Από μικρό παιδί λάτρευα τα Χριστούγεννα αλλά μεγαλώνοντας μου δημιουργούσαν μια μελαγχολία. Ήταν γιατί με χώριζε μια άβυσσος από το νόημά τους. Μελαγχολούσα για όλα εκείνα που για ακόμα μια χρονιά δεν κατάφερα, για όσα δεν είχα, για όσα έχασα, και κυρίως για κείνους που δεν είναι παρόντες, σχέσεις που διαλύθηκαν, φίλοι που χάθηκαν, άνθρωποι που έφυγαν από τη ζωή μου κι από τη ζωή γενικά. Δεν είχα ιδέα τι θα πει απώλεια, οι αληθινές απώλειες ήρθαν τα τελευταια χρόνια κι ευτυχώς με βρήκαν με καινούριο software μέσα μου αλλιώς δεν ξέρω αν θα την πάλευα. Θα ήταν αχαριστία να μελαγχολώ ενώ έχω τα πάντα, κι όσο κλισέ κι αν ακουστεί, έχω δυο μάτια, δυο αυτιά, χέρια, πόδια, κάτι που δεν είναι ούτε αυτονότητο ούτε μου το χρωστάει η ζωή. Δεν έχω όμως πια τον Φάνη και τον Βασίλη και δεν ξέρω πότε θα τους συναντήσω και πώς θα είναι, ξέρω μόνο ότι τους αγαπώ πολύ και αυτό δεν αλλάζει επειδή δεν αλληλεπιδρούμε πια στον χωροχρόνο μου. Έχω όμως πλέον την πεποίθηση πως τα αληθινά αγαπημένα μας πρόσωπα είναι παρόντα στην ζωή μας άσχετα αν είναι κοντά ή μακριά, εδώ ή αλλού. Η αγάπη όταν είναι ανυπόκριτη είναι η μοναδική αιώνια κατάσταση. Ο θάνατος είναι απλώς μια άλλη κατάσταση ύπαρξης για την ψυχή μας, ένας ύπνος στο άχρονο.
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι αποχωρισμοί, κι ένιωθα ασφυκτικά μέσα στα "ποτέ ξανά" και στα "για πάντα". Δεν ήθελα να ξέρω πώς είναι να χάνεις κάτι γιατί δεν είχα μάθει να χάνω. Μέχρι που κατάλαβα ότι όταν αποχωριζόμαστε κάποιον δεν χάνουμε τίποτα, παρά μόνο τη βόλεψή μας. Αν όμως κάνουμε στην άκρη τους συναισθηματισμούς θα δούμε ότι ακόμα κι αυτοί που αγαπήσαμε πολύ και έφυγαν και μας λείπουν σε φάσεις είναι ένας ακόμα άνθρωπος από όλους που αποτελούν το παζλ της ζωής μας, γιατί τελικά πολλοί διασταυρώνονται κάθε μέρα στο μονοπάτι μας, απλά κάποιων η παρουσία είναι καταλυτική που μας αλλάζει είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Το ζητούμενο είναι να αξιοποιούμε τα δώρα που μας πρόσφεραν είτε μέσα από τη χαρά που μας δίνουν είτε μέσα από τον πόνο που μας προκαλούν (κι αυτά είναι τα πιο σημαντικά δώρα) και να προχωρούμε. Είχα ακούσει κάποτε μια γυναίκα να λέει "οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς" και με είχε βάλει σε σκέψεις. Τελικά πόσο ζωντανοί είμαστε όταν μένουμε στάσιμοι αναπολώντας αγάπες που έφυγαν είτε από τη ζωή μας είτε από τη ζωή γενικά; Η αναπόληση σημαίνει εξ ορισμού ότι κάτι δεν υπάρχει στο παρόν, είναι παρελθόν, άρα τελειωμένο, κι αυτό περιέχει τόση λύπη όπως και κάθε στιγμή που επιστρέφουμε σε κάτι που έχει πεθάνει. Εξίσου οδυνηρή με μια προβολή στο μέλλον που εμπεριέχει πιθανότητες διάψευσης. Το μόνο αισιόδοξο και ασφαλές είναι το παρόν.
The "now" is all you have, έλεγε ο ζεν μάστερ, και το έλεγα κάθε μέρα στον εαυτό μου να το χωνέψω. Αν αυτό το νιώσουμε στο πετσί μας τότε δεν θα προβάλουμε ούτε τον πόνο μας ούτε τα κενά μας σε κάθε νέο "άλλο" που έρχεται στη ζωή μας, και μπορεί να είναι καλύτερος και πιο καθοριστικός, αρκεί να του δώσουμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε και να μας γνωρίσει, να τον υποδεχτούμε. Αν μένουμε εμμονικά σε ό,τι τέλειωσε, αυτό από μόνο του, πέραν του ότι δεν είναι υγιές, δεν μας βοηθά να θεραπεύσουμε τις απώλειες μέσα μας, είναι βαρίδιο για την καρδιά μας που θέλει να πετάξει ψηλά κι εμείς δεν την αφήνουμε από εγωισμό κι από φόβο, αντιστεκόμαστε στην αλλαγή στην ουσία επιλέγοντας πολλούς μικρούς καθημερινούς θανάτους, ενώ είμαστε πλασμένοι για να χαιρόμαστε τη ζωή, που είναι από μόνη της ένα τεράστιο δώρο, ένα δώρο που περνάει και χάνεται πριν καν το καταλάβουμε γιατί ξοδευτήκαμε σε μάταια πράγματα, ένα δώρο που διαρκεί τόσο λίγο τελικά για να προλάβουμε να αγγίξουμε το μάξιμουμ των δυνατοτήτων μας και να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή μας εδώ στη γη. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν λάθος mindset για τον θάνατο επειδή ακριβώς τους αφήνει μετέωρους σε μια άβολη "ανυπαρξία", νιώθουν "ξεκρέμαστοι", αποπροσωποποιημένοι, γιατί τις περισσότερες φορές ο άλλος είναι σημείο αναφοράς. Αν όμως έχουμε σημειο αναφοράς κάτι αιώνιο, τότε δεν θα νιώσουμε ποτε απώλεια. Μας πληγώνει η απώλεια όχι αυτή καθαυτή αλλά γιατι χάνουμε το σημείο αναφοράς μας, και προσπαθούμε να το επαναφέρουμε αναζητώντας το σε άλλους, σε μια προσπάθεια να "αναστήσουμε" εκείνον που έφυγε ψάχνοντας το ίδιο "πακέτο" αλλού για να συνεχίσουμε να έχουμε τον ίδιο άνθρωπο μέσω κάποιου άλλου, στην ουσία για να συνεχίσουμε να είμαστε εμείς ίδιοι θαρρείς και εξαντλησαμε όλα τα περιθώρια καλυτέρευσής μας. Μα αν ήταν να μείνουν μαζί μας περισσότερο αυτοί που αγαπήσαμε θα είχε συμβεί έτσι ακριβώς, το Θεϊκό σχέδιο είναι αλάνθαστο. Για να μην συνέβη, σημαίνει ότι έπρεπε να φύγουν, ότι δεν ήταν το τελευταίο αγκυροβόλι μας, ήταν ένα λιμάνι. Η ζωή συνεχίζεται, και εδώ και στο επέκεινα.
Αν η ζωή τέλειωνε σε έναν άνθρωπο που αγαπήσαμε τότε θα μας έπαιρνε μαζί του. Για να εφυγε κι εμείς να μείναμε πίσω σημαίνει ότι εμείς έχουμε να ζήσουμε κι άλλα πράγματα και πάντα μα πάντα αυτό που έρχεται είναι πιο σημαντικό από ο,τι προηγήθηκε επειδή ακριβώς έρχεται ως συνέχεια μιας κατάστασης που ολοκλήρωσε την αποστολή της, ως ένα ακόμα στάδιο για την καλυτέρευσή μας. Αυτό είναι το σοφό process στο οποίο όλοι υπαγόμαστε.
Όταν είμαστε με κάποιον που νιώθουμε καλά και περνάμε ωραία, η ιδέα να τον χάσουμε είναι από μόνη της μαρτύριο, ομως η καλοπέραση δεν είναι απαραίτητα και καλοπέραση της ψυχής μας. Καμιά φορά συμβαίνει ένας άνθρωπος να μας πάει πολύ πίσω ή να μας εγκλωβίσει σε μια πλάνη και στη στασιμότητα με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε πως να ορθοποδήσουμε μετά τον θάνατό του, να πονάμε, να μην θέλουμε να συνεχίσουμε, πράγμα που από μόνο του δηλώνει μια εξαρτησιακή σχέση, όμως ο πόνος που προκύπτει είναι ένα τεράστιο δώρο κι αν το συνειδητοποιήσουμε, η δυναμική που θα πρέπει να αναπτύξουμε για να επιβιώσουμε από την απώλεια και τις πληγές, θα κάνει τόση δουλειά μέσα μας, όση δεν θα κάναμε με έναν άνθρωπο που μοιραστήκαμε όμορφες στιγμές. Αν έχουμε κίνητρο να συνεχίσουμε και να βγούμε στην επιφάνεια ξανά, θα το καταφέρουμε, και με υγιή τρόπο θα συνεχίσουμε τη ζωή μας, αν όχι θα πνιγούμε στις αναμνήσεις και στα δάκρυα και όποιος μας πλησιάζει θα τον διώχνουμε με τη στάση μας για να μας αφήσει "ήσυχο στον πόνο μας", "στο πένθος μας", επειδή ακριβώς δεν έχουμε το θάρρος να αλλάξουμε πράγματα μέσα μας. Κι αν κάτι αδικεί κι εμάς και τον άλλον που μας πλησιάζει είναι να περιμένουμε να δούμε μια άλλη βερσιόν αυτού που χάσαμε, θαρρείς και ήταν η καλύτερη εκδοχή συντρόφου, που μπορεί και να ήταν, αλλά από την στιγμή που δεν υπάρχει το καλούπι έσπασε, τέλος, αν δεν θέλουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας μόνοι, θα πρέπει να αναζητήσουμε κάποιον άλλον που να μας ταιριάζει. Κάπου εκεί έξω υπάρχει έστω ένας που μας περιμένει. Δεν το πιστεύεις; Κι όμως υπάρχει. Δεν μπορεί όλος ο κόσμος να μην περιέχει έστω έναν που να μας ταιριάζει. Το να αναγάγουμε μια απώλεια στο Α και το Ω της ζωής μας είναι απλώς δικαιολογία για να μην μπούμε στη διαδικασια να αλλάξουμε, να αλλάξουμε χαρακτήρα, συνήθειες, κι ο καλύτερος τρόπος είναι να ακυρώνουμε όποιον έρχεται λέγοντάς του είτε ρητά είτε με την στάση μας "κοίτα να δεις, πριν από σένα είχα αυτόν/ην κι ήταν το τέλειο" εννοώντας "εγώ είμαι τέλειος/α", και κλαίμε για την μοναξιά μας, θαρρείς και τα κλάματα θα φέρουν πίσω εκείνον που έφυγε, κλαίμε για όσα ζήσαμε και δεν θα ξαναζήσουμε, για όσα μοιραστήκαμε και δεν θα ξαναμοιραστούμε κι ένα σωρό άλλα κλισέ, τα οποία όμως δεν ισχύουν, ενώ κανονικά θα έπρεπε να κλαίμε που αφήσαμε τον εαυτό μας να μείνει κολλημένος σε κάτι που τέλειωσε και να κλαίμε που δεν έχουμε το θάρρος να ζήσουμε ξανά, ή να ζήσουμε από την αρχή, ή να ζήσουμε όπως ποτέ δεν ζήσαμε, γιατί τελικά η πλειοψηφία είναι νεκροζώντανοι και απλά νομίζουν ότι ζουν επειδή διασκεδάζουν. Και βέβαια μπορούμε να ξαναζήσουμε τις ίδιες και καλύτερες στιγμές με κάποιον άλλον άνθρωπο, να μοιραστούμε άλλα πράγματα, που μπορεί να είναι λιγότερα αλλά μπορεί και να είναι ουσιαστικότερα. Εξάλλου τίποτα και κανείς δεν είναι ίδιος ούτε καν εμείς οι ίδιοι σε μερικά λεπτά, αλλάζουμε, ωριμάζουμε και κάθε λεπτό που περνάει είναι ένα λεπτό λιγότερο ζωής κι ένα λεπτό πιο κοντά στο θάνατο. Ξέρω ότι σε φοβίζει ο θάνατος, όλοι τον φοβούνται, αφιέρωσες όλη τη ζωή σου ψάχνοντας το μυστικό να τον νικήσεις, γιατί, το προσπαθείς να παρατείνεις τη ζωή, τι άλλο κρύβει εκτός από φόβο θανάτου; μα αν η ψυχή έχει κουραστεί, όσο κι αν παλεύεις να κρατήσεις νέο ένα σαρκίο εκείνη θα χαροπαλεύει. Και θα περνούν άνθρωποι από τη ζωή σου και θα φεύγουν κι εσύ εκεί, καθηλωμένος σε ένα έργο που από καιρό τέλειωσε.
"Μην κρατάς κάτι που φεύγει, μην διώχνεις κάτι που έρχεται" λέει μια αράβικη παροιμία την οποία χρειάστηκε καιρός να αφομοιώσω γιατί στην ουσία με φόβιζε το άγνωστο, αλλά πλέον την εφαρμόζω στη ζωή μου, προσπαθώντας να έχω εμπιστοσύνη στο process, που δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί είμαστε άνθρωποι και έχουμε προσδοκίες και όνειρα και αγωνιούμε για το αν και πότε θα εκπληρωθούν, ωστόσο αυτή η φράση με έχει γλιτώσει από μεγάλη σπατάλη με ανθρώπους και καταστάσεις που δεν αξίζουν την προσοχή και τον χρόνο μου, γιατί τελικά ο χρόνος είναι ο,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε εδώ. Να το θυμάσαι, ό,τι αξίζει τον χρόνο μας θα διεκδικήσει το μερίδιο του στη ζωή μας, θα δηλώσει την παρουσία του, κι αν είμαστε ανοιχτοί θα μας γεμίσει με όμορφα συναισθήματα. Ο,τι περικλείει μέσα του την αγάπη σημαίνει πως ό,τι προηγήθηκε μας πήγε λίγο πιο ψηλά, μας έκανε λίγο πιο ανοιχτούς στη ροή της ζωής, λιγότερο εγωτικούς, με μια πιο αγαπητική στάση στον συνάνθρωπο και γενικά στη ζωή, άρα ό,τι προηγήθηκε ήταν ένα μάθημα ζωής.
Με είχες ρωτήσει αν στη ζωή έχουμε πάντα αυτόν που μας αξίζει και σου είπα ότι
ναι έχουμε πάντοτε αυτόν που μας αξίζει. Ίσως το ρώτησες για να επιβεβαίωσεις μέσα σου τις δικές σου επιλογές κάτι που δεν αφορούσε εμένα αλλά το παρελθόν σου, όμως εκείνη τη στιγμή δεν είχες τίποτα παρά μόνο εμένα ως ένα νέο και πολλά υποσχόμενο ενδεχόμενο στη ζωή σου. Αυτο που σου απάντησα ήταν αυτό που πιστεύω γενικά στη ζωή μου και στο είπα, πως αυτό που μας αξίζει ακόμα κι αν είναι πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας ή άσχετο με αυτο που είμαστε, όπως
συχνά συμβαίνει να βλέπουμε αταίριαστα ζευγάρια που νομίζουν ότι βρήκαν
το ιδανικό άτομο και καμαρώνουν αλλά είναι εμφανής η δυσαρμονία τόσο που
λένε οι άλλοι μα τι του βρήκε ή τι της βρήκε, στην πραγματικότητα κάθε
ασυμβατότητα και κάθε λάθος σμίξιμο, είναι αυτό που έχουμε ανάγκη τη
δεδομένη στιγμή και όχι αυτό που μας ταιριάζει. Αυτό που μας ταιριάζει είναι μια κατάκτηση μετά από πολύ εργασία με τον εαυτό μας, το ιδανικό είναι η μειοψηφία, στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ ιδανικά ζευγάρια, αλλά άνθρωποι που είχαν μια συν-χωρητική σχέση, δλδ που χώρεσαν ο ένας τον άλλον στην ζωή τους και μέσα από μια σχέση συνεχούς αλληλεπίδρασης έγιναν καλύτεροι. Αν δεν αφήσεις χώρο στον άλλον να αναπνεύσει δίπλα σου, αν τον πνίγεις μόλις πάει να σου εκφράσει τι νιώθει, απλά η σχέση έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει. Όταν μπήκες στη ζωή μου ένιωσα σαν να ζω ένα κοσμικό αστείο γιατί οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν μηδαμινές, αλλά βλέπεις μια λοξοδρόμηση και μια παράξενη συγκυρία αρκούν για να φέρουν δυο ανθρωπους κοντά. Δεν χρειαζόταν να κάνεις τίποτα για να με εντυπωσιάσεις γιατί ηταν εντυπωσιακό από μόνο του το πως συναντηθήκαμε, έκανες όμως τα πάντα για να με εντυπωσιάσεις... κι ύστερα έκανες τα πάντα για να με κρατήσεις μακριά, μην τύχει και σε πλησιάσω... από φόβο μηπως δω τι άραγε; Ότι κλαις τα βράδια που είσαι μόνος σου; ότι σε πιάνει κατάθλιψη στο άδειο σπίτι και βγαίνεις εξω για να μην αντιμετωπίσεις τη μοναξιά και άρα τον ίδιο σου τον εαυτό; Τόσο κακή παρέα είσαι για τον εαυτό σου τελικά;
Καταλαβαίνω πως νιώθεις, πέρασα κι εγώ από κει. Κι εμένα μου λείπει ο αγαπημένος μου, οπως μου έλειπε κάθε φορά που έφευγε ταξίδι και εγώ έμενα πίσω να τον περιμένω. Ήξερα όμως ότι του λείπω επίσης, μου έπαιρνε τηλέφωνο 3-4 φορές τη μέρα για να μου πει ότι με σκέφτεται, όχι πως δεν το ήξερα, απλά προσπαθούσε να μικρύνει την απόσταση, να μου πει "είμαι εδώ", μια δυο λέξεις πάντα τις ίδιες αλλά πάντα σαν να τις άκουγα πρώτη φορά. Τώρα ακόμα κι αν σκέφτομαι πως έφυγε ταξίδι, ξέρω ότι δεν θα με πάρει τηλέφωνο, ούτε θα απαντήσει αν τον πάρω, και περιμένω την στιγμή που θα τον συναντήσω ξανά. Αυτή η συνάντηση όμως θα είναι διαφορετική, μιας και εκείνη που προηγήθηκε έκανε τον κύκλο της. Δεν τον αναζητώ μέσα σε άλλους, θα ήταν ανόητο, άδικο και ανώφελο. Δεν έχω λόγο να τον αναζητήσω γιατί έχει την θέση του στην καρδιά μου που δεν την παιρνει κανείς, έχω όμως κι άλλη μια για κείνον που θα κερδίσει την προσοχή μου και κυρίως για κείνον που θα κερδίσω την δική του προσοχή και την καρδιά του. Και ναι είμαστε λαχείο ο ένας για τον άλλον αφού μετά από τόσο πόνο η ζωή τα έφερε ώστε να βρεθούμε. Είναι λαχείο να έχεις απέναντί σου κάποιον με τόσο πολύ αγάπη έτοιμο να σου τη δώσει. Ήθελα τόσο να σε συναντήσω αληθινά... και ξέρεις οι άνθρωποι συναντούν ο ένας τον άλλον πραγματικά όταν έχουν να μοιραστούν κάτι πάνω από τη μετριότητα. Είναι κάποιες σχέσεις που συμβαίνουν μια φορά στα χίλια χρόνια, που χαράζουν πολύ βαθιά τα συναισθηματα σαν ανεξίτηλο τατουάζ, είναι εκείνες που νιώθουμε να συμπληρώναμε απόλυτα ο ενας τον αλλο. Πιθανόν και οι δυό να νιωθουμε ότι το έχουμε ζήσει αυτό. Μα αν δεν δώσουμε την ευκαιρία σε κάποιον άλλον πως θα ξερουμε αν αυτό ηταν όντως το απόλυτο συμπλήρωμά μας;
Είσαι για μενα ένα σωρό πράγματα ίσως χαζά αλλά αυτά εχω κρατησει... τη μυρωδιά από το πούρο στα χνώτα σου, το σιδερωμένο πουκάμισο σου, το ελαφρύ ψεύδισμα όταν μιλάς που σε κάνει να ακούγεσαι σαν μικρό παιδί, εκείνο το μασκαραλίκι που κάνεις όταν θες να κλείσουμε το τηλ και παριστάνεις ότι κοιμάσαι και ξυπνάς απότομα τρομαγμένος, το χαμογελό σου... Για φαντάσου "χίλια μύρια μάτια κόσμος μα συνάντησα εσένα"... ίσως επειδή είχα ανοιχτά τα μάτια μου... για να συναντήσεις κι εσύ εμένα θα χρειαστεί να ανοίξεις τα μάτια της καρδιάς σου. Don't trust your thoughts, την καρδιά σου να εμπιστευτείς, αυτή δεν κάνει ποτέ λάθος.
Δυστυχώς μας μεγάλωσαν έτσι ώστε να προσπαθούμε να μην πληγωθούμε συναισθηματικά και φτάνουμε να πληγώνουμε τους άλλους προκειμένου να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, φερόμαστε σχεδόν κακοποιητικά, φτάνει να προστατεύσουμε το mindset που φιλοξενουμε τόσα χρόνια στο κεφάλι μας και που τόσο δύσκολα ξηλώνεται. Λέμε ότι αγαπάμε αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε καν τι θα πει αγάπη. Γι αυτό νιώθουμε άβολα όταν κάποιος μας λέει οτι μας αγαπά, δεν το πιστεύουμε. Θέλουμε πάση θυσία αυτό να παραμείνει προνόμιο μόνο εκείνων που επιλέξαμε να έχουν την πρωτιά μέσα μας. Θαρρείς και υπάρχει όριο στην αγάπη, ή ένας προνομιούχος μόνο.
Η ενσάρκωση του Θεού μέσα από τη γέννηση του Εμμανουήλ-Ιησού-Χριστού είναι ακριβώς αυτή η εγγύηση της αιώνιας αγάπης κι ότι η ψυχή μας είναι περαστική εδώ, γιατι είμαστε φτιαγμένοι από αστέρια κι εκεί επιστρέφουμε. Μην στεναχωριέσαι για κείνους που έφυγαν, δεν τους έχασες, όταν χάνουμε κάτι σημαίνει ότι δεν το είχαμε ποτέ. Η μόνη αληθινή απώλεια είναι της ψυχής μας κι ο μόνος αληθινός πόνος είναι η έλλειψη αγάπης. Εύχομαι η γέννηση του Χριστού να γεμίσει τη ζωή σου με αγάπη κι εύχομαι να είμαι εγώ η αιτία για να γίνεις η καλύτερη εκδοχή σου εδώ στη γη.
