χάσει λογαριασμό), όπως τις προάλλες βγήκε το κορίτσι με το μούσι… τι τραγικό Θεέ μου, που πάνε και τους βρίσκουν; μήπως παίρνουν την εκδίκησή τους για τις προγιαγιάδες τους που δούλευαν στα τσίρκα; άντε παρατήστε με, κουτσοί στραβοί όλοι στην Eurovision. Κατάντησε διαγωνισμός παρανόρμαλ.
Περί Eurovision ο λόγος… κι έχει και συνέχεια.
Κάθομαι να ακούσω στο ραδιόφωνο μια εκπομπή, όχι κάτι ιδιαίτερο, ένα αφιέρωμα στη Eurovision. Παρουσιάστρια με αρκετά συμπαθητική χροιά, φαίνεται ενθουσιώδης, δηλώνει "συγκινημένη" για την παρουσία του συμπαρουσιαστή της, αυτός είναι ο λόγος που θα ακούσω την συγκεκριμένη εκπομπή, και περιμένω από εκείνον μια ας πούμε πιο ρηξικέλευθη προσέγγιση σε τούτο τον θεσμό, που παρότι θεωρώ γλυκανάλατο από την γέννησή του, έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές, γιατί καμιά φορά ανακαλύπτω μικρά διαμάντια.
Η εκπομπή ξεκινάει, πρόκειται να διαρκέσει ένα τρίωρο, όταν διαπιστώνω ότι η κοπέλα, εκτός από ενοχλητική προφορά του Τ, έχει εξαιρετικά φτωχό λεξιλόγιο. Στις 10 λέξεις που λέει, η 4 τουλάχιστον είναι "λοιπόν". Αυτό με χαλάει ~ δεν ξεκινήσαμε καλά γλυκιά μου… Προσπάθησα να μην δώσω σημασία, να εστιάσω στην ουσία της εκπομπής (λέμε τώρα), αλλά κάτι τέτοια, όταν με χαλάνε από την αρχή, δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τη συνέχεια. Όταν, δε, δήλωσε την αγάπη της για τον "Αντώνη" (βλέπε Ρέμο), τον οποίο προσωπικά θεωρώ παντελώς ατάλαντο, κατάλαβα ότι μας χωρίζει μια άβυσσος μουσικά και αναρωτιόμουν αν θα ακούσω κάτι της προκοπής ή απλά θα πετάξω το χρόνο μου. Όταν άρχισαν να πέφτουν τα κομμάτια ένιωσα πως μάλλον δεν έχω να περιμένω και πολλά. Θα είχα αλλάξει συχνότητα, αν δεν ήταν στο στούντιο ο καλεσμένος της, του οποίου την παρουσία όπως διαπίστωσα στη συνέχεια δεν εκμεταλλεύτηκε ουσιαστικά, απλά αρκέστηκε σε αβρότητες, και σχόλια τύπου "για πες", εκείνος από την πλευρά του έκανε μεν φιλότιμες προσπάθειες να δώσει ένα χαρακτήρα λίγο πιο σοβαρό στην εκπομπή, αλλά ο καταιγισμός των "λοιπόν" καπέλωσε την παρουσία του. Το δε κερασάκι ήταν όταν έπεσε για κάποια δευτερόλεπτα σιωπή, κι όταν έδωσαν σημεία ζωής άρχισαν και οι δυο να πλαταγίζουν τη γλώσσα τους, κάνοντας έναν ήχο αντιαισθητικό, όπως όταν τρως φυστικοβούτυρο και κολλάει στη γλώσσα και προσπαθείς να καταπιείς. Τι να πω, πολύ κοντά στα μικρόφωνα; πολύ σάλιο; πολύ φασαρία για το τίποτα; ποιος ξέρει, πάντως κάτι ήταν too much και το πλατς-πλατς ακουγόταν στερεοφωνικά ενοχλητικά ~ μα κανείς δεν βρέθηκε να τους το πει;
Στο τρίωρο που ξόδεψα, έφαγα στη μάπα και τα κλαψομούνικα σέρβικα κομμάτια (ναι αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει ασυζητητί, και είναι ο ίδιος που χρησιμοποιώ κι εγώ για αυτά και τα αντίστοιχα ελληνικά "έντεχνα"), λίγο δύσκολο να γλιτώσει κανείς από δαύτα. Δυστυχώς η πλειοψηφία γνωρίζει αυτά αλλά οι μόνοι διαχρονικά αξιόλογοι εκπρόσωποι της βαλκανικής μουσικής, που έκαναν τη διαφορά στα μουσικά τεκταινόμενα των χωρών τους είναι οι Anastasia και οι Isihia. End of conversation. Δεν έχω την απαίτηση να τους γνωρίζουν πολλοί, πόσο μάλλον "ραδιοφωνικές παραγωγοί" επιπέδου Ρέμου ~ but anyway, who gives a f*ck.
Μέσα στο όλο γιουροβιζιονικό κλίμα, και τις προσωπικές επιλογές των δυο παρουσιαστών, απουσίαζε τρανταχτά η πιο αντισυμβατική παρουσία στο θεσμό, oι Common Linnets και το Calm after the storm. Δεν περίμενα φυσικά να το βάλει κάποιος από τους δυο, γιατί προφανώς η εκπομπή βασίστηκε στα συνηθισμένα κομμάτια που μέσες-άκρες άρεσαν στη μάζα, αλλά για όποιον ακούει μουσική και γνωρίζει πέντε πράγματα παραπάνω, αυτό ήταν το πιο outsider κομμάτι που ακούστηκε ποτέ στον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Το γκρουπ ήταν σαν να βγήκε από αμερικάνικο highway, ένα κομμάτι για ride το δειλινό πίνοντας jack daniel's απ' το μπουκάλι, ένα κομμάτι που προσωπικά αγαπώ και είναι από την πρώτη μέρα σταθερά στο playlist μου...
Σε φάσεις ξεχνώ ότι ήταν υποψήφιο σε έναν διαγωνισμό που κατά βάση ακούμε γλυκανάλατα τραγούδια, δήθεν επικές μπαλάντες, γκεουλίστικα χορευτικά κομμάτια που κόλλησαν στην δεκαετία του 90, και πιο σπάνια κανένα χαρωπό κομμάτι ή κάτι έξω από τα συνηθισμένα.
Το make the long story short, η ανταμοιβή μου για την τρίωρη ακρόαση ήταν, από πλευράς μουσικού παραγωγού 1) το "Hijo de la Luna", σε μια εκτέλεση εξαιρετική. Εναποθέτω την εκδοχή της Monserrat Caballe ως την πιο αγαπημένη μου...
και 2) το S.A.G.A.P.O. του Μιχάλη Ρακιτζή, τον οποίο θεωρώ ένα πολύ χαρισματικό τραγουδοποιό, πολύ φωτεινό, μια μουσική διάνοια. Παραδόξως οι παρουσιαστές δεν σχολίασαν καν το τραγούδι μόλις ολοκληρώθηκε, ήταν και το μόνο, παρότι επιλέχθηκε από τον μουσικό παραγωγό για κάποιο λόγο υποθέτω, ποιος ξέρει... (ίσως ασχολιόταν με το φυστικοβούτυρο;)
Θυμάμαι η πλειοψηφία είχε κοροϊδέψει την συγκεκριμένη συμμετοχή της Ελλάδας, απίστευτο μπούλινγκ στον Μιχάλη, που συνεχίστηκε για χρόνια, ο δε Μιχάλης εξαφανισμένος από το μουσικό στερέωμα σαν να μην υπήρξε ποτέ... τόσα ξέρουν, το κομμάτι είναι όχι απλά χορευτικό και με ωραίο στήσιμο, είναι γαμάτο, έχει εκείνη την παιδική αθωότητα όταν ερωτευόμασταν πρώτη φορά στο σχολείο. Έτσι είναι όλα τα κομμάτια του Μιχάλη, αυτό είναι και η σφραγίδα του, πέρα από τον χαρακτηριστικό ηλεκτρονικό του ήχο, κι ακούγεται ευχάριστα και σήμερα.
Από πλευράς παρουσιάστριας 3) το Die for you των Antique***
*** Πες μου ότι φέγκριζε και το εσώρουχο της Έλενας να γελάσω, διότι δεν φορούσε καν...
(Διακρίνω μια εμμονή τελευταία;)
και φυσικά το top of the tops, 4) το "Grande Amore" των Il Volo, που για τα δικά μου αυτιά είναι μακράν ό,τι καλύτερο έχει ποτέ ακουστεί στο διαγωνισμό της Eurovision, ένα άρτιο κομμάτι μουσικά, τεχνικά, μαγικές φωνές, άψογες παρουσίες, υπέροχο video clip.
Ένα κομμάτι που πέρασε στην αιωνιότητα, στα τοπ10 πολλών ακροατών, δυνατό, from the heart, όπως πρέπει να είναι το απόλυτο ερωτικό κομμάτι, η αποθέωση της ιταλικής μπαλάντας από τρια εκπληκτικά αγόρια που βρήκαν τη μυστική συνταγή και την παίζουν στα δάχτυλα, μιας και ό,τι άλλο έχω ακούσει από τους Il Volo είναι επίσης άρτιο.
Αυτή βεβαίως ήταν η δική τους Eurovision, με τα δικά τους αγαπημένα κομμάτια, όπως είπαν παρουσιάστρια και συμπαρουσιαστής, επομένως καθόλα σεβαστές οι επιλογές, είπαμε, γούστα είναι αυτά, διότι αν ήταν οι δικές μου θα ήταν διαφορετικές, με εξαίρεση τα τέσσερα παραπάνω κομμάτια, που ήταν και η όαση στο τρίωρο, δίχως αυτά θα το χαρακτήριζα (επιεικώς) ασκόπως πεταμένο. Είναι τραγικό να έχεις δίπλα σου έναν αξιόλογο μουσικό-παραγωγό-προφέσορα και να μην ξέρεις να κάνεις την σωστή ερώτηση.
Αυτό με έκανε για ακόμα μια φορά να αναρωτηθώ αν φτάνει να αγαπάς κάτι για να καταπιάνεσαι μ' αυτό ~ για το ραδιοφωνο μιλάω~ θεωρώ πως όχι, ειδικά αν απευθύνεσαι σε κόσμο, κι όχι στο παρεάκι σου και μόνο. Το ραδιόφωνο είναι κάτι που αγαπώ σταθερά από παιδί, με θλίβει η κατάντια του, όλοι αυτοχρίζονται μουσικοί παραγωγοί μα ελάχιστοι αξίζουν αυτόν τον τίτλο… είναι κάποια μόδα ίσως, χιπστεριά και ραδιοφωνικοί παραγωγοί… με θλίβει η ευκολία να μιλούν όλοι για όλα, δεν ξέρω αν το κάνουν από άγνοια κινδύνου ή από αφέλεια… όσο πάνε κι εξαφανίζονται οι αξιόλογες εκπομπές, που ακούς και διερύνεις τον μουσικό σου ορίζοντα, τον εσωτερικό σου εαυτό… θυμάμαι τα Διαμάντια του Σημαντήρα, τη Μέμα, τον Μπάμπη Αργυρίου, τον Σωκράτη από την Κιβωτό, τι εκπομπάρες που έκαναν κάποτε… (όχι ο Πετρίδης δεν ήταν από τους αγαπημένους μου)... τα τελευταια χρόνια ψάχνω συχνότητα να ακούσω και στα πρώτα τρια δευτερόλεπτα την αλλάζω γιατί χασμουριέμαι… γέμισαν οι συχνότητες άμουσους άτεχνους ακούλτουρους που μας πασάρουν τα ντεκαυλέ γούστα τους ή κάτι ελεεινά και τρισάθλια κομμάτια διανθισμένα από αντίστοιχα ή άλλα χαζοχαρούμενα σχόλια. Jesus τι τους ποτίζουν; Θέλει πολλά χάπια για να αντέξω τόση ηχητική σαβούρα…
Και ναι θέλει πολλά κιλά @@ για να κάνεις αξιόλογο ραδιόφωνο, όλα τα υπόλοιπα είναι μετριότητες που απευθύνονται στον μέσο όρο… που δεν ενοχλείται όπως εγώ από τη λάθος άρθρωση ή από θορύβους τη γλώσσας. Καλώς ή κακώς η προσωπική μου παραξενιά αντιμετωπίζει αισθητικά το οτιδήποτε. Πέρα από το γούστο όμως υπάρχουν και σταθερές. Ακόμα και μια χαζο-ποπ εκπομπή, μπορεί να είναι άρτια ως χαζο-ποπ, αρκεί να σέβεται τις κόκκινες γραμμές: 1) προετοιμάζουμε την εκπομπή μας ~ οι αρπακόλλες φαίνονται και προσβάλλουν τη νοημοσύνη του ακροατηρίου, 2) δεν μιλάμε ποτέ με γεμάτο στόμα, και το κυριότερο 3) δεν ξεχνάμε ποτέ να υμνούμε την ομορφιά, που με όρους Eurovision συνοψίζεται στην θεϊκή παρουσία του Sakis στο σωστό τραγούδι:
Fly me to the top baby...
Και ένα παραμυθένιο κομμάτι που πολύ αγαπώ, ως το πλησιέστερο στον κόσμο μου...
Αφιερωμένο σε μια "αυθεντία" που δίχως να το καταλάβει ανέβασε με την συμμετοχή του μια ανούσια εκπομπή αλλά χαμήλωσε τον προσωπικό του πήχυ κι αναρωτιέμαι γιατί. Όταν έχεις χτίσει ένα όνομα με τόσο κόπο, καλύτερα να λάμπεις δια της απουσίας σου παρά να κάνεις ψυχικά.
