Mε βαθυ σκοταδι και αρκετους βαθμους υπο το μηδεν ξεκινησα για την εκκλησια 4μιση το πρωι. Μονο εγω και οι λυκοι κυκλοφορουσαμε. Αν μου ελεγες να σηκωθω στα αγρια αξημερωτα για οποιονδηποτε αλλο λογο δεν υπηρχε περιπτωση να το κανω.
Φτανω πριν τον καντηλαναφτη, ειμαι ολομοναχη σε εναν αδειο ναο, για την ακριβεια εγω κι ο ιερεας που κινειται σαν αερικο με ενα χοντρο μπουφαν που σε λιγο θα βγαλει για να μεινει με το ρασο. Μια γλυκια σιγη. Εγω κι οι αγιοι γυρω γυρω. Μπροστα μου μια παμπαλαια εικονα της Γενεσεως, με κεινη τη ναιφ τεχνικη που αγαπω ιδιαιτερα, που εχει κατι πολυ αληθινο και ζωντανο μεσα της. Ειμαι με κρυολογημα απο την τελευταια μου βολτα στο βουνο, εξαντλημενη απο την αυπνια. Ο κοσμος ελαχιστος, ακομα κι ο μπαρμπα Κωστας δεν εχει ερθει, ενας ανθρωπος που στο περασμα του αυθορμητα υποκλινομαι... αν γνωριζω εναν αγιο ανθρωπο ειναι αυτος, οι υπολοιποι ειναι ιερομοναχοι.
Τριτη φορα στο αναλογιο, ο χρονος κυλαει διαφορετικα, κι ο τροπος λατρειας ειναι διαφορετικος, σε φασεις μου λειπει η γωνια μου στο γυναικωνιτη οπου δεν με βλεπει κανεις. Εδω ειμαι εκτεθειμενη στα βλεμματα ολων, ουτε να δακρυσω δεν μπορω, θα με κοιτουν κι αντε να τους πω οτι κλαιω για τις αμαρτιες μου, θα με παρουν για τρελη. Μερικες φορες θελω να ψαλλω τοσο δυνατα να ακουστει η φωνη μου ως το υπερπεραν, εκει που κατοικουν οι ανθρωποι που αγαπω και δεν ειναι πια εδω... δεν ειναι εδω να ανταλλαξουμε ευχες και σφιχτες αγκαλιες, γιατι κατα τα αλλα ειναι παροντες και ισως πιο ουσιαστικα, αφου η αληθινη αγαπη ειναι αιωνια. Δεν ξερω τι νιωθει ο καθενας που βρισκεται εκει εκεινη την ωρα κ τι συντελειται μεσα του, ουτε τι θα ακολουθησει αφου φυγουν. Ξερω τι γινεται μεσα μου.
Το Φως και η Αγαπη ενσαρκωθηκαν, και το ονομα αυτου Εμμανουηλ Ιησους ~ Χριστος ετεχθη!
25/12/22
