ρόδα είναι και γυρίζει...

Πέρασαν πολλά χρόνια από την πρώτη φορά που βάδιζα σ' εκείνη την τεράστια και πανύψηλη γέφυρα. Θεέ μου, τι μαγευτικά τρομακτική που ήταν! Τα γόνατά μου έτρεμαν πάνω στη νοητή γραμμή που έφτιαξα για να μην πέσω στον Ωκεανό που απλωνόταν κάτω απ' τα πόδια μου και το να φτάσω από την μια άκρη στην άλλη φάνταζε με άθλο του Ηρακλή.



Βεβαίως η γέφυρα ούτε τεράστια ήταν, ούτε και πανύψηλη, μα στα παιδικά μου μάτια φαινόταν σαν ένας υπερδιάδρομος πάνω από το Αχανές, που οδηγούσε, πού αλλού, στο Άγνωστο!

Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει, ο τόπος έχει διαμορφωθεί, μα για μένα εξακολουθεί να είναι ένας ακόμα Νεραϊδότοπος, πολύ-πολύ αγαπημένος... και χαίρομαι που οι παρεμβάσεις στο χώρο δεν στραπατσάρισαν την αισθητική που ορίζει η Αρχιτεκτόνισσα-Μαμά-Φύση.

Η φωτογραφία είναι "κλεμμένη" από το www.spilaioaggiti.gr, μια ιστοσελίδα που επιβάλλεται να επισκεφτεί κανείς, είτε γνωρίζει το Μααρά είτε όχι, γιατί σίγουρα θα βρεί πολλά που δεν γνωρίζει :)

«περνάει ο στρατός - της Ελλάδος φρουρός»

Πέρασε κι αυτή η επέτειος... και μαζί με τις ευχές και τα χειροκροτήματα, τέλειωσε και το 15λεπτο της ομοψυχίας... διότι τόσο κράτησε, πάνω-κάτω, η παρέλαση εδώ.
Ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή και το μετάνιωσα. Όχι τόσο για την παρέλαση αυτή καθαυτή, όσο για τα off the record που ακολούθησαν μετά... Δεν ξέρω μα... ένιωσα παράξενα, καθώς περνούσαν από μπροστά μου όλες οι ηλικίες, όλη η ζωή μου ρε... κι έτσι όπως κοιτούσα τη δασκάλα που προσπαθούσε να συμμαζέψει το λιλιπούτειο ρεμπέτ ασκέρ (αυτό θα πει παιδική ευδαιμονία!), θυμήθηκα εκείνο το Ν εις τον κύκλο που είχε η στολή μου κάποτε και...... με τσάκωσα να δακρύζω... να κλαίω σχεδόν με παράπονο... όχι για τα χρόνια που έφυγαν και δεν θα ξαναγυρίσουν, αλλά για κείνες τις φατσούλες που βάδιζαν ανέμελες κι αύριο θα είναι στη θέση μου... αναρωτήθηκα αν θα έχουν ακόμα την ευαισθησία να περπατούν σαν να σεργιανίζουν σε μαγικά τοπία... και να δακρύζουν με "ανούσια" πράγματα.

Ήταν η πρώτη παρέλαση που παρακολούθησα από κοντά μετά από πολλά πολλά χρόνια... Οι εκφράσεις στα πρόσωπα των παιδιών είχαν πολυδιάστατο ενδιαφέρον - πέραν του εικαστικού. Όσο μεγάλωναν οι ηλικίες γινόταν ολοένα και πιο ευδιάκριτη η απαξίωση των κατεστημένων εκδηλώσεων στις οποίες "οφείλουν" να συμμετέχουν. Μια αγοροπαρέα δίπλα μου, έμοιαζε να πετάει ρύζια στους νεόνυμφους - πιο πιθανό βέβαια είναι να πετούσαν φυστίκια, αλλά το interaction ήταν καλό... αυτό είναι που μ' αρέσει στα νέα παιδιά, έχουν χιούμορ... και τα φέρνουν όλα στα μέτρα τους.



Ύστερα ήρθε και το πρώτο παγωτό - γέμισε ο τόπος ζιζάνια με άσπρα μουστάκια! Θυμήθηκα τον τυροπιτά με κείνο το ευωδιαστό καροτσάκι. Δεν θυμάμαι το πρόσωπό του, θυμάμαι μόνο τα χέρια του. Όταν μου έδινε την δική μου τυρόπιτα ήταν η πιο μαγική στιγμή της μέρας... αν όχι όλου του μήνα! Δεν έχω βρει πουθενά τόσο νόστιμες τυρόπιτες... ίσως εκείνες στην παλιά Δωδώνη που είχαν κάποτε δυο γεροντάκια στη Θεσσαλονίκη... και σ' έναν παλιό φούρνο κάπου στην Κρήτη... αλλά και πάλι δεν ήταν το ίδιο... ίσως γιατί και οι φάσεις που τις συνόδευαν δεν ήταν ίδιες... για την ακρίβεια απείχαν σημαντικά από τα χρόνια της αθωότητας... στο μεταξύ άλλαξε κι η γεύση μου κι όλο το διατροφικό ρεπερτόριο - πώς να μη μου φαίνονται διαφορετικά... εδώ άλλαξα εγώ... ενώ τότε τι ήμουν............. ούτε ένα μέτρο άνθρωπος :) Πιτσιρίκι μεν αλλά για να σου δώσω το γλυφειτζούρι μου, έπρεπε να περάσεις πάνω απ΄το πτώμα μου - κοινώς, μολών λαβέ!

Άντε και του χρόνου με υγεία...

χρόνια πολλά, μαμά :)

Ημέρα της Γης σήμερα... όπως και κάθε μέρα.



(φωτό: Αγία Μαρίνα © Αliensis Aboriginallis)

οι αμμόλοφοι τ' ουρανού

Θαύμα Κολλύβων αγ. Θεοδώρου γράφει στο ημερολόγιο. Κοιτάζω τα σύννεφα πάνω απ' το κεφάλι μου η Απεραντοσύνη... κι ο Ήλιος νικηφόρος...

Ο Ουρανός είναι Θάλασσα
Η Θάλασσα είναι Έρημος
Η Έρημος είναι Ουρανός...
και φτου κι απ' την αρχή..........

Αν είχα ένα κλείστρο στα μάτια θα κρατούσα κι αυτήν την εικόνα σε κάποιο συρτάρι.
Κλείνω τα μάτια καθώς οι ακτίνες αλλάζουν χρώματα κι όταν τα ανοίγω πάλι, οι αμμόλοφοι έχουν άλλο σχήμα... πόσους ουρανούς κρατά η μνήμη...



Σ' ευχαριστώ A.J. για το δώρο που βρήκα χτες στο mailbox. Σου χαρίζω αυτήν την εικόνα :)

active members united!

Πάνω που ροκάνιζα τη σοκολάτα μου είπα να γράψω κατιτίς... μέρες έχω να το κάνω... σοκολάτα με μαύρο τσάι και περγαμόντο! μου την έφεραν οι φίλοι μου απ' την Μεγαλούπολη ...και χίλια δυο καλούδια, από κείνα που δεν τα βρίσκεις σε κανένα περίπτερο ή ράφι σούπερ μάρκετ, καθότι άγνωστα προϊόντα γυναικείων συνεταιρισμών από διάφορα σημεία του πλανήτη... Σικελία, Πακιστάν, Τσιάπας...
Μα τι έλεγα;... Α ναι... ήρθαν λοιπόν οι φίλοι μου. Όχι φυσικά για να δουν αν ζω ακόμα... αυτό το γνωρίζουν... αλλά κάτι το τριήμερο, κάτι οι πατάτες που τέλειωσαν, γέμισαν το ντεπόζιτο και πήραν τα βουνά. Κι ενώ άλλοι θα έτρεχαν σε Πάτρες και Βραζιλίες για σερπαντίνες και σάμπα, οι φίλοι μου προτίμησαν το Νευροκόπι - το δικό μου Νευροκόπι, και μέσα από τα δικά μου μάτια.

Το πρόγραμμα είχε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, πρωτόγνωρα ακόμα και για μένα... κι ομολογώ ότι παρά το "σύνηθες" και την "προχειρότητα", περάσαμε όμορφα - κι εγώ και οι φίλοι μου... Στο Περιθώρι βέβαια ο Καιρός δεν βοήθησε, αλλά τι να κάνουμε, Αυτός ειν' αρχηγός και ποιος να τον ορίσει;... άσε που έχω μια υποψία ότι χάλασε μόνο για να την σπάσει σε όσες πήγαν κομωτήριο! ή σε κάτι υγροφοβικούς που πιστεύουν ότι είναι από ζάχαρη ... διότι εμείς ουδόλως πτοηθήκαμε, κι οι κουδουνοφόροι απ'το Βώλακα επίσης.

Κάποια στιγμή, μεταξύ κρασιού και τσιγάρου, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε παζάρι κάπου στη Σμύρνη του 1900. Η βροχή έκανε τις προβιές να μυρίζουν έντονα κι έτσι όπως μπερδευόταν με την τσίκνα απ' τα σουβλάκια και την καμμένη ζάχαρη, λίγο η γκάιντα λίγο το νταούλι... ένας υπέροχος αχταρμάς... και σε συνδυασμό με τα κουδούνια ήταν ό,τι καλύτερο μύρισα-άκουσα-και-είδα τους τελευταίους μήνες... κι εκείνο το πιτσιρίκι ήταν όλα τα λεφτά! Τελείως pagan...

Το πρωινό μας βρήκε στα Λευκόγεια. Όταν φτάσαμε δεν είχε πολύ κόσμο αλλά μέχρι να ανεβεί ο Ήλιος γέμισε ο τόπος. Παιδιά σέρναν τους γονείς πάνω στη γέφυρα, παπούδες χάζευαν τα εγγόνια που πετούσαν πέτρες στη γέφυρα... τα τραπεζάκια γέμισαν, το αυτοκίνητο του δήμου ανεβοκατέβαινε πηγαινοφέρνοντας κόσμο, η καντίνα με τα "νηστίσιμα" ασφαλώς και δεν έλειπε, οι αστυνομικίνες της τροχαίας λιάζονταν στο τζιπ, οι "άρχοντες" του τόπου έδωσαν πάλι το παρόν, ο αέρας δεν φύσηξε κι οι χαρταετοί έμειναν ακουμπισμένοι στα κάγκελα της γέφυρας... μύριζε τσίπουρο και βουνίσιο αέρα... μια ομορφιά! και με όλη τη γραφικότητα που διέπει κάθε "φτωχική" εκδήλωση. Μ' αρέσει ο ερασιτεχνισμός... και πιο πολύ μ' αρέσει που επέλεξαν αυτό το μέρος για Καθαρά Δευτέρα... ευκαιρία να κουνηθούμε λιγάκι... μια ωραιότατη εκδρομή και ταυτόχρονα αποκέντρωση των δράσεων. Νευροκόπι δεν είναι μόνο ο Νευροκόπης (! που λέει κι ο μικρός μου Greg !) Την επόμενη φορά ευελπιστώ να είναι καλύτερα... δεν εννοώ πιο οργανωμένα, αλλά να φυσάει ρε γμτο! όχι πολύ, τόσο-όσο... να γεμίσει ο ουρανός με χρώματα... χρώματα κι αρώματα!

Θυμάμαι κάποτε οι χαρταετοί ήταν τόσο πολλοί που έχανα το μέτρημα... κι ήταν πολύχρωμοι και τεράστιοι... κι ο σπάγγος ποτέ δεν ήταν αρκετός, πάντα ήθελα κι άλλο κι άλλο. Κυνηγούσα τα ύψη... θαρρείς για να αγγίξω τα πόδια του Θεού...
Δεν είδα πολλά παιδιά εφέτος, παραδόξως είδα πολλούς μεγάλους. Ίσως ήταν ιδέα μου μα... είχα την αίσθηση ότι όλοι οι χαρταετοί κουβαλούσαν κι από μερικές ευχές. Να τις πάνε πού θα μου πεις. Δεν ξέρω... Στον ουρανό μήπως;

Αφιερωμένο
στον Χ. που χρωματίζει τους γκρίζους τοίχους
σε όσους στηρίζουν την Τέχνη
σε όσους δεν με σώζουν από τον εαυτό μου (κι ευτυχώς)
σε όσους παλεύουν για ό,τι δεν παλεύεται
σε όσους είναι εκεί για "ό,τι χρειαστεί"
σε όσους πιστεύουν ακόμα στην ουτοπία της συλλογικής δράσης
και σε όσους ονειρεύονται ακόμα...