fall down 7 times, stand up 8

Με ένα αγαπημένο μου ρητό από την ιαπωνική παράδοση, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ συμβουλεύει τους άνδρες του: "fall down 7 times, stand up 8". Αιέν Αριστεύειν. Ευγνωμοσύνη.

ο κυπρίνος που έγινε δράκοντας

Το να γίνει κανείς μανδαρίνος απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να έχει πολυεπίπεδες γνώσεις και δεξιότητες κάτι που για να αποκτηθεί χρειαζόταν χρήματα. Αυτό σήμαινε ότι κανένας φτωχός δεν είχε θέση ανάμεσα στην ελίτ. Παρόλα αυτά ένα ολόκληρο χωριό αποφασίζει να στηρίξει οικονομικά ένα φτωχό αλλά πανέξυπνο αγόρι ώστε να μπορέσει να δώσει εξετάσεις, με την σκέψη ότι αν τα καταφέρει να γίνει μανδαρίνος, θα βοηθήσει και το χωριό του. Οι εξετάσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες, και ελάχιστοι, ως επί τω πλείστω γιοι αριστοκρατών, καταφέρνουν να τις περάσουν. Το αγόρι ωστόσο τα καταφέρνει. Οι γονείς του για να θυμάται αυτήν τη μέρα του κάνουν δώρο αυτό το πιάτο, στο οποίο απεικονίζεται ένας κυπρίνος που σπάει το φράγμα που χωρίζει τη γη από τον ουρανό και διαβαίνει την πύλη για να μεταμορφωθεί σε δράκοντα, κάτι που σηματοδοτεί την είσοδο του αγοριού σε ανώτερη κάστα. Βεβαίως θα ακολουθήσει μια διαδρομή όπου θα πρέπει να συνεχίσει να αποδεικνύει την αξία του για να ανεβαίνει στην ιεραρχία (όπως αντίστοιχα συμβαίνει στην ιεροσύνη), αλλά η πρώτη αυτή επιτυχία του είναι το κομβικότερο σημείο της ζωής του. Ίσως η πιο συγκλονιστική ιστορία που κρύβεται σε μια ζωγραφιά, ανάμεσα σε σύμβολα και μύθους... 

 

 

Από την εξαιρετική έκθεση "Αυτοκρατορική Κίνα" στο Σαντιρβάν Τζαμί στη Δράμα

Nelly's: δεος και ενος λεπτου σιγη...

Αν υπαρχουν 4 εργα τεχνης μπροστα στα οποια εχω δακρυσει, το ενα ειναι της Νελλυς. H Nελλυ ήταν και παραμένει για πολλούς λόγους το ινδαλμα μου στη Φωτογραφια, την τεχνη των τεχνων που αγαπω απο μικρη, οταν άρχισα να διαβάζω για τους μεγαλους μαστερ οπως ο Μπουασονα, ο Μπρεσον, κι αργοτερα οι Χερμπ Ριτς, Μαριο Τεστινο, Ριτσαρντ Αβεντον, Νικ Ναιτ, Πητερ Λιντμπεργκ, Χελμουτ Νιουτον, Αννι Λαιμποβιτς, κι ηθελα να τους μοιασω... Σταθερα αριστουχα ηταν αδιανοητο για τους γονεις μου να ασχοληθω με οποιαδηποτε τεχνη και να βιοπορισθω απο αυτην, και το να θελω να γινω φωτογραφος ισοδυναμουσε με "γαμους κ πανηγυρια" αρα "στην ψαθα". Χρειαστηκε πολυ γκρινια και πολλα εικοσαρια στη σειρα για να λαβω την πρωτη μου φωτογραφικη μηχανη δωρο απο τον μπαμπα μου. Ηταν η πρωτη και καθοριστικη στιγμη που ενιωσα βαθια μεσα μου οτι ανηκω στην τεχνη και οτι γεννηθηκα για να ειμαι φωτογραφος. Ακομα και τωρα, 30 χρονια ντιζαινερ, ταγμενη στην τυπογραφια, "αρρωστη" με το ντιζαιν, ξερω οτι εχω κλειδωμενο στην ντουλαπα τον φωτογραφο εαυτο μου, αλλα ο,τι κι αν κανω ειναι εκει δεν γλιτωνω, εξακολουθω να βλεπω και να ζυγιζω την πραγματικοτητα με τα ιδια ματια... Η πρωτη μηχανη εφερε την επομενη, πολλοι μισθοι "επενδυθηκαν" στο κολλημα μου, αλλος θα αγοραζε σπιτι, συντομα πηρα μια διοπτικη, αρχισα να τριγυρναω στα παλιατζιδικα ταχα να χαζεψω αντικες, ενα διαστημα πειραματιζομουν με τις pinhole, καποια στιγμη πηρα το πρωτο μου εμφανιστηριο κι εστησα τον σκοτεινο μου θαλαμο... πριν λιγες μερες ανοιξα εκεινο το μαγικο ξυλινο βαλιτσακι και θυμηθηκα τις απειρες ωρες που κλεινομουν στο πηχτο σκοταδι ή στο κοκκινο φως, τυπωνοντας, θυμηθηκα τη μυρωδια της στερεωσης, τους τονιστες, τα μανταλακια, κι ολα εκεινα τα γοητευτικα πραγματα που εβλεπα στις ταινιες ωσπου τα ζουσα κι εγω... ειλικρινα δεν ξερω ποσα χιλιομετρα φιλμ εχω ξοδεψει, ειδικα ασπρομαυρο... η φωτογραφια ηταν και παραμενει η λατρεια μου, παροτι τα τελευταια χρονια δεν ασχολουμαι καθολου, πλεον δεν κουβαλαω ποτε κ πουθενα πια μηχανη, το πολυ να βγαλω κατι βιαστικα με το κινητο, δεν το πιστευω πως ζω χωρις φωτογραφικη μηχανη γιατι ηταν παντα προεκταση του χεριου μου, ακομα και οταν ετρωγα ηταν κοντα μου, ειχα τετοια ψυχωση που ολοι ξεραν οτι καθε που ανοιγοκλεινα τα ματια μου ακουγα τον ηχο του κλειστρου, φωτογραφιζα τα παντα, καθε ταξιδι μας ηταν ενα μαρτυριο για τον αλλον μονο για να κουβαλαω τα φωτογραφικα μου συμπράγκαλα, καθε εξοδος ή εκδρομη ή βολτα ηταν ξεκαθαρο οτι εγω ειμαι στον κοσμο μου, οι αλλοι τρωγοπιναν εγω το βιολι μου. Ηταν κι εποχες που στην Ελλαδα οι γυναικες φωτογραφοι ηταν δραματικα λιγες ακομα και ως χομπιστριες κι αυτο με εκανε να μοιαζω εξωγηινη. Οχι πως δεν ημουν, αφου τελικα ειμαστε σαν τα ινδαλματα μας. Η Νελλυ ηταν εξωγηινη ακομα για τα σημερινα δεδομενα, για μενα ενας θρυλος, την λατρευα, την λατρευω κι αυτο δεν αλλαξε ουτε θα αλλαξει ποτε. Ηταν αριστη, απιστευτα ζυγισμενη η ματια της, η τεχνοτροπια της ακομα ανεξερευνητη, θα μας εκπλησσει για πολλα χρονια καθως χρησιμοποιουσε τεχνικες που παραμενουν ολοδικες της και δυσκολο να τις αντιγραψει ή μιμηθει κανεις, κατειχε τον σκοτεινο θαλαμο και τα μυστικα του οσο κανεις. Ολες οι φωτογραφιες της ειναι αψογες. Μερικες ειναι τοσο αψογες που δεν μοιαζουν καν αληθινες... παρατηρουσα απο πολυ κοντα τον επιχρωματισμο της που πρωτη εισηγαγε στην Ελλαδα, μα ειναι καλυτερος απο ψηφιακο, διαβαζεις "βρομιοελαιοτυπια" και βγαζει τιλτ ο επεξεργαστης, λες τι εχει κανει η γυναικα εδω, τουτο δω δεν μοιαζει καν φωτογραφια αλλα ειναι πολυ τελειο και για ζωγραφικη...Μα και μονο τις φωτο της Νικολσκα στην Ακροπολη να ειχε βγαλει θα ηταν κορυφαια για μενα, γιατι τελικα αυτες οι φωτο, και ειδικα μια συγκεκριμενη της σειρας αυτης, οσα χρονια την παρατηρω, δημιουργει μεσα μου την ιδια σταθερη εντυπωση, οπως η αντικειμενικη μουσικη, τολμω να πω οτι ειναι σαν ενσαρκωμενη αιωνιοτητα, οτι κουβαλα κατι απο τον Θεο... μετα απο τοσα χρονια αναμονης, στεκομαι μπροστα της και την κοιτω με δεος... κι οπως τρεχουν τα δακρυα μου που επιτελους την βλεπω απο κοντα αυθεντικη, ασυναισθητα σκυβω και την φιλω κανοντας τον σταυρο μου, εκστασιασμενη μπροστα στο μεγαλειο της... ενα συναισθημα που πλεον θα ενιωθα μονο αν συναντουσα τον προστατη αγιο μου, διχως υπερβολη, αφου τιποτα εγκοσμιο πια δεν ειναι αρκετο για να με συγκινησει, παρα μονο η παρουσια Του σε "ανυποπτα" πραγματα που φανερωνεται μεσα απο την αρμονια και την ωραιοτητα. Δεν ξερω αν καταλαβαινετε τι εννοω... ειναι στιγμες που πραγματικα ισοδυναμουν με την αιωνιοτητα κι αυτο δεν ειναι απλα μια ομορφη φραση, ειναι ενα αναμφισβητητο γεγονος, οπως οταν κλεινεις ενα γραμμα και το σφραγιζεις με βουλοκερι. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω κάποια πράγματα... να ανοιγεις τα ματια σου και να αντικρυζεις την Λιλα Νικολσκα να χορευει στην Ακροπολη... δεος και ενος λεπτου σιγη... 

 

 

 

#eternity #DreamsComeTrue

 

** Τα αλλα 3 εργα στα οποια αναφερθηκα ειναι ο προσευχομενος Ιησους, του "παππου" Δομηνικου, η γιορτη της γιρλαντας με τα ροδα, του Ντυρερ κι ο Ηνιοχος των Δελφων...